Από το 1913 η ΔΟΕ είχε αναθέσει τη διοργάνωση των 6ων Ολυμπιακών Αγώνων στο Βερολίνο, προσδοκώντας "στην εδραίωση του Ολυμπισμού". Τους αγώνες είχαν διεκδικήσει η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η Βουδαπέστη και το Κλίβελαντ των ΗΠΑ. Οι ηγέτες του ολυμπιακού κινήματος δεν είχαν αντιληφθεί ότι ο πόλεμος χτυπούσε την πόρτα της Ευρώπης.

Τον Οκτώβρη του 1912 τα Βαλκάνια "τυλίχτηκαν" στις φλόγες. Στις 26 του ίδιου μήνα απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Οι μεγάλες δυνάμεις εξοπλίζονται κι οι Γερμανοί, αντί για στάδια, κατασκευάζουν όπλα αξίας 2,24 δισ. δρχ. Το νέο "άθλημα" που κυριαρχεί στη γερμανική νεολαία είναι η πορεία με στολή εκστρατείας σε ανώμαλο έδαφος και σε απόσταση 10-40 χιλιομέτρων. Η δολοφονία στο Σεράγεβο του διαδόχου της Αυστρίας Φρ. Φερδινάνδου, από τον 19χρονο σπουδαστή σε σχολή της Βοσνίας Γαβριήλ Πρίντσιπ, ήταν το σύνθημα για την έναρξη του πολέμου. Τα αποτελέσματα; Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι νεκροί, 21 εκατ. τραυματίες, 7,5 εκατ. αιχμάλωτοι. Μια ολόκληρη γενιά εξαφανίστηκε και 232 τρισ. δολάρια έγιναν σφαίρες και στάχτη. Τον Ιούνιο του 1915 χιλιάδες Αρμένιοι σφάζονται από τους Τούρκους και την 1η Ιουλίου 1916 60.000 Βρετανοί σκοτώθηκαν σε μια μέρα στη μάχη του ποταμού Σομ. Την επομένη ο Λένιν ολοκληρώνει το έργο του "Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού".

Το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου δεν έφερε την ειρήνη στην Ελλάδα. Τον Ιούλιο του 1920, δυο βασιλόφρονες, ο υποπλοίαρχος Απ. Τσερέπης και ο υπολοχαγός Γ. Κυριάκης, αποτυγχάνουν να δολοφονήσουν τον Ελ. Βενιζέλο στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυόν στο Παρίσι. Την ίδια μέρα στη Λεωφόρο Κηφισίας, μπροστά στον 907ο στύλο της ηλεκτρικής εταιρίας, δολοφονείται ο αντιβενιζελικός πολιτικός Ιων Δραγούμης από άνδρες του ειδικού λόχου ασφαλείας του Π. Γύπαρη.

Η Ολυμπιάδα του Βερολίνου δεν έγινε ποτέ. Η ιδέα για διεξαγωγή των αγώνων με τη συμμετοχή μόνο των χωρών της "Αντάντ" δε βρήκε υποστηρικτές. Για την ιστορία και μόνο, την ημέρα που θα έπρεπε να ξεκινήσουν οι αγώνες οργανώθηκε στο Αμστερνταμ ολυμπιακή βραδιά και κυκλοφόρησε αφίσα με την επιγραφή "Ολυμπιακοί Αγώνες 1916". Προηγούμενα στη σύσκεψη της ΔΟΕ το 1914 στο Παρίσι εγκρίθηκε η ολυμπιακή σημαία. Πέντε κύκλοι, μπλε - κίτρινο - μαύρο - πράσινο - κόκκινο σε άσπρο φόντο, που συμβόλιζαν την ενότητα των αθλητών των πέντε ηπείρων. Ως επίσημες γλώσσες καθιερώθηκαν η αγγλική, η γαλλική και η γερμανική.

Μεσούντος του πολέμου, η ΔΟΕ αποφάσισε το 1915 να μεταφέρει την έδρα της από το Παρίσι στη Λωζάνη.

Με την Ευρώπη να γιατρεύει τις πληγές της, έγινε στις 14 Αυγούστου 1920 στην Αμβέρσα η επίσημη έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Με πρόταση της ΔΟΕ στους αγώνες δεν κλήθηκε η ηττημένη του πολέμου Γερμανία και οι σύμμαχοί της Αυστρία, Ουγγαρία, Βουλγαρία και Τουρκία. Δεν προσκλήθηκε όμως και η Σοβιετική Ρωσία. Οι στρατηγοί και οι αριστοκράτες, που διοικούσαν τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, ενέδωσαν στις πολιτικές πιέσεις, αρνούμενοι τη συμμετοχή αθλητών από την επαναστατημένη Ρωσία. Το πολιτικό και οικονομικό μποϊκοτάζ, που κήρυξαν οι καπιταλιστικές χώρες στο νέο σοβιετικό κράτος, επεκτάθηκε και στον αθλητισμό. Ο πρίγκιπας Ουρούσοφ, που εκπροσωπούσε τη ΔΟΕ στη Ρωσία, πρότεινε μάλιστα να συμμετάσχει ομάδα από Ρώσους που είχαν εγκαταλείψει τη χώρα τους. Η συμμετοχή της ΕΣΣΔ στους Ολυμπιακούς Αγώνες απασχόλησε τη ΔΟΕ και το 1924. "Η συμμετοχή της Ρωσίας στους αγώνες, που είναι αδύνατη σήμερα, σύμφωνα με τους υπάρχοντες κανονισμούς, θα γίνει δυνατή στο μέλλον", έγραφε η απόφαση.

Από την Αμβέρσα ξεκίνησαν την ολυμπιακή τους ιστορία η Αργεντινή, η Βραζιλία, το Μονακό και η Γιουγκοσλαβία. Συνολικά συμμετείχαν 29 χώρες με 2.606 αθλητές, ανάμεσα στους οποίους και 63 γυναίκες. Επίσημα οι αγώνες άρχισαν στις 14 Αυγούστου και ολοκληρώθηκαν μετά από 15 μέρες. Επειδή όμως οι αγώνες στο χόκεϊ επί πάγου που είχε συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα, όπως και το καλλιτεχνικό πατινάζ, έγιναν τον Απρίλη και οι αγώνες ποδοσφαίρου ολοκληρώθηκαν το Σεπτέμβρη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες διήρκεσαν πάνω από 5 μήνες. Για πρώτη φορά δόθηκε και ο Ολυμπιακός Ορκος από τον σημαιοφόρο της βελγικής ομάδας, παλαίμαχο Ολυμπιονίκη κολυμβητή Βίκτορ Μπουάν: "Ορκιζόμεθα ότι μετέχομε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ως αγωνιστές ειλικρινείς, ότι θα τηρήσωμεν επακριβώς τους κανονισμούς και θα επιδείξωμε πνεύμα ιπποτικό για την τιμή των πατρίδων μας και τη δόξα της αθλήσεως".

Οι αγώνες είχαν οικονομική αποτυχία, καθώς κόπηκαν συνολικά μόλις 28.665 εισιτήρια. Στον αγωνιστικό τομέα έκλεψαν τις εντυπώσεις οι αθλητές στίβου της Φινλανδίας. Αν και αριθμητικά υστερούσαν κατά 74 αθλητές από την ομάδα των ΗΠΑ (30 έναντι 104), κατάφεραν να κερδίσουν ίδιο αριθμό (9) χρυσών μεταλλίων. Κορυφαίος όλων ο Πάαβο Νούρμι, που κατέκτησε χρυσά μετάλλια στα 10.000μ. στον ατομικό και ομαδικό ανώμαλο δρόμο των 8.000μ. και το ασημένιο στα 5.000 μέτρα. Οι Φινλανδοί κυριάρχησαν επίσης στις ρίψεις με τρία χρυσά. Στο ακόντιο με τον Μούρα (65,78), στη σφαίρα με τον Πέρχελα (14,81) και στο δίσκο με τον Νίκλαντερ (44,68).

Δυο χρυσά μετάλλια κατέκτησε στα 800 και 1.500 μέτρα ο Αγγλος Χιλ. Στο Μαραθώνιο ο Κολεχμάινεν έκοψε πρώτος το νήμα, ενώ από τους Αμερικανούς τις εντυπώσεις κέρδισε ο εικοσάχρονος Τσαρλ Πάντοκ από την Καλιφόρνια. Ο Πάντοκ κατέκτησε δύο χρυσά στα 100μ. και στα 4Χ100, αλλά έμεινε στην ιστορία για το τρόπο που έτρεχε. Ηταν πολύ αργός στην εκκίνηση, ανέπτυσε εκπληκτική ταχύτητα στη συνέχεια και έκοβε το νήμα με άλμα. Το στιλ του στον τερματισμό αντέγραψαν για πολλά χρόνια οι σπρίντερ, μέχρι που κατάλαβαν ότι χάνουν αντί να κερδίζουν χρόνο.

Στην Αμβέρσα δημιουργήθηκαν 7 νέα ολυμπιακά ρεκόρ, στο Μαραθώνιο, τα 110μ. εμπ., τα 400μ., τα 4Χ100, το ύψος, το επί κοντώ και τη σφαίρα, αλλά συνολικά ο πόλεμος είχε επιδράσει αρνητικά στα περισσότερα αγωνίσματα. Στα υπόλοιπα 20 οι επιδόσεις ήταν κατώτερες των προηγούμενων Ολυμπιάδων και μερικές σε επίπεδο του 1900.

Στην ιστιοπλοϊα οι Νορβηγοί κατέκτησαν 7 χρυσά μετάλλια. Στην τοξοβολία ο Νορβηγός Οτο Ολσεν κατέκτησε 4 χρυσά και 2 ασημένια μετάλλια. Στην κολύμβηση η Αμερικανίδα Ετελντ Μπλάιτρεϊ κέρδισε και τα τρία χρυσά και μάλιστα με παγκόσμιες επιδόσεις, ενώ στην πάλη οι Φινλανδοί δεν είχαν και πάλι αντίπαλο, κατακτώντας 5 χρυσά, 4 ασημένια και 3 χάλκινα μετάλλια. Στο ποδόσφαιρο που είχαν δηλώσει συμμετοχή 14 ομάδες, οι Βέλγοι κατέκτησαν το χρυσό. Στον τελικό νικούσαν 2-0 τους Τσεχοσλοβάκους, όταν αυτοί 2 λεπτά πριν το τέλος του α ημιχρόνου, εγκατέλειψαν το γήπεδο, επειδή ο διαιτητής απέβαλε τον Στάινερ για σκληρό παιχνίδι.

Στην ομαδική βαθμολογία κυριάρχησαν οι Αμερικανοί, με δεύτερους τους Σουηδούς. Θετική και η παρουσία των αθλητών της Μ. Βρετανίας με 15 χρυσά, 15 ασημένια και 13 χάλκινα μετάλλια.

Ο Πιερ Ντε Κουμπερτέν υπήρξε ο οραματιστής και ο αναβιωτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Σε μια περίοδο ανάπτυξης της γυμναστικής κι όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, έστω και ιδεαλιστικά, διέγνωσε το ρόλο που μπορούσε να παίξει ο αθλητισμός στη συναδέλφωση και συνεργασία των λαών. Σε μικρή ηλικία συμμερίζεται τις απόψεις της κίνησης "Φίλοι της ειρήνης διεθνώς" περί συμφοράς του πολέμου και της τρέλας των εξοπλισμών. Οχι τυχαία, στο ιδρυτικό συνέδριο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής το 1894, χαρακτηρίζει τη ΔΟΕ "θεμέλιο της ειρήνης".

Από το 1896 που διαδέχτηκε τον Δημήτριο Βικέλα στην προεδρεία της ΔΟΕ, έβλεπε τον εαυτό του περισσότερο ως παιδαγωγό παρά σαν αθλητικό παράγοντα. "Πιστεύω ότι καμιά παιδεία δεν μπορεί να είναι σωστή και πλήρης, χωρίς τη βοήθεια του αθλητισμού" υπογραμμίζει. Φυσικό ήταν μετά την αποχώρησή του από την προεδρία της ΔΟΕ το 1925, που προώθησε την ίδρυση της παγκόσμιας παιδαγωγικής ένωσης. Το 1927 επισκέφτηκε την Αθήνα προσκαλεσμένος της ελληνικής κυβέρνησης. Σε ομιλία του στο φιλολογικό σύλλογο "Παρνασσός" με θέμα "Η αναβίωση του αρχαίου ελληνικού γυμνασίου", υποστηρίζει ότι στην αρχαία Ελλάδα "ο αθλητισμός, η υγιεινή, η επιστήμη και η τέχνη, όλα μαζί αναμειγνύονται".

Αντιτάχτηκε πάντως σθεναρά στη μόνιμη οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Σε γράμμα του προς τον Δημήτριο Βικέλα μεταξύ άλλων γράφει επί του θέματος: "Ενθυμούμαι ακόμη την κατά το 1896 γενική προσποίηση εν Ελλάδι, να αγνοούν ότι είχα κάποιο μέρος κι εγώ εις την οργάνωσιν των αγώνων - τη σκανδαλώδη αχαριστία όλων των συμπατριωτών σας, αλλά αγαπώ πάρα πολύ τη χώρα σας διά να μην καταλάβω και συγχωρήσω... και έπειτα είναι το άτομόν σας, σεις τον οποίο θέτω τόσο ψηλά, τον οποίο τόσο σέβομαι και εις τον οποίον, πάντοτε εξεδήλωσα τόσην αγάπην...

Τι μου προσάπτετε;... ότι δεν έφερα εις γνώσιν του Β αθλητικού συνεδρίου τον Ιούνιον του 1897 στη Χάβρη την πρότασίν σας. Αλλά αν την αναγίγνωσκα θα την κατεπολέμουν αμέσως, με όλας τας δυνάμεις. Η ιδέα να διατηρηθούν οι Δ αγώνες εις Αθήνας είναι παράλογος. Η Ελλάς δεν έχει διόλου τα μέσα όπως ευοδώσει την σύστασίν των. Το κατανοείτε αυτό κάλλιστα εις τας αρχάς, αλλά συν τω χρόνω, εγίνατε ο αντιπρόσωπος της ελληνικής επιτροπής και όχι πλέον της διεθνούς. Τη διεθνοποίηση των αγώνων θα υπερασπίσω μέχρι τέλους της υπάρξεώς μου".

Οντως μέχρι τις 2 Σεπτέμβρη 1937, που πέθανε καθισμένος σ' ένα παγκάκι στο πάρκο Λαγκράνζ της Γενεύης, υπερασπίστηκε τη διεθνοποίηση των αγώνων, έστω κι αν όπως αυτοί εξελίχτηκαν, ειδικά μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, δεν τον εξέφραζαν. Το 1915 υπέβαλε μάλιστα την παραίτησή του, αλλά παρέμεινε, έστω κι αν δεν προήδρευε τα επόμενα τέσσερα χρόνια, προκειμένου να μην διαλυθεί το ολυμπιακό κίνημα. Υπήρξε πολέμιος της συμμετοχής των γυναικών στους αγώνες. "Η ιερή έκφραση ανδρικού αθλητισμού, βασιζόμενη στο διεθνισμό, στην αφοσίωση ως μέσο, στην τέχνη ως υπόβαθρο και στις επευφημίες των γυναικών ως αποζημίωση", υποστήριζε, παγιδευμένος στην άποψη που ήθελε τη γυναίκα αδύναμη και εξαρτημένη απόλυτα από τον άνδρα.

Το 1927 επισκέφτηκε την Ολυμπία και παρέστη στην αποκάλυψη αναμνηστικής στήλης στην είσοδο της Αλτης, όπου και απηύθυνε μήνυμα στην "παγκόσμια νεολαία". Εκεί ζήτησε να ταφεί η καρδιά του, κλείνοντας για πάντα μέσα του τη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οχτώ χρόνια νωρίτερα στη Στοκχόλμη, ο παγκόσμιος στίβος είχε κερδίσει έναν μεγάλο αθλητή. Ο Χάνες Κολεχμάινεν είχε κατακτήσει τρία χρυσά κι ένα ασημένιο μετάλλια. Τερμάτισε πρώτος στα 5.000μ., στα 10.000μ., και στον ανώμαλο δρόμο των 8.000 μέτρων και ήταν δεύτερος στο ομαδικό του ανωμάλου δρόμου. Ο Ιταλός Πιέτρι, με την περιπέτειά του στο Μαραθώνιο, τράβηξε πάνω του τους προβολείς της δημοσιότητας και ο Φιλανδός πέρασε σε δεύτερη μοίρα.Ο Χάνες Κολεχμάινεν υπήρξε ο πρώτος μεταξύ μιας πλειάδας μεγάλων Φινλανδών δρομέων. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη μικρή πόλη Κουόπιο, στο κέντρο της Φινλανδίας. Ο πατέρας του ήταν μαραγκός κι εκτός από τον Χάνες είχε ακόμα τρεις γιους. Ο Τάτου, που ήταν μεγαλύτερος, ασχολήθηκε πρώτος με το στίβο κι οι υπόλοιποι ακολούθησαν το παράδειγμά του. Ο Χάνες αρχικά ασχολήθηκε με το σκι. Στα δεκαοχτώ του άρχισε να κάνει στίβο. Ξεκίνησε με Μαραθώνιο και στον πρώτο αγώνα του ήρθε τρίτος, πίσω από τον Τάτου. Στον επόμενο αγώνα στο Ελσίνκι τερμάτισε δεύτερος, με πρώτο τον άλλο αδελφό του τον Ουίλιαμς. Μετά από δυο χρόνια, αποφασίζει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και στα άλλα αγωνίσματα των μεγάλων αποστάσεων. Ταξιδεύει στο Πέτερμπουργκ, το Βερολίνο, το Ελσίνκι, το Λονδίνο. Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη, για ν' ακολουθήσει η Στοκχόλμη και τα τέσσερα μετάλλια.

Μετά την Ολυμπιάδα της Σουηδίας, ο Χάνες φεύγει για τις ΗΠΑ. Εργάζεται καπνοκαθαριστής στο Μπρούκλιν και ταυτόχρονα προπονείται. Οι φίλοι τουγράφουν ότι στην πατρίδα εμφανίστηκε ένας άλλος ταλαντούχος δρομέας, ο Πάαβο Νούρμι. Οι δυο μεγάλοι αθλητές συναντιούνται το 1920, όταν ο Χάνες επιστρέφει στο Ελσίνκι για να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Αμβέρσα ο Νούρμι πήρε τη σκυτάλη από τον φίλο του στα 10.000μ. Ο Κολεχμάινεν ήταν ήδη 31 χρόνων και όπως έλεγε αργότερα, "ο δρομέας στο τέλος της καριέρας του πρέπει απαραίτητα να περάσει από το Μαραθώνιο". Την άποψή του προσπάθησαν να κάνουν πράξη πολλοί μεγάλοι δρομείς στις επόμενες Ολυμπιάδες. Ανάμεσά τους ο Φινλανδός χρυσός Ολυμπιονίκης στα 5.000 και 10.000μ. το 1972 και 1976, Λ. Βίρεν. Η διαφορά είναι ότι ο Χάνες άρχισε και τελείωσε την καριέρα του με το Μαραθώνιο και μάλιστα τερματίζοντας πρώτος στην Αμβέρσα με χρόνο 2.32.35. Τέσσερα χρόνια αργότερα στο Παρίσι, ο 35χρονος αθλητής προσπάθησε να επαναλάβει τον άθλο του, αλλά στάθηκε άτυχος. Στη διαδρομή γύρισε το πόδι του και εγκατέλειψε. Η μόνη του παρηγοριά ήταν ότι το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο συμπατριώτης του Αλμπιν Στενρόους.

Ο Κολεχμάινεν χαρακτηρίστηκε πατριάρχης των μεγάλων Φινλανδών δρομέων.

Η Ελλάδα αρχικά προσπάθησε να κρατήσει ουδέτερη στάση στον πόλεμο. Οταν όμως οι Τούρκοι βρέθηκαν στο πλευρό της Γερμανίας, προσχώρησε στην "Αντάντ". Πείνα, στερήσεις και μαύρη αγορά κυριαρχούν στην Αθήνα του 1917 σύμφωνα με τους ιστορικούς. Την ίδια χρονιά πεθαίνει ο συνθέτης του Ολυμπιακού Υμνου Σπύρος Σαμάρας. Πανελλήνια πρωταθλήματα αναβάλλονται, την ίδια στιγμή που ο Πανιώνιος στη Σμύρνη έχει αναπτύξει πλούσια αθλητική δραστηριότητα. Μεσούντος του πολέμου και δεδομένης της ματαίωσης των 6ων Ολυμπιακών Αγώνων, οι Ελληνες παράγοντες επανέφεραν την πρόταση για μόνιμη τέλεση των αγώνων στη χώρα μας. Το 1916 προγραμμάτισαν τη διοργάνωση των "κλασικών Ολυμπιακών Αγώνων" στην Αθήνα, με προοπτική να μεταφερθούν και να τελούνται σε μόνιμη βάση ανά τετραετία στην Ολυμπία. Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Τα ταμεία του κράτους είναι άδεια κι ο πόλεμος εν εξελίξει. Το παράλογο είναι, πως με το τέλος του πολέμου το 1919 κι ενώ η οικονομική κατάσταση παραμένει το ίδιο τραγική, η κυβέρνηση στέλνει στο Παρίσι ομάδα από 40 αθλητές, προκειμένου να συμμετάσχουν σε διασυμμαχικούς στρατιωτικούς αγώνες με την επωνυμία "Ολυμπιάδα Πέρσιγκ". Η πρωτοβουλία ανήκε στον αρχηγό των αμερικανικών στρατευμάτων στρατηγό Πέρσιγκ και δικαίωμα συμμετοχής είχαν οι αθλητές από τα κράτη - μέλη της "Αντάντ" που διατέλεσαν στρατευμένοι για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, από τον Ιούλη του 1914 μέχρι το Νοέμβρη του 1918. Από τους αγώνες αποκλείστηκαν ακόμη κι οι αθλητές από τα κράτη της Σκανδιναβίας, επειδή οι χώρες τους είχαν μείνει ουδέτερες στον πόλεμο. Εστω κι αν δεν υπήρχαν ελπίδες διακρίσεις, η Ελλάδα έδωσε το "παρών" στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας, με 43 αθλητές. Ηταν η πιο πολυπληθής ομάδα που έβγαινε στο εξωτερικό. Ο μεγάλος αριθμός έχει να κάνει με τη συμμετοχή σε δύο ομαδικά αθλήματα, το ποδόσφαιρο και το πόλο. Οι ποδοσφαιριστές, έντεκα τον αριθμό, με επικεφαλής τον Ι. Ανδριανόπουλο του Ολυμπιακού και τον Απόστολο Νικολαϊδη του Παναθηναϊκού που είχε δηλωθεί και στο δέκαθλο, έδωσαν έναν αγώνα με αντίπαλο τη Σουηδία. Παίζοντας από το ξεκίνημα με 10 παίκτες λόγω τραυματισμού του Ν. Καλούδη συνετρίβησαν με το εντυπωσιακό 0-9. Ηταν η πρώτη φορά που ελληνική ομάδα αγωνίστηκε σε γήπεδο με χόρτο. Η ομάδα του πόλο αποτελούνταν από 7 αθλητές του Εθνικού Αθηνών και τον Στ. Δημητρίου του Αρη Θεσσαλονίκης. Στο στίβο αρχικά φάνηκε ότι υπήρχαν ελπίδες διάκρισης με τον Απ. Νικολαϊδη στο δέκαθλο. Συγκέντρωσε την πρώτη μέρα 6.000 βαθμούς, αλλά το βράδυ ανέβασε υψηλό πυρετό και εγκατέλειψε. Η διάκριση ήρθε στη σκοποβολή. Οι Αλ. Βρασιβανόπουλος, Ι. και Αλ. Θεοφιλάκης, Γ. Μωραϊτίνης και Ιάσ. Σάππας, με 1.285 βαθμούς στο ομαδικό πιστόλι απόστασης 30 μέτρων, κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο. Εκπροσώπηση υπήρξε επίσης στην πάλη, την άρση βαρών και την ξιφομαχία ή οπλομαχητική όπως τότε ονομάζονταν.

"Ω Σπορ, είσαι η Χαρά! Στο κάλεσμά σου η σάρκα γιορτάζει και τα μάτια γελούν, το αίμα κυκλοφορεί άφθονο και βιάζεται να περάσει μέσα στις φλέβες. Ο ορίζων των σκέψεων γίνεται πιο καθαρός και πιο διαυγής. Μπορείς ακόμα να φέρεις σ' εκείνους που εκτύπησε η λύπη μια σωτήρια παρέκκλιση στους πόνους, ενώ στους ευτυχείς επιτρέπεις να γευτούν την πληρότητα της χαράς της ζωής". Πιερ Ντε Κουμπερτέν

Βόλτα με ποδήλατο της εποχής από τον Πιερ ντε Κουμπερτέν

Τον πρώτο ολυμπιακό όρκο έδωσε ο Βέλγος Βίκτορ Μπουάν

Ο Χάνες Κολεχμάινεν

Ελληνες αθλητές στην Ολυμπιάδα της Αμβέρσας

Τα κείμενα έγραψε

ο Γιάννης ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ