Κατ' αρχάς θα ήθελα να εκφράσω τις ευχές και την πεποίθησή μου ότι το 17ο συνέδριο του ΚΚΕ θα αποτελέσει μια νέα προώθηση στις προσπάθειες για την καλύτερη διεκδίκηση του κοινού αγώνα όλων των εργαζομένων για μια καλύτερη ζωή.

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο στάθηκε η παράγραφος στη δεύτερη σελίδα ότι «...ενδιαφέρει..., οι φίλοι και οι οπαδοί, να βοηθήσουν για να αναδειχτούν και να μελετηθούν βαθύτερα οι υποκειμενικές ελλείψεις και καθυστερήσεις, οι αδυναμίες. Να φανεί τι πρέπει να διορθωθεί, να βελτιωθεί».

Θα ήθελα να σταθώ σε μερικά σημεία όπως αυτά εκφράζονται στο χώρου δουλιάς μου. Εργάζομαι ως μόνιμος στο Πυροσβεστικό Σώμα.

Αναφέρεται στο κεφάλαιο 10 η πορεία της ελληνικής οικονομίας και της απασχόλησης. «Η αναδιάρθρωση του Δημοσίου απαιτεί ένα μικρότερο αριθμό καλοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων, ικανών να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες της ευρωενωσιακής αγοράς. Παράλληλα, χρειάζεται μεγαλύτερη θεσμική ευελιξία. Ωστε, η διοικητική μηχανή να χρησιμοποιεί φτηνότερους εργαζόμενους ή και να δίνει εργασίες στο ιδιωτικό κεφάλαιο».

Θα ήθελα να εξετάσουμε την παράγραφο αυτή και θα ξεκινήσω με τα σημεία που με εκφράζουν απόλυτα και θα ήθελα να καταλήξω σε εκείνο που κατά την άποψή μου θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί για να μη δημιουργεί συγχύσεις.

Η γενική μου άποψη είναι ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ χρησιμοποιούν το δημόσιο σαν ένα φέουδο εξυπηρέτησης των «δικών μας παιδιών». Βασικό κριτήριο για την εξέλιξη αποτελεί η πρόσδεση και εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Η δε εξυπηρέτηση των πραγματικών αναγκών που αναφύονται γίνεται με την εντατικοποίηση της δουλιάς. Τα περισσότερα άρθρα που είχαν γραφτεί στο Κυριακάτικο φύλλο στις 10 του Οκτώβρη 2004 θα νόμιζα ότι είχαν γραφτεί για τους Πυροσβέστες. Απλήρωτες υπερωρίες, ρεπό που δε δίνονται σχεδόν ποτέ, 3.000 περίπου κενές οργανικές θέσεις, μη χορήγηση αδειών κλπ.

Επίσης, στο χώρο εργασίας μου φαίνεται καθαρά η ανισοκατανομή των καθηκόντων του προσωπικού. Ο μειωμένος αριθμός υπηρετούντων αντιμετωπίζεται με εντατικοποίηση της δουλιάς και απλήρωτη υπερωρία, ενώ για κάποια «δικά μας παιδιά» υπάρχουν θέσεις λούφας με ειδικά επιδόματα κλπ. Το καλύτερο παράδειγμα γι' αυτό είναι οι αποσπασμένοι στο υπουργείο με ειδικά επιδόματα, κάποιοι χαμηλόβαθμοι που γίνονται διευθυντές ή τμηματάρχες μόνο για το επίδομα θέσης κλπ. Τέλος, δε, οι εργαζόμενοι πριν μερικούς μήνες στο 2004 όπου λάμβαναν για μερικά χρόνια περίπου μισό μισθό επιπλέον.

Η άποψη για φθηνότερους εργαζόμενους επίσης είναι απόλυτα σωστή. Στο χώρο μου αυτοί είναι οι εποχικοί, οι οποίοι με μηδενικά σχεδόν δικαιώματα, πρόσληψη κάθε χρόνο για μερικούς μήνες, αντιμετώπιση ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας, μέχρι που πρόσφατα τους αναγκάζουν να μεταβαίνουν στα πυροφυλάκια που βρίσκονται τις περισσότερες φορές σε δύσβατους χωματόδρομους με δικά τους μέσα κλπ.

Επίσης, είναι σωστό ότι προσπαθούν να δίνουν εργασίες στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Στο χώρο μου π.χ. έχουμε σχεδόν ιδιωτικοποίηση της αεροπυρόσβεσης με συμβόλαια που αντιπροσωπεύουν πολύ μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού του Σώματος.

Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω την άποψή μου για τη θέση που θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί η οποία είναι: «Η αναδιάρθρωση του Δημοσίου απαιτεί ένα μικρότερο αριθμό καλοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων, ικανών να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες της ευρωενωσιακής αγοράς».

Στην Πυροσβεστική δε νομίζω ότι η έκφραση «καλοπληρωμένων» είναι σωστή με δεδομένη τη θέση του Κόμματος για κατώτερο μηνιάτικο 1.200 ευρώ. Ο εισαγωγικός μισθός με όλα τα επιδόματα και υπερωρίες (μόνο τις πληρωμένες) είναι περίπου 800 ευρώ και ένας υπάλληλος με 20 χρόνια υπηρεσίας παίρνει περίπου 1.500 - 1.700 ευρώ, ανάλογα με το βαθμό που έχει. Σίγουρα όμως, όπως και στον ιδιωτικό τομέα, ένα ποσοστό περίπου 5 έως 10% παίρνει μεγαλύτερους μισθούς που δεν ξεπερνούν τα 2.000 ευρώ με εξαίρεση 2 ή 3 άτομα.

Θεωρώ ότι η θέση αυτή μπορεί να δημιουργήσει αντιπαλότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, η οποία μόνο την άρχουσα τάξη εξυπηρετεί. Νομίζω ότι θέσεις όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθονται και καλοπληρώνονται δεν απεικονίζουν το ΚΚΕ. Το μόνο πλεονέκτημα που απολαμβάνουν, κατά την άποψή μου, είναι το «δικαίωμα στην εργασία» δικαίωμα που θα πρέπει να είχαν όλοι οι άνθρωποι στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο.

Τελειώνοντας, θα ήθελα και πάλι να εκφράσω τις ολόψυχες ευχές μου και την πεποίθησή μου για την επιτυχία των εργασιών του 17ου Συνεδρίου του Κόμματός μας.

Β. Δ.

Σύντροφοι,

Η στρέβλωση της αλήθειας, σύμφωνα με τον Μαρξ, δεν προκαλείται από τις λανθασμένες απαντήσεις που δίνουμε σε ορισμένα ερωτήματα, αλλά από τα λανθασμένα ερωτήματα που θέτουμε.

Σήμερα παγκοσμίως, αλλά κυρίως στην Ελλάδα, ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος πάσχει από τη μετατροπή του σε άσφαιρη ρητορεία, καθώς οι «πολιτικές» συγκρούσεις διεξάγονται σε επίπεδο καθαρά φορμαλιστικό, που άλλοτε παίρνει τη μορφή ενός υπερβατολογικού - γενικόλογου αερολογήματος, περί έθνους ή λαού, κι άλλοτε την ποταπή μορφή των προσωπικών αντεγκλήσεων και επιθέσεων, τα οποία υποβαθμίζουν αμφότερα με τρόπο κραυγαλέο τη λαϊκή νοημοσύνη και αποπροσανατολίζουν από τα καίρια κοινωνικά προβλήματα. Η ανύπαρκτη βέβαια εθνικοφροσύνη του εθνικιστικού λόγου αντιστοιχεί απόλυτα στην ανύπαρκτη λαϊκότητα του λαϊκιστικού ομολόγου του. Η μόνη αιτία ύπαρξής τους είναι η συσκότιση των συνθηκών που ευθύνονται για τη σημερινή γενικευμένη κρίση, αλλά και η διαιώνιση υπέρ του κεφαλαίου της κρατούσης κατάστασης, με αποτέλεσμα να χάνουμε το δάσος από την οπτική μας και να βλέπουμε μόνο μεμονωμένα κλαδιά κάποιων δέντρων.

Ετσι, αντί να μας προβληματίζει το γεγονός της ανεύρεσης των πραγματικών αιτιών της κρίσης που βιώνουμε σε όλες τις πτυχές της ζωής, λαμβάνουμε την αστική «νομιμότητα», ως μονιμότητα και αντί να οργανώνουμε στρατηγικής φύσης χτυπήματα στο καπιταλιστικό σύστημα, αρκούμαστε να το πλαγιοκοπούμε ενδοτικά και αποσπασματικά, σε συνθήκες πλήρους ιδεολογικής σύγχυσης και μοιρολατρίας.

Αν σε παρελθόντες χρόνους ο απομονωτισμός της χώρας μας επέτρεπε την επιβολή της άνωθεν κατευθυνόμενης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, σήμερα οι συνθήκες «μαζικής» - κατ' ευφημισμόν - δημοκρατίας συνθλίβουν όλων των ειδών τις λαϊκές αντιστάσεις, εξασφαλίζοντας μάλιστα και τη συναίνεσή τους. Κάτω από την αβάσταχτη ελαφρότητα των παντοειδών αντιεπιστημονικών ιδεολογημάτων, όπως αυτών του τέλους της εργασίας, ή της άυλης κοινωνίας ή της σύγκρουσης των πολιτισμών, αποσιωπείται η ουσία της κρίσης, που δεν είναι άλλη από την αντίθεση των παραγωγικών δυνάμεων προς τις παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή ο εγγενής ταξικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής συγκρότησης.

Για να μπορέσουμε να ελπίζουμε, ως κοινωνία, ότι κάποτε θα αποτινάξουμε την ιδεολογική χειραγώγηση και θα είμαστε σε θέση να διακρίνουμε και να παραδεχτούμε τον εκφυλισμό και τη συσσωμάτωσή μας σε μια νεοπαγή μικροαστική τάξη, που λειτουργεί ασυνείδητα ως σύμμαχος του συστήματος και στήριγμα της καταναλωτικής παράνοιας, μοναδική προϋπόθεση είναι η γνώση και η κριτική σκέψη που πρέπει πρωτίστως να καλλιεργηθεί στους νέους ανθρώπους.

Από τα παραπάνω όμως, εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι η νεολαία με την ασχημάτιστη ακόμα πολιτική ταυτότητα, επηρεάζεται ακόμα πιο βαθιά από τα μηνύματα του ατομισμού, του ανταγωνισμού, του συμβιβασμού και της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, που αποτελούν τους πυλώνες της νέας εποχής και αδυνατεί παντελώς να κατανοήσει με πολιτικούς όρους την πραγματικότητα, ενώ, ακόμα χειρότερα, διέπεται από μια ανιστόρητη και πρωτοφανή απέχθεια προς το πολιτικό γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να εξυπηρετεί σιωπηρά τις σκοπιμότητες της άρχουσας τάξης.

Σύντροφοι, αν απευθυνθούμε σ' ένα νέο με το επιχείρημα ότι ο «ιμπεριαλισμός» δεν είναι παρά μονοπωλιακός καπιταλισμός, του οποίου φυσική εξέλιξη και ιστορική συνέχεια είναι ο σοσιαλισμός, πολύ φοβάμαι ότι θα λάβουμε μια τύπου ευφυολογήματος αυτοσχέδια ιλαρή απάντηση, που θα σκώπτει - τους ισμούς της δογματικής γλώσσας και απλά θα ενισχύσουμε την αδιαφορία του. Πρέπει, αν ο στόχος μας είναι το χτίσιμο μιας καλύτερης μελλοντικής κοινωνίας, να επενδύσουμε στη διαφώτιση των νέων συστηματικά, αλλά με τρόπο πλατύ, φιλικό και δεκτικό στις προσλαμβάνουσές τους. Η νεολαία είναι σήμερα το μεγαλύτερο θύμα των μηχανισμών απολιτικοποίησης και αποπροσανατολισμού. Τα παιδιά μας, αντί να προβληματίζονται για τις αιτίες της ανεργίας, την αποδέχονται σαν δεδομένη και ανάγουν σε πρόβλημά τους στο πώς θα καταφέρουν να καταναλώσουν περισσότερο υπό οποιουσδήποτε όρους, υιοθετώντας με ευκολία αμοραλιστικά και ηδονιστικά πρότυπα.

Σ' αυτό το συνέδριο θα ήθελα ως απλό μέλος του Κόμματος να εκφράσω την ανησυχία μου για την αδυναμία μας να εξεύρουμε τηλεσφόρους τρόπους για να προσεγγίσουμε τη νεολαία και να τη μυήσουμε στην αλήθεια της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Και νομίζω πως πρόκειται για έναν προβληματισμό που αφορά ευρύτερα όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, καθόσον οι σειρήνες του καπιταλισμού αποδεικνύονται ικανότερες στο να μετατρέπουν τη νεολαία σε άβουλη και πειθήνια μάζα, εξουδετερώνοντας τη φυσική στους νέους τάση για αμφισβήτηση και επαναστατικότητα. Ας σκύψουμε λοιπόν, με μεγαλύτερη φροντίδα και ευθύνη σ' αυτό το σημαντικό πρόβλημα, αφού κατανοήσουμε ότι αν και είναι αναντίρρητη η προσφορά των παλιών κομματικών στελεχών, το μέλλον του Κόμματος και οι προσδοκίες μας για μια καλύτερη ζωή βρίσκονται στα χέρια των νέων.

Ευχαριστώ

Ηβη Κουτούφαρη - Μουλά

Πόρτο Ράφτη

Οι Θέσεις για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ χωρίς να αγνοούν αδυναμίες, τις οποίες εμφανίζουν με κριτική και αυτοκριτική διάθεση, αποτυπώνουν τη θετική ανάπτυξη του Κόμματος και την κοινωνική δυναμική του. Η δυναμική αυτή αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη του Μετώπου και των επιμέρους συσπειρώσεων. Το σύνθημα «για το λαό, τη λαϊκή συμμαχία, το σοσιαλισμό» εκφράζει ένα τρίπτυχο δράσης στις σημερινές συνθήκες.

Τα σοβαρά προβλήματα που προέκυψαν μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, αντιμετωπίστηκαν, πιστεύω σε σταθερή βάση, με φανερά τα θετικά αποτελέσματα στην τρέχουσα συγκυρία. Είναι χαρακτηριστική η πρόοδος στον τομέα της νεολαίας, όπως - και κυρίως- στο χώρο της εργατικής τάξης.

Μέσα από τις «ΘΕΣΕΙΣ» αναδεικνύεται η έννοια, η σημασία και οι δυνατότητες της λαϊκής συμμαχίας στην πορεία για τη συγκρότηση του Μετώπου που συναντά ορισμένες αντιστάσεις δυσκαμψίας και στενότητας. Στο σημείο αυτό χρειάζεται εντατικότερη ιδεολογική δουλιά, σε συνδυασμό με την καθημερινή πάλη. Με το ίδιο πνεύμα πρέπει να αντιμετωπιστεί - κατά περίπτωση - το πρόβλημα συντρόφων που έχασαν την κομματική ιδιότητα, αλλά αγωνίζονται και υπερασπίζονται τις αποφάσεις και τις αρχές του Κόμματος. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται η εφαρμογή των πολιτικών, οργανωτικών και καταστατικών αρχών. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται η καλλιέργεια της «κοινωνικής συμπεριφοράς» των μελών και των στελεχών προς τον κοινωνικό περίγυρο. Οι αποφάσεις μας πρέπει να αναλύονται μεθοδικά, να εξειδικεύονται κατά τομείς δουλιάς, να μην κατεβαίνουν χωρίς τον εμπλουτισμό τους με βάση τα συγκεκριμένα προβλήματα κατά περιοχές και χώρους εργασίας. Τούτο απαιτεί συλλογική συμμετοχή και την πρωτοβουλία των κομματικών μελών στη συγκεκριμενοποίηση των ενεργειών.

Το Κόμμα, το ΚΜΕ, η ΚΟΜΕΠ να προγραμματίζουν συζητήσεις σε θεωρητικά θέματα, σε σύνδεση με τρέχοντα θέματα.

Να ερμηνευτεί αναλυτικότερα η σχέση παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων, με βάση τις θεωρητικές μας αρχές. Οπως, επίσης η έννοια της «ανταγωνιστικότητας», του «ελαστικού ωραρίου, της «παραγωγικότητας της εργασίας» και των άλλων μορφών υπερεκμετάλλευσης.

Κατά τις συνελεύσεις των ΚΟΒ να γίνεται, κατά καιρούς, ανάλυση - συζήτηση ορισμένων άρθρων, σχολίων του «Ριζοσπάστη», ΚΟΜΕΠ και ειδικών φυλλαδίων εξειδίκευσης θεμάτων.

Να συγκροτηθεί ομάδα εργασίας για την προώθηση της έκδοσης περιεκτικού λεξικού -οικονομικών, κοινωνιολογικών και φιλοσοφικών όρων.

Να καθιερωθεί στο «Ρ» στήλη διαλόγου.

Να διευρυνθεί η συμμετοχή επιστημόνων, διανοουμένων, καλλιτεχνών στις συζητήσεις του «902» και στα θέματα του «Ρ» που πρέπει να διευρύνουν τον κύκλο των εθελοντών - ανταποκριτών κατά περιοχές και τομείς.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΟΡΘΟΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΙΣΩΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ - ΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ - ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

Γιώργος Κ. ΤΣΑΠΟΓΑΣ

ΚΟΒ δημοσιογράφων αστικού Τύπου

Παρ' όλο που περάσαμε δύσκολες καταστάσεις μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού σε μια σειρά κράτη και την επίθεση που δεχτήκαμε από την αντίδραση, πιστεύω ότι το Κόμμα βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Για να εδραιωθεί η πορεία του και να αναπτύξει την παρουσία του στο λαό πρέπει να δώσει έμφαση σε ορισμένα ζητήματα.

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά κόμμα εξουσίας. Γι' αυτό το λόγο θα πρέπει να αλλάξει η φρασεολογία «απεγκλωβισμός από τα κόμματα εξουσίας», γιατί αυτό υποδηλώνει ότι το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα εξουσίας. Δεν πρόκειται ο λαός να ψηφίσει και να πορευτεί με το ΚΚΕ, εάν δεν πιστέψει ότι παλεύουμε για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης με στόχο την εξουσία. Εχοντας στόχο την εξουσία θα πρέπει να αναλύσουμε τα οικονομικά θέματα κατά τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να τα αφομοιώνει η πλειοψηφία του κόσμου. Π.χ., λέγεται από την αντίδραση «πεινάει κανείς σήμερα;». Θα πρέπει να εξηγήσουμε στον εργαζόμενο ότι η φτώχεια είναι συνάρτηση του παραγόμενου πλούτου.

Αλλη η δυνατότητα παραγωγής πλούτου πριν 50 χρόνια και άλλη η σημερινή. Αλλη η στρεμματική παραγωγή με τα βόδια (ζευγά) και άλλη η δυνατότητα παραγωγής με τη μηχανική καλλιέργεια. Αλλο να ρίχνεις μπετά με τον τενεκέ στον ώμο και άλλο με τις βαρέλες. Σήμερα ο εργαζόμενος, έχοντας εκσυγχρονίσει τα μέσα παραγωγής, με αποτέλεσμα να παράγει σε λιγότερο χρόνο πολύ περισσότερα πράγματα, εντούτοις οι απολαβές του, σε σχέση με τον παραγόμενο πλούτο, δε βελτιώνονται με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες ούτε καν τις στοιχειώδεις, πολλές φορές.

Γίνεται πολύς λόγος στις Θέσεις για το 17ο Συνέδριο για τη συνεργασία του Κόμματος με άλλες κοινωνικές ομάδες ή άλλα κόμματα. Εχω τη γνώμη ότι η συνεργασία δε θα πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Διότι πολλές φορές αναγκαζόμαστε να κάνουμε έκπτωση σε βασικές αρχές. Θα πρέπει η τακτική να υποτάσσεται στη στρατηγική και όχι το αντίστροφο. Αν είμαστε πεπεισμένοι για τη σωστή θεώρηση των πραγμάτων που έχουμε, αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα το αντιληφθεί και θα μας ακολουθήσει. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, τόσο από την Εθνική Αντίσταση, όσο και από τη συνεργασία μας στο Συνασπισμό.

Και, τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στη στελέχωση του Κόμματος. Θα πρέπει η νέα Κεντρική Επιτροπή να προωθήσει τους νέους στην κομματική ιεραρχία, εξετάζοντας σχολαστικά τόσο τις ικανότητές τους, την αποτελεσματικότητά τους όσο και τη βαθιά πίστη στο σοσιαλισμό και την ταξική τους συνείδηση.

Νικόλαος Βλαχάκης

Βόλος