- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 9/5/2004
Κυρίως φύλλο - Ενθετο: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Δραματικές στιγμές έζησε τη βδομάδα που πέρασε η Γεωργία με την κορύφωση της αντιπαράθεσης μεταξύ της ηγεσίας της αυτόνομης επαρχίας της Αντζαρίας και της κεντρικής κυβέρνησης της Τιφλίδας που λίγο έλειψε να οδηγήσει τη χώρα σε έναν ακόμη εμφύλιο πόλεμο. Τελικά μετά και την παρέμβαση του διεθνή παράγοντα (Ρωσία, ΗΠΑ), η κρίση έληξε αναίμακτα με την απομάκρυνση του προέδρου της επαρχίας Ασλάν, Αμπασίτζε. Επειτα και από αυτή την εξέλιξη, ο Γεωργιανός πρόεδρος και αγαπημένο παιδί της Δύσης, Μιχαήλ Σαακασβίλι, πρόσθεσε μια ακόμη «νίκη» στο σύντομο βιογραφικό του.
Γεγονός είναι ότι η Τιφλίδα επιδίωξε συστηματικά και με αποφασιστικότητα να βάλει τέλος στην κυριαρχία του Αμπασίτζε και στο καθεστώς αυτονομίας που η περιοχή απολάμβανε υπό την προεδρία του. Ο Σαακασβίλι εδώ και μήνες καλλιεργούσε εντέχνως ένα βαρύ κλίμα στις σχέσεις των δύο πλευρών με απειλές και προειδοποιήσεις. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την προεδρία της χώρας του έκανε σαφές ότι βασική προτεραιότητά του θα ήταν η «επανένωση» της Γεωργίας. Δηλαδή σε πρώτο στάδιο η επανένταξη της Αντζαρίας στη «συνταγματική νομιμότητα» και ενδεχομένως αργότερα η ουσιαστική επαναπροσάρτηση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας που απολαμβάνουν «ντε φάκτο» ανεξαρτησία έπειτα από τους εμφύλιους πολέμους της δεκαετίας του '90.
Τον περασμένο Μάρτη ο πρώτος γύρος της αντιπαράθεσης των δύο πλευρών, ενόψει των βουλευτικών εκλογών, είχε λήξει με νικητή το Σαακασβίλι. Το κόμμα του Αμπασίτζε «Αναγέννηση» είχε αποτύχει παταγωδώς στις εκλογές, ενώ ο πρώην πρόεδρος της Αντζαρίας είχε μετά από πιέσεις δεχτεί να θέσει υπό τον έλεγχο της Τιφλίδας τόσο τα τελωνεία της επαρχίας όσο και το προσοδοφόρο λιμάνι του Βατούμ, δηλαδή τις βασικές πηγές εσόδων της περιοχής. Ηταν φανερό ότι στην περίπτωση που ο Αμπασίτζε προχωρούσε στην εφαρμογή αυτών των αποφάσεων θα έβαζε ουσιαστικά τέλος στην αυτοδυναμία της περιοχής.
Τελικά ο Αμπασίτζε δεν εφάρμοσε όσα υποσχέθηκε (ίσως και προς ευχαρίστηση του Σαακασβίλι) και ελπίζοντας σε μια πιθανή βοήθεια από τη Ρωσία επιχείρησε να προκαλέσει όσες περισσότερες φθορές μπορούσε (στο πολιτικό επίπεδο) στο μεγάλο του αντίπαλο. Ομως ο Αμπασίτζε μάλλον δεν είχε υπολογίσει καλά αφού όπως φάνηκε η Ρωσία καθόλου δεν ήταν διατεθειμένη να τον βοηθήσει. Και στις δύο περιόδους κρίσης οι Ρώσοι στρατιώτες που στρατοπεδεύουν στη βάση στο Βατούμ παρέμειναν χαρακτηριστικά ουδέτεροι.
Η στάση του Αμπασίτζε άνοιξε την όρεξη της Τιφλίδας που συνέχισε να επιμένει. Πριν δύο βδομάδες η Βουλή υιοθέτησε σχέδιο στρατιωτικής επέμβασης στην αυτόνομη επαρχία ενώ επίλεκτες ομάδες του στρατού πραγματοποίησαν ασκήσεις στα σύνορα των δύο περιοχών. Ο πρώην πρόεδρος απάντησε με την καταστροφή των γεφυρών που συνδέουν την επαρχία με τη Γεωργία και με τη γενικότερη απομόνωση της Αντζαρίας. Επιλογή αυτοκαταστροφική αφού το πετρέλαιο από το Καζαχστάν δε θα έφτανε στο Βατούμ για εξαγωγή και η επαρχία αργά ή γρήγορα θα οδηγούνταν στην οικονομική καταστροφή.
Τελικά η «λύση» επήλθε σύντομα και αναίμακτα, αφού βέβαια πρώτα διοργανώθηκαν οι απαραίτητες «αυθόρμητες και πολυπληθείς» διαδηλώσεις στο Βατούμ υπέρ του Σαακασβίλι και αφού οι ΗΠΑ καταδίκασαν τον «τύραννο» (δηλαδή τον Αμπασίτζε). Ακολούθησε η διαμεσολάβηση της Ρωσίας που για ακόμη μια φορά απέστειλε στην περιοχή τον Ιγκόρ Ιβανόφ (πρόεδρο του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας) με στόχο να διαχειριστεί την αποχώρηση του Αμπασίτζε. Τον ίδιο ρόλο είχε παίξει ο ίδιος άνθρωπος και στην ανατροπή του Εντουαρντ Σεβαρντνάτζε - τότε από τη θέση του ΥΠΕΞ.
Αντικείμενο της αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο πλευρών σε πρώτο επίπεδο ήταν το λιμάνι του Βατούμ στο οποίο καθημερινά διακινούνται περίπου 200.000 χιλιάδες βαρέλια πετρελαίου και αποτελεί μια μεγάλη και στρατηγική πηγή εσόδων αρκετά σημαντική για τη νέα ηγεσία της Τιφλίδας και τους συμμάχους της. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα έσοδα από τα τελωνεία της επαρχίας.
Ωστόσο σε ένα άλλο επίπεδο θα μπορούσε κανείς να πει πως η σύγκρουση είχε να κάνει με τα ευρύτερα γεωστρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή και συγκεκριμένα με την επιθυμία της Ουάσιγκτον να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» στον Καύκασο στην οποία η παρουσία και οι δυνατότητες του Κρεμλίνου θα είναι εξαιρετικά περιορισμένες οπότε και θα διασφαλίζεται ο απόλυτος έλεγχος της παραγωγής και της μεταφοράς του πετρελαίου ολόκληρης της περιοχής.
Οπως έκανε σαφές ο Σαακασβίλι αμέσως μετά τη φυγή του Αμπασίτζε, ο επόμενος στόχος είναι πλέον η Αμπχαζία. Βέβαια η Ρωσία που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανεξαρτητοποίηση αυτής της επαρχίας προβάλλει αντιδράσεις, ωστόσο το ίδιο έκανε και για την Αντζαρία αλλά τελικά προτίμησε (ή αναγκάστηκε) να συνταχθεί με τον Σαακασβίλι. Συμπερασματικά γίνεται σαφές ότι η «νίκη» του Σαακασβίλι μάλλον εγκυμονεί κινδύνους όχι μόνο για το λαό της Γεωργίας που χρόνια τώρα πληρώνει τις επιλογές των ηγετών του αλλά ενδεχομένως και για την ευρύτερη περιοχή.
Associated Press |
Μεικτή μονάδα στρατού -αστυνομίας. Με πρόσχημα το φόβο «τρομοκρατικών επιθέσεων» ή «αναταραχής», η κυβέρνηση της Αρόγιο βγάζει τις ένοπλες δυνάμεις στο δρόμο |
Φερνάντο Πόε τζούνιορ: ηθοποιός ταινιών δράσης, δεν έβγαλε ούτε το γυμνάσιο, σπάνια πολυμιλάει στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις, το πολιτικό του πρόγραμμα αποτελεί μυστήριο, εγκάρδιος φίλος του διεφθαρμένου πρώην προέδρου Εστράντα, υπόσχεται στο λαό σωτηρία.
Αυτοί είναι οι δύο μονομάχοι για την προεδρία των Φιλιππίνων. Οπως σχολίασε, ξεχειλίζοντας σαδιστικό μαύρο χιούμορ, ένας Αυστραλός ανταποκριτής, είτε εκλεγεί η πρώτη, είτε ο δεύτερος - αυτός που θα την πληρώσει είναι ο λαός της χώρας!
«Η αγορά προτιμά την Αρόγιο», ξεκαθαρίζει ο Ντέσμοντ Σουν, στέλεχος της επενδυτικής εταιρίας «Pacific Asset Management Ltd» της Σιγκαπούρης. «Η ανησυχία των επενδυτών είναι ότι αν ο Πόε νικήσει, θα έχουμε πολλές επιζήμιες πολιτικές». Ο Σουν αναφερόταν σε μια προεκλογική υπόσχεση του Πόε που καταγράφηκε ως «γκάφα» λόγω πολιτικής «απειρίας» του ηθοποιού: το Μάρτη, δήλωσε ότι θα επιδιώξει την επαναδιαπραγμάτευση του εξωτερικού χρέους των Φιλιππίνων, το οποίο βρίσκεται στα 3,4 τρισ. πέσος, ή περίπου 61 δισ. δολάρια. Οι «αγορές» αντέδρασαν εξαιρετικά επιθετικά, στέλνοντας το εθνικό νόμισμα των Φιλιππίνων στα χαμηλότερα επίπεδα συναλλαγματικής ισοτιμίας στην ιστορία της πρώην αποικίας των ΗΠΑ.
Πάντως, στη μέχρι στιγμής θητεία της, από το 2001, όταν διαδέχτηκε τον Εστράντα στην προεδρία, μετά από την τοτινή λαϊκή «εξέγερση» εναντίον του επίσης πρώην ηθοποιού, δε βελτίωσε ακριβώς τα πράγματα στην οικονομία. Κατά την ειδησεογραφική υπηρεσία «Bloomberg», το έλλειμμα στον προϋπολογισμό είναι 200 δισ. πέσος (4 δισ. δολάρια). Σχεδόν το 40% των 82 εκατ. κατοίκων της χώρας είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Ενας στους τρεις ζει με λιγότερα από 58 σεντς ΗΠΑ ημερησίως. Η «επίσημη» ανεργία ανέβηκε το Γενάρη στο 11%, οι υποαπασχολούμενοι φθάνουν ως και το 20,8%. Τους πρώτους 9 μήνες του 2003, οι ξένες επενδύσεις έπεσαν 45%, οι απευθείας ξένες επενδύσεις 75%. Οι ανισότητες διευρύνονται: το 1988 το πιο πλούσιο 10% του πληθυσμού είχε εισόδημα 17,6 φορές πολλαπλάσιο του πιο φτωχού 10%, το 2000 ο δείκτης αυτός έφθασε στις 23,7 φορές, κατά κυβερνητικά στοιχεία. Πρόσφατη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας ανέφερε πως ένα 40% του ετήσιου ΑΕΠ καταλήγει στις τσέπες διεφθαρμένων κυβερνητικών αξιωματούχων. Μερικές εκατοντάδες οικογένειες μανδαρίνων και μεγαλοεπιχειρηματιών, έγραφε την 5η Μάη η βρετανική «Independent», ελέγχουν το 95% του πλούτου. Ενας ξένος διπλωμάτης συνόψισε: «Στην Ινδονησία, η διαφθορά είναι κάτω από το τραπέζι. Στη Μαλαισία, είναι πάνω στο τραπέζι. Στις Φιλιππίνες, συμπεριλαμβάνει και το τραπέζι»...
Κάποιος Σκοτ Χάρισον, πρώην αναλυτής της CIA και νυν «επιχειρηματικός σύμβουλος» στην εταιρία «Pacific Strategies & Investments», δηλώνει ότι αμφιβάλλει αν υπάρξει «οποιαδήποτε διαφορά», είτε εκλεγεί η Αρόγιο είτε νικήσει ο Πόε στις εκλογές. «Κανένας τους δεν είναι σε θέση να λύσει τα προβλήματα των Φιλιππίνων. Δε διαθέτουν τους πόρους». Σε ρεπορτάζ του τηλεοπτικού δικτύου ABC-CBN News, ένας Ασιάτης διπλωμάτης ρωτήθηκε αν ελπίζει ότι θα υπάρξει μια σταθερή και αδιάφθορη κυβέρνηση με τεχνοκρατική αποτελεσματικότητα και λιγότερο λαϊκισμό. «Πετάνε τα γουρούνια;», ήταν η διόλου διπλωματική απάντησή του. Με τα προβλήματα να συνιστούν μια εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα, οι υποψήφιοι υποσχεσιολογούν, αλληλολασπολογούνται, λαϊκίζουν.
Η Αρόγιο ανέθεσε την εβδομάδα που πέρασε την υποψηφιότητα για την αντιπροεδρία σε τηλεοπτικό παρουσιαστή, ενώ έκανε τηλεοπτικές εμφανίσεις στις οποίες επέδειξε τις ικανότητές της στο χορό και το τραγούδι. Ο Πόε επέδειξε τη νομιμοφροσύνη του στους ισχυρούς της χώρας -παρ' όλη τη φήμη του περί αντισυμβατικότητας- επισκεπτόμενος τον τάφο του Φερντινάντ Μάρκος. Φυσικά, η σύζυγός του, Ιμέλντα, δάκρυσε από συγκίνηση. Η κάλυψη των οικονομικών προβλημάτων της χώρας στα ΜΜΕ είναι ανύπαρκτη. Ενας Φιλιππινέζος ακαδημαϊκός, ο Εντμουντ Ταγιάγκ, έλεγε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι όσο και να ενδιαφέρεται ο κόσμος, «δεν έχει καμία δυνατότητα ενημέρωσης. Τα ΜΜΕ θεωρούν το λαό "ανώριμο" γι' αυτά».
Για θέματα εξωτερικής πολιτικής, ο διάλογος είναι ακόμα σπανιότερος. Το θέμα της συμμετοχής στην κατοχή του Ιράκ «με κάπου περισσότερους από 150 στρατιώτες» πιστώθηκε ως «επιτυχία» (!) στην Αρόγιο. Επανήλθε στη δημοσιότητα μόνον αφού η Ισπανία ανήγγειλε μετά το μακελειό της 11ης Μάρτη στη Μαδρίτη ότι θα αποσύρει τα στρατεύματά της. Σε μια ακόμη επίδειξη ανερυθρίαστου πολιτικού καιροσκοπισμού, η πρόεδρος Γκλόρια δήλωσε ότι θα «επανεξέταζε» το θέμα, για να κατευνάσει τους χιλιάδες ανθρώπους που βγήκαν να διαδηλώσουν στους δρόμους. Ακολουθώντας, ο Πόε μουρμούρισε κάτι ανάλογο. Και οι δύο άφησαν το θέμα κατά μέρος πιεζόμενοι από την Ουάσιγκτον όταν ο κουρνιαχτός κατακάθισε.
Η κυβέρνηση Αρόγιο είχε υποσχεθεί ειρήνη με το μαοϊκό αντάρτικο του Νέου Λαϊκού Στρατού και το μουσουλμανικό αντάρτικο του MILF. Εστειλε διαπραγματευτές να συμμετάσχουν σε συζητήσεις - δεν υπήρξε αποτέλεσμα, και οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν. Οσον αφορά την Αμπού Σαγιάφ και τη Τζεμάα Ισλαμίγια, οι οργανώσεις αυτές αποτέλεσαν κατά περίπτωση τις τελευταίες εβδομάδες «απειλή» (κατά της ζωής της Αρόγιο) ή σάκος του μποξ (συλλήψεις, «αποτροπή ενεργειών» εκ μέρους τους). Σε θέματα πατριωτισμού και αντιτρομοκρατικού μένους, ο Πόε, όταν μιλάει, συνήθως πλειοδοτεί. Και ο ίδιος πάντως κατηγορείται ως πιθανός υποκινητής εξέγερσης: ο Νορμπέρτο Γκονσάλες, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας της προέδρου, προειδοποίησε ότι οπαδοί του θα επιχειρήσουν να «τον φέρουν πραξικοπηματικά στην εξουσία» αν χάσει. Στρατιωτικοί, στο μεταξύ, προειδοποιούν για «πιθανό» κύμα «τρομοκρατικής» βίας. Οι κάπου 80 νεκροί της προεκλογικής εκστρατείας ως την περασμένη Πέμπτη δεν είχαν συγκινήσει ιδιαίτερα την Αρόγιο, αλλά όταν απήχθησαν ξένοι τουρίστες, οι δυνάμεις ασφαλείας διατάχθηκαν να «αρχίσουν ανελέητο ανθρωποκυνηγητό». «Λογικό»...
Επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας των λαών παρά ανάπτυξη προκάλεσαν οι δραστηριότητες πετρελαϊκών εταιριών από τη λειτουργία του δικτύου πετρελαιοαγωγών Τσαντ - Καμερούν
«Η αλήθεια είναι πως πολλοί άνθρωποι δεν πήραν τις δουλιές που ήλπιζαν. Οι άνθρωποι εδώ υποφέρουν. Δεν έχουν ούτε για να φάνε» έλεγε τις προάλλες σε δημοσιογράφο της «Ουάσιγκτον Ποστ» ο Μισκόιν Μαγκάντι, αρχηγός της κοινότητας χωριού στην περιφέρεια της πολιτείας του Τσαντ, Κόμε. Ο ίδιος δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα πείνας. Εδώ και ενάμιση χρόνο είναι ιδιοκτήτης του αμέρικαν μπαρ «Φοίνιξ», το οποίο μόλις πρόσφατα εξοπλίστηκε με γεννήτρια, που τη δώρισαν οι θαμώνες - ξένοι εργάτες, για να απολαμβάνουν παγωμένη μπίρα και να ακούν μουσική. Ο Μαγκάντι έχει υπό τη δούλεψή του τρεις υπαλλήλους και δύο νεαρές πόρνες, που «δουλεύουν» σε παράπηγμα στο πίσω μέρος του μπαρ για χάρη των Αμερικανών εργαζομένων στις εγκαταστάσεις πετρελαϊκής πολυεθνικής στην περιοχή...
Λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά, σε ένα χωματόδρομο, στέκει μία πινακίδα θυγατρικής της πετρελαϊκής «Esso» στο Τσαντ, που στον ηλεκτρονικό κόμβο της υπερηφανεύεται πως έδωσε δουλιά προσωρινά σε δεκάδες χιλιάδες ντόπιους εργαζόμενους. Η πινακίδα απεικονίζει έναν άνδρα που γονατίζει με ευλάβεια μπροστά στη σύζυγό του. Η επιγραφή αναφέρει επιγραμματικά την ακόλουθη «συμβουλή», με στόχο την «καθαρότητα» των εργαζομένων στις εγκαταστάσεις της πετρελαϊκής ζώνης από τον ιό HIV: «Μείνε πιστός στη γυναίκα σου. Απόφυγε το AIDS»!
Εδώ και ένα εξάμηνο που το δίκτυο του πετρελαιοαγωγού Τσαντ -Καμερούν (έκτασης περίπου 1.000 τ.χλμ. και βλέπει προς τον Ατλαντικό Ωκεανό) είναι σε πλήρη λειτουργία και η παραγωγή πετρελαίου σε αμφότερες χώρες μετρά δεκάδες χιλιάδες βαρέλια πετρελαίου το 24ωρο, η ζωή δεν άλλαξε και πολύ για τους λαούς των δύο χωρών. Τα πρώτα εκατομμύρια δολάρια έχουν ήδη φθάσει στα κρατικά ταμεία και των δύο χωρών... Ομως παρά τα υποτιθέμενα «δεσμευτικά» αναπτυξιακά προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας, που επισήμως «στοχεύουν στην πάταξη ή περιορισμό κρουσμάτων διαφθοράς και κακοδιαχείρισης», οι πιο πολλοί όχι μόνον δεν είδαν βελτίωση, αλλά επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου. Μπορεί το Τσαντ και το Καμερούν να είναι από τον περασμένο Οκτώβρη οι νεοεισερχόμενες στο κλαμπ των αφρικανικών πετρελαιοπαραγωγών χωρών, όμως, το πετρέλαιο που παράγεται για να τροφοδοτήσει ως επί το πλείστον τα «αχόρταγα» βενζινάδικα των ΗΠΑ, δεν αρκεί για να φέρει την ηλεκτροδότηση στους δύο λαούς, που είναι από τους φτωχότερους της υφηλίου (το 80% του πληθυσμού τους ζει με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα)! Ούτε λόγος για νοσοκομεία, σχολεία, πρωτοβάθμια κέντρα υγείας και μόνιμες θέσεις εργασίας για την πλειοψηφία πληθυσμών που έως πριν τρία χρόνια εξασφάλιζαν τα προς το ζην από κτηνοτροφικές, αγροτικές και άλλες εργασίες...
Στην πολιτεία Κόμε του Τσαντ, για παράδειγμα, το πετρέλαιο όχι μόνον δεν έφερε ασφάλεια και ανάπτυξη, αλλά εκτίναξε στα ύψη τα ποσοστά εγκληματικότητας και των κρουσμάτων AIDS. Οι απροετοίμαστες ντόπιες κοινότητες διαβρώνονται από «δυτικά» ήθη του χειρίστου επιπέδου... Τα βασικά οφέλη από το πετρέλαιο περιορίζονται στον πολλαπλασιασμό των γυναικών που εκπορνεύονται και στη λειτουργία κέντρων «ψυχαγωγίας» για Αμερικανούς, που είναι και οι περισσότεροι από το αλλοδαπό ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, που δουλεύουν για λογαριασμό του κονσόρτσιουμ των πετρελαϊκών εταιριών «ExxonMobil», «ChevronTexaco» και της (μαλαισιανής) «Petronas», που μέσα σε τρία χρόνια, κατασκεύασε το υπόγειο δίκτυο πετρελαιοαγωγών (προϋπολογισμού ύψους 3,7 δισ. δολαρίων!) σε Τσαντ - Καμερούν.
Αφρικανικές και ευρωπαϊκές οργανώσεις αρωγής και προστασίας δικαιωμάτων του ανθρώπου και του περιβάλλοντος καταγγέλλουν πως η δράση πετρελαϊκών εταιριών σε τέτοιες χώρες ακόμη και εάν έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, λειτουργούν με τρόπο καταστροφικό. Πριν την κατασκευή του τεράστιου δικτύου πετρελαιοαγωγού Τσαντ - Καμερούν, χιλιάδες αυτόχθονες εκδιώχθηκαν από τις περιοχές που κατοικούσαν επί αιώνες. Νομάδες αναγκάστηκαν να γεμίσουν κατά κύματα τα αστικά κέντρα, καθώς οι πενιχρές αποζημιώσεις που πήραν για να παραχωρήσουν τις περιοχές τους στις πετρελαΪκές εταιρίες χρησιμοποιήθηκαν για την αγορά αυτοκινήτου... Ολόκληρα χωριά κυκλώθηκαν από πετρελαιοπηγές και αγωγούς! Οι περιπτώσεις τοξικών δηλητηριάσεων ζώων και ανθρώπων κατά τις εργασίες οικοδόμησης και εκμετάλλευσης πετρελαιοαγωγών είναι αναρίθμητες.
Οι δε περιβαλλοντικές συνέπειες από την κατασκευή του πετρελαιογωγού θεωρείται δύσκολο να εκτιμηθούν. Οι συνέπειές τους θα είναι δραματικές τα επόμενα χρόνια, δίχως την κινητοποίηση των λαών και την έκφραση διεθνούς αλληλεγγύης στο δύσκολο αγώνα τους...
Οι μπουρδολόγοι εξακολουθούν να παρουσιάζουν ξεδιάντροπα το σαρκίο τους στα τηλεπαράθυρα, μπουρδολογώντας περί της ειρήνης και του πολέμου τόσο εύκολα όσο προηγούμενα ομολογούσαν τη νέα εποχή ειρήνης και προόδου, που ανέτειλε μετά την «ανατροπή» του «ψυχρού πολέμου» και την έλευση του «ευρω-ενωσίτικου θαύματος». Θα μπορούσαν, ίσως, όλα αυτά να ξεχαστούν κάτω από το βάρος των διεθνών γεγονότων, που απειλούν την ανθρωπότητα ακόμη και με πιθανό πυρηνικό ολοκαύτωμα, εάν η επικίνδυνη αυτή εξέλιξη δεν ανατραπεί.
Μελετώντας τις σύγχρονες συνθήκες του διεθνούς κοινωνικού αγώνα, προσπαθεί να προσαρμοστεί σε αυτές και να διορθώσει μορφές και τρόπους έκφρασης που το συνοδεύουν από κακές πλευρές ενός ατυχούς παρελθόντος που πλήρωσε και εξακολουθεί να πληρώνει. Οι αγωνίστριες κι οι αγωνιστές του, σε πείσμα της ιμπεριαλιστικής απειλής, της υποταγής και του πολέμου, με μπροστάρη τη νέα γενιά αγωνιστών θα περπατήσουν και σήμερα στο μονοπάτι των ηρώων του Μαραθώνα. Θα υποδεχτούν τους οδοιπόρους της ειρήνης πιστοί στα νάματα αρχαίων προγόνων και νεότερων μαρτύρων, στο χρέος της ελευθερίας, της εθνικής αξιοπρέπειας και του διεθνικού αγώνα του προοδευτικού κοινωνικού μετασχηματισμού.
