Θέατρο "Μινώα".

Maria Kash - Dong Houghes: "Φερμουάρ"

Σκηνοθεσία: Κώστας Αρζόγλου

Μετάφραση: Χριστίνα Παπαδάκη - Δημήτρης Φραγκιόγλου

Σκηνογραφία: Δημήτρης Κακριδάς

Μουσική: Κώστας Τουρνάς.

Κοστούμια: Φλώρα Θεοδώρου - Γιάννα Αποστόλου

Το έργο "Φερμουάρ", που παρουσιάζει φέτος η καλοκαιρινή σκηνή του "Μινώα", είναι μια κωμωδία καταστάσεων χωρίς κάποιο ξεχωριστό ενδιαφέρον εκτός από δυο τρία ευρηματικά σημεία, τα οποία η σκηνοθεσία του Κώστα Αρζόγλου δε "βλέπει". Ο σκηνοθέτης προτιμά την ευκολία της σκηνικής "βαβούρας", που ακυρώνει τις αληθινά κωμικές καταστάσεις της πλοκής του έργου και κομματιάζει τους χαρακτήρες - ρόλους. Οι ηθοποιοί κινούνται σαν "σπαστικά" ανδρείκελα τηλεκατευθυνόμενα και δεν έχουν τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζονται, για να οδηγήσουν τον θεατή στην κατανόηση εικόνων, προσώπων και πραγμάτων. Η κακώς εννοούμενη ταχύρυθμη σκηνοθεσία φέρνει τον Κώστα Αρζόγλου αντιμέτωπο με στοιχειώδεις γνώσεις γύρω από τη σκηνοθετική γραμμή που πρέπει να δίνεται σε έργα όπως το "Φερμουάρ" που μπορεί να θεωρούνται εύκολα για έναν καλλιτέχνη που δεν είναι ουσιαστικά σκηνοθέτης. Το ανάλαφρο ύφος της καλοκαιρινής κωμωδίας δεν είναι αναγκαστικά σημείο πρόχειρης προσέγγισης και αυτό δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται ή το αγνοούν παντελώς πολλοί σκηνοθέτες, που σπεύδουν το καλοκαίρι να ανεβάσουν όπως όπως μια παράσταση σε ανοιχτό θέατρο. Σύμφωνα με αυτή τη λογική οι θεατές της θερινής σεζόν δεν είναι να τους πάρεις στα σοβαρά, είναι απλώς "συγκάτοικοι στην τρέλα" και πληρώνουν επιπλέον είσοδο στο "τρελάδικο" - θέατρο.

Εντούτοις, από το "Μινώα" της συγκεκριμένης παραγωγής δε λείπουν οι ευσυνείδητοι ηθοποιοί: Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης με την ομάδα του δείχνουν για άλλη μια φορά ότι είναι οπωσδήποτε δυνατόν να δημιουργηθεί αξιόλογη δουλιά συνόλου και χωρίς τρανταχτά ονόματα, αρκεί να έχουν θεατρική παιδεία. Προσπερνώντας λοιπόν το αδέξιο της σκηνοθεσίας οφείλουμε να πούμε ότι όλος ο θίασος δίνει πραγματικά τον καλύτερο εαυτό του (και επαναλαμβάνουμε όσο του το επιτρέπει η αντάρα της σκηνοθεσίας). Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης εντυπωσιάζει κυρίως στις σκηνές που υποδύεται την άψυχη κούκλα, η Ελευθερία Ρήγου είναι έξυπνα ρεαλιστική και γήινη, η Εφη Μουρίκη στέκεται αναλογικά προς τους συμπαίκτες της, αν και είναι λίγο περισσότερο νευρική από όσο θα χρειαζόταν. Ο Γιώργος Γαλίτης προτείνει μια καινούρια φιγούρα κωμικού, μια νέα, άκρως ενδιαφέρουσα, άποψη κωμικού ηθοποιού και είναι πραγματικά κρίμα που δεν το εκμεταλλεύεται καθόλου ο σκηνοθέτης. Ας ελπίσουμε ότι ο ηθοποιός θα εξελιχθεί περαιτέρω και θα συμβάλει στην ανανέωση της κωμικής σκηνής του τόπου μας, που χρειάζεται επειγόντως νέο αίμα της "ομάδας" του κ. Γαλίτη. Επίσης, ο Δημήτρης Φραγκιόγλου διαθέτει στόφα κωμικού με αξιώσεις, του οποίου, εντούτοις, η δυναμική πλήττεται στην παράσταση του "Μινώα", όταν δεν εκμηδενίζεται στη δίνη ζαλιστικών "πηγαινέλα". Ο Δήμος Μυλωνάς αναγκάζεται να ανακατέψει σε τερατώδεις δόσεις το υποτονικό ύφος με την υπερβολή, ενώ ο Βασίλης Νικολαϊδης δεν είναι παρά μία ανώδυνη, μάλλον ευχάριστη εμφανισιακά παρουσία.

Τέλος, τη λειτουργική σκηνογραφία του Δημήτρη Κακριδά διανθίζει εύστοχα η ενδυματολογική επιμέλεια της Φλώρας Θεοδώρου και της Γιάννας Αποστόλου σε ένα γενικό μουσικό κλίμα από τα καλύτερα στο θέατρο έργο του ιδιότυπου Κώστα Τουρνά.

Κριτική: Μαρίκα ΘΩΜΑΔΑΚΗ

Θέατρο "Μετροπόλιταν"

Γιώργου Γεωργίου: "Ετσι... κάνουν όλοι!!! "

Σκηνοθεσία: Τάκης Βουγιουκλάκης

Μουσική: Νίκος Στρατηγός

Χορογραφία: Μιχάλη Μεταξάς

Σκηνογραφία: Κάρολος Ρωμούσης

Κοστούμια: Θεόδωρος Τρανούλης

"Μουσική κωμωδία" ονομάζει το θέατρο "Μετροπόλιταν" τη φετινή του καλοκαιρινή παράσταση σε κείμενο Γιώργου Γεωργίου. Ο χαρακτηρισμός είναι αρκετά παραπλανητικός, ωστόσο, δεδομένου ότι οι μουσικές παρεμβάσεις δεν καλύπτουν παραμέτρους οργανικότητας της παράστασης, αποκαλύπτουν αντιθέτως κωμικοτραγικά λάθη του συγγραφέα, από τη μια μεριά, και το πρόχειρο, βεβιασμένο της σκηνοθεσίας. Για παράδειγμα, ο χώρος στον οποίο διαδραματίζεται η πλοκή του έργου είναι μια πολυτελέστατη έπαυλη στην Εκάλη με τεράστια έκταση γύρω της που την καθιστά βεβαίως "χλιδάτη" μονοκατοικία. Μολαταύτα, η εν λόγω "μονοκατοικία" διαθέτει ισόγειο μπουζουξίδικο και διάφορα πατώματα με ξεχωριστά διαμερίσματα, στα οποία διαμένουν ένοικοι άγνωστοι μεταξύ τους, που γνωρίζονται κιόλας στο ασανσέρ. Πρόκειται, δηλαδή, για μια συνηθισμένη αστική πολυκατοικία που καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με επαύλεις της Εκάλης. Χρειάστηκε όμως, κατά τα φαινόμενα, να εφευρεθεί το μπουζουξίδικο από τον συγγραφέα ή τον σκηνοθέτη, προκειμένου να δημιουργηθεί πίστα για τη λαϊκή τραγουδίστρια Κατερίνα Ρανιέρη. Σημειωτέον ότι η τραγουδιστική της παρουσία ανήκει στα θετικά της παράστασης και ίσως να ήταν καλύτερα να διαδραματιζόταν το όλο θέαμα στο σπαζοπιατάδικο. Πάντως, η φαρσοκωμωδία του Γιώργου Γεωργίου δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δε στηρίζεται σε κάτι το καινούριο ή έστω σε κάποια "φρεσκάδα" γραφής. Τα ίδια και τα ίδια που ταλανίζουν το καλοκαιριάτικο αθηναϊκό κοινό εδώ και χρόνια. Ο Γιώργος Πάντζας συνεχίζει τα συνηθισμένα αστεία, ανούσιες χειρονομίες και αντιαισθητικές γκριμάτσες. Η Ολγα Πολίτου αλλάζει τουαλέτες, κρατώντας το ίδιο σχεδόν ανέκφραστο ύφος, ενώ η πολύ καλή ηθοποιός Πηνελόπη Πιτσούλη αφήνεται να παρασυρθεί από σκηνικές ευκολίες που της είναι στην ουσία άγνωστες. Ο συγγραφέας του έργου Γιώργος Γεωργίου προσπαθεί από τη μεριά του ηθοποιού να υποστηρίξει τη ροή του κειμένου με εμφανή αγωνία που εκφυλίζεται σε υπέρ - παίξιμο (over acting). Κάπως πιο κοντά στην ελαφρά κωμωδία είναι η Αννα Παντζέλη και ο Χρήστος Φωτίδης που κάνουν εντούτοις το "κλασικό" λάθος τα τελευταία χρόνια: Λένε τα λόγια τους κοιτάζοντας στο άπειρο και ποτέ τον συμπαίκτη τους. Εξαιρείται από το γενικό αλαλούμ του "Μετροπόλιταν" ο βετεράνος ηθοποιός του θεάτρου μας Γιώργος Μούτσιος, που έχει επανειλημμένα "σώσει" παραστάσεις, κρατώντας ισορροπίες και σκηνικό ήθος. Εδώ βέβαια δεν υπήρχε και κάτι που να σώζεται...