ΠΑΜΕ 12 ΝΟΕΜΒΡΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ

Χιλιάδες 'γιναν μια φωνή

Το ποτάμι των χιλιάδων διαδηλωτών δεν έλεγε να ξεφουσκώσει, ακόμα και όταν η πορεία βγήκε μετά το Σύνταγμα στην Πατησίων

Η μάχη για το οχτάωρο, όπως την αποτύπωσαν οι μεταλλεργάτες της Πάτρας στο δρώμενο που οδηγούσε το μπλοκ τους

Κυριάρχησαν τα συνθήματα και τα πανό ενάντια στην κατεδάφιση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας που προωθεί η κυβέρνηση. Οπως εδώ, στο πανό των εμποροϋπαλλήλων της Θεσσαλονίκης

Ενα γιγαντοπανό, στην καρότσα του φορτηγού και από πίσω οι οικοδόμοι της Αθήνας, με τις φόρμες και τα κράνη της δουλιάς

Ανταμώνουμε στους αγώνες

Πάνε πάνω από 25 χρόνια που ο Σταύρος - ο Εργάτης, όπως αυτοσυστηνόταν ο μάστοράς μου - μου ξηγιότανε στην οικοδομή έτσι αλλιώς αλλιώτικα και... πασαλιμανιώτικα. Με δασκάλευε, δηλαδή, πώς να «δουλεύω με τέμπο», για να μη σκοτώνομαι, «καθότι το αφεντικό πάντα κερδισμένο είναι»...

Η σοφότερη όμως διδαχή του ήταν: «Μεροκάματο χάνουμε, ένσημο δε χαρίζουμε». Μ' έπιασε απ' τ' αυτί και με πήγε στο ΙΚΑ για να βγάλω βιβλιάριο ενσήμων και βιβλιάριο Υγείας.

Μετά ο Σταύρος δούλεψε σε κάποιο νοσοκομείο. Εκανε «μπάι-πας» και πήρε αναπηρική σύνταξη, εδώ και αρκετά χρόνια.

Εκανε βέβαια και τις σχετικές πολιτικοσυνδικαλιστικές κουτσουκέλες. Αλλά νάτον το περασμένο Σάββατο κι αυτός στο Πεδίον του Αρεως, να με φωνάζει με τη γνωστό στόμφο του: «Εγώ 'μαι ένας αδέσποτος ΠΑΜΕίτης», μου είπε.

Θυμηθήκαμε τα παλιά. Οπως εκείνο το Σάββατο, που το αφεντικό δεν πλήρωσε κι ο Σταύρος έκλαιγε, που δε θα είχε να δώσει χαρτζιλίκι στα παιδιά του.

«Και τώρα ο ένας είναι 40 κι άλλος 38 χρονών. Κι είναι κι οι δυο τους στο ταμείο ανεργίας», μου 'πε με παράπονο.

-- Και συ; Τον ρώτησα.

-- «Μήπως άλλαξε τίποτε για τις αγωνίες μου για ν' αλλάξω και γω; Μια ζωή στους δρόμους», μου απάντησε και δώσαμε πάλι... αδέσποτο ραντεβού σε κάποια νέα λαϊκή κινητοποίηση.

Γ. Μ.