Τη συμπαράστασή της στο «Ριζοσπάστη» εκφράζει η συγγραφέας Πέπη Δαράκη. Δημοσιεύουμε αυτούσιο το κείμενο που μας απέστειλε: «Εκφράζω τη συμπαράστασή μου στη Διεύθυνση του "Ριζοσπάστη" και στους αγαπητούς συντρόφους και συναδέλφους της εφημερίδας του λαού, που για πολλά χρόνια είχα τη χαρά και την περηφάνια να είμαι συνεργάτης του.

Ο "Ριζοσπάστης" και το Κόμμα που υπηρετεί είναι όχι μόνο η φωνή του περήφανου αυτού λαού, αλλά και η ίδια η ψυχή του. Δεν υπάρχει Δύναμη που μπορεί να φιμώσει τη φωνή και την ψυχή ενός λαού που αντιστέκεται αγωνιστικά στη βία και στη βαρβαρότητα.

Η μήνυση του Ε. Γιαννόπουλου κατά του "Ριζοσπάστη" για ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα, μήνυση εμπλουτισμένη με απαράδεκτο αντικομμουνιστικό μένος, που μας θύμισε μετεμφυλιακούς εφιάλτες, κι ένα λεξιλόγιο ανάρμοστο για έναν πολιτικό παράγοντα, που κατέχει την πιο υψηλή θέση του υπουργού Δικαιοσύνης, δημιούργησε αισθήματα μεγάλης αγανάκτησης στην κοινή γνώμη, ανεξάρτητα από ιδεολογικές τοποθετήσεις.

Η ενέργεια αυτή του προϊσταμένου της Δικαστικής Εξουσίας αποτελεί ασυγχώρητο πολιτικό ατόπημα.

Ο "Ριζοσπάστης" έκανε, ως όφειλε, το χρέος του να δημοσιεύσει τα γεγονότα όπως εξελίχτηκαν μετά τη μήνυση εναντίον του Θ. Κατριβάνου. Η μήνυση αυτή του υπουργού Δικαιοσύνης, εναντίον μιας εφημερίδας που έκανε το καθήκον της, δημιουργεί μέγα θέμα λειτουργίας της δημοκρατίας, αλλά και ύπαρξης πολιτικού ήθους. Το χρέος του Ε. Γιαννόπουλου, σαν υπουργού Δικαιοσύνης, ήταν και είναι να επαγρυπνεί να λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί (μέσα σ' αυτούς η ελευθερία του Τύπου) όπως ορίζει το Σύνταγμα και οι Νόμοι κι όχι ο ίδιος να τους παραβαίνει κι όχι να γίνεται ο ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥΣ.

Η δίωξη κατά του "Ριζοσπάστη" και η πρόθεσή του να τον "φιμώσει", αξιώνοντας μάλιστα αστρονομικά ποσά για αποζημίωση (!), αυτόματα αποκαλύπτει έναν πρωτοφανή - για πολιτικό - εκδικητικό πρωτογονισμό, απαράδεκτο για την εποχή μας, για τον πολιτισμό μας, για την ιστορία και τις παραδόσεις αυτού του τόπου.

Εκφράζω τη συμπαράστασή μου και στον αγαπητό φίλο και τέως συνάδελφό μου στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθήνας, Θ. Κατριβάνο, όπου αγωνιζόμασταν, σε πολύ δύσκολους καιρούς, για την αναβάθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μαχητής και αγωνιστής ο Θόδωρος Κατριβάνος! Για τη Δημοκρατία και τα δίκια του λαού! ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...».

Τα δύο γεγονότα που θα αναφέρω, ας τα διαβάσει με προσοχή ο κύριος "γραφικός", μηνυτής της εφημερίδας μας Ριζοσπάστης", που μαζί με το Κόμμα μας, το ΚΚΕ "τραβάει την ανηφόρα" 81 χρόνια.

Ισως, έστω και τώρα, καταλάβει σε ποιες δυνάμεις στηρίχτηκε η εφημερίδα μας, στηρίζεται και θα στηρίζεται.

Καλό θα ήταν ακόμη να θυμηθεί ο κ. Γιαννόπουλος - υπουργός "Δικαιοσύνης" και μηνυτής μας - πως αυτό το 5%, το 7%, που τόσο πολύ αρέσκεται ειρωνικά να αναφέρει, αυτή η "μικρή μειοψηφία" δικαιούται να αντιστέκεται και να αντιπαλεύει την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που είναι μέλος. Βέβαια θέλει να ξεχνάει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα καθορίζεται από τους "δίκαιους" εκλογικούς νόμους που φτιάχνουν. Ακόμη, πως το ποσοστό αυτό ανέβηκε στο 12%, στο 15% και 25% σε εποχές με γεμάτα στρατοδικεία, εξορίες, φυλακές, Γ΄Ψήφισμα, ν.509 και 375. Ανάλογα δε με τις συνθήκες που κάθε φορά διαμορφώνονται γίνεται ποτάμι βουερό που παρασέρνει, καθαρίζει ό,τι περιττό και ξελαμπικάρει μυαλά και συνειδήσεις.

Εκτελέστηκε 21 Φλεβάρη του 1948! Ο τελευταίος χαιρετισμός της προς τις κρατούμενες με βαριές καταδίκες και μελλοθάνατες συντρόφισσες ήταν ο χορός του Ζαλόγγου "Στη στεριά δε ζει το ψάρι", κάτω από τον ιστορικό φοίνικα των φυλακών Αβέρωφ.

Το ηρωικό παράδειγμά της ακολούθησαν ακόμη 16 απροσκύνητες ηρωίδες της Αθήνας - στην υπόλοιπη Ελλάδα ήταν δεκάδες- ανάμεσά τους οι 17χρονες ΕΠΟΝίτισσες Γεωργία Πολυγένους και Μαρία Ρέππα, επιστημόνισσες, η Ισμήνη Σιδηροπούλου καθηγήτρια μαθηματικών, εκτελέστηκε 16/8/48. Από τον Πειραιά η Μαίρη Λεοντιάδου, η παραδουλεύτρα "με τα φουσκωμένα από τις μπουγάδες χέρια" όπως τα αποτύπωσε στο ποίημα που της αφιέρωσε ο Γ. Ρίτσος.

Χορεύοντας κάτω από το φοίνικα είπε:

"Αν είναι το δικό μου αίμα να κλείσει τους τάφους, χαλάλι!"

Εκτελέστηκε 19.4.'49.

Ετσι έγινε θρύλος ο φοίνικας και του αφιέρωσαν το γνωστό τραγούδι "Ο Φοίνικας".

Ας θυμηθούμε δυο γραμμές του:

Αφήνουμε το φοίνικα

που δρόσιζε αδελφούλες

και στα πυκνά του τα κλαδιά

χορέψανε ΣΤΑΘΟΥΛΕΣ!

Μετά τη Βάρκιζα, ο "Ριζοσπάστης" δεν έφτανε στα περίπτερα και τους εφημεριδοπώλες των συνοικιών της Αθήνας. Τον σχίζανε οι Χίτες και οι λοιποί συνεργάτες των Γερμανών. Σκεφτείτε τώρα τι γινόταν στην επαρχία. Η κυκλοφορία του ήταν τότε 100.000 φύλλα περίπου.

Ετσι γίναμε πολλοί διακινητές της εφημερίδας μας με άδεια. Ενα πρωί, Απρίλης 1945, όρμησε η γνωστή Χίτικη ομάδα της Ν. Σμύρνης, Παπαγγελής και Σία στη διακινήτρια και της έσχισε τα ογδόντα φύλλα. Στην έκκλησή της για βοήθεια άνοιξαν οι πόρτες των τότε χαμηλών σπιτιών και κυνήγησαν τους θρασύδειλους, γιατί τέτοιοι ήταν. Η δίκη που ακολούθησε, παρά τις φοβερές εκείνες συνθήκες, υπήρξαν δικαστές, προς τιμήν τους, που δικαίωσαν τη διακινήτρια και βέβαια την εφημερίδα.

Δε γλίτωσαν τα φύλλα του "Ριζοσπάστη" εκτός από μερικά μισοκομμένα κομμάτια. Δε γλίτωσαν όμως ούτε οι πληρωμένοι "παλικαράδες" από τα χέρια του λαού της συνοικίας, που σαν ένας άνθρωπος έτρεξε να προφυλάξει την εφημερίδα που υπερασπίζονταν τους καημούς, τα βάσανα και τους αγώνες του, για να αλλάξουν αυτή τη μίζερη ζωή του και αν δεν επενέβαιναν τα στελέχη που παραβρέθηκαν εκεί ο κόσμος θα τους είχε λιντσάρει.

Οταν βγήκε πάλι στην παρανομία, το Κόμμα και όλες οι μαζικές λαϊκές οργανώσεις, αυτός ο κόσμος, αυτές οι χαμηλές ζεστές και σίγουρες πόρτες άνοιγαν κάθε ώρα του 24ώρου για να αγκαλιάσουν, να προφυλάξουν και να κρύψουν τους παράνομους πάλι διακινητές του "Ευαγγελίου του λαού".

Γι' αυτό, κύριε Υπουργέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι, κανείς και με τίποτα δε θα μπορέσει να εξαφανίσει το ΚΚΕ και την εφημερίδα του, το "Ριζοσπάστη". Είναι γέννημα και θρέμμα αυτού του λαού που έδωσε και συνεχίζει να δίνει τα καλύτερα παιδιά του στον αγώνα. Οι ρίζες είναι τόσο βαθιές και γερές που καμιά δύναμη δεν μπορεί να τις φτάσει και να τις κάψει. Πολλές φορές έχουν κόψει τα βλαστάρια αυτού του δέντρου, ελπίζοντας στην εξαφάνισή του, όμως πάντα θα βλασταίνουν καινούρια, που θα υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια, θα υπερασπίζονται την αδικία και την εκμετάλλευση, την ίδια τη ζωή τους.