Λίγα για το ιστορικό του ζητήματος:

Η Μάρλεν Ντίντριχ είχε εγκαταλείψει τη χώρα της το 1933, εκδηλώνοντας, με την πράξη της αυτή, την έντονη αντιπάθειά της για την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Κατέφυγε στις ΗΠΑ, έχοντας στο ενεργητικό της την παγκόσμια επιτυχία της ταινίας "Γαλάζιος άγγελος". Στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, γύρισε στο Χόλιγουντ τις ταινίες "Μάρτυρας κατηγορίας" και "η Δίκη της Νυρεμβέργης", που αποτέλεσαν αμείλικτο "κατηγορώ" κατά του χιτλεροφασισμού. Ταυτόχρονα, η μεγάλη ηθοποιός μαστίγωνε το καθεστώς των ναζί, με τις ομιλίες της και το τραγούδι σε συγκεντρώσεις πολιτών και στρατιωτών στις ΗΠΑ.

"Ποια να τιμήσουμε; Την προδότρια; Αυτή που...".

Ναι, αυτή που στηλίτευε με την τέχνη και την τόλμη της το καθεστώς της βαρβαρότητας και συντάχθηκε στο μέτωπο του αντιχιτλερικού αγώνα.

Το ζήτημα, ωστόσο, έχει και τις προεκτάσεις του.

Προδότες θα πρέπει να θεωρηθούν οι κορυφαίοι ατομικοί επιστήμονες, Κλάους Φουξ και Νάνφρεντ φον Αρντένε. Προδότης και ο κορυφαίος θεωρητικός του θεάτρου, συγγραφέας και σκηνοθέτης Μπέρτολτ Μπρεχτ, μαζί και η σύζυγός του, Ελενα Βάιγκελ, διευθύντρια του Βερολινέζικου Θεάτρου, μαζί και η πασίγνωστη ερμηνεύτρια των έργων του Μπρεχτ, Γκιζέλα Μάι. Προδότες και οι διεθνούς φήμης συγγραφείς, Χάινριχ και Τόμας Μαν, η Ανα Ζέγκερς και πόσοι άλλοι, που τα έργα τους κυκλοφόρησαν σε εκατομμύρια αντίτυπα.

Ετσι, λοιπόν, δεν είναι καθόλου περίεργο. Αφού, σύμφωνα πάντα με τα κριτήρια των σημερινών νεοναζί, όσοι Γερμανοί ανέπτυξαν αντιχιτλερική δράση στο εξωτερικό, θεωρούνται προδότες, τότε τα δικαστήρια της Βόννης, γιατί να μη θεωρήσουν "εγκληματία" τον τελευταίο ηγέτη της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, Εγκον Κρεντς, να τον καταδικάσουν και να τον κλείσουν στο κάτεργο; Γιατί να μη θεωρήσουν "εγκληματίες" όλους τους ηγέτες της πρώην ΓΛΔ, και πρώτ' απ' όλα τον Εριχ Χόνεκερ, που ο κατάπτυστος προδότης Γιέλτσιν παρέδωσε στις αρχές της Βόννης να δικαστεί, να καταδικαστεί και να πεθάνει στην εξορία, μακριά απ' την πατρίδα του;

Συνοψίζοντας, ανακύπτει το ερώτημα:

Πού το πάει, πού θέλει να το πάει η ενωμένη πια Γερμανία, με τις χιλιάδες των ανέργων, που συνεχώς πληθαίνουν, με τις πληγωμένες συνειδήσεις του πληθυσμού της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, με το άγχος για το αύριο; Πίσω, στη μνήμη και στη φρίκη του αγκυλωτού σταυρού, του χιτλεροφασισμού και του πολέμου, που σκόρπισε τα πάνδεινα στην ανθρωπότητα;Δημήτρης ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Στις συζητήσεις της Διακομματικής Επιτροπής στη Βουλή για τα τροχαία, που είχε γίνει με πρόταση του ΚΚΕ, είχα τονίσει ανάμεσα στα άλλα (κακή κατάσταση δικτύου, ελλιπής σήμανση κ. ά.) ότι δύο είναι βασικοί παράγοντες: το καθεστώς ατιμωρησίας και ελέγχου και η διαμόρφωση συγκεκριμένης ψυχολογίας στους οδηγούς. Ας δούμε τα σημεία αυτά σε βάθος. Η αστυνόμευση.Η αστυνόμευση της κυκλοφορίας είναι ελλιπέστατη και σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Είναι σύνηθες φαινόμενο, όργανα της Τροχαίας, με πολύ κόπο και σε ιδιαίτερα επικίνδυνες και ανθυγιεινές συνθήκες, να προσπαθούν για την ταχύτερη διέλευση π. χ. από έναν κόμβο των οχημάτων, αδιαφορώντας την ίδια στιγμή για κάθε είδους παραβάσεις, στιγμιαίες (όπως αντικανονικά προσπεράσματα ή αλλαγές λωρίδας) ή διαρκείας (όπως οδήγηση χωρίς κράνος από δίτροχα, εκπομπή καυσαερίων, έλλειψη πινακίδων κυκλοφορίας, παιδιά στο εμπρός κάθισμα με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι, υπερφόρτωση).

Η κατεύθυνση αυτή της συμπεριφοράς των οργάνων της Τάξεως προφανώς πηγάζει από άνωθεν εντολές ή, για να το πούμε απλούστερα, από την πολιτική του υπουργείου που ενδιαφέρεται για τη ροή της κυκλοφορίας μόνο.

Ακόμη πρέπει να τονιστεί το απαράδεκτο του "θεσμού" του σβησίματος των κλήσεων. Είναι όμως προφανές ότι η ατιμωρησία παραβάσεων που μάλιστα διαπράττονται μπρος στα μάτια του τροχονόμου, ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο "να περάσει γρήγορα το όχημα" διότι τέτοιες εντολές έχει, όχι μόνο αποθρασύνει τους οδηγούς, αλλά καταρρακώνει και το ίδιο το κύρος και την προσωπικότητα των πραγματικά με πολλή φιλοτιμία, εργατικότητα και με κίνδυνο της ζωής τους εργαζομένων οργάνων της Τροχαίας.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι τροχονόμοι πρέπει να είναι πανταχού παρόντες, ώστε να δρα κατασταλτικά και μόνο η παρουσία τους, εφόσον φυσικά θα έχουν εντολή όχι να ρυθμίζουν απλά την κυκλοφορία, αλλά να ελέγχουν την τήρηση των κανόνων της σε κάθε επίπεδο.

Ο ρόλος της αστυνόμευσης. Σε μια έντονη παρουσία της Αστυνομίας, υπάρχουν αντιδράσεις από την Αριστερά, φοβάμαι όμως ότι βλέπουμε αντιδιαλεκτικά το θέμα, ισοπεδώνοντας όλες τις έννοιες και τις καταστάσεις μαζί. Η Αστυνομία έχει πολλούς τομείς δραστηριότητας, Τροχαία, Κοινό Εγκλημα, Ηθών και Λεσχών, Δίωξης Ναρκωτικών, Αγορανομία, Οικονομικών Εγκλημάτων κλπ., αλλά υπάρχουν τα τμήματα των ΜΑΤ και ΜΕΑ, οι Ζητάδες, το "Σπουδαστικό", το "Συνδικαλιστικό", το "Ασφαλείας" και άλλα με ειδίκευση στις πολιτικές παρακολουθήσεις και ηλεκτρονικά πλέον φακελώματα.

Με την ίδια επιμονή που θα απορρίπτουμε την ύπαρξη και θα ζητάμε την κατάργηση των ΜΑΤ και της παρακολούθησης και καταγραφής πολιτικών και κοινωνικών φρονημάτων, θα πρέπει να ζητάμε τη σε σωστούς στόχους δράση των κλάδων Τροχαίας, Κοινού, Οικονομικού κλπ. Εγκλήματος.

Βέβαια δεν έχουμε ρεφορμιστικές αυταπάτες ότι το αστικό καθεστώς θα καταργήσει τα στηρίγματά του. Ούτε θα πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις ότι η Αστυνομία στο αστικό κράτος θα στρέψει τα όργανά της ενάντια στους μεγαλέμπορους ναρκωτικών, ενάντια στους μεγάλους φοροφυγάδες ή στους βιομήχανους που παραβιάζουν τα μέτρα ασφαλείας, με αποτέλεσμα να έχουμε το μεγαλύτερο δείκτη εργατικών ατυχημάτων στην Ευρώπη κλπ.

Από εκεί όμως, μέχρι να μην αποδεχόμαστε την αναγκαιότητα ύπαρξης και κυρίως σωστής λειτουργίας της Αστυνομίας στους τομείς που αναφέραμε, η απόσταση είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Η καταγγελία από πλευράς μας κάθε περίπτωσης συγκάλυψης από τις διωκτικές αρχές (δικαστικές και αστυνομικές) των "μεγάλων", των "επωνύμων" (αλλά επιμελώς καλυπτομένων) παραβατών αποτελεί στοιχείο της πολιτικής μας, διότι αποδεικνύει ακριβώς τη θέληση του αστικού κράτους να μην τηρήσει τους ίδιους του τους νόμους όταν πρόκειται για τους δικούς του ανθρώπους, αποδεικνύει την ίδια την ταξική υπόσταση της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας και πρέπει να τονίζουμε ότι μόνο με την ανατροπή του, θα εξυγιανθεί ο δημόσιος βίος.

Η κοινωνική συμπεριφορά των οδηγών.Δεν είναι τυχαίο ότι η σύγχρονη κοινωνία διαμορφώνει μια τέτοια συνείδηση που οδηγεί τόσο στη λατρεία και το φετιχισμό του ιδιωτικού αυτοκινήτου και της οδήγησης, όσο και του άκρατου ατομικισμού που αδιαφορεί για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας συμπεριφοράς στο κοινωνικό σύνολο.

Η καταπίεση που υφίσταται ως εργαζόμενος, τα κοινωνικά δεινά που πέφτουν στην πλάτη του, η αλλοτρίωσή του και η μετατροπή του κατά τον Μαρξ σε "κρεάτινο εξάρτημα μιας μηχανής" αντί να βρουν διέξοδο σε μια πράξη κοινωνικής επανάστασης και πραγματικής απελευθέρωσης από το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα, βρίσκουν "διέξοδο" στο γόητρο του ΙΧ, που τον έχουν πείσει ότι είναι "είναι πολυτελές, δυναμικό, ξεχωριστό, δίνει ανδρισμό καιγοητεία" και ένα σωρό άλλα που έχει απολέσει ο μικρομεσαίος και μικροαστός εργαζόμενος.

Μαζί με τα "Αρλεκιν" και τις πολυτελείς σειρές της "Λάμψης", της "Δυναστείας", της "Σάντα Μπάρμπαρα", την εμπορευματοποιημένη Ολυμπιάδα και των άλλων παρόμοιων προϊόντων της σύγχρονης υποκουλτούρας, έρχεται ο φετιχισμός και η λατρεία του ΙΧ να προσδώσουν "κύρος" και "δυναμικότητα" σε μάζες, που από πολλού τα έχουν χάσει και έχουν συμβιβαστεί και ενταχθεί κατά το χειρότερο τρόπο δουλοπρέπειας στο Σύστημα. Και από κει και πέρα έρχονται και οι συνέπειες, η επιθετικότητα, η υπεροψία, η "μαγκιά" και η ασυδοσία του οδηγού - σε συνδυασμό με την έλλειψη αστυνόμευσης - που αποτελούν το υπόβαρο του μεγαλύτερου ποσοστού ατυχημάτων. (Μια ιστορική παρατήρηση: Κυρίως στη δεκαετία του '60 και αργότερα, οι καταπιεζόμενες μάζες στις ΗΠΑ, μαύροι, Πορτορικανοί κ. ά. κυκλοφορούσαν με τεράστια αμερικανικά αυτοκίνητα - δεύτερο ή τρίτο χέρι - υπερπολυτελή ως προς το αμάξωμά τους, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους και όντως τους είχαν εντάξει πολύ καλά στο σύστημα...).

Γιώργος Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ