Πρώτον, διευρύνεται σε αριθμό μελών, πολλαπλασιάζοντας τον κύκλο εργασιών και τα κέρδη της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, η οποία εξασφαλίζει τη μερίδα του λέοντος από τα συμβόλαια για τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης.

Δεύτερον, με τη διεύρυνση των ορίων ευθύνης του και τη μεταμόρφωση των διοικητικών του δομών και επιχειρησιακών του δυνατοτήτων, υποχρεώνει τους «συμμάχους» σε σταθερά υψηλούς «αμυντικούς» προϋπολογισμούς, ώστε να συντηρούν δυνάμεις ικανές να λάβουν μέρος σε επιθετικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο. Αποστολές που πρωτίστως εξυπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα.

Ενδεικτική των αμερικανικών απαιτήσεων προς τους συμμάχους αποτελεί η ατζέντα της Συνόδου Κορυφής της Κωνσταντινούπολης, όπου, όπως έχει αποκαλύψει ο «Ρ», το ΝΑΤΟ πιθανότατα θα υιοθετήσει απόφαση σύμφωνα με την οποία το 40% των Ενόπλων Δυνάμεων των χωρών-μελών θα πρέπει να «μεταμορφωθεί» με τρόπο τέτοιο που θα καθίσταται δυνατή η χρησιμοποίησή του από τη συμμαχία, ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Μάλιστα, το 8% από αυτό το «μεταμορφωμένο» ποσοστό των Ενόπλων Δυνάμεων θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα μόνιμης παρουσίας στα πεδία κρίσης που θα διαχειρίζεται η συμμαχία, σε κάθε σημείο της Γης.

Eurokinissi

Η ύπαρξη του ΝΑΤΟ μετά τον «ψυχρό πόλεμο» ήταν προφανές ότι θα διαιώνιζε την ανασφάλεια και τη διαίρεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε όχι μόνο να το κρατήσει ενεργό, αλλά να προχωρήσει και στην επέκτασή του.

Αυτές οι αποφάσεις και οι επιλογές καθορίστηκαν όχι μόνο από τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά και από το ωμό οικονομικό συμφέρον. Το σύμπλεγμα της αμερικανικής βιομηχανίας όπλων ήταν αυτό που συνέβαλε τα μέγιστα στη ΝΑΤΟική διεύρυνση, καθώς διείδε έναν ακόμα τρόπο για ασύλληπτα κέρδη. Επιφανή στελέχη αυτού του συμπλέγματος, διασυνδεμένα με την πολιτική εξουσία, ανέλαβαν το έργο υλοποίησης των σχεδιασμών, που είχαν σαφείς στόχους:

• Τη διασφάλιση και επέκταση των κερδών των πολεμικών βιομηχανιών που είχαν αρχίσει να κλονίζονται μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου»
• Την εδραίωση της αμερικανικής κυριαρχίας σε ολόκληρο τον πλανήτη στον 21ο αιώνα.

Προκειμένου να επεξεργαστεί και να επιβάλει τα σχέδιά της η ομάδα Μπους ακολούθησε κατά γράμμα την πετυχημένη στις ΗΠΑ μέθοδο: Δημιούργησαν ερευνητικά ιδρύματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις και με τη βοήθεια του χρήματος αξιοποίησαν μεγάλα νομικά γραφεία, συγκροτώντας, εν τέλει, μια πανίσχυρη ομάδα πίεσης που τελικά επέβαλε τις θέσεις της στην αμερικανική πολιτική σκηνή.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό τον ιστό των ιδρυμάτων έπαιξαν τρεις οργανώσεις, που αξίζει τον κόπο να τις αναφέρουμε:

• «Project for the New American Century» (PNAC). Πρόκειται για το «σχέδιο για τον νέο αμερικανικό αιώνα», το οποίο επί Προεδρίας Κλίντον ακόμη, με μελέτες προς την αμερικανική κυβέρνηση, «εξηγούσε» τι θα έπρεπε να γίνει προκειμένου οι ΗΠΑ να παραμείνουν η μία και μόνη υπερδύναμη στον 21ο αιώνα. Οι μελέτες του PNAC για τους αμυντικούς προϋπολογισμούς της χώρας, πρέπει να σημειωθεί, τηρούνται σήμερα με ευλαβική προσήλωση από την κυβέρνηση Μπους
• «U.S. Committee on NATO». Πρόκειται για την «αμερικανική επιτροπή στο ΝΑΤΟ», την ομάδα πίεσης η οποία δραστηριοποιήθηκε προκειμένου να προωθηθεί η ιδέα της διεύρυνσης της συμμαχίας και να επιταχυνθεί η διαδικασία ένταξης των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ
• «Project on Transitional Democracies». Πρόκειται για το «πρόγραμμα για τις υπό μετάβαση δημοκρατίες» που εξακολουθεί και σήμερα να υλοποιείται, για την «εμβάθυνση» των στρατιωτικών και πολιτικών δεσμών των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας με τις ΗΠΑ.

Με την αρωγή αυτού του κυκλώματος, το 1999, μετά από έντονες συζητήσεις στην αμερικανική Γερουσία, οι ΗΠΑ προώθησαν την προσχώρηση της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Ουγγαρίας στο Ατλαντικό Σύμφωνο.

Επικεφαλής των ομάδων πίεσης (lobby) υπέρ της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ ήταν το νεοσυντηρητικό Committee to Expand NATO (Επιτροπή για τη Διεύρυνση του ΝΑΤΟ). Στο πλαίσιο αυτής της επιτροπής δραστηριοποιήθηκαν εξέχοντες νεοσυντηρητικοί που τώρα υπηρετούν στην κυβέρνηση Μπους, καθώς επίσης και «δημοκράτες» του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως ο Will Marshall.

Μετά την επιτυχή προώθηση της πρώτης φάσης της διεύρυνσης το Committee to Expand NATO (που εν τω μεταξύ είχε μετονομαστεί σε U.S. Committee on NATO) δρομολόγησε τη στρατηγική της «μεγάλης έκρηξης», που αποσκοπούσε να φέρει δέκα ακόμη κράτη στους κόλπους της συμμαχίας.

Μετά από μια αρχική συνάντηση των δέκα νέων επίδοξων μελών στο Βίλνιους της Λιθουανίας με τη βοήθεια του U.S. Committee on NATO, η αποκαλούμενη έκτοτε ομάδα Βίλνιους (Vilnius Group) ξεκίνησε την πίεση στην Ουάσιγκτον και στα στρατηγεία του ΝΑΤΟ για να εξασφαλίσει την ένταξη.

Πού βρίσκεται η αξία σε όλα αυτά; Οτι ανάμεσα στα πρώτα μέλη του U.S. Committee to Expand NATO ήταν ο Πολ Γούλφοβιτς, ο Ρίτσαρντ Περλ, ο Πίτερ Ρόντμαν και ο Στέφεν Χάντλεϊ. Ολοι αυτοί, δηλαδή, που στη συνέχεια στελέχωσαν την κυβέρνηση Μπους και που διασυνδέονται με το «Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα» (Project for the New American Century (PNAC)).

Οπως σημειώσαμε ήδη, η αμερικανική Γερουσία το Μάη του 2003 αποδέχτηκε την ένταξη στο ΝΑΤΟ των τριών Βαλτικών Δημοκρατιών (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία) και τέσσερις ακόμη χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (Ρουμανία, Βουλγαρία, Σλοβενία και Σλοβακία).

Σε μια τελετή στο Λευκό Οίκο στις 29 του περασμένου Μάρτη ο Πρόεδρος Μπους χαιρέτισε την ένταξη των 7 νέων μελών στο ΝΑΤΟ σημειώνοντας ότι όλα τα νέα μέλη «μάς βοηθούν να φέρουμε την ελευθερία στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ».

Τρία ακόμη κράτη από την ομάδα της «νέας Ευρώπης», η Κροατία, η ΠΓΔΜ και η Αλβανία, είναι στον προθάλαμο της αναμονής για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ.

Αν και ο όρος «νέα Ευρώπη» έχει πιστωθεί στον Ντόναλντ Ράμσφελντ, που τον πρωτοχρησιμοποίησε, έχει πια επικρατήσει σε όλο το επίπεδο της αμερικανικής διοίκησης προκειμένου να οριοθετείται η συμμαχία των προθύμων της «νέας - και υπό αμερικανική κηδεμονία - Ευρώπης» από την υπόλοιπη «γηραιά» Ευρώπη, που ζητά περισσότερα ανταλλάγματα στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπως αναδείχτηκαν στον πόλεμο κατά του Ιράκ.

Καθώς ο Λευκός Οίκος άρχισε να μεθοδεύει τη δημιουργία της «συμμαχίας των προθύμων» ενάντια στο Ιράκ ο Πρόεδρος Μπους επανειλημμένως χρησιμοποίησε τον όρο «νέα Ευρώπη» σε δηλώσεις και ανακοινώσεις σχετικά με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Στις 5 του Ιούλη του 2002 σε ομιλία του προς τους ηγέτες της ομάδας του Βίλνιους, ο Μπους σημείωνε: «Τα έθνη μας μοιράζονται κοινά οράματα για μια νέα Ευρώπη, στην οποία τα ελεύθερα ευρωπαϊκά κράτη είναι ενωμένα μεταξύ τους και με τις ΗΠΑ μέσω συνθηκών συνεργασίας και συμμαχιών». Παράλληλα, μιλώντας στα νέα μέλη του ΝΑΤΟ είπε: «Ολα τα μέλη της συμμαχίας πρέπει να θέλουν και να μπορούν να συνεργάζονται στην κοινή άμυνα της συμμαχίας μας». Προφανώς, αυτό το «μπορούν» δεν παραπέμπει πουθενά αλλού, εκτός από νέα δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα, με τα οποία τα νέα μέλη θα αναμορφώσουν τις Ενοπλες Δυνάμεις τους για να γίνουν συμβατές με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ.

Κατά τη διάρκεια της τελετής υποδοχής των νέων μελών ο Μπους δεν έκρυψε ότι η αποστολή του ΝΑΤΟ επεκτείνεται πολύ μακρύτερα από την περίμετρο της συμμαχίας: «Τα μέλη του ΝΑΤΟ θα δώσουν χέρι βοήθειας στα έθνη της Μέσης Ανατολής, θα διατρανώσουν την ικανότητά μας να πολεμήσουμε την τρομοκρατία και να εδραιώσουμε την κοινή μας ασφάλεια», όπως είπε. Και πρόσθεσε: «Συζητούμε πώς θα υποστηρίξουμε και θα ενδυναμώσουμε το "μομέντουμ" για ελευθερία σε μια "Μεγάλη Μέση Ανατολή"».

Με δεδομένο λοιπόν το ρόλο της ΕΕ ως παρακολουθήματος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η αέναη, υπό αμερικανική καθοδήγηση, επέκταση του ΝΑΤΟ μετατρέπεται σε βασικό εργαλείο διατήρησης της αμερικανικής ηγεμονίας, όχι μόνο στο βορειοατλαντικό χώρο, αλλά σε όλη την περιοχή από τη Φινλανδία μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και από τα Βαλκάνια μέχρι τον Περσικό Κόλπο και το Αφγανιστάν.

Η ΝΑΤΟική επέκταση, όπως ειπώθηκε, είναι μια υπόθεση που αφορά άμεσα στο σύμπλεγμα της πολεμικής βιομηχανίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι αμερικανικές επιχειρήσεις που ζουν από τα συμβόλαια του αμερικανικού στρατού είχαν την προσοχή τους στη νέα αγορά: Δηλαδή στα νέα υπό ένταξη μέλη στο ΝΑΤΟ, τα οποία θα έπρεπε να «εκσυγχρονίσουν» ολόκληρο το στρατιωτικό τους υλικό προκειμένου να γίνει «συμβατό» με αυτό της συμμαχίας.

Καθώς λοιπόν τα νέα μέλη του ΝΑΤΟ είναι υποχρεωμένα να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες, ανοίγουν οι δουλιές για τις αμερικανικές βιομηχανίες. Η ένταξη στο ΝΑΤΟ απαιτεί προσαρμογή στην τεχνική υποδομή της συμμαχίας, πράγμα που σημαίνει τη δημιουργία μιας αγοράς δισεκατομμυρίων δολαρίων για πολεμικά αεροσκάφη, ηλεκτρονικές υποδομές, επιθετικά ελικόπτερα, δίκτυα επικοινωνιών και όλα τα υπόλοιπα που απαιτούνται για τις «μοντέρνες» Ενοπλες Δυνάμεις.

Πίσω από τις διακηρύξεις περί προστασίας των δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών, που αποτελούν την προμετωπίδα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είναι ολοφάνερα συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία υπαγορεύουν επιλογές και πρακτικές. Μια ματιά στους ανθρώπους που αποφασίζουν και επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και η διασύνδεσή τους με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα είναι αποκαλυπτική.

Αξίζει τον κόπο, λοιπόν, να «δούμε» κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι ευρύτερα γνωστοί.

O Bruce Jackson, για παράδειγμα, ο ιθύνων νους για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, υπήρξε αντιπρόεδρος του στρατηγικού σχεδιασμού της πολεμικής βιομηχανίας «lockheed Martin». Ηταν δηλαδή αυτός που είχε την ευθύνη για την ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων της εταιρίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που έχει διατελέσει σύμβουλος στο γραφείο του υπουργού Αμυνας (1986-1990) καθώς και αξιωματικός στην αντικατασκοπία του αμερικανικού στρατού (1979-1990).

Δύο ακόμη μέλη της «Αμερικανικής Επιτροπής για το ΝΑΤΟ», που επίσης έχουν σχέσεις με τη «Lockheed Martin» είναι ο Stephen Hadley και ο Randy Scheunemann. Ο πρώτος υπηρετεί πλέον στην κυβέρνηση Μπους ως αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας. Σημειώστε ότι ήταν μέτοχος στη νομική εταιρία «Shea & Gardner» που ανάμεσα στους επιφανείς πελάτες της συγκαταλέγονται η «Boeing» και η «Lockheed Martin»...

Οσο για τον δεύτερο είναι πρόεδρος της εταιρίας «Orion Strategies», που έχει για πελάτες όλες τις μεγάλες εταιρίες όπλων που συμβάλλονται με την αμερικανική κυβέρνηση και διατέλεσε σύμβουλος για την πολιτική στο Ιράκ στο γραφείο του υπουργού Αμυνας...

«Ισχυρές ΗΠΑ, ασφαλής Ευρώπη, υπεράσπιση αξιών, επέκταση του ΝΑΤΟ». Αυτό ήταν το σλόγκαν της «Αμερικανικής Επιτροπής για το ΝΑΤΟ», με το οποίο προωθήθηκε η επέκταση της συμμαχίας.

Σύμφωνα, δε, με την εκτίμηση του βρετανικού παραρτήματος του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ελσίνκι, αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: «(...) Η Ουάσιγκτον εργάζεται για την προώθηση ενός συστήματος πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου. Το ΝΑΤΟ είναι ένας μηχανισμός που επιτελεί διπλό έργο: Από τη μια αποσπά το χαράτσι από τα νέα μέλη προς όφελος της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας και από την άλλη αποτελεί το ουσιαστικό εργαλείο για να ρυμουλκεί άλλους να υπερασπίζονται τα αμερικανικά συμφέροντα παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένων πρωτίστως των πλουτοπαραγωγικών πόρων, όπως το πετρέλαιο».

Οι επιδιώξεις των ΗΠΑ έχουν προχωρήσει τόσο ώστε η «Αμερικανική Επιτροπή για το ΝΑΤΟ» καθώς και η «Επιτροπή για την απελευθέρωση του Ιράκ» («Committee for the Liberation of Iraq»), που οργανώθηκαν από το «Σχέδιο για τον νέο αμερικανικό αιώνα», διαλύθηκαν στα τέλη του 2003, καθώς τα μέλη τους εκτίμησαν ότι ολοκλήρωσαν το έργο τους. Εντούτοις, οι Jackson και Scheunemann, για τους οποίους μιλήσαμε παραπάνω, συνεχίζουν να εργάζονται για την προώθηση της αμερικανικής πολιτικής στην «Ευρασία» μέσα από το πρόγραμμα για τη λεγόμενη μετάβαση στη δημοκρατία (Transitional Democracies).

Ενα ακόμη «λόμπι» πίεσης για την «αναδόμηση» του ΝΑΤΟ είναι το ινστιτούτο «Νέα ατλαντική πρωτοβουλία για την αμερικανική επιχειρηματικότητα», στόχος του οποίου είναι η «απρόσκοπτη είσοδος των νεοσσών δημοκρατιών στις δομές άμυνας της ατλαντικής συμμαχίας».

Το εν λόγω ινστιτούτο κυριαρχείται από γνωστούς και μη εξαιρετέους, όπως ο «θεωρητικός» της «σύγκρουσης των πολιτισμών», Σάμουελ Χάντινγκτον, και ο Ρίτσαρντ Περλ, γνωστός μεταξύ άλλων για την αναφώνησή του «δόξα σοι ο Θεός, ο ΟΗΕ πέθανε»! Συσπειρώνει επίσης γνωστούς ιέρακες όπως ο Ράμσφελντ, ο Κίσινγκερ και ο Σουλτς, αλλά και στελέχη του «Δημοκρατικού» Κόμματος, όπως ο Thomas Foley, που συμμερίζονται τα κοινά «οράματα» με τους νεοσυντηρητικούς για μια «νέα Ευρώπη».

Είναι προφανές ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι της «Lockheed Martin Corp» έκαναν πολύ καλά τη δουλιά τους. Καλά επίσης κάνουν τη δουλιά τους και οι υπόλοιποι που στελεχώνουν την αμερικανική κυβέρνηση. Από τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσέινι της πολυεθνικής «Χαλιμπάρτον» μέχρι την Κοντολίζα Ράις της πολυεθνικής «Exxon».

Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, πως οι θέσεις στις αμερικανικές κυβερνήσεις και στο Κογκρέσο κατά μια έννοια «δημοπρατούνται» μεταξύ των μεγάλων οικονομικών συμπλεγμάτων, τα οποία πληρώνουν καλά για να βάλουν τους ανθρώπους τους στις κατάλληλες θέσεις και να έχουν έτσι πρόσβαση σε «επιχειρήσεις» όπως το ...«ΝΑΤΟ ΑΕ».

Η αγορά από την Πολωνία 48 μαχητικών αεροσκαφών F-16 από τη «Lockheed Martin», έναντι 5,5 δισ. δολαρίων, με χρηματοδότηση της «JP Morgan» υπό την εγγύηση της αμερικανικής κυβέρνησης, ήταν η μεγαλύτερη οικονομική συμφωνία για το 2003.

Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα μικρό - ελάχιστο μόνο - τμήμα της μπίζνας του 21ου αιώνα που έχουν στήσει οι Αμερικανοί με πρόσχημα τον «εκσυγχρονισμό» των Ενόπλων Δυνάμεων των νέων χωρών-μελών του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του αμερικανικού Κογκρέσου, μέσα στα επόμενα 12 χρόνια αυτός ο εκσυγχρονισμός θα κοστίσει περί τα 120 δισ. δολάρια. Τίμημα που θα καταβάλουν εν είδει φόρου υποτέλειας οι οικονομίες των 10 νέων χωρών-μελών του ΝΑΤΟ.

Η συμφωνία της Πολωνίας με τη «Lockheed Martin Corp» υπογράφτηκε το Μάρτη του 2003. Τον ίδιο μήνα η πολωνική κυβέρνηση συμφώνησε να στείλει περί τους 3.000 στρατιώτες στο Ιράκ. Η εκτίμηση που απορρέει είναι προφανής: Οι ΗΠΑ δάνεισαν την Πολωνία, βάζοντας ταυτόχρονα θηλιά στην οικονομία της χώρας, και η πολωνική κυβέρνηση πρόσφερε υποστήριξη και άνδρες για τις πολεμικές επιχειρήσεις στο Ιράκ.