Λίγες ώρες πριν το σύντομο έκτακτο συνέδριο (πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο) του Αριστερού Κόμματος (πρώην Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού - ΚΟΔΗΣΟ), ηγετικά στελέχη του έδωσαν απαντήσεις για το πώς εννοούν το σοσιαλισμό.

Ο πρόεδρος του κόμματος Λόταρ Μπίσκι, π.χ., εξήγησε στη «Νόιες Ντόιτσλαντ» (27/28 Αυγούστου) ως εξής την παντελή έλλειψη αναφοράς στο σοσιαλισμό στο εκλογικό πρόγραμμα του κόμματος: «Προσδιορίζουμε ένα πρόγραμμα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια». Σ' αυτό το χρονικό διάστημα, είπε, ο σοσιαλισμός δεν πρόκειται να επιτευχθεί. Γι' αυτό η κορυφή του Αριστερού Κόμματος ποντάρει «στη συγκέντρωση επί του ουσιαστικού». Ομως δε θέλουμε να παραιτηθούμε και από την έννοια του σοσιαλισμού. «Μένουμε στο κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού», είπε.

Επίσης ο Γκρέγκορ Γκίζι απάντησε στην ερώτηση ενός εκλογέα: «Είστε κομμουνιστής, ναι ή όχι;» ως εξής: Πρώτα πρέπει να καθοριστεί - προσδιοριστεί, πώς προσδιορίζεται ο κομμουνισμός. Η ουτοπία μιας κομμουνιστικής κοινωνίας είναι σημαντική, είπε. Ομως δε θέλει να επιστρέψει σε «ένα δικτατορικό σύστημα αλά ΓΛΔ». Γι' αυτό συνειδητά ονομάστηκε δημοκράτης σοσιαλιστής. «Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός λειτουργεί, κατά τον Γκίζι, έτσι: Αυτοί που κερδίζουν καλύτερα, πληρώνουν περισσότερο φόρο, οι φτωχοί λιγότερο. Η πολιτική έχει πάλι κάτι να πει στην οικονομία. Ο "Χαρτζ ΙΥ" καταργείται. Ο κόσμος αγοράζει πάλι, πράγμα που βοηθάει την οικονομία. Σε συντομία. Η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη συνδέονται», είπε ο Γκίζι.

Αυτά τα τσιτάτα του Γκίζι αναφέρονται στην «Μπερλίνερ Τζάιτουνγκ» (26/8), στα γραφεία της οποίας ο πολιτικός απάντησε σε ερωτήσεις 1.000 περίπου αναγνωστών της εφημερίδας.

Στο εκλογικό πρόγραμμα του Αριστερού Κόμματος που ψηφίστηκε από το έκτακτο συνέδριό του το Σάββατο (27/8) αναφέρονται ανάμεσα σε άλλα τα ακόλουθα αιτήματα για διεκδίκηση: Κατώτατος μεικτός μηνιαίος μισθός 1.400 ευρώ, κατώτατη σύνταξη 800 ευρώ για όλους που έχουν πληρώσει στην κοινωνική ασφάλιση τουλάχιστον επί 30 χρόνια και καμιά αύξηση του ορίου έναρξης της συνταξιοδότησης λόγω γήρατος - αύξηση του ποσοστού του ανωτάτου φόρου στο 50% (για ετήσιο εισόδημα άνω των 60.000 ευρώ). Κατάργηση του νόμου «Χαρτζ ΙΥ». Στην εξωτερική πολιτική: Καμιά μόνιμη έδρα της Γερμανίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, καμιά χρησιμοποίηση της Μπούντεσβερ στο εξωτερικό, όπως καμιά χρησιμοποίησή της στο εσωτερικό σε συνδυασμό με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.

Κύριοι ομιλητές στο συνέδριο ήταν οι επικεφαλής υποψήφιοι βουλευτές του Αριστερού Κόμματος, Γκρέγκορ Γκίζι και o Οσκαρ Λαφοντέν. Ο δεύτερος, που έγινε δεκτός στο χώρο του συνεδρίου από την κομματική ηγεσία και την πλειοψηφία των συνέδρων με ενθουσιώδη χειροκροτήματα, υποστήριξε ανάμεσα σε άλλα ότι για πρώτη φορά μιλάει σαν πρώην πρόεδρος του SPD σε ένα «ομοσπονδιακό συνέδριο του ΚΟΔΗΣΟ» και ότι αυτό είναι «μια ιστορική ημερομηνία. Χαιρετίζω εμφαντικά ότι από κοινού ξεκινάμε την προσπάθεια εθελοντικής ένωσης μιας δημοκρατικής σοσιαλιστικής Αριστεράς σε όλη τη Γερμανία». Ξαφνικά τα κόμματα του νέου κέντρου είναι πάλι κόμματα μιας μοντέρνας Αριστεράς, είπε, ειρωνευόμενος το SPD και τους Πράσινους. Αλλά η πραγματική Αριστερά σε περίπτωση αμφιβολίας «είναι πάντα με το μέρος των αδύνατων στην κοινωνία. Αυτό ισχύει εθνικά και διεθνώς. Αν αφεθούν ελεύθεροι να δράσουν οι ισχυρότεροι, αυτοί συμπιέζουν τους αδύνατους στον τοίχο. Γι' αυτό η Αριστερά γνωρίζει ότι χρειάζονται πάντα κοινωνικοί κανόνες, χρειάζονται κυβερνήσεις για να διαμορφωθεί η μοντέρνα κοινωνία έτσι ώστε να προστατευτεί η ελευθερία των αδυνατότερων. Το τωρινό παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν μπορεί ποτέ να γίνει αποδεκτό από την Αριστερά».

Σε πρωτοσέλιδο σχόλιο η «Νόιες Ντόιτσλαντ» (29/8) γράφει: «Με αυτό το συνέδριο τερματίστηκε μια εποχή: Αυτή που το ΚΟΔΗΣΟ ήταν πρακτικά ένα ανατολικό κόμμα. Χωρίς το φόβο μιας νέας (σ.σ. εκλογικής) αποτυχίας. Θα ήταν πολύ δυσκολότερη η ταχεία, έστω και ακόμα ατελής ένωση της ανατολικής και της δυτικής Αριστεράς».

Σχεδόν 10.000 ευρώ συγκέντρωσαν το Σάββατο (27/8) οι δημοσιογράφοι του Βερολίνου στο ετήσιο παζάρι αλληλεγγύης - ποσό που θα διατεθεί για την κατασκευή σπιτιών από πηλό για αστέγους ενός χωριού στη Βόρεια Ναμίμπια.

Πρόκειται για μια εκδήλωση ηθικής και υλικής βοήθειας σε φτωχούς κατοίκους και απελευθερωτικά κινήματα άλλων χωρών, που έχει τις ρίζες της στη σοσιαλιστική Γερμανία (τη ΓΛΔ) και υποστηριζόταν τότε και από κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και μη κρατικές οργανώσεις αλληλεγγύης.

Το πρώτο «παζάρι» αυτού του είδους διοργανώθηκε το 1969 στην Αλεξάντερ-Πλατζ και εκεί συνεχίστηκε ως το τέλος της ΓΛΔ και επαναλήφθηκε από το 1996. Για τεχνικούς λόγους αυτή τη φορά διοργανώθηκε στην Πότσνταμερ-Πλατζ.

Τα 10.000 ευρώ συγκεντρώθηκαν από εράνους και από πώληση σουβενίρ, άλλων αντικειμένων, βιβλίων κ.λπ. ή από είδη αξίας που πλειστηριάστηκαν.

Στους χρόνους της ΓΛΔ τα παζάρια αλληλεγγύης των δημοσιογράφων είχαν χαρακτήρα λαϊκής γιορτής με εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες και γι' αυτό το λόγο τα συλλεγόμενα ποσά ήταν πολύ σημαντικά. Τέτοιοι έρανοι είχαν χρησιμοποιηθεί, μεταξύ άλλων, για την ανέγερση και τον τεχνικό εξοπλισμό του νοσοκομείου «Καρλ Μαρξ» στη Νικαράγουα.