Εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία των πανεπιστημίων και ένταση των ταξικών φραγμών, θα φέρει ο νέος νόμος - πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση, που σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα της κυβέρνησης θα φτάσει στη Βουλή τον ερχόμενο Ιούνη. Πιστή σ' αυτό το χρονοδιάγραμμα, η διορισμένη «επιτροπή σοφών» υπό τον πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (ΕΣΥΠ) Θάνο Βερέμη, που μελετά «προτάσεις» γι' αυτό το νόμο, έδωσε στη δημοσιότητα το τελικό της πόρισμα, που στην ουσία δε διαφέρει στο ελάχιστο από το πόρισμα που είχε δημοσιεύσει στις 19 Δεκέμβρη 2005, απλά «στρογγυλεύει» κάπως φραστικά τις άκρως αντιδραστικές, προηγούμενες προτάσεις της.

Στα εννιά σημεία του πορίσματος της επιτροπής, μεταξύ άλλων, προτείνεται:

• Περιορισμός του χρόνου φοίτησης σε τρία χρόνια παραπάνω από τον κανονικό κι όποιος δεν τα καταφέρνει να πάρει πτυχίο μέσα σ' αυτές τις προθεσμίες, να πετιέται εκτός πανεπιστημίου. Προσπαθώντας να θολώσει τα νερά απέναντι σ' αυτή την πρόταση, που συνιστά άμεση ένταση των ταξικών φραγμών, η επιτροπή λέει για τους εργαζόμενους φοιτητές (που ο αριθμός τους διαρκώς αυξάνεται): Να εργάζονται μέσα στο πανεπιστήμιο εκεί που κανονικά θα έπρεπε να προσληφθεί διοικητικό προσωπικό! Δηλαδή, θεωρούν δεδομένο ότι οι φτωχοί φοιτητές πρέπει να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους και μάλιστα ως φθηνό εργατικό δυναμικό μέσα στο πανεπιστήμιο, που θα έχει και το ανάλογο κέρδος από την απλήρωτη εργασία τους!
• Περιορισμός της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, μέσω κουπονιών, δανεισμού και άλλων τερτιπιών, ως προϋπόθεση για την ενίσχυση των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών...
• Κατάργηση των μεταγραφών και για τους φοιτητές με σοβαρό οικονομικό πρόβλημα «ανταποδοτικές υποτροφίες», δηλαδή (όπως και στην περίπτωση του περιορισμού των ετών φοίτησης) «υποτροφίες» με αντάλλαγμα την απλήρωτη εργασία των φοιτητών στο ίδρυμα.
• Σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, που στην ουσία θα εξασφαλίζει τη σταθερότητα στην εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων στην Ανώτατη Εκπαίδευση και θα τις νομιμοποιεί ανεξάρτητα από το «χρώμα» της κάθε κυβέρνησης.
• Αλλαγή του τρόπου επιλογής των εκλεκτόρων των φοιτητών για τις πρυτανικές εκλογές γιατί δήθεν η επιλογή τους από τους εκπροσώπους των παρατάξεων είναι αντιδημοκρατική!
• Αλλαγή στα εκλεκτορικά σώματα που κρίνουν την εξέλιξη των μελών Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) με εισαγωγή σε αυτά «εξωτερικών» αξιολογητών! Ουσιαστικά, πρόκειται για μια προσπάθεια ελέγχου της σύστασης του ΔΕΠ, ώστε να προωθούνται οι πανεπιστημιακοί που είναι πιο πρόθυμοι να προωθήσουν την ιδιωτικοποίηση στα ιδρύματα.
• Αλλαγή του θεσμικού πλαισίου του ασύλου και διευκόλυνση της απόφασης για ενδεχόμενη άρση του (θα αρκεί η συμφωνία των πρυτανικών αρχών).
• Εισαγωγή επαγγελματία οικονομικού διαχειριστή «μάνατζερ» στα ιδρύματα, πράγμα που σημαίνει ένα ακόμα βήμα προς την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων.

Θυμίζουμε ότι όλες οι παραπάνω προτάσεις έρχονται να συμπληρώσουν τους νόμους που ήδη έχουν ψηφιστεί και εισάγουν τη διά βίου κατάρτιση στα πανεπιστήμια, «ευλογούν» την απευθείας χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από επιχειρήσεις και την εμπορευματική αξιοποίηση της έρευνας των πανεπιστημίων και ΤΕΙ, αποσυνδέουν τα πτυχία από κάθε δικαίωμα στην εργασία και τα ισοτιμούν με τα τρίχρονα μπάτσελορ...

Για να μη μείνει καμιά αμφιβολία περί των προθέσεών της, η επιτροπή σημειώνει στο τέλος του πορίσματος ως δεδομένο ότι από τη μια θα αναγνωριστούν οι τίτλοι σπουδών των διαφόρων κολεγίων που λειτουργούν στη χώρα μας και ότι θα ανοίξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια και θα καταργηθεί στην ουσία το άρθρο 16 του Συντάγματος. Δηλαδή, η ιδιωτικοποίηση θα κυριαρχήσει έτσι κι αλλιώς, οπότε προτείνει την εναρμόνιση και των δημόσιων ιδρυμάτων με την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία.

Ενθερμος κήρυκας του «μονόδρομου» της ένταξης των Βαλκανικών χωρών στις ευρωατλαντικές δομές, εμφανίστηκε ο Κ. Παπούλιας, προχωρώντας μάλιστα σε συγκεκριμένες επισημάνσεις - προτάσεις για τον «καλύτερο» τρόπο που μπορεί αυτό να υλοποιηθεί.

«Για τους λαούς των Βαλκανίων η πορεία προς την Ευρώπη είναι μονόδρομος. Είναι ο μόνος δρόμος για να εξασφαλιστεί η σταθερότητα, η ευημερία των κοινωνιών, η εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών», ήταν η φράση που με διάφορες παραλλαγές επαναλάμβανε στη χτεσινή του ομιλία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με αφορμή την ανακήρυξή του σε επίτιμο διδάκτορα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ταύτισε τη δημοκρατία και την ευημερία με την ΕΕ υποστηρίζοντας ότι «ο εκδημοκρατισμός και η ευημερία των βαλκανικών χωρών, η ειρήνη και η σταθερότητα στην περιοχή ταυτίζονται με την ένταξή τους στο ευρωπαϊκό περιβάλλον». Σε άλλο σημείο είπε ακόμα ότι «η ευρωπαϊκή προοπτική αυτή τη στιγμή στα Βαλκάνια είναι το φάρμακο για κάθε ασθένεια, η μεγάλη χίμαιρα και η μεγάλη ιδέα»(!).

Ο Κ. Παπούλιας εμφάνισε την ένταξη των βαλκανικών χωρών στην ΕΕ περίπου ως... δικαίωση και αποζημίωση για τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999: «Η καλύτερη ζωή που υποσχέθηκε η διεθνής κοινότητα μετά τους βομβαρδισμούς του 1999, χάθηκε στους γραφειοκρατικούς δαιδάλους της οικονομικής και ανθρωπιστικής βοήθειας, στα μεγάλα λόγια των ηγετών της παγκόσμιας κοινότητας που ξέχασαν γρήγορα ευθύνες και υποσχέσεις, στα σκοτάδια του οργανωμένου εγκλήματος και της παραοικονομίας, που υπήρξαν οι πραγματικοί νικητές του πολέμου», υποστήριξε συσκοτίζοντας την πραγματικότητα και την Ιστορία. Παράλληλα εμφάνισε τους λαούς των Βαλκανίων ως ικέτες στους νικητές του πολέμου: «Τα θύματα και οι θύτες του πολέμου του 1999 είναι τώρα στην ίδια όχθη του ποταμού, αλλά σε διαφορετικά επίπεδα. Οι ηττημένοι ζητούν έλεος από τους νικητές, από τους οποίους, όπως είναι γνωστό, γράφεται η Ιστορία», αποφάνθηκε.

Περιγράφοντας την ευρωπαϊκή πορεία των βαλκανικών χωρών επισήμανε ορισμένους «κινδύνους», όπως να χρησιμοποιηθεί (σ.σ. από τις ΗΠΑ) προκειμένου να «διευκολύνει στρατηγικούς σχεδιασμούς στη νοτιοανατολική Ευρώπη, για τη δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων και ομόκεντρων κύκλων που δύσκολα θα μπορεί να πρωταγωνιστήσει αυτόνομα στο διεθνές σύστημα». Κάλεσε όμως τους λαούς των βαλκανικών χωρών να εξουδετερώσουν αυτόν τον «κίνδυνο», αξιώνοντας «την προσαρμογή των βαλκανικών χωρών στις αρχές, τις αξίες και τους κανόνες που οικοδομούν την ευρωπαϊκή δημοκρατία», δίχως «ελαστικοποίηση του κοινοτικού κεκτημένου»(!).

Σε άλλο σημείο παραδέχτηκε ότι «ο πυρήνας του προβλήματος είναι, κατά την εκτίμησή μου, ότι τα Βαλκάνια αντιμετωπίζονται ακόμη ως δυνάμει σφαίρα επιρροής», αλλά έσπευσε να δικαιολογήσει τους ισχυρούς της νέας τάξης «και οι ίδιες οι χώρες συχνά έτσι βλέπουν τον εαυτό τους», ενώ «ο εθνικισμός εξακολουθεί να είναι ένα από τα κυρίαρχα πολιτικά πάθη».

Αναφερόμενος στο Κοσσυφοπέδιο εξάγνισε τη δρομολογούμενη ανεξαρτητοποίηση από ΗΠΑ και ΕΕ σημειώνοντας ότι «η διεθνής διπλωματία προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου και επιδιώκει μια βελούδινη μετάβαση στη νέα τάξη πραγμάτων», παραγνωρίζοντας την αλλαγή των συνόρων...

Δικαιολογώντας την ελληνική (σ.σ. στρατιωτική) παρουσία στα Βαλκάνια, είπε ότι αυτή υπαγορεύεται αφ' ενός από την «ισχυρή ελληνική επιχειρηματική και επενδυτική παρουσία εκεί» και από την άλλη γιατί «η ασφάλειά μας δε θα είναι ποτέ απόλυτη, εάν δεν εμπεδωθούν κανόνες σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή».