"Με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας δε θα καταργηθεί το οχτάωρο, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Εκείνο που θα καταργηθεί είναι η υπερεργασία και οι υπερωρίες... ", δήλωσε με κάθε σοβαρότητα χτες στον "Φλας", ο υπουργός Εργασίας. Δηλαδή, όταν ο εργαζόμενος θα δουλεύει τη μια μέρα 12 ώρες, την άλλη 10, την άλλη 6 ή 4, ανάλογα με το πώς βολεύει τον βιομήχανο, αυτό δεν είναι - στη γλώσσα των "εκσυγχρονιστών" - κατάργηση, αλλά σεβασμός του οχτάωρου!

Βέβαια σ' αυτά που λέει ο Μ. Παπαϊωάννου για τις υπερωρίες και την υπερεργασία, έχει δίκιο, αλλά με την εξής έννοια. Η συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας - δηλαδή η χρησιμοποίηση της εργατικής δύναμης όπως το ρεύμα και το νερό - θα απαλλάξει τον εργοδότη από την πρόσθετη αμοιβή της υπερεργασίας ή της υπερωριακής απασχόλησης (όπως θα τον απαλλάξει και από τον μπελά νέων προσλήψεων) αφού όταν έχει φούριες θα μπορεί να τεντώνει το ωράριο προς τα πάνω και όταν έχει κάλμα, θα απασχολεί τους εργαζόμενους λιγότερες ώρες... Εξάλλου αυτό ακριβώς είναι το νόημα του όλου μέτρου. Η συμπίεση όσο το δυνατόν προς τα κάτω του λεγόμενου κόστους εργασίας.

Ισως δε γίνεται αντιληπτό, ορισμένες φορές, το μέγεθος εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στην πορεία ένταξής της στην ΟΝΕ και βέβαια μετά από αυτή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, για να περιοριστούμε μόνο σε αυτό, είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - διάβαζε Μπούντεσμπανκ - που ξεκινά τη λειτουργία της το Γενάρη του 1999. Στην πραγματικότητα δεν αφήνει κανένα περιθώριο άσκησης οικονομικής πολιτικής στα εθνικά κράτη και κυβερνήσεις, οι οποίες μάλιστα είναι υποχρεωμένες να ενημερώνουν την ΕΚΤ πριν καταθέσουν οποιοδήποτε νομοσχέδιο! Οπως αναφέρεται στη σχετική έκθεση του αρμόδιου επιτρόπου Ντε Σιγκλί, που κατατέθηκε πρόσφατα στο Συμβούλιο Υπουργών, η... σύμφωνη γνώμη της ΕΚΤ είναι υποχρεωτική (!) για όλα τα νομοσχέδια που προετοιμάζουν για θέματα νομισματικής και οικονομικής πολιτικής.

Φυσικά η κυβέρνηση Σημίτη, άλλη μια φορά, δεν έβγαλε "κιχ". Αντίθετα ξεπουλά τα πάντα, ελπίζοντας ότι θα τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης, όταν έρθει η ώρα να ενταχθεί η δραχμή στο ΕΥΡΩ. Ομως οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία διάθεση να θυσιαστούν στο βωμό των υπερκερδών των πολυεθνικών.

Τι δήλωση,

κυρ έφορα,

εσόδων

να σας κάνω,

μήπως

και μου περίσσεψε

τίποτε

απ' το Γιάννο

κι απ'

το αισχρό

κι απάνθρωπο

της "σύγκλισης"

το πλάνο;

Τι δήλωση

ο μισθωτός

ζητάτε

να σας φέρει,

όταν αράδα

στους μισθούς

γερό πέφτει

"μαχαίρι"

κι όταν

του βάζουν συνεχώς

οι μπαγαπόντες

χέρι;

Ο οίστρος

Πέρασαν ήδη 4 ολόκληροι μήνες από την ημέρα που ο "ιός" της ασιατικής νομισματικής "γρίπης" χτύπησε και την Ελλάδα. Στο τετράμηνο αυτό, η δραχμή, και κατά συνέπεια η ελληνική οικονομία, πληρώνει το τίμημα της "παγκοσμιοποιημένης" οικονομίας και των "απελευθερωμένων" αγορών. Δηλαδή η δραχμή και η ελληνική οικονομία - στην ουσία οι εργαζόμενοι Ελληνες που σηκώνουν την κύρια μάζα των φόρων - πληρώνουν τα βρώμικα "παιχνίδια" του χρηματιστικού κεφαλαίου και των κάθε είδους ντόπιων και διεθνών τζογαδόρων. Εκείνων δηλαδή, που όταν φέρνουν τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα, για να αγοράσουν κρατικούς τίτλους με υψηλά επιτόκια, η κυβέρνηση τους κάνει υποκλίσεις και τους αποκαλεί "θεσμικούς επενδυτές", ενώ όταν οι ίδιοι πουλάνε τα έντοκα και ομόλογα του δημοσίου (εξαργυρώνουν δηλαδή τους κρατικούς τίτλους και βγάζουν το συνάλλαγμα στο εξωτερικό, επιδιώκοντας έτσι υψηλότερα επιτόκια και πιέζοντας τη δραχμή) τους αποκαλεί "κερδοσκόπους"!

Οι συνέπειες από την παρατεταμένη κρίση δραχμής - επιτοκίων δεν έχουν φανεί ακόμη. Το γεγονός όμως ότι ο χορός αυτής της κρίσης "καλά κρατεί", δείχνει είτε την αναποτελεσματικότητα της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής είτε ότι στο "παιχνίδι" αυτής της κρίσης μετέχουν και κάποιοι επιφανείς παράγοντες από την Ελλάδα είτε και τα δύο μαζί. Και τα περί "σχεδίων" της κυβέρνησης που θα "θωρακίσουν" τη δραχμή, είναι για λαϊκή κατανάλωση, καθώς μπορεί μεν να μην οδηγήθηκε η δραχμή σε υποτίμηση, όμως τα επιτόκια τραβούν την ανηφόρα και προκαλούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων.

Ετσι, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.

Ο ΣΥΝ, λέει, δε συμμετέχει στο γιορτασμό του Κιλελέρ που οργανώνεται από την ΠΑΣΕ και τις άλλες Συντονιστικές Επιτροπές αγώνα των αγροτών, τους ίδιους τους αγωνιζόμενους αγρότες για την ίδια την ύπαρξη και την επιβίωσή τους. Κι αυτό, όπως δημαγωγικά διακηρύσσει, γιατί "ο ΣΥΝ είναι αντίθετος με τις αντιενωτικές λογικές και πρακτικές" - μόνο που τις λογικές αυτές τις χρεώνει όχι μόνον εκεί που υπάρχουν, δηλαδή στη ΓΕΣΑΣΕ, στη νόθα διοίκηση της οποίας συμμετέχει και τη στηρίζει με το ΣΥΝεταίρο Πεβερέτο (που θέλει να τον κάνει και... Νομάρχη), αλλά και στην Πανθεσσαλική! Τις χρεώνει στην ΠΑΣΕ και τις άλλες ΣΕΑ που, πετυχαίνοντας την ενότητα των αγροτών στη βάση και στη δράση, αντιπαλεύουν την καταστροφική αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ που υλοποιεί η κυβέρνηση και στηρίζουν η ΝΔ, ο ΣΥΝ και τα άλλα κόμματα του Μάαστριχτ. Πώς να συμμετέχει λοιπόν σε τέτοιο ταξικό γιορτασμό του Κιλελέρ ο ΣΥΝ; Γι' αυτό και στηρίζει και συμμετέχει στη... θεσμοθετημένη νόθα φιλοκυβερνητική διοίκηση της ΓΕΣΑΣΕ κι ας έχει μετατραπεί στο κατ' εξοχήν διασπαστικό όργανο του αγροτικού κινήματος...