Τελευταία είδηση ήταν, προχτές, στο τηλεοπτικό δελτίο, στις 8 το βράδυ, στον ΑΝΤΕΝΝΑ η είδηση της πολιτικής κηδείας του Χαρίλαου Φλωράκη, όπου έδωσε το «παρών» όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας, αλλά και χιλιάδες απλοί άνθρωποι. Τελευταία είδηση, η κηδεία ενός μεγάλου ηγέτη, στριμωγμένη στο τέλος λίγο πριν από τα αθλητικά. Μετά από την πλημμύρα στη Θεσσαλονίκη, μετά από τα γραφεία συνοικεσίων για πλούσιους και μορφωμένους, μετά τη νίκη του Ολυμπιακού και τη ζωντανή σύνδεση με τον Πειραιά. Χωρίς καμία ντροπή... Γιατί αν είχαν λίγη, δε θα αφιέρωναν ολόκληρο το δελτίο τους στη Γιουροβίζιον με μαραθώνιες εκπομπές και ...σοβαρούς δημοσιογράφους.

Το παράδειγμα (υπαρκτό ή όχι, δε γνωρίζουμε) λιμενεργατών στο λιμάνι του Πειραιά, οι οποίοι αμείβονται με 11.000 ευρώ μηνιαίως και δουλεύουν, σύμφωνα με τις σχετικές καταστάσεις, 31 μέρες το μήνα και, μάλιστα, τρεις βάρδιες κάθε μέρα, επικαλέστηκε ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Μαν. Κεφαλογιάννης, μιλώντας χτες σε ραδιοφωνικό σταθμό. Κι αφού, αναρωτήθηκε με έμφαση «πότε κοιμούνται, άραγε;» και υπογράμμισε το πρωτοφανές γεγονός, να αμείβονται εργάτες με μισθό πολλαπλάσιο απ' αυτόν του πρωθυπουργού, των υπουργών, του αρχηγού του Λιμενικού Σώματος, κλπ., κατέληξε στην επιτακτική ανάγκη της «σύγκρουσης με το βαθύ κράτος», της ρήξης με τις «συντεχνιακές λογικές» και της ανατροπής των «κεκτημένων».

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε, ότι ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης δεν είναι οι όποιες - υπαρκτές ή ανύπαρκτες - περιπτώσεις, που επικαλέστηκε ο Μ. Κεφαλογιάννης; Δε νομίζουμε. Αλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν, ότι μόνο μεγάλοι και πλουσιοπάροχοι δεν είναι οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο. Τουλάχιστον, της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας τους. Κι ας μην κάνει, πως ξεχνά ο υπουργός, ότι οι όποιες, πραγματικά συντεχνιακές λογικές είναι δημιουργήματα του κυβερνητικού («πράσινου» και «γαλάζιου») συνδικαλισμού.

Τι ξέρουμε για τις περιβόητες Συμπράξεις του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), όπως ονομάζουν κομψά τη γενική εκποίηση των δημόσιων υποδομών και υπηρεσιών στο κεφάλαιο; Η πρώτη σύλληψη της τερατώδους αυτής ιδέας χρονολογείται από το 1996, επί ΠΑΣΟΚ. Από τότε μέχρι το 2004, συντάχθηκαν δύο νομοσχέδια, τα οποία όμως δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για σύγκρουση συμφερόντων, κυρίως στον κατασκευαστικό χώρο, η οποία ακύρωσε την πολιτική βούληση της τότε κυβέρνησης. Το θέμα επανήλθε στο προσκήνιο αμέσως μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ, η οποία στους 15 μήνες που κυβερνά, πολλές φορές είχε ανακοινώσει ότι θα δώσει το νομοσχέδιο στη δημοσιότητα, αλλά όλο και το... διόρθωνε. Οπότε άρχισαν να δημιουργούνται ερωτηματικά, για τους λόγους της καθυστέρησης. Μια προχτεσινή ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομίας, όμως, έδωσε απάντηση στο ερώτημα. Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι ο υπουργός Οικονομίας συναντήθηκε με το δήμαρχο του Λονδίνου και με τον πρέσβη της Αγγλίας στη χώρα μας, όπου και συζήτησαν το θέμα των Συμπράξεων. Χτες, επίσης, η βρετανική πρεσβεία διοργάνωσε ημερίδα στην Αθήνα, με θέμα ακριβώς τις Συμπράξεις, καθώς, όπως μας πληροφορούν, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από αγγλικές εταιρίες...

Καταλάβαμε. Το νομοσχέδιο καθυστερεί, επειδή καθυστερούν τη σύνταξή του οι ξένες πολυεθνικές. Και είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε...