Αν αποκρυπτογραφηθούν τα όσα είπαν οι αρχηγοί των κομμάτων του δικομματισμού στη συζήτηση για την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση την περασμένη Τρίτη, τα συμπεράσματα - μηνύματα που βγαίνουν είναι εύληπτα και ανησυχητικά.

Πρώτο. Δε μένει καμία αμφιβολία ότι το επόμενο διάστημα θα κλιμακωθεί η αντιλαϊκή επέλαση στο όνομα της σύγκλισης και της ένταξης στην ΟΝΕ. Αυτό σημαίνει η συζήτηση γύρω από τους δείκτες της σύγκλισης, η καθυστέρηση που παρατηρείται στην επίτευξή τους, το αν θα μπούμε με την πρώτη ή δεύτερη ομάδα στο ΕΥΡΩ. Η πρόσφατη αναθεώρηση που έκανε η κυβέρνηση στους δείκτες σύγκλισης, όπου ο δείκτης του πληθωρισμού "ξεφεύγει" από τις αρχικές προβλέψεις, δείχνει ότι η κυβέρνηση Σημίτη θα εντείνει τις προσπάθειές της να ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, που αποτελούν όπως επανέλαβε ο πρωθυπουργός "κεντρικό εθνικό στόχο". Πράγμα που σημαίνει απλά ότι η επίθεση κατά των λαϊκών εισοδημάτων θα προχωρήσει με εντεινόμενους ρυθμούς και πιο συστηματικά. Αυτό, άλλωστε, προδιαγράφει με σαφήνεια ο προϋπολογισμός του '98, ο πλέον σκληρός των τελευταίων χρόνων, όπως ομολογούν επίσημα και τα κυβερνητικά στελέχη.

Δεύτερο. Η αντιλαϊκή επίθεση αυτή έχει την πολιτική κάλυψη και στήριξη και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΣΥΝ) που θεωρούν ότι η ΟΝΕ είναι αμετακίνητος στόχος και επικρίνουν την κυβέρνηση για "καθυστερήσεις". Αυτό φάνηκε κυρίως από τις ομιλίες των Κ. Καραμανλή και Ν. Κωνσταντόπουλου, οι οποίοι άσκησαν κριτική στην κυβέρνηση από τη σκοπιά των στόχων της ΕΕ και της ΟΝΕ. Θα πρέπει, μάλλον, εδώ να σημειωθεί ότι η αντιπολιτευτική τακτική των ηγεσιών των δύο αυτών κομμάτων είναι αυτή που επιθυμεί ο Κ. Σημίτη και οι ισχυροί προστάτες του. "Η αντιπολίτευση πρέπει να λέει στην κυβέρνηση γιατί καθυστερείτε", είχε δηλώσει παλιότερα Κ. Σημίτης. Από αυτή τη σκοπιά ο πρωθυπουργός βγήκε κερδισμένος όχι στις εντυπώσεις, αλλά επί της ουσίας, αφού καταφέρνει να δείχνει ότι οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών συμπλέουν με τις κυβερνητικές επιλογές και δεν έχουν "εναλλακτική λύση". Μπορεί, άρα, από καλύτερες θέσεις να δίνει τη μάχη - τη μόνη ουσιαστικά που δίνεται μεταξύ τους - για το ποιος θα είναι καλύτερος και αποτελεσματικότερος διαχειριστής της ίδιας πολιτικής. Η θέση του Δ. Τσοβόλα που πλειοδοτεί σε φραστική επίθεση κατά των συνεπειών της ένταξης στην ΟΝΕ, αλλά ταυτόχρονα ξεκαθαρίζει ότι "λέει "ναι" στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" με τους όρους του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, δεν μπορεί να στηρίξει με συνέπεια την πάλη του λαϊκού κινήματος για μια Ευρώπη, που θα "ηγεμονεύεται" από τα συμφέροντα των εργαζομένων, ανοιχτή στη σοσιαλιστική προοπτική.

Τρίτο. Η συζήτηση στη Βουλή για την ΟΝΕ κατέδειξε με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η διαχωριστική γραμμή αφήνει από τη μια πλευρά τα κόμματα που υπερασπίζονται τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης και από την άλλη το ΚΚΕ που αγωνίζεται να δημιουργήσει τις προύποθέσεις για την επιβολή της άλλης, διαμετρικά αντίθετης, πολιτικής. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται, αν λάβει κανείς υπόψη και τις θέσεις των κομμάτων απέναντι στη νέα δομή του ΝΑΤΟ, που εκφράστηκαν στην ίδια συζήτηση. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα "μέτωπο" στο πολιτικό επίπεδο, που ανεξάρτητα από τις επιμέρους και δευτερεύουσες διαφορές που έχουν μεταξύ τους, είναι στοχοπροσηλωμένο στις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης και τις επιταγές της "νέας τάξης πραγμάτων". Με άλλα λόγια, θεωρούν αναπόφευκτο και νομοτελειακό να κινηθεί η χώρα μας στο μονόδρομο, που επιβάλλουν οι σημερινοί "κυρίαρχοι" του κόσμου, έστω και αν διαφωνούν στον τρόπο και τους ρυθμούς.

Τέταρτο. Η τοποθέτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα δεν αποκάλυψε μόνο τη φύση και τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ, αλλά κατέδειξε και τη ρεαλιστικότητα του άλλου δρόμου. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να τρέφουν αυταπάτες, ούτε να παγιδεύονται στο "μονόδρομο" των υποστηρικτών της ΟΝΕ, στον οποίο, άλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόνο αυτοί πληρώνουν τα "διόδια". Σε αυτή την κατεύθυνση η Αλέκα Παπαρήγα δεν άφησε περιθώρια αμφιβολιών: "Τραβάμε για σύγχρονη δικτατορία σε όλη την Ευρώπη, με σύγχρονους τόπους εξορίας και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί. Μπορούμε πια να μιλάμε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά ότι με πολιορκητικό κριό την ΕΕ οικοδομείται με ταχείς ρυθμούς μια αμερικανοΝΑΤΟική Ευρώπη, ένα σύγχρονο κάτεργο για τους λαούς, με νέα δεσμά και πιο σκληρούς δεσμοφύλακες...".

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι οι ηγεσίες των κομμάτων που βάζουν πλάτη για να επιβληθούν οι επιλογές της ΟΝΕ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να αισθάνονται όλο και πιο έντονα ότι η πολιτική τους απομονώνεται από τις λαϊκές μάζες, ενώ ταυτόχρονα η οργανωμένη και συντονισμένη αντίστασή τους θα ανοίγει δρόμους και θα επιβάλλει πολιτικές προς όφελος των εργαζομένων.

Π. Κ.

Το παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ ανοίγει μια σειρά εφτά εκδόσεών της, Νοέμβρη - Δεκέμβρη 1997 έως και Νοέμβρη - Δεκέμβρη 1998, αφιερωμένων στα 80 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ.

Η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ, που κυκλοφόρησε ήδη με ειδικό ένθετο στον "Κυριακάτικο Ριζοσπάστη" στις 16 Νοέμβρη '97, αποτελεί ντοκουμέντο για τα

"ΟΓΔΟΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ (1918 - 1998) ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ, ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ".

Η Διακήρυξη της ΚΕ αποτελεί μια εκλαϊκευτική, συνοπτική, αλλά και ολοκληρωμένη προβολή των συνολικών του θέσεων: Ιδεολογικών, πολιτικών, ιστορικών. Μπορεί ν' αποτελέσει κείμενο γνωριμίας, των πρωτοπόρων εργατών και εργατριών, των νέων, πρωτοπόρων αγωνιστών και διανοητών από άλλα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, με τις κομμουνιστικές ιδέες, τις αξίες, τους στόχους, τα ιδανικά. Μπορεί να γίνει όπλο ιδεολογικο-πολιτικής προετοιμασίας εργατών και εργατριών, νέων, για την ένταξή τους στο ΚΚΕ.

Ολόκληρη η χρονιά του 80ού έτους του ΚΚΕ είναι χρονιά καμπάνιας για την ανανέωση των γραμμών του Κόμματος, τη στρατολογία νέων μελών.

Σε συνέντευξη με τους γραμματείς από τις μεγαλύτερες Οργανώσεις Πόλης, αναδεικνύεται ο προσανατολισμός, οι στόχοι, ο σχεδιασμός της καμπάνιας, ιδιαίτερα για την ενίσχυση των γραμμών του Κόμματος στην εργατική τάξη.

Η δημοσίευση του πρώτου μέρους, σ' αυτό το τεύχος, της διάλεξης της Ιδεολογικής Επιτροπής, με θέμα: "Θεωρητικά ζητήματα για το Κόμμα", ελπίζουμε ν' αποτελέσει άλλο ένα εφόδιο στα στελέχη, στα πρωτοπόρα μέλη του ΚΚΕ, που επιφορτίζονται ιδιαίτερα και σχεδιασμένα το καθήκον της ιδεολογικο-πολιτικής προετοιμασίας πρωτοπόρων αγωνιστών για την ένταξή τους στο κόμμα.

Η 80χρονη δράση του ΚΚΕ δίνει πολύτιμη εμπειρία, διδάγματα, επίκαιρες και πρωτοπόρες σκέψεις και πρακτικές για τη δράση των κομμουνιστών και κομμουνιστριών σε όλα τα κοινωνικο-οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά προβλήματα.

Η ΚΟΜΕΠ θα επιχειρήσει ν' αναδείξει αυτή την πείρα και τα διδάγματα μέσα από αφιερώματα για τους σημαντικούς τομείς της δράσης.

Στο παρόν τεύχος ξεκινάμε με το αφιέρωμα: 80 χρόνια πάλης του ΚΚΕ για την ισοτιμία της γυναίκας.

Από μια πρώτη ματιά, το περιεχόμενο του αφιερώματος μπορεί να φανεί στον αναγνώστη και στην αναγνώστρια, επετειακό, προς τιμήν των ηρωικών, των φωτισμένων κομματικών γυναικείων μορφών. Υπάρχει και αυτή η διάσταση. Δεν είναι, όμως, η μόνη. Γιατί δεν είναι μονοδιάστατη η ανάπτυξη της γυναικείας προσωπικότητας.

Μια προσεκτικότερη μελέτη του αφιερώματος, της κάθε γυναικείας μορφής, θα δώσει στον αναγνώστη και στην αναγνώστρια το ιδεολογικο-πολιτικό πλαίσιο του Κόμματος, τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, μέσα στις οποίες το Κόμμα ανέπτυξε τη θεωρητική, ιδεολογική αντίληψή του και την πολιτική και οργανωτική πρακτική του. Αυτό, δηλαδή, που από την άποψη του υποκειμενικού παράγοντα καλλιέργησε σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες κλίμα πλατιάς συμμετοχής της εργάτριας, της αγρότισσας, της νέας, της διανοούμενης.Κίνηση από την οποία, σε τελευταία ανάλυση, προκύπτει η ανάδειξη ηρωικών γυναικείων μορφών, φωτισμένων καθοδηγητικών γυναικείων στελεχών και διανοουμένων.

Πρόκειται για τις συνθήκες, μέσα στις οποίες πραγματοποιείται η ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας της γυναίκας, μέσα από την οργανωμένη ζωή και δράση στο Κόμμα. Οι αντικειμενικές δυσκολίες σ' αυτή τη διαδικασία ακόμα και για πρωτοπόρες γυναίκες, η αναγκαιότητα, αλλά και η πολυπλοκότητα και πολυμορφία της ειδικής δουλιάς στις γυναίκες, όλο το φάσμα των αρετών που μπορούν ν' αναπτύξουν σε όλα τα πεδία της ταξικής πάλης, σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής και πολιτικής δράσης, υπάρχουν μέσα στα βιογραφικά, στις μαρτυρίες, στα δικά τους κείμενα που συνοδεύουν την παρουσίαση των γυναικείων μορφών αυτού του αφιερώματος.

Σίγουρα δεν είναι οι μόνες, οι γνωστές και οι άγνωστες, οι επώνυμες και ανώνυμες. Είναι ενδεικτικές περιπτώσεις. Η επιλογή, λόγω έλλειψης επαρκούς χρόνου και δυνάμεων, για επαρκή καταγραφή και εξακρίβωση στοιχείων, αναγνωρίζουμε, εκ των προτέρων, ότι έχει την αδυναμία των παραλείψεων. Μια από τις αιτίες αυτής της αδυναμίας, είναι και το γεγονός ότι ακόμα η ειδική δουλιά για τις γυναίκες δεν έχει γίνει αντικείμενο της συνολικής δουλιάς επιτελείων και καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος.

Και γι' αυτό το λόγο, συνειδητά επιλέξαμε, το πρώτο αφιέρωμα στη σειρά των εκδόσεων της ΚΟΜΕΠ για τα 80χρονα του ΚΚΕ να αφορά την προσφορά και την πάλη του για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας.

Οποιο καθήκον κι αν πάρουμε, από την οργάνωση της κομμουνιστικής μόρφωσης έως τη στρατολογία, από την ανάδειξη της ιστορίας έως την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, η δουλιά στις γυναίκες και τα αποτελέσματά της είναι ποιοτικός δείκτης της γενικότερης δουλιάς.

Ελπίζουμε και προτρέπουμε να ανταποκριθούν, έστω και με κάποια εσωτερική πίεση, πρώτ' απ' όλα τα γυναικεία στελέχη, ανεξάρτητα από τον τομέα της δουλιάς τους. Αντικειμενικά, αυτά τα στελέχη μπορούν να δώσουν ώθηση και στο ενδιαφέρον του κάθε κομματικού Οργάνου, επιτελείου δίπλα σ' αυτό, της Κομματικής Οργάνωσης.

Τέλος, η συμμετοχή της γυναίκας στο ΔΣΕ, η μελέτη της δράσης των ηρωίδων του, αποτελεί μια σημαντική πηγή για την αντικειμενική, ταξική γνώση της ιστορίας του ΔΣΕ, που βρίσκεται στο στόχαστρο του ωμού, αλλά και του εκλεπτυσμένου αντικομμουνισμού.