ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θανάσιμο αμάρτημα

Του Σπύρου Ορνεράκη από «ΤΑ ΝΕΑ»

Τι σε τρελαίνει στο καθεμέρα σου;

απλά πράγματα:

- Πως όσα και να παίρνεις, ως μεροκαματιάρης, το μεροκάματο δε φτάνει. Πόσο μάλλον, αν ούτε το μεροκάματο δεν είναι καθημερινό και εξασφαλισμένο. Τυφλώνεσαι απ' την απόγνωση, πού να ψάχνεις να βρεις την αιτία...

- η αγωνία ότι δεν είσαι «καλός γονιός» άμα δεν μπορείς να πληρώσεις την πανάκριβη εκπαίδευση των σπλάχνων σου. Πού να θυμάσαι ότι έπεσαν κορμιά με ένα σύνθημα «15% για την παιδεία»...

- ότι το παιδί σου, ή, ακόμα και συ ο ίδιος μπορεί να ξεκινήσεις για μια αθώα διαδήλωση, για ένα απλό δίκιο και να βρεθείς ξάφνου τυλιγμένος σε μια κόλλα χαρτί γιατί κατέστρεψες στο διάβα σου μια δημόσια ζαρντινιέρα τρακάροντας πάνω της. Και καλά να σου ζητήσουν να πληρώσεις την υλική ζημιά. Τι κάνεις αν η πράξη σου χαρακτηριστεί και «τρομοκρατική»; Πού να θυμάσαι πως αυτοί που μάτωσαν για τη λευτεριά της πατρίδας, στάλθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ως «διασαλευτές της δημόσιας τάξης», ισοδύναμο του σημερινού «τρομοκράτη»;

Λουφάζεις, λοιπόν. «Πού να πάω να μπλέξω μεροκαματιάρης άνθρωπος».

Ερχεται και η «ωραία σοσιαλίστρια» να σου δηλώσει με απόλυτο τρόπο πως προοδευτική θέση σήμερα είναι η εφαρμογή των πλέον κραγμένων ακροδεξιών αντιλήψεων περί «τάξεως και ασφάλειας», νιώθεις που νιώθεις ανασφαλής, δε θες πολύ να πιστέψεις ότι δεν κινδυνεύεις από ένα σύστημα - που εκτός των άλλων είναι και απρόσωπο - αλλά απ' το διπλανό σου. Οταν σου φέρουνε πεσκέσι το παιδί στην κάσα θα 'ναι αργά για να καταλάβεις ποιος είναι ο εχθρός. Τον είχες ήδη ανακηρύξει «εκπρόσωπό σου». Με 62%, λέει, το ρεπορτάζ...

Κι ούτε που θυμάσαι ότι αυτοί που σου έλεγαν χτες ότι η «νέα οικονομία» θα φέρει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, είναι οι ίδιοι που ευλογάνε σήμερα τις απολύσεις στη «νέα οικονομία», γιατί οι απολύσεις φέρνουνε κέρδος στους καπιταλιστές και το καπιταλιστικό κέρδος είναι υπέρτατη αξία. Εδώ, δε θυμάσαι πως και επί ΠΑΣΟΚ οι διαδηλωτές έπεφταν πάνω στα αστυνομικά γκλομπ... Ασε που έχεις και κάποια ροζ υποστήριξη για να παραμείνεις στην ασφάλεια του καναπέ: Το Πολυτεχνείο δεν ήταν αντιιμπεριαλιστικό, μια απλή εξέγερση κάποιων τρελαμένων ήτανε, γιατί να διαδηλώνεις στη μνήμη τους;

Οσο, λοιπόν, δε θυμάσαι, όσο καταπίνεις αμάσητους τους «Χατζη-μπάτσους», πλήρωνε! Θα υπάρχει πάντα ένα «Καρφούρ» να κερδίζει, όσο εσύ θα ελπίζεις ότι θα γίνεις εμποράκος και, πού ξέρεις, και καπιταλιστής!

Η ελπίδα, πράγματι, πεθαίνει τελευταία.

Εκτός κι αν η μπότα ενός ασφαλίτη κουκουλοφόρου σε προλάβει πριν σκεφτείς το ωραίο μέλλον που θα σου έρθει ως ευλογία από τον ουρανό.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΠΑΝΕ ΠΑΚΕΤΟ!

ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΛΕ «ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ»: «Συνελήφθη το βράδυ της Παρασκευής στην πλατεία Συντριβανίου από αστυνομικούς με πολιτικά (...) αφού πρώτα τον έδεσαν πισθάγκωνα με χειροπέδες, περισσότεροι από δέκα άντρες με πολιτικά τον ξάπλωσαν στο έδαφος, τον χτυπούσαν αλύπητα με γροθιές και κλωτσιές στο πρόσωπο, τον έσερναν αιμόφυρτο για δεκάδες μέτρα, παρουσία αξιωματικών της Ασφάλειας και ένστολων αξιωματικών που παρακολουθούσαν χωρίς να επέμβουν (...) οι σκηνές που κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για όσα συνέβησαν (...) η Αστυνομία προβάλλει τον απίστευτο ισχυρισμό: έπεσε αρχικά σε σταθμευμένο μοτοποδήλατο και στη συνέχεια σε ζαρντινιέρα που υπήρχε στο σημείο, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί» (το ρεπορτάζ στο «ΕΘΝΟΣ»).

ΜΕ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΡΟΖ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ: «Δεν έχει νόημα να αστυνομοκρατείται επί μέρες μια πόλη, για να πορευτούν μερικές χιλιάδες άνθρωποι και να εκτονωθούν σπάζοντάς τα μερικές εκατοντάδες... Είτε μας αρέσει είτε όχι, η αντίσταση στο Πολυτεχνείο ήταν κυρίως προσωπική και όχι συλλογική υπόθεση. Αφορούσε δυο, τρεις, άντε πέντε χιλιάδες ανθρώπους που πίστευαν ότι έκαναν το καθήκον τους. Ούτε σύμβολα ήθελαν να γίνουν ούτε σε εκ των υστέρων τιμές απέβλεπαν. Ας τελειώνει λοιπόν κάποτε αυτό το "μνημόσυνο", μήπως και διατηρηθεί ό,τι απέμεινε από το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου...» (ο Σήφης Πολυμίλης στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΕΝΩ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ: «Οι θέσεις της Ρουαγιάλ (σ.τ. επιμελητή: η υποψήφια του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος στη Γαλλία) στην Ελλάδα θα χαρακτηρίζονταν "ακροδεξιές": Ζητά "στρατιωτική επίβλεψη" για τους νέους ταραξίες στο Παρίσι, τάσσεται υπέρ της δημιουργίας "λαϊκών δικαστηρίων" που θα ελέγχουν τους εκλεγμένους δημοσίους εκπροσώπους, υποστηρίζει την αύξηση των ωρών εργασίας για τους εκπαιδευτικούς. Ερώτηση: Είναι "Blue Dog" ή Σεγκολέν; Απάντηση: Δεν υπάρχουν πια δεξιές ή αριστερές απόψεις στο βαθμό που το νομίζουμε. Υπάρχουν απόψεις που "πατούν" πάνω σε υπαρκτά κοινωνικά ρεύματα ή όχι. 62% πήρε» (Ο Μανόλης Κοττάκης στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΕΡΜΑ στην ομηρία των συμβασιούχων

ΤΑ ΝΕΑ: Τα παράπονα στον δήμαρχο

ΤΟ ΒΗΜΑ: Προσεχώς Βούλγαροι

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΕΦΗΒΟΙ 2006, τι πιστεύουν, τι ελπίζουν, τι προτιμούν

Η ΑΥΓΗ: Τα πανεπιστήμια δεν είναι σούπερ μάρκετ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΘΕΛΟΥΜΕ νέο εκλογικό νόμο

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ο εκλογικός νόμος για τις εθνικές εκλογές

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΕΡΧΕΤΑΙ ΘΥΕΛΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΙΖΕΣ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΠΡΩΤΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ η ελληνική ναυτιλία

ΕΘΝΟΣ: ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ συμβούλιο στη ...μαντάμ Τισό

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Οι 100 γιοι, ανιψιοί και κουμπάροι τους

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μαζέψτε τους ή ξεχάστε τους ξένους επενδυτές

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η ανακύκλωση πάει ...στα σκουπίδια

Ο καπιταλισμός της «νέας οικονομίας»

«Στην... καλή γνωστή συνταγή των εργασιακών προγκρόμ, προχωρά και η εταιρεία - σύμβολο της νέας οικονομίας Yahoo (...) η Yahoo σκοπεύει να προχωρήσει σε περικοπή κατά 20% του εργατικού της δυναμικού, στο πλαίσιο της ριζικής αναδιάρθρωσης των επιχειρηματικών της δραστηριοτήτων» (το ρεπορτάζ στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

Ο κλασικός καπιταλισμός

«10 αλυσίδες ελέγχουν το 81% της αγοράς. (...) Οι δέκα μεγαλύτεροι όμιλοι αύξησαν τις πωλήσεις τους (...) με αποτέλεσμα το μερίδιο τους στο σύνολο των πωλήσεων να διευρυνθεί περαιτέρω από 80.9% το 2004 σε 81.1% το 2005 (...) τα κέρδη των λιανεμπορικών επιχειρήσεων μειώθηκαν πάνω από 12% (...) Εντυπωσιακή, σχεδόν κατά 900%, ήταν η αύξηση των κερδών της Carrefour - Μαρινόπουλος» (το ρεπορτάζ στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»).

Και το βάσανο που σε γονατίζει

«"Τα βγάζουμε πέρα με δάνεια. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί ότι από τον μηνιαίο μισθό μου δε μένει ούτε ένα ευρώ, όλα φεύγουν στα ιδιαίτερα μαθήματα των παιδιών. Οι ανάγκες τους όμως δε σταματούν εδώ, καθώς χρειάζονται το καθημερινό τους χαρτζιλίκι, φαγητό, ρούχα, παιχνίδια... Δεν το χωράει ο νους μου πώς μπορεί να αντεπεξέλθει στα έξοδα ενός παιδιού μια οικογένεια στην οποία δουλεύει μόνο ο ένας γονιός" (...) Σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς, ένα παιδί από τη γέννησή του μέχρις ότου πάρει στα χέρια του πτυχίο από το πανεπιστήμιο στοιχίζει περί τα 230.000 ευρώ - δηλαδή όσο η αγορά ενός διαμερίσματος 80 τ.μ. στο Μαρούσι, με τζάκι, πάρκινγκ και αποθήκη!» (το ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»)