Αστρονομική αύξηση 2.157,3% σημείωσαν τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων της χώρας το 1995 σε σχέση με το 1991 - χρονιά που οι "εταίροι" της Ευρωπαϊκής Ενωσης υιοθέτησαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το στοιχείο που είναι άκρως αποκαλυπτικό για τα αποτελέσματα του... μονόδρομου της κυβερνητικής πολιτικής, περιλαμβάνεται στη σελίδα 74 της πρόσφατης έκδοσης του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων "Η ελληνική βιομηχανία κατά το 1996".

Για να έχουμε σύγκριση των ιλιγγιωδών αυτών ποσοστών αύξησης των καπιταλιστικών κερδών όπως επίσημα εμφανίζονται στους ισολογισμούς των βιομηχανικών επιχειρήσεων, σημειώνουμε ότι την ίδια περίοδο ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή αυξήθηκε κατά 60,7%, η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε - σε σταθερές τιμές - κατά 2,5%, ενώ όλοι μας γνωρίζουμε πώς εξελίχθηκαν οι μισθοί και συντάξεις!

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΒ το σύνολο των καθαρών κερδών όλων των βιομηχάνων το 1991 ήταν 15,7 δισεκατομμύρια δραχμές, ενώ το 1995 το αντίστοιχο ποσό έφτασε τα 354,4 δισεκατομμύρια δραχμές. Σημειώνεται ότι από τον όγκο των κερδών έχει αφαιρεθεί το άθροισμα των ζημιών που παρουσιάστηκε στις ζημιογόνες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Ετσι, αξίζει να σημειωθεί ότι τα καθαρά κέρδη των κερδοφόρων 4.070 επιχειρήσεων έφτασαν το 1995 το ποσό των 496,6 δισεκατομμυρίων. Εκτιμήσεις αρμοδίων παραγόντων εκτιμούν ότι το σύνολο των κερδών το 1996 ξεπέρασε το μισό τρισεκατομμύριο δραχμές, ενώ τα κέρδη των κερδοφόρων επιχειρήσεων ήταν πάνω από 600 δισ. δρχ.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι και ένα ακόμα επίσημο στοιχείο, της Τράπεζας Ελλάδας, αυτή τη φορά. Ετσι, αν το 1991 τα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων ήταν 129.630 δραχμές ανά εργαζόμενο που απασχολούνταν στη βιομηχανία, το 1995 για κάθε εργαζόμενο οι μεγαλοβιομήχανοι εξασφάλιζαν καθαρό κέρδος περίπου 1.400.000 δραχμές!

Τα παραπάνω, από μόνα τους δίνουν συντριπτική απάντηση στο ερώτημα, ποιος πραγματικά ευνοείται από την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και τους"μονόδρομους" που έχουν χαράξει από κοινού άρχουσα τάξη και κυβερνώντες. Δίνουν συντριπτική επίσης απάντηση στο ερώτημα, γιατί μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας εξαθλιώνονται, φτωχαίνουν και περιθωριοποιούνται.

Μικρές μειοψηφίες εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου, στηριζόμενοι στις πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχουν επιδοθεί σε μια πρωτοφανή συσσώρευση κεφαλαίου, απομυζώντας όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του νεοπαραγόμενου από τους εργαζόμενους πλούτου.

Συσσώρευση, η οποία κατά βάση δε στράφηκε σε παραγωγικές επενδύσεις, όπως δείχνουν και τα επίσημα στοιχεία, αλλά κυρίως εξέθρεψε την κερδοσκοπία. Αυτό καταμαρτυρά η άνθηση που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια το Χρηματιστήριο αλλά και η ανάπτυξη και στη χώρα μας των άκρως κερδοσκοπικών παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων. Η παραζάλη της κερδοσκοπίαςέχει σφιχταγκαλιάσει σήμερα την ελληνική οικονομία, αποδεικνύοντας έτσι πόσο επικίνδυνη είναι η δραστηριότητα της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας".

Καταρρίπτεται επίσης ο μύθος της κυβέρνησης, για τη δημοσιονομική κρίση που διέρχεται η χώρα, ώστε να δικαιολογήσουν τα κατά συρροή αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα που έχουν πάρει όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία έχουν κυριολεκτικά "στεγνώσει" τους εργαζόμενους, έχουν μειώσει τη ζήτηση και έχουν "παγώσει" την αγορά. Αν πραγματικά ήθελαν να εισπράξουν χρήματα για να μειώσουν το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, θα μπορούσαν να στραφούν προς τις μικρές εκείνες μειοψηφίες των νέων Κροίσων και να τους εξαναγκάσουν να ανοίξουν τα μυθικά πλέον θησαυροφυλάκιά τους. Δεν το κάνουν γιατί έχουν συμμαχήσει μαζί τους, είναι οι πολιτικοί τους υπάλληλοι, και έχουν προτιμήσει τη λύση των φοροεπιδρομών κατά των λαϊκών στρωμάτων και της εκποίησης, όπως όπως, της δημόσιας περιουσίας.

Αποδεικνύεται επίσης, πόσο επικίνδυνη είναι για τους εργαζόμενους αλλά και για την οικονομία της χώρας, η λογική των μονόδρομων του Μάαστριχτ, του κοινού νομίσματος και της ΟΝΕ. Η πορεία αυτή, αν συνεχιστεί και δεν ανατραπεί, θα σηματοδοτήσει το ξεχέρσωμα και ισοπέδωμα των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας, την περιθωριοποίηση και εξαθλίωση και νέων εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, αγροτών και συνταξιούχων. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θα γίνει ακόμα φτωχότερη, σε σύγκριση με τη σημερινή - έσχατη - θέση που κατέχει, μεταξύ των λαών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η πορεία προς την ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα,"αριστερών" και "δεξιών" αποχρώσεων, περνάει μέσα από διαδικασίες που λίγο απέχουν από το να ανακηρύξει το χρηματιστικό κεφάλαιο την ανοιχτή και απροκάλυπτη δικτατορία του σε βάρος των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αγροτών, των συνταξιούχων αλλά και τμημάτων του κεφαλαίου που βρίσκονται σήμερα σε μειονεκτική θέση και ασφυκτιούν και αυτά από τις συμπληγάδες της πορείας οικονομικής σύνθλιψης.

Την ίδια στιγμή που τα καπιταλιστικά κέρδη καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι μεγαλοεπιχειρηματίες παραμένουν παγερά αδιάφοροι στις ποικιλόμορφες εκκλήσεις των κυβερνώντων να προχωρήσουν σε επενδύσεις. Αντίθετα, κάθε στιγμή δηλώνουν πανέτοιμοι να ροκανίσουν τις λογής λογής επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις δεκάδων και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων με το πρόσχημα της προώθησης... επενδύσεων.

Μόνο την περίοδο 1991 - 1996, με το πρόσχημα της στήριξης των ιδιωτικών επενδύσεων, δόθηκαν στους μεγαλοεπιχειρηματίες από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) 550 δισ. δραχμές! Στην πραγματικότητα λόγος γίνεται για δημόσιο χρήμα που συγκεντρώνεται από τη φορολογική αφαίμαξη των μισθοσυντήρητων και συνταξιούχων, το οποίο εκχωρείται - και μάλιστα με σκανδαλώδη τρόπο - στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι γύρω από τα περιβόητα "αναπτυξιακά κίνητρα", έχει στηθεί ένα τέτοιο φαγοπότι που ακόμα και κυβερνητικά στελέχη το τελευταίο διάστημα κάνουν λόγο για "ανεξέλεγκτες" χρηματοδοτήσεις και για "ροή κεφαλαίων με άγνωστη κατεύθυνση".

Πάντως, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των κονδυλίων αυτών υποτίθεται πως κατευθύνθηκε προς τους κλάδους της βιομηχανίας, η βιομηχανική παραγωγή εξακολουθεί και σήμερα να κινείται στα επίπεδα του... 1980! Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, η βιομηχανική παραγωγή - σε σταθερές τιμές - "έπεσε" από τα 1.292 δισ. δραχμές το 1991 στα 1.259,9 δισ. δραχμές το 1996, σημειώνοντας πτώση 2,5%!

Οι κυβερνητικές ικεσίες προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες για "τόλμη" και "αποφασιστικότητα", τελευταία έχουν γίνει καθεστώς μονότονης επανάληψης. Αυτή ακριβώς την εικόνα εκμεταλλεύτηκε στην πρόσφατη ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ ο Ιάσων Στράτος, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ απάντησε ότι αν δε γίνει η Ελλάδα... Ταϊβάν (ζήτησε τελειωτικό τσάκισμα των κοινωνικών δαπανών, ελευθερία διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, πλήρη έξωση της κυβερνητικής παρέμβασης σε θέματα απασχόλησης, ανεργίας κλπ. τα οποία θα πρέπει να λύνονται αποκλειστικά από τις "δυνάμεις της αγοράς"), επενδύσεις δεν πρόκειται να γίνουν...

Θ. Κ.

Η προκλητική και πολλαπλάσια του πληθωρισμού αύξηση των κερδών των μεγάλων (ΑΕ) και μεσαίων (ΕΠΕ) βιομηχανικών επιχειρήσεων (που στην περίοδο 1991 - 1995 έφτασε το ποσοστό ρεκόρ των 2.157,3%), είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη, είναι αυτή που δείχνει τη σύνθλιψη της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, που φαίνεται από το γεγονός ότι, στην ίδια περίοδο, η ονομαστική αύξηση του βασικού μεροκάματου στις βιομηχανίες και τις άλλες επιχειρήσεις περιορίστηκε μόλις στο 52,5%! Από 3.501 δραχμές που ήταν το βασικό μεροκάματο τον Ιούλη του 1991, ανέβηκε τον Ιούλη του 1995 στις 5.338 δραχμές. Τα παραπάνω δύο στοιχεία, δεν αποτελούν αντικείμενο "αλχημειών" και "κίτρινης" προπαγάνδας για να δυσφημίσουμε τους βιομηχάνους και την "ιδιωτική πρωτοβουλία" ή την κυβέρνηση και την πολιτική που ακολουθεί. Τα στοιχεία για την εξέλιξη του βασικού μεροκάματου (εξέλιξη που σκιαγραφεί και τη γενική πορεία των μισθών και της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συνταξιούχων), προέρχονται από το υπουργείο Εργασίας, το οποίο κάθε χρόνο επικυρώνει τις Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Αν στα δύο αυτά στοιχεία, προστεθεί και ένα τρίτο, το γεγονός ότι ο επίσημος πληθωρισμός στην περίοδο 1991 - 1995 αυξήθηκε κατά 60,7%,τότε προκύπτουν τα εξής αποκαλυπτικά:

• τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχανικών επιχειρήσεων - που στο μεγαλύτερο μέρος τους κατέληξαν στις τσέπες των βιομηχάνων και μόνο ένα ισχνό μέρος τους επενδύθηκε για τον εκσυγχρονισμό των εργοστασίων τους - αυξήθηκαν περίπου 36 φορές πάνω από τον πληθωρισμό.
• το κατώτατο μεροκάματο,όχι μόνο δεν αυξήθηκε όσο ο επίσημος πληθωρισμός, αλλά υπολείπεται κατά 8,2 μονάδες από την αύξηση του πληθωρισμού. Με την πλέον επίσημη δηλαδή εκδοχή, μειώθηκε τουλάχιστον κατά 5,1%.Στην πραγματικότητα, βέβαια, η μείωση είναι πολύ μεγαλύτερη, αν συνυπολογίσουμε τις επιπτώσεις που είχε η φοροεισπρακτική λογική της κυβέρνησης να μην τιμαριθμοποιεί τη φορολογική κλίμακα και άλλα μέτρα "εξυγίανσης" της οικονομίας, όπως οι αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών κλπ.

Αυτά είναι μερικά από τα "επιτεύγματα" της αντιλαϊκής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας, που εφάρμοσαν - σε "γαλάζια" και "πράσινη" παραλλαγή - οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από το 1991. Τα παραπάνω στοιχεία, τεκμηριώνουν την άποψη που λέει πως τα προγράμματα "σύγκλισης" που εφάρμοσαν εναλλάξ οι κυβερνήσεις του δικομματισμού - εξαργυρώνοντας τις επιταγές που είχαν υπογράψει με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - αποδείχτηκαν προγράμματα σύνθλιψης των λαϊκών εισοδημάτων και εκρηκτικής ανόδου των κερδών των βιομηχάνων και συνολικά της μεγάλης "ιδιωτικής πρωτοβουλίας".

Δικαίως λοιπόν, πανηγυρίζουν οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες, επιβραβεύοντας τη συγκεκριμένη πολιτική και δε διστάζουν να επαινούν δημόσια τους κυβερνώντες κάνοντας λόγο για "θετικά αποτελέσματα" στην οικονομία. Δικαίως επίσης, οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες, βγάζουν "σπυριά" όταν διαισθάνονται πως οι κυβερνώντες εκφράζουν προθέσεις "χαλάρωσης" της πολιτικής λιτότητας και καταστροφολογούν όταν οι μακροοικονομικοί δείκτες της οικονομίας παρουσιάζουν αποκλίσεις από τα κριτήρια του Μάαστριχτ.

Αποτελεί όμως εμπαιγμό το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει πως η οικονομική πολιτική που εφαρμόζει είναι δήθεν καλύτερη από εκείνη της ΝΔ, ενώ αποτελεί κοινό μυστικό ότι και μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ υπήρξε θεαματική "σύγκλιση" στις πολιτικές που εφαρμόζουν τα δύο κόμματα, σε σημείο ώστε να είναι σχεδόν ανύπαρκτες οι διαφορές. Και αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση, ο ισχυρισμός που προβάλλουν ανερυθρίαστα ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, πως επί των ημερών διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ - εκτός από τη βελτίωση ορισμένων δεικτών της οικονομίας - "αυξήθηκαν τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων"!

Βέβαια, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει πως οι θυσίες των εργαζομένων απέδωσαν καρπούς και πως με την πιστή εφαρμογή του προγράμματος "σύγκλισης", μειώθηκαν τα ελλείμματα και ο πληθωρισμός, οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας επιταχύνθηκαν και η "πίτα" του ΑΕΠ μεγάλωσε. Ξεχνούν όμως - σκόπιμα - τη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου ότι στην Ελλάδα "ευημερούν οι αριθμοί και ο λαός υποφέρει" και τη λαϊκή παροιμία που λέει πως "από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί";

Κανείς δεν αμφισβητεί, πως με την οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε βελτίωση σε κάποιους δείκτες της οικονομίας (πληθωρισμός, ελλείμματα κλπ). Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή- που την κρύβουν επιμελώς, κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες - είναι πως η συγκεκριμένη πολιτική, παράλληλα με την προκλητική αύξηση των κερδών και τη βελτίωση κάποιων δεικτών της οικονομίας, είχε ως συνέπεια τη σημαντική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των μισθωτών και των συνταξιούχων, αλλά και αλυσιδωτές αρνητικές παρενέργειες στα πλατιά λαϊκά στρώματα και την οικονομία γενικότερα.

Ενδεικτικά της άγριας διανομής και αναδιανομής των λαϊκών εισοδημάτων, με τη μεταφορά πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών από τις τσέπες των μισθωτών και συνταξιούχων στα θησαυροφυλάκια των μεγαλοεπιχειρηματιών, είναι και τα επίσημα στοιχεία των Εθνικών Λογαριασμών. Τα στοιχεία αυτά, δείχνουν ότι ενώ η "πίτα" του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος μεγαλώνει, δε μεγαλώνει αντίστοιχα το "κομμάτι" για όλους τους Ελληνες.Αντίθετα, το κομμάτι της πίτας για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα μικραίνει συνεχώς και μεγαλώνει - προκλητικά - το κομμάτι της πίτας για μια μικρή μόνο μερίδα του ελληνικού λαού, όπως οι βιομήχανοι και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ιδού και τα τεκμήρια:

• Το μερίδιο των επιχειρηματικών κερδών και άλλων εισοδημάτων (πλην μισθωτών και συνταξιούχων), ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος αυξήθηκε από 59,7% το 1990 σε 63,1% το 1995.
• Το μερίδιο των αμοιβών των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μειώθηκε σαν ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος από 40,3% το 1990 σε 36,9% το 1995. Για όσους τα παραπάνω ποσοστά δε λένε τίποτε, θα το πούμε διαφορετικά...

Αν η μοιρασιά της πίτας του εθνικού εισοδήματος μεταξύ αμοιβών των εργαζομένων από τη μια και από την άλλη των επιχειρηματικών κερδών και των άλλων εισοδημάτων γινόταν με τον ίδιο τρόπο που γινόταν το 1990, τότε το 1995 οι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα ήταν πλουσιότεροι κατά 800 περίπου δισ. δραχμές (έπρεπε να μοιραστούν μεταξύ τους 9 τρισεκατομμύρια δραχμές αντί 8,2 τρισ. δραχμές που μοιράστηκαν), ενώ τα επιχειρηματικά κέρδη και τα άλλα εισοδήματα έπρεπε να είναι μειωμένα κατά 800 δισ. δραχμές (να μοιραστούν δηλαδή μεταξύ τους 13,3 τρισ. δραχμές αντί 14,1 τρισ. δραχμές που μοιράστηκαν το 1995).

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

"Το αριστερό Μάαστριχτ είναι ταυτόσημο με την πολιτική που ήδη εφαρμόζει και θα συνεχίσει να εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Εμείς εφαρμόζουμε το αριστερό Μάαστριχτ". Η δήλωση - πρόκληση είναι του κυβερνητικού εκπροσώπου και έγινε την προηγούμενη Τρίτη. Τότε που το επικοινωνιακό επιτελείο του ΠΑΣΟΚ διαπίστωσε πως τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών και η τεχνητή ευφορία που προσπάθησαν ορισμένοι να καλλιεργήσουν, ήταν δυνατόν να προκαλέσουν άκαιρες, άσκοπες και - κύρια - επικίνδυνες προσδοκίες στους εργαζόμενους της χώρας για ...χαλάρωση της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Η πρόκληση σε όσους συνθλίβονται κάτω από το βάρος της κυβερνητικής πολιτικής συμπληρώθηκε μάλιστα από δηλώσεις άλλων υπουργών ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει με πείσμα να εφαρμόζει την... "αριστερή" πολιτική της.

Ο εμπαιγμός είναι πασιφανής. Και αποκτά ξεχωριστές διαστάσεις στο φόντο των επίσημων στοιχείων για τα κέρδη των μεγαλοβιομηχάνων, την επίσημη εξέλιξη του μεροκάματου και άλλα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, που φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα ο "Ρ". Στην πραγματικότητα αποτελούν στοιχεία - "χαστούκι" σε κάθε ντελάλη που επιχειρεί να προσδώσει στην εφαρμοζόμενη πολιτική οποιοδήποτε άλλο χαρακτήρα πέραν της αντιδραστικής και άγρια νεοφιλελεύθερης.Απόδειξη του βαθύτερου περιεχομένου και της ταξικής ουσίας της κυβερνητικής πολιτικής είναι να εμφανίζεται το 1991 μέχρι το τέλος του 1995:

• Αύξηση των επίσημων καθαρών κερδών των βιομηχάνων 2.157,3%.
• Αύξηση του ονομαστικού μεροκάματου των εργαζομένων 52,5%.
• Οικονομικά "κίνητρα" στους μεγαλοεπιχειρηματίες ύψους 550 δισεκατομμυρίων δραχμών.
• Μείωση της βιομηχανικής παραγωγής 2,5%.
• Φορολογικά νομοθετήματα που μειώνουν τους συντελεστές φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου, με μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών και άλλα που κλιμακώνουν την οικονομική αφαίμαξη των οικονομικά ασθενέστερων.Μόνο μια πολιτική βαθιά αντιλαϊκή και πλήρως υποταγμένη στα σχέδια των διαρθρωτικών παρεμβάσεων των πολυεθνικών και της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι δυνατόν να εμφανίσει μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τέτοια αποτελέσματα. Και μόνο μια κυβέρνηση που μοναδικό της στόχο έχει την τυφλή εξυπηρέτηση της οικονομικής ολιγαρχίας μπορεί να βρει το θράσος, καλυπτόμενη πίσω από "εκσυγχρονιστικά" προπαγανδιστικά κόλπα, να κάνει λόγο για πολιτική "ανάπτυξης", "κοινωνικό πρόσωπο" και άλλα τέτοια...

Η συζήτηση για το ..."αριστερό Μάαστριχτ" θα έχει συνέχεια. Οι φορείς του αποπροσανατολισμού της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων θα αξιοποιήσουν όλα τα όπλα που διαθέτουν, ώστε να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Και όσο στη συνείδηση της κοινής γνώμης ό,τι αληθινά αριστερό είναι ταυτόχρονα προοδευτικό, φιλολαϊκό και αποτελεί ώθηση πραγματικά προς τα μπρος, τόσο δε θα διστάζουν να βαφτίζουν ακόμα και "αριστερές" τις άνομες και βαθιά αντιλαϊκές επιλογές τους.

Ο "Ρ" παρουσιάζει σήμερα σε αδρές γραμμές ορισμένες πλευρές των αποτελεσμάτων της κυβερνητικής πολιτικής. Η περίοδος που επιλέχτηκε έχει ως αφετηρία το 1991,τη χρονιά που οι "εταίροι" της ΕΟΚ τότε, της Ευρωπαϊκής Ενωσης σήμερα, κατέληξαν, ψήφισαν και επέβαλαν στους λαούς της Ευρώπης τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.Τον καταστατικό χάρτη των μονοπωλίων, που αν και με δογματισμό έβαλαν στη ζωή μας οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις - και όχι μόνο -αντιμετωπίζει ήδη τη λαϊκή κατακραυγή. Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά, αφού η εφαρμογή του περνάει μέσα από το ξεδόντιασμα των λαϊκών κατακτήσεων και τη συνεχή χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου, στο όνομα της εξασφάλισης ενός "ανταγωνισμού" και μιας "ανάπτυξης", που αφορά αποκλειστικά τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τα κέρδη τους.

Κ.

Η προκλητική αύξηση των κερδών των μεγάλων (ΑΕ) και μεσαίων (ΕΠΕ) βιομηχανικών επιχειρήσεων και η σύνθλιψη της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, είναι το αποτέλεσμα της περιβόητης "σύγκλισης" των οικονομιών των χωρών - μελών της ΕΕ