"Το κακό δεν τέλειωσε. Είναι πίσω". "Το χειμώνα θα πνιγούμε"! "Είμαστε καταδικασμένοι". "Τώρα θρηνήσαμε ένα νεκρό. Το χειμώνα θα έρθει η τραγωδία"."Είμαστε χαμένοι". Φράσεις σκόρπιες. Προφητικές. Βγαλμένες απ' το οδοιπορικό στον τόπο του "εγκλήματος".

Σκιές περιφέρονται μες στο τοπίο. Νεκρική σιγή. Ξαφνικά μια φωνή. "Ζήτω που δεν καήκαμε!". Πάμε στον παππού. "Αυτοί βγήκαν και είπαν "Ζήτω" επειδή δεν κάηκε η Αθήνα". Π;vς να μην χαίρομαι που είμαι ζωντανός;

Προχωράμε. Μαθαίνουμε ότι υπάρχει νεκρός. Το "Ζήτω" χάνεται απ' τα αυτιά μας. Μια άλλη φωνή ακούγεται. "Δε με νοιάζει για το σπίτι. Θα το ξαναφτιάξουμε. Για τούτο δω με νοιάζει που δε θα ξαναγίνει". Δείχνει το δάσος... Κοιτάζουμε κι εμείς κατά κει. Κάτι βλέπουμε...

* * *

Στο μυαλό έρχονται κάποιοι άλλοι χάρτες. Αεροδρόμιο Σπάτων. Δυτική Περιφερειακή Λεωφόρος Υμηττού. Λεωφόρος Σταυρού - Ελευσίνας. Ολυμπιακό Χωριό. Οι συμβάσεις έχουν υπογραφεί. Τα έργα, λένε, έχουν αρχίσει. Κι όλα αυτά που θα γίνουν γύρω απ' αυτά τα έργα; Εμπορικά κέντρα, βενζινάδικα, ξενοδοχεία, κατοικίες, καταστήματα; Πού θα γίνουν; Στις συμφωνίες υπάρχουν όροι. Και οι όροι είναι σκληροί. Δε μετράει το δάσος. Μετράει η γη. Αυτή που θα φέρει το χρήμα. Κι όσο για τους νόμους; Κάποιοι βάζουν την υπογραφή τους και τους αλλάζουν. "Εκσυγχρονισμός"...

* * *

Η απόγνωση, η θλίψη και η απελπισία είναι "ζωγραφισμένες" στα μάτια των κατοίκων της Πεντέλης. Από τη μια μέρα στην άλλη, γνώρισαν τον όλεθρο και το σκληρό πρόσωπο του "εκσυγχρονισμού"

Τις βροχές του χειμώνα, που θα έρθουν σε τρεις μήνες, δε θα μπορέσουν να τις σταματήσουν τα καμένα δέντρα. Η πρωτεύουσα, για ακόμα μια φορά, θα είναι ανοχύρωτη πόλη, αυτή τη φορά μπροστά στο νερό. Την ίδια στιγμή, οι αρμόδιοι - αναρμόδιοι θα μιλούν και πάλι για μανία και εκδίκηση της φύσης... Της φύσης, που εκείνοι δεν κατάφεραν, για ακόμα μια φορά, να προστατέψουν

Τα μέσα των κατοίκων για να σώσουν από τον πύρινο όλεθρο το δάσος και τις περιουσίες τους ήταν λιγοστά. Τα λάστιχα, οι κουβάδες και τα κλαδιά ήταν πολύ "μικρά", μπροστά σε τόσο μεγάλη καταστροφή, στην τόσο μεγάλη αδιαφορία του κράτους. Ενός κράτους, τελείως ανοργάνωτου και απροετοίμαστου, που την ώρα που η χώρα "καιγόταν" ...εκείνο έκανε μπάνια

Ανθούσα: Και μόνο το όνομα της περιοχής ηχεί ειρωνικά, μετά τη μεγάλη καταστροφή από τις πυρκαγιές. Τα μόνα πια που μπορούν να "ανθίσουν" στην περιοχή είναι βίλες δίπλα στα κούτσουρα. Οπως γίνεται, άλλωστε, μετά από κάθε μεγάλη φωτιά στην Ελλάδα. Μελλοντικά οικόπεδα...

Δεκάδες καταστήματα και επιχειρήσεις καταστράφηκαν στην Παλαιά Πεντέλη. Οι καταστροφές ανέρχονται σε εκατομμύρια. Κανένας δεν γνωρίζει, αν θα αποζημιωθεί και όλοι ζουν με την ελπίδα ότι κάποτε θα δουν άσπρη μέρα...

"Πώς γίνεται το μαύρο να πήρε τη θέση του πράσινου;" "Ποιος "φύτεψε"τόσα κούτσουρα στην Πεντέλη;" "Πώς μπορεί να "σβήσει" αυτή η καταστροφή;" "Ποιος μπορεί να γυρίσει την πλάτη σ' αυτήν τη "θέα";" Η κυβέρνηση...

Στο "δρόμο" έχουν μείνει πολλοί άνθρωποι στην Πεντέλη, στην Ανθούσα, στο Διόνυσο... Μετά τη φωτιά, το μόνο που απέμεινε είναι ένα καρότσι πράγματα, η αγωνία για το μέλλον που έχει γίνει μαύρο και η σιγουριά ότι αυτή η τραγωδία δεν έγινε ...κατά λάθος

Πεντέλη. Αύγουστος 1998. Δεν είναι όνειρο... Είναι εφιάλτης