«Πρέπει να εργαστούμε για την ενότητα της χώρας αυτές τις κρίσιμες στιγμές»... ο «Θεός να ευλογεί την Αμερική».

Οχι δεν ήταν η ομιλία του Προέδρου Τζορτζ Ου. Μπους μετά την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα. Για την ακρίβεια για την εκλογή του για πρώτη φορά.

Ηταν το διάγγελμα του υποψηφίου των Δημοκρατικών για την προεδρία Τζον Φορμπς Κέρι και υποψηφίου όσων προσδοκούσαν στην εκλογή του «λιγότερο κακού» και αφομοιώθηκαν σχεδόν στην καμπάνια Κέρι υπό τη σημαία «οποιοσδήποτε καλύτερος από τον Μπους». Αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί και δημοκράτες στήριξαν με απόλυτο σχεδόν τρόπο την υποψηφιότητα Κέρι και ενεργούσαν σαν να ήταν η κυβέρνηση Μπους ένα ιστορικό «δυστύχημα» στην «πολύχρονη δημοκρατική πορεία της Αμερικής» και αποτέλεσμα μιας παράνομης υφαρπαγής της εξουσίας εκ μέρους της ακροδεξιάς ή στρατοκρατικής μειοψηφίας της χώρας. Τι κατόρθωσαν τελικά;

Αντί να εκδιώξουν τη «μισητή και αμφισβητούμενη» εκλεγμένη κυβέρνηση και τον πρόεδρο αυτής, ο πολύ μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων που τελικά κινητοποιήθηκε - για τα αμερικανικά δεδομένα - ανανέωσε για άλλα τέσσερα χρόνια την παραμονή του Μπους στο Λευκό Οίκο, τον ενίσχυσαν και μάλιστα με πλειοψηφία που δεν αναμενόταν, όπως ψέλλισαν την επομένη οι «New York Times», που αναφανδόν είχαν ταχθεί υπέρ του Κέρι, του υποψηφίου του άλλου κόμματος της «επιχειρηματικής Αμερικής». Ενός προσώπου που αποτελεί «παράδειγμα» προς μίμηση για το αμερικανικό κατεστημένο. Χαμαιλέων, από την αφρόκρεμα της αμερικανικής ελίτ και ο μεγαλύτερος «συλλογέας» χρηματοδοτήσεων για το Δημοκρατικό Κόμμα τα τελευταία 20 χρόνια, που σημαίνει ότι είναι ο άνθρωπος που έχει τις περισσότερες διασυνδέσεις με τους πυλώνες της πραγματικής εξουσίας και αποτελεί συνεπώς και έναν και εκ των κύριων εγγυητών του.

Η καμπάνια «οποιοσδήποτε άλλος εκτός του Μπους» ενίσχυσε, εκτός της εκτελεστικής εξουσίας, τους Ρεπουμπλικανούς και σε επίπεδο νομοθετικής εξουσίας, αφού το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο κατά τις εκλογές για το Κογκρέσο. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν δύναμη της τάξης των 231 εδρών (κέρδισαν τέσσερις έδρες), οι Δημοκρατικοί 200 έδρες (έχασαν πέντε έδρες) και ένας ανεξάρτητος. Ακόμη τρεις έδρες δεν έχουν κριθεί. Στη Γερουσία, οι Ρεπουμπλικανοί έφτασαν τις 55 έδρες - κέρδισαν τέσσερις - ενώ οι Δημοκρατικοί 44 έδρες, αφού έχασαν τέσσερις και ένας ανεξάρτητος.

Τέλος, η τελευταία πράξη θα παιχτεί σε επίπεδο δικαστικής εξουσίας, αφού αναμένεται εκτός απροόπτου η κυβέρνηση Μπους να κάνει και την επιλογή για την αντικατάσταση μέλους του Ανώτατου Δικαστηρίου εντός της τετραετίας, που σημαίνει ότι το αντίκρισμα της Προεδρίας Μπους θα έχει επιπτώσεις σε αυτό το σκέλος της εξουσίας σε βάθος χρόνου, πολύ περισσότερο από τα 8 χρόνια ή ίσως και τα δώδεκα χρόνια της προεδρίας των Ρεπουμπλικανών.

Και όλα αυτά εις βάρος του μεγάλου χαμένου, που δεν είναι άλλος από τον αμερικανικό λαό. Ενας λαός που κακώς σήμερα φωτογραφίζεται ως «ιδεοληπτικός» ή «φανατικά θρησκόληπτος». Είναι ένας λαός εγκλωβισμένος, χωρίς διέξοδο, ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Οντως η πλειοψηφία που εξέλεξε τον Μπους είναι η «λευκή Αμερική» και για την ακρίβεια αυτή που «εκκλησιάζεται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα», όπως έσπευσε κατόπιν της εκλογής να μας ενημερώσει το CNN. Εξάλλου, αυτή η «Αμερική» δεν είναι η ενσάρκωση του «αμερικανικού ονείρου», προπαγάνδα με την οποία βομβαρδιζόμαστε τόσα χρόνια τώρα, παρά το γεγονός ότι ακόμη και σε επίπεδο προπαγάνδας έχει αποδειχθεί παραίσθηση, το έλασσον;

Τελικά, η καμπάνια «οποιοσδήποτε άλλος εκτός του Μπους» κατόρθωσε όχι μόνο να ενισχύσει τον Μπους, αλλά και να δαιμονοποιήσει το μεγάλο χαμένο, τον αμερικανικό λαό και να τον θέσει ως «υπεύθυνο για τα εγκλήματα» απέναντι σε όλη οικουμένη...

Ομως, παρά τις φλύαρες αναλύσεις και τις αφοριστικές εκφράσεις, η κυβέρνηση Μπους δεν έλαβε «ψήφο εμπιστοσύνης», αφού η πλειοψηφία δεν είναι και απόλυτη, δεδομένου ότι παρά την πολύ μεγάλη συμμετοχή, λίγο περισσότερο από το 50% «ενοχλήθηκε» να προσέλθει στις κάλπες, συνεπώς ο Πρόεδρος Μπους σε πραγματικούς αριθμούς απολαμβάνει μόλις το 25% με 30% της αποδοχής των Αμερικανών. Ιστορικά μιλώντας, όλοι οι πρόεδροι που κατόρθωσαν να επανεκλεγούν έχουν κατορθώσει να «κεφαλοποιήσουν» πλήρως την ψήφο εμπιστοσύνης. Συνέβη κατά τη δεκαετία του '30 με τον Πρόεδρο Ρούσβελτ, τη δεκαετία του '60 με τον Λίντον Τζόνσον, με το Ρίγκαν κατά τη δεκαετία του '80 και φυσικά με τον Κλίντον κατά τη δεκαετία του '90.

Δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με τον Μπους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και ο κόσμος όλος είναι πολύ διαφορετικός. Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την όξυνση του φαινομένου της κοινωνίας των «δύο ταχυτήτων».

Κοιτώντας κανείς τον εκλογικό χάρτη, γίνεται απολύτως σαφές ότι οι Ρεπουμπλικανοί τέσσερα χρόνια μετά την αμφισβητούμενη νίκη τους στις εκλογές του 2000 δεν μπόρεσαν να μετατοπίσουν και να καρπωθούν εκλογικά τα μεγάλα αστικά κέντρα και τις μητροπόλεις, όπως το Σικάγο, τη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο και το Λος Αντζελες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι Πολιτείες που ψήφισαν Γκορ την προηγούμενη φορά, περιλαμβανομένων και των πιο βιομηχανικά ανεπτυγμένων και πλέον αστικοποιημένων, ψήφισαν εκ νέου τον υποψήφιο των Δημοκρατικών, τον Κέρι. Με άλλα λόγια, οι Ρεπουμπλικανοί, παρά τη συνεισφορά του Μπιν Λάντεν και την τρομο-λαγνεία, τα ψέματα και όλα τα κόλπα, άγγιξαν τα ανώτατα όρια όσον αφορά την επέκταση της κοινωνικής και γεωγραφικής τους βάσης. Επίσης, ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι ότι ο Κέρι μετά βίας κέρδισε κάποιες Μεσοδυτικές Πολιτείες, όπως το Μίσιγκαν ή το Γουισκόσιν και τη Μινεσότα, παραδοσιακά «δημοκρατικές», καθώς είναι ευρύτατα αστικοποιημένες, αλλά και με τα μεγαλύτερα τμήματα των βιομηχανικών εργατών ανά τη χώρα. Ενώ έχασε κάποιες άλλες, με τα ίδια χαρακτηριστικά, όπως το Οχάιο ή τη Δυτική Βιρτζίνια. ΄Η ακόμη περισσότερο έχασε πανηγυρικά σε άλλες πολιτείες του Νότου, επίσης με εξαθλιωμένους εργάτες, όπως το Τενεσί ή το Μισούρι.

Το Δημοκρατικό Κόμμα ουδεμία στιγμή δεν ασχολήθηκε πραγματικά με τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού και ούτε φυσικά με τα ταξικά συμφέροντά του. Φυσικά, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν ασχολείται με αυτά. Ετσι, κανένα από τα δύο κόμματα δεν απευθύνθηκε με πραγματικούς όρους στον αμερικανικό λαό. Ως αποτέλεσμα, δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί εργάτες, αγρότες και εργάτες γης - κυρίως από τις αποκαλούμενες κόκκινες πολιτείες του Νότου, τις κεντρικές και νοτιοδυτικές - ψήφισαν ένα πρόεδρο του οποίου η οικονομική πολιτική έχει ολέθριες συνέπειες στην οικονομική τους κατάσταση. Αλλά αυτή η «ανωμαλία» δεν έπεσε από τον Αρη και προσγειώθηκε ξαφνικά τις ΗΠΑ. Οι Ρεπουμπλικανοί είχαν όλο το περιθώριο, εδώ και χρόνια εξάλλου, να απευθυνθούν στα κατώτατα ένστικτα των «εγκαταλειμμένων από θεό και ανθρώπους» και φυσικά από τους Δημοκρατικούς, σχεδόν πια εξαθλιωμένων Αμερικανών.

Ο εκλογικός χάρτης αποκαλύπτει ένα ακόμη στοιχείο της κρίσης της «αμερικανικής δημοκρατίας». Τη βαλκανιοποίηση της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Κανένα από τα δύο κόμματα δεν μπορεί να ισχυριστεί ούτε κατά διάνοια ότι είναι «κόμμα εθνικής εμβέλειας».

Οι εκλογές περισσότερο από ό,τι στις προηγούμενες αναμετρήσεις αποκάλυψαν μία πολύ πολωμένη και τραυματισμένη χώρα, γι' αυτό από κοινού Μπους και Κέρι έσπευσαν να κάνουν εκκλήσεις περί ενότητας και να θέσουν αμέσως εαυτόν στην υπηρεσία υπεράσπισής της...

Μπορεί να κέρδισε ο Μπους, αλλά έχασε ο αμερικανικός λαός και κάποια στιγμή μπορεί να ξυπνήσει...

Οι απουσίες, και όχι οι συμμετοχές, ήταν αυτές που τελικώς σημάδεψαν τις κάλπες που στήθηκαν στις 23 Οκτώβρη στο προτεκτοράτο ΝΑΤΟ-ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο. Παρά την προπαγάνδα των δυνάμεων κατοχής, παρά τις πιέσεις αξιωματούχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων περί «εκλογών» που τάχα εδραιώνουν «τη σταθερότητα» και εγγυώνται την «ευρωατλαντική προοπτική» του βαλκανικού προτεκτοράτου, απεδείχθη πως δεν ήταν μόνον η σερβική μειονότητα που αγνόησε (κατά 99,97% για τους δικούς της, σοβαρότατους, λόγους!) τις κάλπες των «βουλευτικών εκλογών» του Οκτώβρη, αλλά και περίπου ο ένας στους δύο Κοσσοβάρους Αλβανούς ψηφοφόρους. Αυτό γιατί, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού απ' τις δυνάμεις κατοχής και τις αλχημείες των πρώην αυτονομιστών του ΟΥΤΣΕΚΑ με τα υβρίδια της δοτής «εξουσίας», το μεγαλύτερο μέρος του κοσσοβάρικου λαού νιώθει στο πετσί του... πολύ πικρή εμπειρία της επιβίωσης στο προτεκτοράτο.

Αλλωστε, λίγοι αμφισβητούν το γεγονός πως απ' τον Ιούνη του '99, οπότε πρωτοεισήλθαν οι δυνάμεις κατοχής στο Κοσσυφοπέδιο ως σήμερα, ελάχιστοι κάτοικοι της επαρχίας έχουν δει βελτίωση σε οιοδήποτε επίπεδο...

Σύμφωνα με τα συντηρητικά στοιχεία της εκεί «αποστολής» του ΟΗΕ, η ανεργία πλήττει πάνω απ' το 60% του εργατικού δυναμικού. Η δε παρεπόμενη φτώχεια, ανέχεια και ανασφάλεια βασανίζει πολλούς περισσότερους (ιδιαίτερα τη σερβική μειονότητα που απαρτίζεται ως επί το πλείστον από γέροντες...), αφού, οι μόνοι ντόπιοι «κερδισμένοι» του βρώμικου παιχνιδιού των ιμπεριαλιστών στο Κοσσυφοπέδιο αποδεικνύονται μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες στελέχη των πρώην αυτονομιστών (φανερών και μη...) και οι μεγαλο-παράγοντες των κυκλωμάτων όπλων, ναρκωτικών και πορνείας... Στην κόλαση του προτεκτοράτου, ο αγώνας για αξιοπρεπή ζωή απαιτεί, για τον μέσο Κοσσοβάρο πολίτη, δεξιοτεχνία επαγγελματία ακροβάτη, εάν δεν είναι επικίνδυνη αποστολή...

Ωστόσο, παρά αυτά τα μελανά δεδομένα, σημαντικό μέρος των Κοσσοβάρων Αλβανών εξακολουθεί να βρίσκει παραμυθία απ' την τωρινή κατάσταση απελπισίας, στο αποσχιστικό «όραμα» της ηγεσίας του (π.χ. του «προέδρου» Ιμπραήμ Ρουγκόβα, που έσπευσε πρώτος να δηλώσει νικητής και να μιλήσει για «εδώ και τώρα ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου»!). Το παραμύθι της ανεξαρτητοποίησης που τάχα θα γιατρέψει κάθε νόσο σαν «μαγικό ραβδί», μολονότι κάποτε θα σταματήσει και αυτό να υπνωτίζει τις μάζες των Κοσσοβάρων Αλβανών, είναι βέβαιο πως θα ακουστεί σύντομα πολύ περισσότερο. Και τούτο επειδή σε λίγο καιρό θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για ενδεχόμενο «ξαναμοίρασμα» των συνόρων στα Βαλκάνια, με δεδομένες τις διακηρυγμένες προθέσεις των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ να ανοίξουν το φάκελο για τον καθορισμό του στάτους κβο του Κοσσυφοπεδίου σε λίγους μήνες (το αργότερο ως τα μέσα του 2005...).

Ωστόσο, πέρα απ' τις λίγο - πολύ γνωστές (ως τώρα) προθέσεις των ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΗΕ κλπ. για το Κοσσυφοπέδιο, και τη «μονωδία» σχεδόν όλων των πολιτικών δυνάμεων που συγκροτούν πρώην (φανεροί και κρυφοί) Κοσσοβάροι Αλβανοί αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ στην επαρχία, τα πράγματα στο Βελιγράδι δεν είναι και τόσο καθαρά...

Ηδη προ των «εκλογών» στο Κοσσυφοπέδιο, καταγράφηκε καθαρά η διάσταση απόψεων και στρατηγικής που υπάρχει στη «Σερβική Δημοκρατία». Απ' τη μία πλευρά, είχαμε τον (φιλοδυτικό) πρόεδρο της «Σερβικής Δημοκρατίας» Μπορίς Τάντιτς που προσυπέγραψε την ανοιχτή επιταγή που του έδωσαν οι «παράγοντες» ένθεν και ένθεν του Κοσσυφοπεδίου και της κυβέρνησης του πρωθυπουργού της Σερβίας Βόισλαβ Κοστούνιτσα, που τάχθηκε κατά της συμμετοχής στις «εκλογές» με το σκεπτικό πως κάτι τέτοιο θα συνιστούσε «εθνική αυτοκτονία» και «λευκή επιταγή» κατά των εθνικών συμφερόντων, όταν θα αρχίσουν εντός του 2005 οι διαπραγματεύσεις για το στάτους κβο της περιοχής...

Ομως, και στο επίπεδο της χαλαρής «Ενωσης Σερβίας-Μαυροβουνίου» τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Και εκεί επικρατεί σύγχυση και αντιπαράθεση μεταξύ ανωτάτων κυβερνητικών στελεχών σε σχέση με την ουσία και τη στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσει το Βελιγράδι όταν θα έρθει (που θα έρθει...) η ώρα «επίλυσης» του τελικού στάτους κβο στο Κοσσυφοπέδιο. Ξεχωριστή θέση καταλαμβάνει ανάμεσά τους ο πρόεδρος της «Ενωσης Σερβία-Μαυροβούνιο», (Μαυροβούνιος) Σβέτοζαρ Μάροβιτς που σε πρόσφατη συνέντευξή του στους βρετανικούς Φαϊνάνσιαλ Τάιμς είπε πως «χωρίς το ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο θα γινόταν πόλεμος»(!) και πως το θέμα του στάτους κβο θα «πρέπει να λυθεί με συνδιάσκεψη τύπου Ντέιτον» (ομώνυμη συνθήκη που σταμάτησε τον πόλεμο στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη μετατρέποντας τη χώρα στο πρώτο προτεκτοράτο ΝΑΤΟ-ΟΗΕ στην Ευρώπη)!

Σύμφωνα δε με τον πρόεδρο Μάροβιτς, ακόμη και εάν βρεθεί «συμφωνία» τύπου Ντέιτον για το Κοσσυφοπέδιο, εκεί θα πρέπει να παραμείνει «το ΝΑΤΟ αφού η συνέχιση της εχθρότητας μεταξύ των εθνοτήτων στην περιοχή χρειάζεται τη συνέχιση της παρουσίας του Βορειοατλαντικού Συμφώνου»!

Ο Σβέτοζαρ Μάροβιτς δε φάνηκε να αντιτίθεται (έστω και συγκεκαλυμμένα) στο ενδεχόμενο αυτονόμησης του Κοσσυφοπεδίου έστω και εάν αυτό θα συνιστά «απόσχιση υπό καθεστώς κηδεμονίας»...