Απο την πικετοφορία της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, ενάντια στα ανιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα

Ολο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, με αφορμή τη διαβόητη απογραφή και την υπόθεση του βασικού μετόχου, που ήταν η αφορμή για να οργανωθεί η δήθεν «ευρωπαϊκή εκστρατεία κατά της Ελλάδας», το ΠΑΣΟΚ έκανε κριτική στην κυβέρνηση ότι και τα δυο αυτά ζητήματα κάνουν ζημιά στην οικονομία και, πάντως, δε δημιουργούν επενδυτικό κλίμα. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με την κριτική περί «απραξίας» της κυβέρνησης. Την ίδια περίοδο, το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε, και δεν μπορούσε, άλλωστε, να κάνει, κουβέντα για το λεγόμενο αναπτυξιακό και το φορολογικό νόμο, αφού ο μεν πρώτος δίνει απλόχερα επιδοτήσεις για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, ο δε δεύτερος φοροαπαλλάσσει δραστικά τα κέρδη. Και μ' αυτούς τους νόμους είναι απολύτως σύμφωνο το ΠΑΣΟΚ και τους επικροτεί, αφού ενισχύουν το κεφάλαιο. Αλλά η κριτική στην κυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ εστιαζόταν στην ανάγκη να προχωρήσουν γοργά και εντατικά οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις, στο Ασφαλιστικό, στην παραπέρα εμπορευματοποίηση της Εκπαίδευσης, των υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας και όχι μόνον, προκειμένου να γίνει πιο φτηνή η εργασία για τους καπιταλιστές. Ετσι αυξάνονται οι ευνοϊκές συνθήκες για «επενδυτικό κλίμα». Αυτή ήταν η ουσία της «αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ. Να δώσει η κυβέρνηση πιο γοργά αυτά που θέλουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Βεβαίως, η παραπλανητική δήθεν κριτική για αντιλαϊκή φορολογία έχει και άλλον ένα στόχο: Να συγκαλυφτούν τα «έργα και ημέρες» των δικών του κυβερνήσεων, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των λαϊκών δυνάμεων.

Το βασικό δίπτυχο, πάνω στο οποίο κινήθηκε η φορολογική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, και οδηγούσε επίσης στην αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, ήταν η αύξηση της έμμεσης φορολογίας σε συνδυασμό με τις φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο. Επομένως, είναι υποκριτική και προκλητική, σήμερα, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η στάση της ηγεσίας του, με μπροστάρη τον Γ. Παπανδρέου, που έσπευσαν αυτήν την πολιτική να τη χαρακτηρίσουν «δεξιά» και «σκληρά αντιλαϊκή»...

Το ΠΑΣΟΚ, από το 1995 μέχρι και το 2004, προχωρούσε κάθε χρονιά σε αύξηση των έμμεσων φόρων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το ΠΑΣΟΚ επί κυβέρνησης Σημίτη πήρε τους έμμεσους φόρους από 11.254 εκατ.ευρώ (το 1995) και τους πήγε στα 23.870 εκατ. ευρώ (το 2004). Μια αύξηση της τάξης, δηλαδή, του 112%!! Το ΠΑΣΟΚ σταθερά σαν βασική πηγή φορολογικών εσόδων είχε τους έμμεσους φόρους, φτάνοντας μάλιστα την περίοδο 2000 - 2004 τη συμμετοχή των έμμεσων φόρων, ως ποσοστό επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων, από το 53,3% στο 55,3%... Στο ίδιο χρονικό διάστημα, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μείωσαν τη φορολογία των επιχειρήσεων από το 40% στο 35%, χαρίζοντας εκατομμύρια ευρώ στο μεγάλο κεφάλαιο, ενώ στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους μοίραζαν ψίχουλα μέσα από την αύξηση του «αφορολόγητου ορίου», το οποίο δεν επέφερε κανένα ουσιαστικό όφελος για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων...

Αυτή, μάλιστα, τη φορολογική πολιτική, το ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να την «αθωώσει» και, δυο μέρες μετά την ανακοίνωση των μέτρων από την κυβέρνηση, να εμφανίσει τα «φορολογικά μέτρα που πάρθηκαν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ», σαν «μέτρα ελάφρυνσης του φορολογικού βάρους στους πολίτες»! Οι «φοροαπαλλαγές», βέβαια, που παρουσιάστηκαν, με εξέχουσα θέση ανάμεσα σ' αυτές να έχει η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, ήταν τα μέτρα που πήραν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στην πορεία της εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ και στην τήρηση των όρων του «συμφώνου σταθερότητας», με την άρχουσα τάξη, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», να αποκομίζει τεράστια οφέλη και τα λαϊκά στρώματα να ...κερδίζουν «αύξηση των αφορολόγητων ορίων», τα οποία συνοδεύονταν από μια σκληρή εισοδηματική πολιτική λιτότητας.

Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα ότι η σημερινή κυβέρνηση απλά ακολουθεί το δρόμο των προκατόχων της. Ο Γ. Παπανδρέου έσπευσε να καταγγείλει ότι «αυτή είναι η πολιτική της Δεξιάς, αυτή είναι η πολιτική της συντήρησης» και να προσθέσει ότι η γενική αύξηση στους έμμεσους φόρους, που είναι η πιο άδικη φορολογία, «πλήττει όλους τους Ελληνες, αλλά ιδιαίτερα τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους, τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, δηλαδή κάθε ελληνικό νοικοκυριό». Λες και δε ζούμε σ' αυτόν τον τόπο για να θυμόμαστε ότι τα ίδια έκαναν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ και ο αρχηγός του όμως δε σηκώνουν τις «αντιδεξιές κορόνες» μόνο γιατί θεωρούν ότι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επέλασης από τη ΝΔ θα τους δώσει την ώθηση για την ανακατάληψη της εξουσίας, αλλά κυρίως για να κρύψουν πίσω απ' αυτές την ταύτιση της στρατηγικής του με τη ΝΔ. Οι νέοι έμμεσοι φόροι είναι επώδυνοι για τα λαϊκά στρώματα και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να τους αφήσει να περάσουν ...«ατουφέκιστοι», όχι γιατί διαφωνεί με τον ταξικό προσανατολισμό που αυτοί έχουν, το αντίθετο μάλιστα, αλλά γιατί επιχειρεί να εξαπατήσει τα λαϊκά στρώματα, να «χτίσει» ένα φιλολαϊκό προφίλ, προκειμένου «εξαγνισμένο» να ...βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή επέλαση που θα ακολουθήσει. Γι' αυτό και είναι απάτη η αντιπολίτευσή του. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να του γυρίσουν την πλάτη, όπως βεβαίως και της ΝΔ.

Αλλωστε, η κυβέρνηση, εκτός από τις αυξήσεις στους φόρους, προανήγγειλε και «διαρθρωτικές αλλαγές», τις ίδιες για τις οποίες επιμένει το ΠΑΣΟΚ να εφαρμοστούν εδώ και τώρα. «Η προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας είναι αναγκαία», είχε δηλώσει ξεκάθαρα ο Γ. Παπανδρέου, λίγες μέρες πριν από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που αποτελούν στρατηγική επιλογή του μονοπωλιακού κεφαλαίου προκειμένου να μεγιστοποιήσει άμεσα τα κέρδη του, το ΠΑΣΟΚ, για τις ανάγκες του αντιπολιτευτικού του ρόλου, τη βάφτισε «δημοκρατική οικονομική ανατροπή», στα πλαίσια της οποίας ο εργαζόμενος πρέπει να γίνει «ανταγωνιστικός» και να προσαρμοστεί μέσα σε μια «μεταρρυθμιστική περίοδο». Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, δηλώνει έτοιμο να στηρίξει κάθε κυβερνητική επιλογή, που θα ελαστικοποιεί τις σχέσεις εργασίας, θα απελευθερώνει το ωράριο, θα μειώνει το εργατικό κόστος, θα ελαχιστοποιεί τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, θα εντείνει την «επιχειρηματικότητα» στην Παιδεία, την Υγεία και την Πρόνοια, θα ξεπουλά κάθε κερδοφόρο κρατικό τομέα.

Ανάμεσα, λοιπόν, στη «γαλάζια» και «πράσινη» πολιτική, που διαφέρουν μόνο στο χρώμα και τα συνθήματα και πασχίζουν με τον ίδιο ζήλο για τη διαιώνιση της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ο λαός οφείλει να αντιτάξει τον οργανωμένο αγώνα του, μέσα από τις γραμμές των συνεπών, ταξικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων του τόπου.