ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Φασολάδα - ρέγκα «μια κάποια λύση»

Τις γιορτινές αυτές μέρες - με όποιο νόημα τους δίνει κανείς - η στήλη αφιερώνεται στο «πιάτο» ορισμένων... προνομιούχων όπως του εργάτη, του αγρότη, των απασχολήσιμων και των «ενοικιαζόμενων» με ωρομίσθιο και προ παντός των ανέργων και όλων όσων ο μισθός, η σύνταξη, ή κάποιο επίδομα ελεημοσύνης κυμαίνονται από 200-500 ευρωψίχουλα.

Οι τιμές που θα ακολουθήσουν είναι καταγραμμένες για ορισμένα εκλεκτά προϊόντα - (ντελικατέσεν) - που προσφέρουν τα πολυκαταστήματα της «ελεύθερης» αγοράς.

Ενα λοιπόν χριστουγεννιάτικο ή πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, των «εχόντων και κατεχόντων» δεν είναι άξιο εκτίμησης, αν δεν περιλαμβάνει ορισμένα ορεκτικά υψηλής διαβάθμισης όπως ρωσικό μαύρο χαβιάρι (του οξύρρυγχου), ή το ακόμη καλύτερο, το περσιάνικο που η τιμή των εκατό μόνο γραμμαρίων κυμαίνεται από 80-110 ευρώ, δηλαδή... μόλις 1.000 ευρώ το κιλό! Μπορεί όμως να περιοριστείτε στο πορτοκαλόχρωμο «μπρικ» προς 100 ευρώ το κιλό, ή ακόμη «φτηνότερα» στο αυγο-τάραχο της λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου προς 110-130 το κιλό. «Ανησυχία» προκαλεί η περιορισμένη προσφορά άσπρης και μαύρης τρούφας, του μικρού αυτού μανιταριού, με τη χαρακτηριστική γεύση, που η τιμή της προσεγγίζει την αντίστοιχη του μαύρου χαβιαριού.

Για τους ωρομίσθιους που έχουν να πληρωθούν εδώ και μερικούς μήνες προσφέρονται κρέατα, ειδικών γούστων και προελεύσεων, όπως ελαφιού Ολλανδίας, φιλέτο βίσονα Καναδά, στρουθοκαμήλου, και καγκουρό, αλλά, προσέξτε: και φιλέτο κροκόδειλου Αφρικής προς 25 ευρώ το κιλό.

Ολα αυτά απαιτούν ουίσκι «μαλτ» πολύχρονης ωρίμανσης, ροζ σαμπάνια και γαλλικά λικέρ. Καλού - κακού η φασολάδα, με κάποια ρέγκα, είναι «μια κάποια λύση».

Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΠΑΣΟΚ

Ιδια γεύση και ο Κώστα(κη)ς και ο Γιωργάκης!

Οποιον και να ρωτήσεις από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, γιατί το '96 ψήφισαν τον Σημίτη για διάδοχο του Α. Παπανδρέου, θα απαντήσει: «Μόνο εκείνος εγγυάτο τότε τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές»... Δυστυχώς, για τον κ. Σημίτη, η ιστορία κάνει κύκλους. Και παρά τη φιλολογία περί «καταλληλότερου», σήμερα, που τα σενάρια περί της διαδοχής του αποδεικνύονται απείρως ανθεκτικότερα από τις διαψεύσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, φαίνεται ότι εκείνο το προ 8ετίας «συγκριτικό του πλεονέκτημα», το έχει πλέον απολέσει.

Αυτό το γεγονός, αφ' ενός, το γνωρίζει και ο ίδιος. Σε αντίθετη περίπτωση, δε θα άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο της αντικατάστασής του, όταν ερωτηθείς στη συνέντευξή του στους ξένους ανταποκριτές, αντί του θα «ηγηθώ» που περίμεναν οι συνεργάτες του, περιορίστηκε να απαντήσει ότι ...«θα συμμετέχει» στις εκλογές. Αφ' ετέρου, δείχνουν να το γνωρίζουν εκείνα τα κέντρα, που αποτέλεσαν σταθερούς πυλώνες στήριξης του κ. Σημίτη όλα αυτά τα χρόνια - μεταξύ άλλων και εκδοτικά συγκροτήματα - που το τελευταίο διάστημα έχουν φτάσει να παίρνουν στο «ψιλό» (!) τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, κάθε φορά που λέει ότι «δεν υπάρχει θέμα διαδοχής»...

***

Τι, τελικά, θα γίνει; Το σενάριο (τελευταίας κοπής), που κυκλοφορούσε όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, ήταν ότι το δεύτερο με τρίτο δεκαήμερο του Γενάρη συγκαλείται έκτακτο συνέδριο και Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης - που το σενάριο τον προορίζει για κάποια θέση στην ΕΕ, με πιθανή εκείνη του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν - «παραδίδει» στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος μετά από 60 μέρες (14 ή 21 Μάρτη) οδηγεί το ΠΑΣΟΚ σε εκλογές...

Πόσες πιθανότητες έχει το σενάριο; Πόσο δίκιο έχουν οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, που λένε ότι δε θα ενδώσει στις σχετικές πιέσεις; Ιδωμεν...

***

Το σίγουρο είναι ότι με το ΠΑΣΟΚ «παίζεται» ό,τι και με τη ΝΔ, το '96. Τότε, όταν η Ρηγίλλης έχασε τις εκλογές, στην προσπάθειά της να «συμμαζευτεί», κατέφυγε σε ένα επώνυμο: «Καραμανλής»... Ούτε λόγος, βέβαια, για αλλαγή κατεύθυνσης, προγράμματος, κοινωνικών συμφερόντων, που εκπροσωπεί το συγκεκριμένο κόμμα. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε;

Το ΠΑΣΟΚ, σήμερα, μπροστά στο φάσμα μιας επερχόμενης εκλογικής ήττας, δεν αναζητά το «φάρμακο» στην αλλαγή της πολιτικής του, δεν προφασίζεται καν τη μετανοούσα Μαγδαληνή, δεν απορρίπτει τίποτα από την απωθητική σκουριά της νεοσυντηρητικής του πολιτικής. Η μόνη του «σταθερά» είναι ο «μονόδρομος» του «συμφώνου σταθερότητας» και του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ». Αυτά δεν αλλάζουν. Οσο για τη σχέση του με τα λαϊκά στρώματα, περιορίζεται πια στην προπαγανδιστική φαιότητα και τη γελοία ανακύκλωση μιας «αντιδεξιάς» δεκαρικολογίας. Ετσι, μετά τη ΝΔ, δείχνει να καταφεύγει κι αυτό σε μια λογική, η οποία, στην περίπτωση της ΝΔ, με την ανάληψη της ηγεσίας από τον Κ. Καραμανλή, είχε χαρακτηριστεί «κλωνοποίηση». Καταφεύγει σε ένα επώνυμο: «Παπανδρέου»...

***

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι ο δικομματισμός έχει εξαντλήσει πλέον και τα τελευταία πολιτικά καύσιμα, που του είχαν απομείνει για να διαιωνίζει την ύπαρξή του. Η πολιτική των δυο, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι τόσο ίδια, που δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο να προφασίζονται ότι διαφέρουν στα προγράμματα, στις θέσεις, στην πολιτική πρακτική.

Το μόνο που τους έχει απομείνει για να «ξεχωρίζουν» μεταξύ τους είναι τα ...«επώνυμα» των αρχηγών και φερέλπιδων αρχηγών τους! Εκείνο που μοιάζει να τους έχει απομείνει, είναι η καταφυγή σε έναν αριθμό ...δημοτολογίου! Είναι η ανάσυρση από τη θυρίδα των εφεδρειών της άρχουσας τάξης, της ...οικογενειακής μερίδας του ενός ή του άλλου απογόνου, του προερχόμενου από το ένα ή το άλλο «τζάκι» του δικομματισμού!

***

Μερικές δεκαετίες, λοιπόν, από την κατάργηση της «ελέω Θεού» βασιλείας, το πολιτικό σύστημα αναζητά τη διαιώνισή του στην ...«ελέω επωνύμου» γαλαζοπράσινη επετηρίδα.

Το ΠΑΣΟΚ, ειδικά, παίζει το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού, του εγκλωβισμού και της γέννησης αυταπατών στις λαϊκές μάζες, με τρόπο που επαναφέρει τα αστικά κοινοβουλευτικά ήθη στις εποχές του «κληρονομικού δικαίου»! Κάπως έτσι θα επιχειρήσουν να εμφανίσουν την «επανασυσπείρωση» του ΠΑΣΟΚ (γύρω από ένα «επώνυμο») σαν «παλιγγενεσία» της «δημοκρατικής παράταξης». Τι κι αν το «επώνυμο» δηλώνει ότι πάει χέρι - χέρι με τον Σημίτη, ότι από την παράδοση της Σούδας στους Αμερικάνους μέχρι την παράδοση των πετρελαίων στον Λάτση, έχει επιδείξει απόλυτη συνέπεια στην έκφραση της ΠΑΣΟΚικής συντήρησης; Τι κι αν η «παλιγγενεσία» ισοδυναμεί, τελικά, με τη διατήρηση της «κουτάλας» στα ίδια χέρια που την κρατούν τόσα χρόνια, έστω χωρίς Σημίτη; Αλλά με τους ίδιους εργολάβους, με τους ίδιους βιομήχανους, με τους ίδιους τραπεζίτες και - φυσικά - με τους ίδιους ...Αμερικάνους.

***

Στο όλο παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν είναι αμέτοχος ούτε ο Σημίτης. Ξέρει ότι η μέγιστη συμβολή του στο αστικό πολιτικό σύστημα, σ' αυτές τις εκλογές, είναι το «Κώστας ή Κωστάκης;», να το καταστήσει ένα επαρκώς αποχαυνωτικό «δίλημμα» για τις λαϊκές μάζες. Αν αυτό δεν είναι δυνατό, τότε η συμβολή του θα καθοριστεί από το πόσο θα «συνεισφέρει» σε μια ελαφρά «παραλλαγή» του «διλήμματος», ώστε από «Κώστας ή Κωστάκης» να πλασαριστεί σαν «Κωστάκης ή Γιωργάκης»...

Οπως και να 'χει, με όποιο ...επίθετο κι αν κατέβει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, με όσο «καραμανλισμό» κι αν επιστρατεύσει η ΝΔ, ο λαός πρέπει να δει πίσω κι από τον Κώστα, κι από τον Κωστάκη, κι από τον Γιωργάκη. Οι επερχόμενες εκλογές αποτελούν σημείο καμπής. Ο δικομματισμός αναζητά το άλλοθι της λαϊκής ψήφου, για να συνεχίσει να λεηλατεί τα λαϊκά συμφέροντα. Ο λαός μπορεί να τις αξιοποιήσει σαν ευκαιρία. Στέλνοντας μήνυμα αποδοκιμασίας στα «σιαμαία» του δικομματισμού, είτε εμφανιστούν με τούτο, είτε με εκείνο το ...επώνυμο. Και όχι μόνον αυτό. Αλλά να στείλουν θετικό το μήνυμα και αποφασιστικό με ενίσχυση του ΚΚΕ.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ