- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Ετοιμα τα σχέδια για ξεπούλημα και των τελευταίων επιχειρήσεων του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Στα όρια της πολιτικής απάτης κινήθηκε το ΠΑΣΟΚ, όταν μοίραζε δεσμεύσεις για την... κοινωνικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων
Συνέπεια... στην πολιτική υπονόμευσης, κλεισίματος ή απόδοσης των προβληματικών επιχειρήσεων στους μεγαλοεπιχειρηματίες επέδειξαν τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και ενώ όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο γύρο προβληματικότητας επιχειρήσεων, ο δικομματισμός τώρα "ξεμπερδεύει" με τις επιχειρήσεις εκείνες, που είχαν περάσει στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) την περασμένη δεκαετία.
Στη σκιά των συνεχιζόμενων λουκέτων μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και απειλών των πολυεθνικών εταιριών, όπως η GOOD YEAR και η "Ζήμενς", η κυβέρνηση αναμένει το πέρας των εκλογών, προκειμένου να δώσει το "πράσινο φως" στον ΟΑΕ, για την εκποίηση των εναπομεινάντων 5 εταιριών, που βρίσκονται ακόμη υπό τον έλεγχό του. Πέντε εταιρίες, από το μακρύ κατάλογο των προβληματικών που "υιοθέτησε" από την ίδρυσή του το 1983, μέχρι και σήμερα. Η ολοκλήρωση των επανιδιωτικοποιήσεων, που επιβάλλει τώρα το... "εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η άνευ χρεών πλέον και σχεδόν τζάμπα απόδοση στους ιδιώτες μονάδων, που οι ίδιοι καταλήστευσαν, σ' αυτή τη φάση αφορά τις εξής κερδοφόρες επιχειρήσεις: ΛΑΡΚΟ, ΣΟΦΤΕΞ, "Κεραφίνα", Βωξίτες Ελευσίνας και χαρτοβιομηχανία ΜΕΛ. Πρόκειται για το τελευταίο πακέτο επιχειρήσεων που η κυβέρνηση αναμένεται να προσφέρει "βορά" στους ιδιώτες, στη ρότα των ιδιωτικοποιήσεων που ακολούθησαν και οι δύο κυβερνήσεις του δικομματισμού, αμέσως μετά τις εκλογές.
Η 13χρονη πορεία του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) σκιαγραφεί την εξέλιξη της πολιτικής υπονόμευσης της βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας, που εναλλάξ εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ο Οργανισμός της κατ' επίφαση ανασυγκρότησης δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κοινωνικοποιεί τα τεράστια "θαλασσοδάνεια" των μεγαλοβιομηχάνων, δεκάδων επιχειρήσεων, που αφού οι ιδιοκτήτες τους τις έπνιξαν στα χρέη, "πέρναγαν" η μία μετά την άλλη στον ΟΑΕ. Ο δρόμος μετά ήταν περίπου κοινός. "Κοινωνικοποιούνταν" οι ζημιές και τα χρέη, ώστε αργότερα να ξαναδίνονταν "υγιείς" στην... "ιδιωτική πρωτοβουλία" και μάλιστα στους πρώην ιδιοκτήτες τους, ή οδηγούνταν σε οριστικό κλείσιμο. Μεγάλες επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται σε κλάδους στρατηγικής σημασίας για την οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας (κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγεία, μεταλλεία κ. ά.), αφού ολοκληρώθηκε η οικονομική τους εξυγίανση, στη συνέχεια υπονομεύτηκαν και μετά παραδόθηκαν αντί πινακίου φακής στους ιδιώτες.
Αυτή τη στιγμή πάνω από 40 επιχειρήσεις του Οργανισμού βρίσκονται σε καθεστώς εκκαθάρισης, πολλές από τις οποίες συμπληρώνουν 10ετία, ενώ είναι έτοιμο προς πώληση, όπως σημειώνεται παραπάνω, και το τελευταίο κερδοφόρο "πακέτο" 5 επιχειρήσεων. Σημειώνεται ότι με βάση το νόμο 2000\90, προβλεπόταν η οριστική διακοπή της λειτουργίας και η διάλυση του ΟΑΕ μέχρι το τέλος του 1992. Εκτοτε, δόθηκε δύο φορές παράταση στη λειτουργία του, προκειμένου να φτάσει μέχρι το τέλος του το "έργο" του ξεχαρβαλώματος και ξεπουλήματος των επιχειρήσεων.
Μετά την ολοκλήρωση της πώλησης και των τελευταίων αυτών επιχειρήσεων, τα στελέχη της κυβέρνησης στον Οργανισμό επιζητούν τώρα νέο, αναβαθμισμένο ρόλο του ΟΑΕ στον τομέα της πλήρους ιδιωτικοποίησης επιχειρήσεων που ελέγχονται από το δημόσιο, αλλά - σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες - και επιχειρήσεων που ανήκουν στα χαρτοφυλάκια κρατικών τραπεζών. Στην πραγματικότητα στοχεύουν στη δημιουργία κυβερνητικού "στρατηγείου" εκποίησης και ξεπουλήματος.
Η δεκαετία του '80 βρήκε πολλές επιχειρήσεις να παραπαίουν οικονομικά, κάτω από τα δυσβάσταχτα χρέη που είχαν συσσωρεύσει. Ολόκληροι όμιλοι της αφρόκρεμας της ελληνικής βιομηχανίας και οικονομίας όπως Μποδοσάκης, Νιάρχος, Σκαλιστήρης, Τσάτσος, Στράτος - Κατσάμπας, Κεφάλας κ.ά. αρνούνται να ξοφλήσουν τα αστρονομικά χρέη, που είχαν προς τις τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και άλλους οργανισμούς, ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες εργαζόμενοι ζουν με το άγχος να βρεθούν στο δρόμο. Το 1981 τα χρέη από 103 προβληματικές επιχειρήσεις έφταναν περίπου τα 100 δισ. δρχ., ποσό εξωφρενικά μεγάλο για την εποχή. Το πώς αυτές οι επιχειρήσεις φόρεσαν τον μανδύα των"προβληματικών" είναι λίγο - πολύ γνωστό. Ο ίδιος, ο τότε πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου δήλωνε σχετικά: "Η κυβέρνηση θα τερματίσει το απαράδεκτο καθεστώς των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, που είναι αποτέλεσμα της πιστωτικής ασυδοσίας και της διαρροής των πιστώσεων σε κερδοσκοπικές τοποθετήσεις. Τα δάνεια γίνονται εξ ονόματος της επιχείρησης όχι για να βελτιώσουν και ανανεώσουν τον παραγωγικό εξοπλισμό της παραγωγικής μονάδας, αλλά για να χρησιμοποιηθούν τελικά σε δραστηριότητες που πλουτίζουν τους επιχειρηματίες, ενώ οι επιχειρήσεις γίνονταν προβληματικές". Ο ίδιος, εξηγώντας τον τρόπο που αυτές οι επιχειρήσεις θα εξυγιανθούν τόνιζε σε σχετική συνέντευξή του "... η εξυγίανση μιας επιχείρησης δεν πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία, για να επιρρίψει ο επιχειρηματίας το σχετικό κόστος στο κοινωνικό σύνολο". Για να γίνει στην πράξη ακριβώς το αντίθετο. Οχι μόνο το κόστος πέρασε στο κοινωνικό σύνολο, αλλά οι επιχειρήσεις επέστρεψαν, χωρίς χρέη πλέον ξανά στα χέρια των ιδιωτών, για να βάλουν εκείνοι το οριστικό λουκέτο ή να κερδοσκοπούν εις βάρος τους.
Η πρώτη... "σοσιαλιστική" κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε στην ίδρυση του ΟΑΕ βάσει του Ν. 1386/83, με στόχο, όπως ανακοινώθηκε τότε, την εξυγίανση αυτών των επιχειρήσεων. Η κατάληξη των προβληματικών απέδειξε όμως ότι η παρέμβαση αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν η εξυγίανση των επιχειρήσεων αυτών, προς όφελος της εθνικής οικονομίας και των εργαζομένων, αλλά η απόδοση των βιώσιμων εταιριών στο ιδιωτικό κεφάλαιο, χωρίς βάρη και το κλείσιμο των υπολοίπων. Ο ίδιος ο ιδρυτικός νόμος του ΟΑΕ άφηνε παράθυρα για την υπονόμευση όπως και έγινε στην πορεία των προβληματικών επιχειρήσεων.
Η απουσία από το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο του δημοκρατικού διαχειριστικού ελέγχου των επιχειρήσεων, έβγαζε λάδι τους επιχειρηματίες που κατασπατάλησαν λαϊκές αποταμιεύσεις, για να βουλιάξουν τελικά στα χρέη τις ίδιες τις επιχειρήσεις τους. Ενδεικτικό της πρόθεσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν και το τσεκούρωμα του αρχικού νομοσχεδίου σε σημεία που έθιγε τους επιχειρηματίες. Ειδικά αναφέρουμε το άρθρο 11 που αναφερόταν στις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις και το οποίο "χάθηκε" στο δρόμο για τη Βουλή, πριν καν αρχίσει η συζήτηση στο Κοινοβούλιο, ύστερα από παρέμβαση του ΣΕΒ.
Σε αυτά τα πλαίσια τον Σεπτέμβρη του 1983 άρχισε η υπαγωγή των προβληματικών επιχειρήσεων στον ΟΑΕ. Τον κύκλο άνοιξαν δύο επιχειρήσεις του Μιχαηλίδη στη Θήβακαι η ΤΕΞΤΙΛΙΑ. Κατά διαστήματα από τότε γίνονταν υπαγωγές επιχειρήσεων, που ανάλογα με τα προβλήματα που υπήρχαν και τη δημοσιότητα που είχαν πάρει οι κατά επιχείρηση αγώνες των εργαζομένων γίνονταν ή στα "μουλωχτά" (ΕΛΒΙΣΑΚ, ΜΑΚ - ΜΕΓΑΛ, ΕΝΔΥΜΑΤΑ ΒΟΛΟΥ, ΦΑΝΕΣΤΡΟΠΟΥΛΟΣ κ.ά.) ή με ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες όπως στην περίπτωση του Σκαλιστήρη, του ΜΙΝΙΟΝ, της ΠΥΡΚΑΛ κλπ. Μέχρι το τέλος του 1984, 34 συνολικά επιχειρήσεις είχαν υπαχθεί στον ΟΑΕ με συνολικές οφειλές 136 δισ. δρχ. Μεταξύ αυτών κολοσσοί της εγχώριας βιομηχανίας που δραστηριοποιήθηκαν σε στρατηγικούς τομείς για την ανάπτυξη της χώρας όπως ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, ΛΑΡΚΟ, ΠΥΡΚΑΛ, ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΪΚΗ, ΦΙΞ, ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΣ κ.ά..
Οι αρχικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ, αυτές που αποτέλεσαν το "χαρτί" του αποπροσανατολισμού και της πολιτικής απάτης σε βάρος των εργαζομένων της χώρας, ήταν ότι μετά το στάδιο της οικονομικής εξυγίανσης οι επιχειρήσεις αυτές θα παρέμεναν στο δημόσιο και θα αποτελούσαν τον κορμό για την εφαρμογή κλαδικών πολιτικών. Βέβαια, το ΠΑΣΟΚ πολύ γρήγορα, από το 1984 ακόμα, πέταξε τη μάσκα και αποκάλυψε τους απώτερους στόχους του. Τον Αύγουστο εκείνου του χρόνου ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γερ. Αρσένης δηλώνει ξεκάθαρα ότι "οι πόρτες δεν είναι κλειστές για τους ιδιώτες"! Από το σημείο αυτό και μετά όλη η πολιτική που ασκήθηκε στον τομέα των προβληματικών ήταν πολιτική επιστροφής των βιώσιμων επιχειρήσεων άνευ όρων στους ιδιώτες.
Ολόκληρη τη δεκαετία του '80, αλλά και μέχρι σήμερα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν ανέπτυξαν καμία κλαδική πολιτική για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, αλλά αντίθετα, στα πλαίσια της τυφλής εξυπηρέτησης των μεγαλοεπιχειρηματιών και των συμφωνιών με τις Βρυξέλλες, οδήγησαν στην παραπέρα βιομηχανική υποβάθμιση της χώρας. Ενας από τους τρόπους ήταν και η συστηματική υπονόμευση των προβληματικών, οι οποίες αργά αλλά σταθερά ξαναπήγαν στα χέρια των ιδιωτών.
Επιχειρήσεις συναλλαγματοφόρες για την οικονομία της χώρας όπως η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ παραδόθηκαν αντί πινακίου φακής σε ξένα κεφάλαια. Ολόκληρο το συγκρότημα της Π - Π που αριθμούσε 15 εργοστάσια σε όλη τη χώρα και απασχολούσε 17 χιλιάδες εργαζόμενους κατατεμαχίστηκε, για να περάσει κομμάτι - κομμάτι σε διάφορους αεριτζήδες επιχειρηματίες. Ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει μεταθέσει για μετά τις εκλογές το λουκέτο που έχει αποφασίσει ήδη να βάλει για πάντα στα εργοστάσια του ομίλου στην Πάτρα και τη Χαλκίδα. Τα Μεταλλεία Σκαλιστήρη δόθηκαν αντί ανάλογης αμοιβής σε πολυεθνική εταιρία, ενώ πάρα πολλές επιχειρήσεις, αφού τεμαχίστηκαν, για να χωριστούν σε βιώσιμα και μη βιώσιμα κομμάτια, τα μεν πρώτα ξεπουλήθηκαν στους ιδιώτες τα δε δεύτερα βγήκαν στον πλειστηριασμό, για να πουληθούν ως παλιοσίδερα. Στο έργο του ξεπουλήματος και της υπονόμευσης της ελληνικής βιομηχανίας επιδόθηκαν ισάξια οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που εναλλάξ βρέθηκαν στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Το βάρος αυτής της καταστροφικής πολιτικής κουβαλάνε οι φορολογούμενοι πολίτες, ενώ τα αποτελέσματά έβαλαν τα θεμέλια για την αποβιομηχάνιση της χώρας, καταδικάζοντας ολόκληρες περιοχές σε οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό.
Στα τρία τελευταία χρόνια οι συνταξιούχοι είχαν 27 συναντήσεις με πρωθυπουργούς, υπουργούς και αρχηγούς κομμάτων. Η συμπάθεια περίσσεψε. Οι συνταξιούχοι άκουσαν σταράτες κουβέντες και βρήκαν έμπρακτη συμπαράσταση μόνο απ' το ΚΚΕ
Απ' τις 14 Απρίλη 1994 που συγκροτήθηκε η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα (ΣΕΑ) των συνταξιούχων - εκπροσωπεί 1.300.000 συνταξιούχους του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ, του ΤΣΑ, του ΝΑΤ, του ΟΣΕ, του ΟΤΕ, των ΕΛΤΑ, της ΔΕΗ, του Δημόσιου και των Τραπεζών - έχουν οργανώσει μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις.
- Με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλο,ο οποίος είδε με συμπάθεια τα αιτήματα των συνταξιούχων.
- Τέσσερις φορές με πρωθυπουργούς: Δυο φορές με τον Α. Παπανδρέου (5.10.94 και 15.3.1994) και δυο φορές με τον Κ. Σημίτη (13.3.1996 και 24.5.1996).
- Δυο φορές με τον πρωθυπουργεύοντα υπουργό Εσωτερικών Ακη Τσοχατζόπουλο,όταν ο πρώην πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου ήταν στο Ωνάσειο.
- Δυο φορές με τον πρόεδρο της Βουλής Απ. Κακλαμάνη.
- Εννιά φορές με αρχηγούς κομμάτων (Δυο φορές με την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα,τέσσερις φορές με τον αρχηγό της ΝΔ Μ. Εβερτ,δυο φορές με τον αρχηγό της Πολιτικής Ανοιξης Αντ. Σαμαρά και μια φορά με τον αρχηγό του Συνασπισμού Ν. Κωνσταντόπουλο).
- Συναντήθηκαν εννιά φορές με υπουργούς "πρώτης γραμμής". Παρόντες σε αυτές τις συναντήσεις ήταν: Πέντε φορές ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου.Από δυο φορές ο υπουργός Οικονομικών Αλ. Παπαδόπουλος και ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ε. Γιαννόπουλος.Και από μια φορά ήταν παρόντες ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ - επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου - Αντ. Λιβάνης,ο - πρώην - υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Στ. Τζουμάκας,ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Δρυς και οι υφυπουργοί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Φ. Ιωαννίδης και Λ. Κανελλόπουλος.Οχτώ, δηλαδή, υπουργοί άκουσαν τους συνταξιούχους να επαναλαμβάνουν το ίδιο πράγμα επί τρία χρόνια.
- Τα θέματα των συνταξιούχων έθεσε και η ΓΣΕΕ με γράμμα της στον πρώην πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου (Μάρτης 1994) αλλά και σε ξεχωριστές συναντήσεις με το νυν πρωθυπουργό Κ. Σημίτη και τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ε. Γιαννόπουλο.
- Στις 23.5.1996 μετά από μια μεγαλειώδη Πανελλαδική συγκέντρωση των συνταξιούχων όλης της χώρας στην Αθήνα και πορεία προς το υπουργείο Οικονομικών, έκαναν κατάληψη στο υπουργείο επειδή οι υπουργοί Γ. Παπαντωνίου και Αλ. Παπαδόπουλος αρνήθηκαν να πάνε στο υπουργείο για να συναντηθούν μαζί τους. Μετά από τόσες συναντήσεις και εκτενή έκθεση των προβλημάτων των συνταξιούχων, εκείνο που κατάλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν:
- Οτι έπρεπε να ξυλοφορτώσει τους συνταξιούχους έξω απ' το Μέγαρο Μαξίμου στις 9 Μάρτη 1995 και μετά να τους ζητήσει συγνώμη για την "Πέμπτη της ντροπής". Και δεκαπέντε μέρες αργότερα τους έδωσε μια εφάπαξ "ενίσχυση της ντροπής", που στις περισσότερες περιπτώσεις (όπως στο ΙΚΑ) το κόστος το επωμίστηκαν τα ταμεία.
- Οτι έπρεπε να προχωρήσει στη θεσμοθέτηση των διαβόητων ΕΚΑΣ της κυβέρνησης Σημίτη, που αποτελούν τον Δούρειο Ιππο των κατώτερων ορίων των συντάξεων, όπως επιτάσσει η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο Μ. Εβερτ,εκτός απ' τις προτάσεις του για τη σύσταση Διακομματικής, παραδέχτηκε στη συνάντησή του με τη ΣΕΑ (24.10.1995) ότι είναι σκληροί οι τρεις αντιασφαλιστικοί νόμοι αλλά δε δεσμεύτηκε ότι θα τους καταργήσει, σε περίπτωση που γίνει κυβέρνηση. Τότε υποσχέθηκε αόριστα ότι όταν έρθει στην κυβέρνηση, θα αναπληρώσει την απώλεια εισοδήματος των συνταξιούχων, "πρόθεση" την οποία επανέλαβε μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του (27.8.1996).
Ο Αντ. Σαμαράς μετά από συνάντησή του με τη ΣΕΑ (15.3.1995) κάλεσε την κυβέρνηση να ικανοποιήσει τους χαμηλοσυνταξιούχους "με τη φορολόγηση όλων ανεξαιρέτως των κρατικών τίτλων, των ρέπος και των ομολόγων με ταυτόχρονη μείωση της φορολόγησης των καταθέσεων από 15% σε 10%". Στις 7.12.1995 η Πολιτική Ανοιξη ανακοίνωσε - για πρώτη φορά - ότι υιοθετεί τα βασικά αιτήματα των συνταξιούχων υπό τον όρο όμως να προβλέπονται και οι τρόποι που θα βρεθούν οι ανάλογοι πόροι.
Ο Ν. Κωνσταντόπουλος,όταν οι συνταξιούχοι του έθεσαν το θέμα ότι με αυτά που τους λέει πιστεύουν ότι θα αποστασιοποιηθεί απ' το πρόγραμμα σύγκλισης, υποστήριξε ότι θα παλέψει μέσα απ' τη Διακυβερνητική για να περάσει τις θέσεις του για τη βελτίωση του προγράμματος σύγκλισης.
Τα σταράτα λόγια, η έμπρακτη συμπαράσταση και οι πρωτοβουλίες ήρθαν μόνο απ' το ΚΚΕ. Μάλιστα η πρώτη συνάντηση της Αλ. Παπαρήγα έγινε την προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών (12.9.1994) και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δήλωσε ότι "η υποστήριξη των αιτημάτων των συνταξιούχων απ' το ΚΚΕ δεν είναι ευκαιριακή αλλά σταθερή, γιατί είναι η γενιά που το αξίζει".
Πέραν των άλλων το ΚΚΕ πήρε τρεις σημαντικές πρωτοβουλίες:
- Δυο φορές, εκτός απ' την πληθώρα ερωτήσεων και αναφορών, κατέθεσε προτάσεις νόμων (11.1.1994 και 10.11.1995) που ικανοποιούν πλήρως τα αιτήματα όλων των συνταξιούχων.
- Μετά την ανακοίνωση των ΕΚΑΣ απ' τον Κ. Σημίτη, η Αλ. Παπαρήγα με επιστολή της προς τον πρόεδρο της Βουλής ζήτησε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τους συνταξιούχους πριν κλείσει η Βουλή - πρόταση που δεν έγινε δεκτή.
Η ΣΕΑ με ομόφωνη απόφασή της (11.6.1996) "εκφράζει θερμές ευχαριστίες προς το ΚΚΕ για την πολύπλευρη συμπαράστασή του στα σοβαρά προβλήματα των συνταξιούχων αλλά και για την πρόσφατη παρέμβαση στη Βουλή της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος κ. Αλ. Παπαρήγα να πραγματοποιηθεί συζήτηση προ Ημερησίας Διάταξης και σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων για τα θέματά μας".
Γ. Μ.
"Ακόμα δε σταμάτησες Τάκη; " ρωτούν τον Δ. Μαυροδόγλου παλιοί συνάδελφοί του βουλευτές των άλλων κομμάτων, όταν μπαίνει στη Βουλή ως εκπρόσωπος των συνταξιουχικών οργανώσεων για τα αιτήματα των συνταξιούχων. Βουλευτής του ΚΚΕ απ' το 1977 έως το 1989, ο Δ. Μαυροδόγλου εξηγεί τους λόγους της υποψηφιότητάς του με το ΚΚΕ στη Β' Αθήνας
Τον Διαμαντή Μαυροδόγλου ο γράφων τον συνάντησε για πρώτη φορά στα γραφεία της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, στην οδό Μενάνδρου, την περίοδο 1980 - 1982. Τότε ο γράφων - νεαρός συντάκτης του "Οδηγητή" - βρήκε τον Διαμαντή Μαυροδόγλου να μετρά τα ένσημά του για το πότε θα βγει στη σύνταξη.
Ο Δ. Μαυροδόγλου ήταν, τότε, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων. Ηταν όμως και βουλευτής του ΚΚΕ.
Γεννήθηκε το 1924 στο Ελληνικό - το παλιό Χασάνι. Μπήκε στην Εθνική Αντίσταση και το μεταπολεμικό καθεστώς της Δεξιάς στην Ελλάδα τον φυλάκισε για έξι χρόνια (1946 - 1951). Κλείστηκε στις φυλακές της Αίγινας, του Χατζηκώστα και στα Γιούρα κ.α.
Μετά την αποφυλάκισή του δούλεψε σε βυρσοδεψείο, αλλά απολύθηκε για τη συνδικαλιστική του δράση. Πέρασε στο "μαυροπίνακα της εργοδοσίας των βυρσοδεψείων" και δεν εύρισκε πουθενά δουλιά.
Μα δε συμβιβάστηκε. Ούτε φίλησε κατουρημένες ποδιές. Αναζήτησε το μεροκάματο στην οικοδομή.
Παράλληλα οργανώθηκε στην προδικτατορική ΕΔΑ. Πιάστηκε στις 21 Απρίλη 1967 και εξορίστηκε για 3,5 χρόνια στα Γιούρα και τη Λέρο. Μετά την αποφυλάκισή του συνέχισε την αντιδικτατορική του δράση.
"Το 1976, λέει σήμερα ο Δ. Μαυροδόγλου, έγινε το 9ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων. Τότε επικρατούσε το πλειοψηφικό σύστημα. Και τα σωματεία των οικοδόμων κατάφεραν να πάρουν την πλειοψηφία. Ηταν, για εκείνη την εποχή, μια απ' τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος".
Τότε ο Δ. Μαυροδόγλου εκλέχτηκε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και παρέμεινε σ' αυτή τη θέση μέχρι το 1985.
Ηρθαν οι εκλογές του 1977. Και ο Βασίλης ο Κνίτης έλεγε στον γράφοντα: "Οι οικοδόμοι θα βγάλουν τον δικό τους βουλευτή. Τον Τάκη Μαυροδόγλου".
Ο Δ. Μαυροδόγλου εκλέχτηκε βουλευτής στη Β Αθήνας και επανεκλεγόταν συνεχώς βουλευτής μέχρι το 1989.
Ο Δ. Μαυροδόγλου έχει δυο παιδιά και σήμερα είναι παππούς. Εχει τρία εγγόνια.
Συνταξιοδοτήθηκετο 1989. "Χάρισα, λέει, και πέντε χρόνια στο ΙΚΑ, καθώς, λόγω της απασχόλησής μου με το συνδικαλισμό και το βουλευτιλίκι, δεν κατάφερα να συμπληρώσω τα χίλια ένσημα την τελευταία δεκαετία για να συνταξιοδοτηθώ στα 60 με βάση τον κανονισμό για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα".
Ως συνταξιούχος παίρνει σήμερα την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ. Τουτέστιν 97.950 δραχμές. Παίρνει και την επικουρική σύνταξη (16.000 δραχμές) και "σπάει" το φράγμα των 110.000 δραχμών, που η κυβέρνηση Σημίτη έθεσε ως "ανώτατο όριο ευδαιμονισμού των συνταξιούχων" για να πάρει και τα διαβόητα ΕΚΑΣ.
-Και η βουλευτική αποζημίωση, δηλαδή σύνταξη, πού πάει;
- Αυτή πάει στο Κόμμα (σ.σ. περίπου 530.000 δραχμές). Και οι εν ενεργεία βουλευτές του ΚΚΕ επιστρέφουν τη βουλευτική τους αποζημίωση στο Κόμμα και παίρνουν ένα μισθό λίγο μεγαλύτερο απ' το βασικό μισθό του ανειδίκευτου εργάτη.
Το 1992 στο 12ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ εκλέχτηκε πρόεδρός της.
Ηταν η περίοδος που η ΝΔ προώθησε το αντιασφαλιστικό πλέγμα με τους τρεις νόμους (1902/92, 1976/91 και 2084/92) και συνέχισε την πολιτική λιτότητας που είχε εγκαινιάσει το ΠΑΣΟΚ απ' το 1985 με αρχιτέκτονα τον σημερινό πρωθυπουργό - και τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας - Κ. Σημίτη.
Ως βουλευτής ο Δ. Μαυροδόγλου είχε συμπαρασταθεί και είχε πορευτεί με τους συνταξιούχους, τους "παππούδες με τις μαγκούρες", που μετά τη μεταπολίτευση ζητούσαν ανθρώπινες συντάξεις.
Κατά τη μεταπολίτευση του 1974 οι κατώτερες συντάξεις ΙΚΑ αντιστοιχούσαν σε 10 ΗΑΕ περίπου. Το εργατικό αλλά και το συνταξιουχικό κίνημα με τους αγώνες που ανέπτυξαν, επέβαλαν την αύξηση, στην περίοδο 1976 - 1985, των κατώτερων ορίων γήρατος - αναπηρίας σε 20 ΗΑΕ και των λόγω θανάτου σε 18 ΗΑΕ. Αυξήσεις πάνω στα κατώτερα όρια προβλέπονταν για την περίοδο 1976 - 1981 οι αυξήσεις της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης και, για την περίοδο 1982 - 1990, οι αυξήσεις της ΑΤΑ.
Η ΝΔ με τους τρεις νόμους αποδέσμευσε τα κατώτερα όρια απ' τα 20 ΗΑΕ και υπολογίζει το ποσό της σύνταξης με βάση τις αποδοχές της τελευταίας διετίας και όχι της πενταετίας που ίσχυε πριν.
Το ΠΑΣΟΚ παρά τις προεκλογικές - προσωπικές μάλιστα - δεσμεύσεις του τότε προέδρου του, Α. Παπανδρέου, προς τους συνταξιούχους συνέχισε την ίδια πολιτική και έτσι οι κατώτερες συντάξεις γήρατος και αναπηρίας είναι σήμερα 17 ΗΑΕ και οι συντάξεις λόγω θανάτου 15,3 ΗΑΕ.
Ηρθαν όμως έτσι τα πράγματα και ο Δ. Μαυροδόγλου κάνει τις ίδιες διαδρομές με τους παλιούς συναδέλφους του - συνταξιούχοι πια κι αυτοί - με συμπαραστάτες νεότερους βουλευτές του ΚΚΕ.
Κουτσαίνοντας λιγάκι - γιατί έχει κάνει μια εγχείρηση στο πόδι του - μπήκε και ξαναμπήκε στη Βουλή ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα (ΣΕΑ) των Συνταξιουχικών Οργανώσεων, ζητώντας την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των συνταξιούχων.
Πολλές φορές στη Βουλή συναντήθηκε με παλιούς συναδέλφους του βουλευτές."Πέρα απ' τις πολιτικές διαφορές υπάρχουν και οι ανθρώπινες σχέσεις, λέει ο Δ. Μαυροδόγλου. Με υποδέχονται με χαιρετούρες και όλο με ρωτούν: "Ακόμα δε σταμάτησες Τάκη;"".
-Αλήθεια, πότε θα σταματήσεις;
- Και να θέλεις να σταματήσεις, δε σ' αφήνουν, απαντά. Στο σύστημα που ζούμε και να κατακτήσεις κάτι θα αποβεί πρόσκαιρο, αν δεν αγωνιστείς για να το διατηρήσεις. Παράδειγμα, η κατάληξη των κατώτερων συντάξεων. Είναι ένας νόμος που ισχύει για τις κοινωνίες που δεν έχουν καταργήσει την κοινωνική ανισότητα. Και αυτό το πράγμα δεν πρέπει να το ξεχνάει ο άνθρωπος μέχρι να πεθάνει. Αν ξεχάσει ότι με τον αγώνα έρχονται οι κατακτήσεις αλλά ότι και με τον αγώνα διατηρούνται, δεν αφήνει καμιά κληρονομιά για τα παιδιά και τα εγγόνια του.
- Ποια είναι η διαφορά της εισόδου σου στη Βουλή ως βουλευτή και τώρα που μπαίνεις ως εκπρόσωπος των συνταξιούχων;
- Τότε έμπαινα ως εκπρόσωπος των ανθρώπων της δουλιάς. Τώρα μπαίνω ως εκπρόσωπος των απόμαχων της δουλιάς. Αλλά - όπως όλοι οι συνταξιούχοι - δεν είμαστε απόμαχοι της ζωής και του αγώνα.
"Πράγματι είναι υπάρχει ένα ερώτημα: Γιατί ξανά υποψήφιος με το ΚΚΕ;" επισήμανε μόνος του σε κάποια στιγμή της συζήτησης ο Δ. Μαυροδόγλου και έδωσε την απάντηση: "Πάντα το Κόμμα είχε στα ψηφοδέλτιά του ανθρώπους της "πρώτης γραμμής". Ανθρώπους που κάθε μέρα βρίσκονται στο δρόμο, ηγούνται των αγώνων των εργαζομένων, των συνταξιούχων και άλλων στρωμάτων. Ανθρώπους που μπορούν να συνδυάσουν την ιδιότητα του βουλευτή και του συνδικαλιστικού στελέχους σε ένα χώρο".
Σε πολλές συνεντεύξεις ή μετά από παραστάσεις της ΣΕΑ ακούστηκε από συνταξιούχους άλλων χώρων ότι πρώτος θα μιλήσει ο Μαυροδόγλου "γιατί το ΙΚΑ έχει την μεγαλύτερη βαρύτητα", αλλά και γιατί έχει "διαμορφωθεί πια ένα πρωτόκολλο". Οτι δηλαδή ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Συνταξιούχων του ΙΚΑ μπορεί να εκφράζει ευρύτερα τους συνταξιούχους.
"Αυτή λοιπόν τη φορά, συνεχίζει ο Δ. Μαυροδόγλου, το Κόμμα θέλησε και μέσω εμού να μιλήσει απευθείας στους συνταξιούχους. Δηλαδή, η φωνή του να ακουστεί απευθείας από μένα στο χώρο των συνταξιούχων".
- Εμφανίστηκε και το κόμμα "Συμμαχία Συνταξιούχων, Εργαζομένων, Αγροτών Νεολαίας".
- Είμαστε πολιτικοποιημένα άτομα και, ανεξάρτητα από την εκλογική μάχη, ο καθένας από μας ενισχύει το κόμμα στο οποίο ανήκει. Εμείς, πάντως, προσέχουμε τη ΣΕΑ σαν τα μάτια μας. Ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν αποφάσισε να δεχτεί τους συνταξιούχους, έστειλε πρόσκληση στη ΣΕΑ. Εχει, δηλαδή, αναγνωριστεί η ΣΕΑ "ντε γιούρε" - όπως λένε κι οι διπλωμάτες - κι αν κάποιοι θελήσουν να αποχωρήσουν ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Η ΣΕΑ - το επιτελείο των συνταξιούχων - θα χρειαστεί αμέσως μετά τις εκλογές, διότι η επίθεση θα ενταθεί και θα βρεθούν στους δρόμους όχι μόνο οι συνταξιούχοι αλλά και οι εργαζόμενοι.
Στις 25.6.1996 η ΣΕΑ έβγαλε ανακοίνωση, στην οποία τονιζόταν ότι "ουδέποτε τη ΣΕΑ την απασχόλησε και ούτε πρόκειται να την απασχολήσει θέμα δημιουργίας κόμματος". Ως πρόσωπα έχουμε το δικαίωμα να ιδρύσουμε κόμμα ή να θέσουμε υποψηφιότητα με οποιοδήποτε κόμμα. Δεν έχουμε, όμως, το δικαίωμα να μιλάμε από την πλευρά της ΣΕΑ. Οποιος θέλει, μπορεί να μιλάει για το άτομό του, χωρίς να κάνει χρήση της ΣΕΑ.
-Υπάρχουν υποψήφιοι και σε άλλα κόμματα;
- Ναι. Ο συνάδελφος Θ. Κανάκης θα είναι υποψήφιος με τη ΝΔ. Είναι ελεύθερος να το κάνει. Ομως, από πολιτική άποψη εγώ διαπιστώνω ότι έρχεται σε αντίθεση με τον αγώνα που έκανε. Τολμώ δε να πω ότι έρχεται και σε αντίθεση με τη συνείδησή του. Η ΝΔ τα πήρε όλα απ' τους συνταξιούχους. Και απ' όποιο βήμα κι αν μίλησε ο Θ. Κανάκης κατέκρινε έντονα τη ΝΔ. Δεν έκανε δηλαδή συμβιβασμούς, ούτε έβαζε νερό στο κρασί του επειδή ανήκε στη ΝΔ. Τώρα απορώ τι λέει εκεί που μιλά.
-Εστω ότι εκλέγεται βουλευτής...
- Και να εκλεγεί τι θα κάνει; Εχει τη γνώμη ότι μπορεί να ανατρέψει την ασφαλιστική πολιτική της ΝΔ, όταν αυτή είναι δοσμένη και είναι στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της "Λευκής Βίβλου" και του προγράμματος "σύγκλισης"; Αν είναι δυνατόν. Και δε νομίζω να τρέφει και ο ίδιος αυταπάτες ότι μπορεί να ανατρέψει την πολιτική του κόμματος στο οποίο ανήκει. Ενώ παλεύει και αγωνίζεται ενάντια σ' αυτή την πολιτική, τελικά βάζει υποψήφιος για να υπηρετήσει την ίδια πολιτική από άλλη θέση.
- "Αντεπίθεση λοιπόν με το ΚΚΕ", θα πεις το γνωστό σύνθημα.
- Το ΚΚΕ βλέπει με καθαρό κούτελο και στα μάτια τους συνταξιούχους, γιατί συνέβαλε αποφασιστικά στην προβολή των αιτημάτων τους, αλλά και γιατί οι κομμουνιστές ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων αυτών.
Θα 'λεγα ότι είναι το μόνο κόμμα που δικαιούται να έχει την αξίωση να το ψηφίσουν οι συνταξιούχοι. Πέρα απ' την καθημερινή έμπρακτη συμπαράστασή του, έκανε δυο προτάσεις νόμων που ικανοποιούσαν τα βασικά αιτήματα όλων των συνταξιούχων, ενώ η Αλ. Παπαρήγα, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα διαβόητα ΕΚΑΣ, ζήτησε να συζητηθεί το θέμα των συνταξιούχων προς ημερησίας διατάξεως πριν κλείσει η Βουλή - που δυστυχώς δεν έγινε. Επειτα ο "Ρ" πρόβαλε με τον πιο έντονο, καλύτερο τρόπο τους αγώνες των συνταξιούχων.
-Και γιατί όχι στα άλλα κόμματα;
- Για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Αυτοί οι δυο έχουν κάνει Ευαγγέλιο το πρόγραμμα "σύγκλισης" και καλούν τους συνταξιούχους να τους ψηφίσουν θυμίζοντας το "σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω".
Αλλά και τα άλλα κόμματα - παρά την αλληλεγγύη που εξέφρασαν κατά καιρούς προς τους συνταξιούχους - δεν τοποθετήθηκαν σωστά στα προβλήματα των συνταξιούχων.
Επειτα τα κόμματα αυτά στηρίζουν τις επιλογές των Βρυξελλών. Επομένως οι υποσχέσεις που δίνουν στους συνταξιούχους να μην μπορούν να γίνουν πράξη. Γιατί δε συμβιβάζεται η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η "Λευκή Βίβλος" με την ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Και, τέλος, το ΚΚΕ έχει δεσμούς με τους συνταξιούχους απ' την Αντίσταση και τους κατοπινούς αγώνες. Κι όσο κι αν απομακρύνθηκαν απ' το ΚΚΕ, δεν μπορεί να μην αισθάνονται αυτούς τους δεσμούς. Οι συνταξιούχοι πρέπει να "ζυγιάσουν" καλά την ψήφο τους.
Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ
Στις 12.3.1996, μετά από μαχητική πορεία μέσα στη βροχή, αντιπροσωπεία της ΣΕΑ συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη. "Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι κριτήριο της δράσης μας και τους επόμενους μήνες θα φανεί αυτό". Κι εκείνο που φάνηκε, τελικά, ήταν τα ΕΚΑΣ
Ξεχείλισε η οργή και η αγανάκτηση χιλιάδων εργαζομένων και συνταξιούχων στα συλλαλητήρια που έγιναν στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις (13.6.1996), με σύνθημα: "Με τα επιδόματα δε μας ξεγελάτε, αίσχος και ντροπή σε σας που κυβερνάτε"
Ο Δ. Μαυροδόγλου μιλά στον συντάκτη του "Ρ"
ΛΑΡΚΟ, ΣΟΦΤΕΞ, "Κεραφίνα", Βωξίτες Ελευσίνας και χαρτοβιομηχανία ΜΕΛ. Πρόκειται για το τελευταίο πακέτο επιχειρήσεων, που η κυβέρνηση αναμένεται να προσφέρει "βορά" στους ιδιώτες
