«Δον Ζουάν» με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας

Τους άλλους ρόλους ερμηνεύουν: Ναταλία Τσαλίκη, Περικλής Μουστάκης, Ελένη Κοκκίδου, Νίκη Παλληκαράκη, Ηλίας Ζερβός, Γιώργος Ψυχογιός, Χρόνης Παυλίδης, Γιώργος Γλάστρας, Κίκα Γεωργίου, Γιάννης Χαρίσης, Κωστής Δαμάκης, Αλέξανδρος Παρίσης. H παράσταση θα περιοδεύσει σε διάφορες πόλεις και δήμους, αλλά και θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο στις 2 Αυγούστου.

Μετά την επιτυχία της στην Πάτρα και στη Θεσσαλονίκη, η παράσταση του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας με το μολιερικό «Δον Ζουάν» θα παρουσιαστεί σε φεστιβάλ δήμων της Αθήνας. Συγκεκριμένα αύριο στο θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», στα πλαίσια του φεστιβάλ του δήμου Υμηττού. Στις 11/7 στο «Βεάκειο», στις 12/7 στο θέατρο «Ρεματιά» του δήμου Χαλανδρίου και στις 18/7 στο θέατρο «Πέτρας» του δήμου Πετρούπολης. Θα ακολουθήσει περιοδεία σε διάφορες πόλεις της χώρας.

Το συγκεκριμένο μολιερικό έργο - από τα σπουδαιότερα και πιο ανοιχτά σε ερμηνευτικές αναγνώσεις έργα της παγκόσμιας δραματουργίας - βασισμένο σε ένα παλιό, ισπανικής «καταγωγής» θέμα που αφορά στον αγνό έρωτα και στην τιμή και στην προδοσία τους, είναι μια διφορούμενη, σκοτεινή κωμωδία, με ένα τέλος που θυμίζει την καθαρτήρια «θεία δίκη» της αρχαίας τραγωδίας.

Η έργο παρουσιάζεται σε μετάφραση Παναγιώτας Πανταζή, σκηνοθεσία - σκηνικό Θέμη Μουμουλίδη, κοστούμια Παναγιώτας Κοκκόρου, μουσική Θοδωρή Αμπαζή, κίνηση Σεσίλ Μικρούτσικου, φωτισμούς Νίκου Σωτηρόπουλου. Παίζουν: Αιμίλιος Χειλάκης, Γεράσιμος Γεννατάς, Γωγώ Μπρέμου, Κώστας Μπερικόπουλος, Δημήτρης Βογιατζής, Φώτης Σπύρου, Αγγελος Μπούρας, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Μαριάνθη Φωτάκη, Εφη Λογγίνου.

Από τη διάλεξη - παράσταση του Ντάριο Φο

Θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ζωγράφος, αλλά προπάντων μεγαλύτερος «απόγονος» στον 20ό αιώνα - αλλά και μέχρι σήμερα - όλων των λαϊκών μίμων από την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα και εντεύθεν, ο 80χρονος, περίπου, Ντάριο Φο πρόσφερε στο αθηναϊκό κοινό μια μοναδική βραδιά γνώσης, εικαστικής ομορφιάς, αλλά και ψυχαγωγίας, με τη θεατρικού περιεχομένου και θεατρόμορφα δομημένη διάλεξη που έδωσε στο Ηρώδειο (30/6), με θέμα «Η μάσκα και το θέατρο από την αρχαία Ελλάδα στην κομέντια ντελ άρτε».

Ο Ντάριο Φο από τα νιάτα του μελετά τις πανάρχαιες θεματολογικές και μορφολογικές «ρίζες» της λαογέννητης κομέντια ντελ άρτε, τις τοπικές διαλέκτους των περιφερόμενων θιάσων του είδους, την καταγωγή, την κατασκευή, τη χρήση και τα χαρακτηρολογικά των μασκών που φορούσαν οι θεατρίνοι του είδους. Σκηνικά βοηθήματα της διάλεξης του Ντάριο Φο ήταν ένα ταμπλό με μάσκες από την αρχαία ελληνική κωμωδία και τη ρωμαϊκή και προσώπων - τύπων της κομέντια ντελ άρτε, η προβολή διαφανειών με μάσκες άλλων πολιτισμών (Αφρικής, Ασίας, Αμερικής) και πίνακες ζωγραφικής (μια μακρόχρονη μελετητική δουλιά του Φο για τις μάσκες, τα κοστούμια, την κινησιολογία των κωμικών παραδόσεων διαφόρων λαών και εποχών). «Βοηθός» του επί σκηνής ήταν και η ομότεχνη σύζυγός του Φράνκα Ράμε, η οποία παρακολουθούσε την ομαλή ροή των υποθεμάτων της διάλεξης του συντρόφου της, με βάση ένα σεναριακό «οδηγό» που επί χρόνια επεξεργάστηκε ο Φο, διαμορφώνοντας αυτό το πολύτιμο για τους απανταχού ανθρώπους του θεάτρου αλλά και για τους θεατές σεμινάριο. Ο Φο ανέδραμε στην πορεία της μάσκας, ξεκινώντας από την Αφρική και φθάνοντας στην κομέντια ντελ άρτε και έπειτα στην κατάργησή της (17ος-18ος), στην επίδραση που άσκησε στη σαιξπηρική και μολιερική κωμωδία, στα θέματα και στα πρόσωπα των έργων της κομέντια ντελ άρτε. Θέματα και πρόσωπα, των οποίων χαρακτηριστικά δείγματα έδωσε με την εκπληκτική - φωνητικά, κινησιολογικά, ρυθμοποιητικά - μιμική τέχνη του και με τη σατιρική αναγωγή των θεμάτων και προσώπων στη σημερινή εποχή του μπερλουσκονισμού...

Η διάλεξη - παράσταση του Φο έκλεισε με τον αντίποδα της κωμωδίας, την τραγωδία, με την Φράνκα Ράμε να παίζει μια -φεμινιστικά διασκευασμένη - σκηνή της ευριπιδικής παιδοκτόνου «Μήδειας».

Τα ποιήματα της συλλογής αυτής μελαγχολούν και αγωνιούν για το πού βαδίζει η κοινωνία, αλλά και διαλεκτικά αισιοδοξούν: «Είναι πολύ νωρίς να πεις ότι ηττηθήκαμε./ Δεν είναι το τέλος ούτε η αρχή της φρίκης». Ο Π. Καραβασίλης, επισημαίνοντας ότι «Οταν κλείνουμε τα μάτια μας/ το αύριο για κανέναν δεν είναι σίγουρο», και υπονοώντας το αδηφάγο κεφάλαιο ξανακάνει τους λαούς σαν τους «Αθλίους» του Ουγκό, λέει «Στο αριστερό μου χέρι έχω την ημερομηνία του 1789/ και τα κηροπήγια του Γιάννη Αγιάννη», αφού «Σε αυτήν τη δικτατορία της πανελεύθερης αγοράς/ Μας θάβουν τις νύχτες και μας πωλούν/ την ημέρα, φτιάχνοντας τρύπες/ που ορίζουν τα κανόνια και οι σφαίρες».

Σ' αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, ο Π. Καραβασίλης, επισημαίνοντας ότι «Αν δεν τραγουδήσουμε χάνεται οριστικά/ ο βηματισμός της μνήμης μας», αντιτάσσει στίχους σαν αυτούς: «Μικρά μικρά αγάλματα ανασταίνονται/ από τα σταχτοδοχεία της Ιστορίας./ Τα αγάλματα είμαστε εμείς δεν είναι σπασμένα»...