Την πενηντάχρονη εικαστική του διαδρομή στα γοητευτικά μονοπάτια της χαρακτικής, ξεδιπλώνει ο Γιάννης Στεφανίδης στην έκθεση που εγκαινιάζεται την Τρίτη (7 μ.μ.) στην γκαλερί «Χρυσόθεμις» (25ης Μαρτίου 20, Χαλάνδρι). Ο σημαντικός μας αγωνιστής, ζωγράφος, χαράκτης και συγγραφέας, που, με το έργο και το ήθος του, αποτελεί παράδειγμα για τους νέους δημιουργούς, παρουσιάζει αντιπροσωπευτικά έργα από την πολύχρονη πορεία του στη χαρακτική. Παράλληλα, εκτίθεται και το μεγάλο σε διαστάσεις ζωγραφικό έργο του «Η Σχολή του κόσμου», το οποίο φιλοτεχνήθηκε τους τελευταίους μήνες και είναι εμπνευσμένο από τη «Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ. Προσωπικότητες από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, άνθρωποι των γραμμάτων, της ζωγραφικής, της ποίησης, της τέχνης και του αγώνα, «συναντώνται» στη «Σχολή του κόσμου». Ανάμεσά τους, ο Ομηρος, η Σαπφώ, η Μαρία Κάλλας, ο Τσ. Τσάπλιν, ο Σαίξπηρ, ο Γουτεμβέργιος, ο Ντα Βίντσι, ο Κομφούκιος, ο Λένιν, ο Τσε Γκεβάρα...

Η έκθεση στην γκαλερί «Χρυσόθεμις» ξεκινά με τη σειρά χαρακτικών, που έχουν ως θέμα τους τα κυκλαδίτικα τοπία και κυρίως τη Μύκονο. Ηταν το 1946, όταν ο Γιάννης Στεφανίδης επισκέφτηκε για ένα μήνα τη Μύκονο, σε εκπαιδευτική εκδρομή με τη Σχολή Καλών Τεχνών. Το ξερό κυκλαδίτικο τοπίο άφησε τα χνάρια του στη μνήμη του, αποτελώντας πηγή έμπνευσης για ένα σημαντικό κομμάτι της μετέπειτα δημιουργίας του. Ετσι, παράλληλα με τα γυμνά και την ανθρώπινη φιγούρα γενικότερα, η άνυδρη γη των Κυκλάδων είναι σημείο αναφοράς ως την πρόσφατη χαρακτική του παραγωγή.

Τα πρώτα χαρακτικά των κυκλαδίτικων τοπίων χαράχτηκαν «σε ένα τραπέζι κουζίνας στα Σεπόλια. Για να μπορέσω να ζήσω, από το 1952 έως το 1967 δούλευα, κάνοντας μεγεθύνσεις σε φωτογραφίες. Εχασα δεκαπέντε χρόνια, δουλεύοντας με φωτογραφίες. Σ' αυτά τα χρόνια, μόνο κατά διαστήματα - τα βράδια, τις Κυριακές ή τις αργίες - μπορούσα να δουλεύω. Μέχρι το 1967, που άρχισα να εργάζομαι στο ατελιέ γραφικών τεχνών σαν γραφίστας, κάνοντας παράλληλα και μακέτες για την "Ελληνική Μυθολογία" των εκδόσεων "Σίγμα", η εικαστική παραγωγή μου ήταν, δυστυχώς, πολύ μικρή».

Με τη χαρακτική ο Γ. Στεφανίδης καταπιάστηκε στην περίοδο της Κατοχής. Ηταν φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, όταν είπε και τυπικά το «Ναι» για να γίνει μέλος της ΕΠΟΝ της ΑΣΚΤ. Αφίσες, πλακάτ και φέιγ βολάν, ήταν το κομμάτι της καλλιτεχνικής δουλιάς, που συντρόφευε τις τεράστιες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας. Ο τραυματισμός του στη μαχητική διαδήλωση για την επιστράτευση, στις 5 Μάρτη 1943, έγινε αφορμή να μείνει αρκετό καιρό κλεισμένος στο εργαστήριό του, ασχολούμενος αποκλειστικά με την καλλιτεχνική δουλιά της Οργάνωσης.

Ηταν η περίοδος, που «το ατελιεδάκι της οδού Καπλανών μετατράπηκε σε εργαστήρι του καλλιτεχνικού συνεργείου της ΕΠΟΝ. Κρυφά και με συνωμοτικές διαδικασίες, τυπώναμε μικρές αφίσες, που έπειτα τις κολλούσαμε στους δρόμους. Εχοντας, μερικές φορές, τη βοήθεια του Γιώργου Βακιρτζή, του Απόστολου Μπάρμπογλου και αργότερα του Βασίλη Ανδρεόπουλου, ξεκινήσαμε με έναν πολύγραφο με στένσιλ. Τη λύση, όμως, την έδωσε ένα αυτοσχέδιο "ταχυπιεστήριο", που σχεδίασα, το οποίο τύπωνε αρκετά καλά και γρήγορα. Ηταν σχέδια που εξέφραζαν την πολιτική γραμμή της ημέρας, την οποία έφερνε από "πάνω" ο Διονύσης, που δεν ήταν άλλος από το Νίκο Καραντηνό».

Από την περίοδο αυτή ξεκινά η ενασχόληση του Γ. Στεφανίδη με το λινόλεουμ, υλικό που χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα. Το ασπρόμαυρο χαρακτικό συγκεντρώνει την προτίμησή του, αφού, όπως λέει χαρακτηριστικά, «είναι μια "γλώσσα" έκφρασης, σταράτη και ουσιαστική». Στα 30 περίπου χαρακτικά της τωρινής του έκθεσης, περιλαμβάνονται ακόμη έξι exlibris, μερικά από τα οποία έχουν βραβευτεί σε εκθέσεις του εξωτερικού, καθώς επίσης και άλλα έργα με ποικίλα θέματα. Δημιουργίες, που «σκιαγραφούν» σημαντικούς σταθμούς της χαρακτικής του προσφοράς.