«Οταν έγιναν οι ανατροπές στην Ευρώπη - ανατροπές που επεκτάθηκαν και στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα - ο Χαρ. Φλωράκης ούτε λύγισε, ούτε λιποψύχησε, ούτε κιότεψε. Κάτι περισσότερο: Εξοργίστηκε. Δέχτηκε το ηχηρότατο ράπισμα όρθιος σαν πεισματωμένος μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού, θυμήθηκε όσα του είχε πει πριν από μία οκταετία (τότε) ο Αντρόποφ, θύμωσε για όσα όφειλαν να γίνουν και δεν έγιναν όλο αυτό το διάστημα, συνειδητοποίησε από πολύ νωρίς ότι η φουρτούνα είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, εντόπισε αμέσως ότι το κυρίαρχο θέμα, στις νέες συνθήκες, είναι να περισωθεί από την τρικυμία το Κόμμα - τα κόμματα διεθνώς, αν είναι δυνατό - εργάστηκε άοκνα και μεθοδικά προς αυτή την κατεύθυνση και - παρά το γεγονός ότι τα χρόνια είχαν συσσωρευτεί στις πλάτες του - ξαναβρήκε την ιδιάζουσα κινητικότητά του και για ολόκληρη τη δεκαετία του '90 φρόντισε να βρίσκεται σε κάθε σημείο της ελληνικής γης, όπου η πρωτοπορία του λαού αντιστεκόταν στη «νέα τάξη» και σε κάθε χώρα της Γης, όπου η αντεπανάσταση ασχημονούσε εναντίον των λαών και των οραμάτων τους.

Κάποια παραδείγματα: Το Μάιο του 1992 αποδέχτηκε - για πρώτη φορά - πρόσκληση της κομματικής οργάνωσης των ομογενών στις Ηνωμένες Πολιτείες και πήγε εκεί (στη φωλιά του θηρίου) να μεταφέρει μήνυμα αντίστασης και αγώνα, να εμψυχώσει την ομογένεια και να της πει ότι ούτε οι ιδεολογίες τέλειωσαν, ούτε η ιστορία και ο αγώνας συνεχίζεται - έστω και από χειρότερες θέσεις - για ένα δικαιότερο κόσμο, όπου ο πλούτος της Γης δε θα κλέβεται από τους λίγους. Σε δύο χρόνια, όταν ο ιμπεριαλισμός άρχισε να ξαναχτυπά τις πόρτες της Ν.Α. Ασίας, έφτασε προσκυνητής στα ιερά χώματα του Βιετνάμ, δείχνοντας έτσι, με τη συμβολική εκείνη πράξη του, ότι ο αγώνας και η αντίσταση συνεχίζονται. Οταν οι προδότες της Μόσχας (Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν) παρέδωσαν τα αρχεία και τους ηγέτες της Ανατολικής Γερμανίας στους Αμερικανούς, ο Χαρίλαος περιφρονώντας τη «νέα τάξη» και τους τρομοκρατικούς μηχανισμούς της, πήρε, με το κεφάλι ψηλά, την άγουσα για τις φυλακές που κρατούσαν δεσμώτη τον γερο - Χόνεκερ, για να του σφίξει το χέρι, για να τον διαβεβαιώσει ότι ο αγώνας συνεχίζεται και για να του πει ότι το ΚΚΕ, πιστό στο διεθνιστικό καθήκον του, βρίσκεται κοντά του. Οταν η «νέα τάξη» - ευρωπαϊκή και αμερικανική - και με την ανοχή του παλιάτσου της Μόσχας πυρπολούσαν τη Γιουγκοσλαβία και βομβάρδιζαν τη Σερβία, ο Χαρίλαος ανηφόρισε στα Βαλκάνια, έφτασε στο απομονωμένο και αποκλεισμένο Βελιγράδι, αντάμωσε με τον Μιλόσεβιτς - τον μόνο ηγέτη που αντιστεκόταν στη νέα φαιά πανούκλα - για να του σφίξει το χέρι, για να του μεταφέρει τον αγωνιστικό χαιρετισμό του ΚΚΕ και για να τον διαβεβαιώσει ότι και ο ίδιος - αν βρισκόταν στη θέση του - το ίδιο θα έπραττε δηλαδή, θα αντιστεκόταν και θα πολεμούσε για την ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας του. Στο ίδιο πνεύμα έγιναν και τα άλλα ταξίδια του στην Κίνα, στη Βόρεια Κορέα, στην Κούβα κλπ.

Αλλά και μέσα στην Ελλάδα δεν έλειψε από καμία αγωνιστική εκδήλωση. Και στις εκλογικές μάχες έδινε το δικό του «παρών» και στις μεγάλες αντιπολεμικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις και στις εκδηλώσεις μνήμης (για την Αντίσταση και το Δημοκρατικό Στρατό) και στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις - χωρίς, φυσικά, να λησμονήσει ποτέ και τις σημαντικές πολιτισμικές διοργανώσεις και εκδηλώσεις, είτε επρόκειτο για ένα παραδοσιακό λαϊκό πανηγύρι στα Αγραφα, είτε για μία εκλεκτή παράσταση στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο Μουσικής, είτε για την παρουσίαση κάποιου σημαντικού βιβλίου, είτε για κάποια Γιορτή Λόγου και Τέχνης. Και καθώς οι προβολείς της δημοσιότητας ποτέ δεν έπαψαν να είναι στραμμένοι πάνω του, δεκάδες φορές οι δηλώσεις του - και οι παραμικρές δηλώσεις του - γίνονταν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες ή γίνονταν τροφή στους επαγγελματίες σπεκουλαδόρους, προκειμένου να κατασκευάσουν πάσης φύσεως σενάρια. Και αυτός είναι ένας ακόμη από τους λόγους που τα διάφορα ΜΜΕ επιδιώκουν μέχρι και σήμερα να του εκμαιεύσουν μία δήλωση, να του πάρουν μία συνέντευξη, να τον υποχρεώσουν να τους πει έστω και δύο λέξεις...».

Και κάτι ακόμη, γράφει στο βιβλίο του και στο κεφάλαιο «Αντί επιλόγου» ο Χρ. Θεοχαράτος:

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 άρχισε η ραγδαία βιολογική αποψίλωση του ΕΑΜικού κόσμου. Κάθε χρόνο χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού - πρεσβύτες, πια - έπαιρναν την άγουσα για το Μέγαρο των Απομάχων. Και κάθε φορά, όσοι έμεναν ξεπροβόδιζαν εκείνους που έφευγαν για πάντα. Και σ' αυτό το θλιβερό καθήκον στάθηκε όρθιος ο Χαρ. Φλωράκης. Ηταν πάντα εκεί και αποχαιρετούσε τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που περνούσαν οριστικά στην ελληνική ιστορία. Και πόσους δε συνόδεψε στην τελευταία τους κατοικία - επιφανείς και αφανείς, στρατιωτικούς και πολιτικούς, τιμημένους τραυματίες και ήρωες των εθνικών αγώνων - όλοι παιδιά ενός κόσμου γενναίου, του κόσμου της μεγάλης δεκαετίας 1940 - 1949, όλοι εκείνοι που χτύπησαν το φασισμό, το ναζισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Τι Ρίτσος, τι Αύρα Παρτσαλίδου, τι Αμπατιέλος, τι Καλούδης, τι Ρούλα Κουκούλου, τι Στεφανάτος, τι Λογαρά, τι Κοτροκόης - τι εκατοντάδες απλές και ιερές μορφές του αγώνα...

Κάθε φορά που ο Χαρ. Φλωράκης επέστρεφε (και επιστρέφει) στο σπίτι του από ένα τέτοιο ξόδι, μουρμουρίζει με θλίψη και περηφάνια σε όσους τον συνοδεύουν: «Πάει κι αυτός. Η μεγάλη γενιά της Αντίστασης αραιώνει... Πόσοι μείναμε ακόμη;..». Ο συγγραφέας του παρόντος τον έχει συνοδέψει σε δεκάδες ξόδια συναγωνιστών και συντρόφων. Και δεκάδες φορές του έχει υποβάλει το βασανιστικό ερώτημα:

- Πρόεδρε, μια - μια και ένας - ένας, η γενιά σου φεύγει. Εφυγε ήδη. Μετρημένοι είστε όσοι μένετε. Κι όμως, μετά από κάθε ξόδι, κοιτάς ίσα μπροστά και εκφράζεις την πίστη σου ότι ο σοσιαλισμός βρίσκεται στο δρόμο, ότι έρχεται! Από πού αντλείς την αισιοδοξία σου για την επιτυχία του αγώνα, αφού οι αγωνιστές - οι πολλοί αγωνιστές - βρίσκονται, πια, στο χώμα;

Κι έπαιρνε, πάντα σχεδόν, την ίδια απάντηση:

- Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται. Ετσι νόμιζε και η γενιά τον 1912 -1913 ότι είναι η τελευταία ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει. Μα ήρθε η γενιά του '40, η νέα σπορά, και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία τον αγώνα. Ετσι λέει κάθε γενιά -ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία. Και λησμονά τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει πολύ βαθιά στο μέλλον. Βλέπεις, μωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα; Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο. Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά σου λέω...