Το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά, παρά την ιδεολογική του συγγένεια, ιδιαίτερα με το γερμανικό ναζισμό, ουδέποτε τόλμησε να αμφισβητήσει αυτή τη διαπλοκή της άρχουσας τάξης με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Βεβαίως, αυτή η επέτειος δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πέρα και έξω απ' αυτό που σηματοδότησε η ιμπεριαλιστική επίθεση στην Ελλάδα. Τη γερμανοϊταλική κατοχή και τη λαϊκή αντίσταση για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Αλλωστε το ΟΧΙ το διατράνωσε σύσσωμος ο ελληνικός λαός.

Μετά την εισβολή των Γερμανών, το τμήμα της αστικής τάξης που είχε οικονομικοπολιτικές σχέσεις με τους Αγγλογάλλους φρόντισε να φύγει από την Ελλάδα για τη Μέση Ανατολή, το δε τμήμα της που είχε ανάλογες σχέσεις με τους Γερμανούς, να μείνει στην Ελλάδα και να εγκαθιδρύσει το κατοχικό καθεστώς με διάφορα πολιτικά σχήματα και πρόσωπα και έναν κρατικό μηχανισμό. Ενα μηχανισμό που θα αποτελούσε, όπως αποδείχτηκε, μετά την απελευθέρωση ένα από τα πιο καλά εργαλεία εξασφάλισης της εξουσίας του κεφαλαίου στο σύνολό του, με τη χρησιμοποίησή του από το φιλοαγγλικό τμήμα της άρχουσας τάξης και του αστικού πολιτικού κόσμου, που υποτίθεται ότι έκανε αντίσταση στη γερμανική κατοχή από το εξωτερικό, αλλά και τους Αγγλους. Μεμονωμένα μόνο πρόσωπα του αστικού πολιτικού κόσμου πέρασαν στην Αντίσταση.

Σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, αυτό που απασχολούσε την άρχουσα τάξη της Ελλάδας ήταν το μεταπελευθερωτικό καθεστώς. Γιατί την απασχολούσε; Μα γιατί στην Ελλάδα άρχισε να οργανώνεται μια νέα λαϊκή εξουσία. Το Επος του ΕΑΜ δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία των φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα, με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και την Κυβέρνηση του Βουνού, όπως τη «βάφτισε» ο λαός, την ΠΕΕΑ. Είχε ακόμη το δικό της λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.

Ετσι, η ιστορική αυτή περίοδος είχε, από την άποψη των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, ως βασικό χαρακτηριστικό της την εθνικοαπελευθερωτική πάλη του λαού μας κατά της ξενικής χιτλερικής ιμπεριαλιστικής κατοχής και υποδούλωσης, αλλά για τη μεταπολεμική κατάσταση στην Ελλάδα ενδιαφέρονταν και η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, που προσδοκούσαν μια Ελλάδα του λαού της, αλλά και η άρχουσα τάξη, για να εγκαθιδρύσει το δικό της κράτος. Γιατί ο αστικός πολιτικός κόσμος είχε χάσει κάθε λαϊκό έρεισμα.

Και το έχασε γιατί σ' αυτόν τον πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Στην πρωτοπορία βρισκόταν το ΚΚΕ και ο συνασπισμός του ΕΑΜ. Το «Ανοιχτό γράμμα» του τότε ΓΓ της ΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη, ήταν και η βάση της πολιτικής του γραμμής, που καθόρισε και την πορεία και την έκβαση του αγώνα. Στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας, αυτό το γεγονός έβαζε τη σφραγίδα του. Βεβαίως, για την επιβολή της αστικής εξουσίας απαιτήθηκε το τσάκισμα του λαϊκοαπελευθερωτικού κινήματος από την ντόπια άρχουσα τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Με δεδομένο επίσης ότι για το τέλος του πολέμου, η ηρωική συμβολή της ΕΣΣΔ ήταν ο πιο αποφασιστικός παράγοντας, έτσι ώστε να αποκτήσει τεράστια αίγλη ο σοσιαλισμός στους λαούς και τα απελευθερωτικά κινήματα. Ετσι, στην Ελλάδα οδήγησαν το λαό στον εμφύλιο πόλεμο. Εναν πόλεμο ταξικό, όπου ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ), παρά την ήττα του, την ήττα του λαϊκού κινήματος, έγραψε τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία της επαναστατικής πάλης στην Ελλάδα. Ο ΔΣΕ ιδρύθηκε επίσης στις 28 Οχτώβρη 1946.

Είναι γεγονός ότι για τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και την ιστορία του, την ιστορία που έγραψαν τα λαϊκοαπελευθερωτικά κινήματα και ο σοβιετικός λαός, και βεβαίως τα αποτελέσματά του, τα τελευταία χρόνια επιδιώκεται από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία να διαστρεβλωθούν και να ξαναγραφτεί από την αρχή η Ιστορία. Με αιχμή τη σπίλωση της αντιιμπεριαλιστικής, της ταξικής πάλης. Αυτές τις μέρες έκαναν ήδη την εμφάνισή τους και δεν αποκλείεται να συνεχίσουν, από τα αστικά ΜΜΕ, διάφορα δήθεν ντοκουμέντα (η ΕΡΤ ήδη έδωσε δείγμα γραφής με ανάλογο ντοκιμαντέρ που εξισώνει τον Χίτλερ με τον Στάλιν, ενώ έχουν γραφτεί και διάφορα αντικομμουνιστικά σχόλια για το ΔΣΕ), στο όνομα της σημερινής ιστορικής επετείου.

Γιατί όμως; Γιατί η πάλη των λαών κατά του γερμανο-ιταλο-ιαπωνικού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, δεν έβαλε μόνο τέρμα σε ένα ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο, το έγκλημα των εγκλημάτων του καπιταλισμού, αλλά γιατί η λήξη του πολέμου συνοδεύτηκε από το άνοιγμα του δρόμου για το πέρασμα στο σοσιαλισμό μιας σειράς χωρών της Ευρώπης και της Ασίας.

Αυτό, ο διεθνής ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε ποτέ να το ανεχτεί. Ηταν καρφί στο μάτι του, αλλά πάνω απ' όλα το διεθνές σοσιαλιστικό σύστημα, ως αποτέλεσμα του Β' Παγκόσμιου πολέμου, αποτελούσε το αντίπαλο δέος στο διεθνή καπιταλισμό, ήταν το καθοριστικό εμπόδιο, μαζί με τα κομμουνιστικά κινήματα στις καπιταλιστικές χώρες στην εκμεταλλευτική δράση του, στα πολεμοκάπηλα σχέδιά του. Αυτή η πραγματικότητα όξυνε την ταξική πάλη σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.

Στο έδαφος αυτής της διαπάλης δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, να γίνεται αντικείμενό της και η ιστορία. Η διαπάλη αυτή στις μέρες μας οξύνθηκε ακόμη περισσότερο, μετά την αντεπανάσταση και την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού. Ετσι η ιστορία του Β' Παγκόσμιου πολέμου αποτελεί ένα πεδίο ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης που παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Και που στο βάθος αυτής της διαπάλης, μέσα από τη διαστρέβλωση και παρερμηνεία της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τους πολιτικούς τους εκφραστές και τα ιδεολογικά και προπαγανδιστικά τους επιτελεία, που επιδιώκουν να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους, βρίσκεται η πιο επικίνδυνη επιθετική προπαγάνδα. Που επιδιώκει να καταστρέψει την ιστορική μνήμη για το τότε, για εκείνη την εποχή, αλλά κυρίως βλέπει στο σήμερα και το αύριο, με σκοπό τη διαιώνιση του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Και χτυπά στις λαϊκές συνειδήσεις και ιδιαίτερα τη συνείδηση στις νεότερες γενιές, εκείνες που δεν έχουν άμεση ιστορική μνήμη ή ιστορική γνώση για τα γεγονότα, προκειμένου να «σκοτώσει» τη δύναμη της ανατρεπτικής πάλης των λαών για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ακριβώς επειδή η γνώση της Ιστορίας είναι πηγή πολιτικής αφύπνισης.

Για παράδειγμα, οι πλαστογράφοι της Ιστορίας από κοινού με το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, έχουν ανακηρύξει την 9η Μάη, Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, ως «Ημέρα της Ευρώπης», του «Ευρωπαίου πολίτη» θέλοντας να σβήσουν από τη μνήμη το συμβολισμό της ως μέρας της νίκης των λαών κατά του φασιμού. Εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό -ολοκληρωτικά συστήματα τα λένε... Βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον Στάλιν με τον Χίτλερ. Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε και που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, προκειμένου να αθωώσουν τον ιμπεριαλισμό ως σύστημα, που στα κύτταρά του γεννιούνται και αναγεννιούνται οι αιτίες των πολέμων. Λένε ότι τον φασιστικό άξονα, που εξαπέλυσε πρώτος τον πόλεμο, τον νίκησε η δημοκρατία... Και όταν οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών μιλούν για δημοκρατία, δεν εννοούν τη δημοκρατία που κάνουν κουμάντο οι πολλοί, οι λαοί, αλλά αυτή όπου κάνει κουμάντο το κεφάλαιο. Γι' αυτό και συνεχίζουν, ότι δε νίκησε παντού σ' όλη την Ευρώπη η δημοκρατία, αφού μια σειρά χώρες υποδουλώθηκαν στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό...

Γι' αυτό και πανηγυρίζουν για την επανένωση της Ευρώπης μετά την «πτώση του τείχους». Την επανένωση στις αξίες της ελευθερίας και δημοκρατίας, της ιμπεριαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας δηλαδή.

Μιλούν για ελευθερία και δημοκρατία που κατέκτησαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με την αντεπανάσταση και την ίδια ώρα εντείνονται οι διώξεις σ' αυτές τις χώρες κατά των κομμουνιστών (κομμουνιστικά κόμματα είναι στην παρανομία, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών, όπως στις Βαλτικές χώρες, αναδεικνύονται εθνικοί ήρωες).

Επιχειρούν να σβήσουν από την Ιστορία:

• Το ρόλο των λαϊκών κινημάτων στην οργάνωση του απελευθερωτικού αγώνα από την κατοχή της χιτλερικής συμμαχίας.
• Το ρόλο των λαϊκών κινημάτων ενάντια στον εγχώριο φασισμό, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγε η εγχώρια αστική τάξη.
• Το ρόλο του κομμουνιστικού Κόμματος όπως στην Ελλάδα, όπου υπήρξε εμπνευστής, ψυχή και οργανωτής της Εθνικής Αντίστασης.

Στη χώρα μας διάφοροι δημοσιολόγοι και συγγραφείς, που αυτοαποκαλούνται ή τους εμφανίζουν ως αντικειμενικούς κριτές της Ιστορίας, γράφουν για την «κομμουνιστική τρομοκρατία» που αυτή τάχα προκάλεσε στην Κατοχή τη δημιουργία των «Ταγμάτων Ασφαλείας». Επιχειρούν να εξομοιώσουν τα εγκλήματα των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών, των συνεργατών των κατοχικών δυνάμεων, βάζοντάς τα στην ίδια μοίρα με τις ενέργειες αυτοάμυνας του ανταρτοπολέμου. Λες και δεν ήταν τα «Τάγματα Ασφαλείας» τα ένοπλα τμήματα υπεράσπισης του καθεστώτος των δοσιλόγων και των κουίσλιγκς, που δρούσαν ως κοινοί εγκληματίες κατά των λαϊκών ανθρώπων οι οποίοι αντιστέκονταν στον καταχτητή, που πάλευαν για την απελευθέρωση της πατρίδας. Λες και δεν ήταν τα «Τάγματα Ασφαλείας» που δημιουργήθηκαν στην Κατοχή από τους Ράλληδες και τους Γερμανούς καταχτητές, με τις ευλογίες των Εγγλέζων, για να χτυπήσουν το ΕΑΜ και το ΚΚΕ και για να έχει ένα ακόμη ένοπλο στήριγμα το αστικό κράτος! Αλλωστε η ελληνική αστική τάξη μετά την απελευθέρωση βρήκε το ένοπλο στήριγμά της στα «Τάγματα Ασφαλείας». Με τα «Τάγματα Ασφαλείας» και τους Αγγλους χτύπησε το λαϊκό κίνημα για να εγκαθιδρύσει τη δική της εξουσία.

Αυτή η τεράστια συκοφαντική προπαγανδιστική εκστρατεία είναι γέννημα των ιμπεριαλιστικών κέντρων και παρουσιάζεται ως Ιστορία, ως αλήθεια, από τα αστικά ΜΜΕ. Και αξιοποιείται από τον ιμπεριαλισμό ως όπλο κατά της πάλης των λαών για το δικό τους μέλλον, του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό, για την κομμουνιστική κοινωνία.

Στόχος είναι να διαμορφώνουν τέτοιες συνειδήσεις, ιδιαίτερα των νέων, ώστε να αποτρέψουν τις λαϊκές δυνάμεις από το να κινήσουν την ιστορία προς την πρόοδο, προς τη σοσιαλιστική -κομμουνιστική κοινωνία, χύνοντας το δηλητήριο της ιμπεριαλιστικής ψευτιάς για την ιστορία. Το διδάσκουν και στα σχολεία, με τα βιβλία ιστορίας του υπουργείου Παιδείας, που δεν είναι αληθινά. Και χρειάζεται επαγρύπνηση και συνειδητή δράση για να αντιμετωπίζεται η συκοφαντία και το ψέμα για την ιστορία αυτής της περιόδου. Για να μαθαίνουν ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες την πραγματική Ιστορία, που γράφτηκε με το αίμα και τη θυσία των λαϊκών ανθρώπων, οι οποίοι πολέμησαν για ένα δίκαιο κόσμο, χωρίς πόλεμο πια.

Η αληθινή Ιστορία, βεβαίως, έχει γραφτεί στην πράξη από εκείνους που πρωταγωνίστησαν, τους λαούς. Οφείλουμε να τη μαθαίνουμε, να διδασκόμαστε. Και, βεβαίως, να αποκτούμε την ικανότητα να κρίνουμε.

Ο ιμπεριαλισμός θέλει να σβήσει το παρελθόν, για να προστατευτεί από την ανατρεπτική δύναμη των λαών και τώρα και στο μέλλον. Φοβάται το ιστορικό παρελθόν, επειδή φοβάται και σήμερα τη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαών. Οι κυβερνήσεις του και τα κόμματά του γνωρίζουν πως υπερασπίζουν και στηρίζουν ένα άδικο σύστημα, που κατατρώγεται από τις αντιθέσεις του και ζει από τη σαπίλα του. Ξέρουν πως ο καπιταλισμός είναι ένα ιστορικά ξεπερασμένο σύστημα. Πως δε γίνεται να εξανθρωπιστεί, όπως υποστηρίζουν οι σύγχρονοι οπορτουνιστές, που παλεύουν δήθεν για «έναν άλλο κόσμο εφικτό», με τον άνθρωπο τάχα πάνω από τα κέρδη. Γιατί δε γίνεται και τα κέρδη να υπάρχουν και να αβγαταίνουν και οι εργάτες να ζουν καλά. Οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, όπως και οι οπορτουνιστές, γνωρίζουν πολύ καλά πως οι ταξικές αντιθέσεις, οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα μονοπώλια και τους λαούς, δεν καταργούνται. Κάνουν λοιπόν αυτή την ολομέτωπη επίθεση γιατί η πάλη των λαών, η αντίσταση θα δυναμώσει, θα γίνει αντεπίθεση που θα σαρώσει το εκμεταλλευτικό τους σύστημα.

Και στα πλαίσια αυτής της διαπάλης τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και οι οπορτουνιστές φροντίζουν, ώστε οι εργατικές - λαϊκές νίκες του 20ού αιώνα να θαφτούν, να σβηστούν από την ιστορική μνήμη, αφού αποτελούν πηγή ταξικής συνειδητοποίησης. Μόνο έτσι μπορούν να υποτάξουν τους λαούς ολοκληρωτικά. Για να μη σηκώσουν κεφάλι!

Ομως η ιστορική εξέλιξη τραβά μπροστά, παρά τα όποια προσωρινά αντεπαναστατικά πισωγυρίσματα. Γιατί αντεπαναστατικά πισωγυρίσματα δεν έχουμε μόνο στην εποχή μας, με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού. Εμφανίστηκαν και σ' άλλες ιστορικές περιόδους, που η ανθρωπότητα πάλευε να περάσει από μια κατώτερη κοινωνία σε μια ανώτερη. Τα ίδια γνώρισε και ο καπιταλισμός όταν αναμετριόταν με την αντιδραστική φεουδαρχία για να φέρει τη νέα ανώτερη για την εποχή εκείνη αστική κοινωνία. Η Γαλλική αστική Επανάσταση, ορόσημο στην ιστορική εξέλιξη, ανατράπηκε σε μερικά χρόνια από τότε που έγινε. Αλλά έβαλε τα θεμέλια ώστε να ακολουθήσουν νέες αστικές επαναστάσεις και να επικρατήσει οριστικά η τότε η αστική τάξη, που ήταν ακόμη προοδευτική. Σήμερα η αστική τάξη έχει περάσει ολοκληρωτικά και χωρίς επιστροφή στην αντίδραση. Τώρα ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος. Γυρεύει την αντικατάστασή του.

Η κοινωνία, δεν μπορεί, δε γίνεται αλλιώς, θα περάσει στο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό. Οσο και αν πασχίζει η αντίδραση να εμποδίσει την εξέλιξη της κοινωνίας, θα πάει μπροστά. Με τη συνεπή δράση του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Αλλωστε η εποχή μας ήταν και είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Η πείρα της λαϊκοαπελευθερωτικής πάλης, του Β' Παγκοσμίου πολέμου είναι πολύτιμη για το σήμερα. Βασικό δίδαγμα αποτελεί η ανάγκη να υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα με αυτοτελή πολιτική γραμμή, επαναστατική στρατηγική, ισχυρό, πραγματική πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Κόμμα, ικανό να διαμορφώνει συμμαχίες με όσους έχουν συμφέρον να συσπειρωθούν και να δράσουν στη βάση ενός Προγράμματος που χτυπά την καρδιά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Κόμμα και συμμαχία, που δε χάνουν ούτε στιγμή από μπροστά τους το στόχο. Κόμμα, που έχει μόνιμο μέλημά του τη συσπείρωση δυνάμεων, έστω και σε επιμέρους μέτωπα, όταν δεν είναι ακόμη δυνατό να πάρει η συσπείρωση γενικότερο εύρος. Σε αυτή τη γραμμή μπορεί ο εργαζόμενος κόσμος να αποσπά και κατακτήσεις, μέχρι να κατορθώσει η συμμαχία του να φτάσει στην κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Σ' αυτή τη γραμμή παλεύουμε σήμερα, με την πεποίθηση πως η εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων είναι εδώ, μπροστά μας και πως ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός, που είναι το μέλλον μας, θα έρθει στα σίγουρα.