Γεώργιος Παπανδρέου και Σκόμπι (στη φωτογραφία δίπλα στον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό) ήταν οι αρχιτέκτονες της σύγκρουσης και στη συνέχεια της σφαγής του ελληνικού λαού

Αθήνα, Δεκέμβρης 1944

*

Πέρασαν 61 χρόνια από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει καν δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας ματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες πριν είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της ελληνικής πλουτοκρατίας για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Η ειρηνική διαδήλωση της Αθήνας ενάντια στα σχέδια της αντίδρασης, το συλλαλητήριο με αίτημα την ομαλότητα και την κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών, μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων εκλογών, πνίγεται στο αίμα: 24 νεκροί, 160 τραυματίες. Οι Εγγλέζοι με 60.000 στρατό και σε συνεργασία με τους δοσίλογους της Κατοχής, ο Τσόρτσιλ μαζί με τους χωροφυλάκους και με το ανδρείκελό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, στρέφουν τα τανκς εναντίον του λαού.

***

Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, χιλιάδες λαού ψάλλουν στο Σύνταγμα το «Πένθιμο Εμβατήριο» συνοδεύοντας τους νεκρούς τους. Το πανό ξεδιπλώνεται:

«Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα -- ΕΑΜ».

Η πλουτοκρατία ξαναχτυπά. Ο ιμπεριαλισμός ξαναχτυπά. Το αίμα του λαού χύνεται και πάλι από τα εγγλέζικα βόλια και τους χτεσινούς συνεργάτες των Γερμανών.

***

Οι δολοφόνοι ίσαμε εκείνες τις μέρες εμφανίζονταν σαν «δημοκράτες», σαν «απελευθερωτές». Οι μάσκες έπεσαν. Οι δολοφόνοι, οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές και οι εγχώριοι πραιτοριανοί τους, ζήτησαν την υποταγή του λαού. Τη συντριβή του ΕΑΜικού κινήματος. Τη ναρκοθέτηση της λαϊκοδημοκρατικής αναδημιουργίας της Ελλάδας.

*

Ενα νέο μεγαλειώδες κεφάλαιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ξεκίνησε. Ο λαός διάλεξε τα όπλα. Η ένοπλη πάλη του λαού σε Αθήνα και Πειραιά ήταν η απάντηση στους εισβολείς και στις μαριονέτες τους. Πάλη άνιση, ηρωική, μεγαλειώδης. Για 33 μέρες η Αθήνα γράφει τις ηρωικότερες στιγμές της ιστορίας της. «Μικρός λαός και πολεμά χωρίς σπαθιά και βόλια» μια αυτοκρατορία που βομβαρδίζει από εδάφους και αέρος πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανεξάρτητα από υλικές ζημιές ή θανάτους αμάχων.

***

Σήμερα, 61 χρόνια μετά, η απάντηση στην ερώτηση «τι έγινε το Δεκέμβρη;» είναι ο ασφαλής τρόπος για να χωρίσει η ήρα από το στάρι. Για να ξεχωρίσεις τη δουλοφροσύνη από την αξιοπρέπεια. Για να δεις το νήμα που συνδέει τους μαυραγορίτες του χτες με τους πλουτοκράτες του σήμερα. Για να δεις στους γερμανοτσολιάδες του τότε, τους αμερικανοτσολιάδες του τώρα.

*

Ο Μεγάλος Δεκέμβρης του '44 έγινε - από τότε μέχρι σήμερα και για πάντα - το ορόσημο: Από τη μια, ο λαός. Από την άλλη, οι δολοφόνοι του, οι εκμεταλλευτές του, οι υποτακτικοί τους.

*

Ο Δεκέμβρης είναι η αρχή μιας ιστορίας τιμής και χρέους, που συνεχίστηκε με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, με το ανθρώπινο μεγαλείο στα Μακρονήσια, με το «όχι» στις δηλώσεις μετανοίας, με τον εξευτελισμό των στρατοδικών μέσα στα ίδια τους τα στρατοδικεία, με το «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΠΟλυτεχνείο» των μεταπολιτευτικών χρόνων.

*

Φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις, βασανιστήρια, τρομοκρατία, τα όπλα των μεν... Κι από την άλλη η πιο «νικηφόρα» ήττα που υπέστη ποτέ ο λαός: Νίκη ηθική, νίκη ιδεολογική, νίκη του Ανθρώπου!

***

Ναι, αλλά αν τότε νικούσαμε, όχι μόνο ηθικά αλλά και πολιτικά, αν νικούσαμε όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και στρατιωτικά, τι θα γινόταν; Η απάντηση από τα ανιστόρητα θρασίμια του συστήματος, με πρώτους και καλύτερους τους «πρώην» αριστερούς και νυν τσανακογλείφτες και γενίτσαρους είναι γνωστή: «Αλβανία θα είχαμε γίνει», λένε και μας δείχνουν την Αλβανία των δικών τους, του Μπερίσα και του Νάνο!

*

Αλλά επειδή ακριβώς χάσαμε, γι' αυτό η Ελλάδα, που «το ΕΑΜ την έσωσε από την πείνα» μέσα στην Κατοχή, έφτασε να πεινάει μετά τον εμφύλιο και να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί. Επειδή χάσαμε εμείς και επειδή νίκησαν αυτοί, γι' αυτό η Ελλάδα, από την πρωτόγνωρη λευτεριά και δημοκρατία του Βουνού, πέρασε στη βία, στη νοθεία και στις χούντες. Επειδή νίκησαν αυτοί και επειδή χάσαμε εμείς, γι' αυτό η Ελλάδα από έμβλημα της αντάρτισσας χειραφετημένης γυναίκας έγινε για δεκαετίες η «Τρούμπα» του αμερικάνικου στόλου.

***

Η αλήθεια είναι αυτή που έγραψε με το αίμα του ο ανθός του ελληνικού λαού: Αν είχαμε νικήσει, η Ελλάδα θα είχε κερδίσει, ο λαός της θα είχε κερδίσει.

Γι' αυτό ο Δεκέμβρης, όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν σε τούτο τον τόπο, είναι η «φλόγα» που 'λεγε ο Σεφέρης και που ξέρουν να διαβάζουν τα σημάδια της οι «ποιητές» του κομμουνισμού...

*

«Τι μπορεί να θυμάται μια φλόγα/ α θυμηθεί λίγο λιγότερο απ' ό,τι χρειάζεται σβήνει/ α θυμηθεί λίγο περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται σβήνει/ Να μπορούσε να μας διδάξει, όσο ανάβει να θυμόμαστε σωστά».

*

Η «φλόγα» του Δεκέμβρη δε θα σβήσει ποτέ!