Το ΠΑΣΟΚ έπραξε, τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση, ό,τι και το σύνολο των κομμάτων της άρχουσας τάξης. Εξαιτίας των συνθηκών της εποχής, κανείς δεν μπορούσε τότε να αγνοεί το Πολυτεχνείο, με συνέπεια όλοι τους - μηδέ της ΝΔ εξαιρουμένης - να εμφανίζονται ότι το «τιμούν». Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του, το Πολυτεχνείο αποτελούσε ένα πολύ καλό «διαβατήριο», το οποίο ανανέωναν κάθε χρόνο ορισμένοι «αστέρες» του Κινήματος, για να μπορούν να διατηρούν σε πρώτη θέα τα αγωνιστικά τους «ένσημα», ώστε να αντιπαρέρχονται το παρόν τους, προτάσσοντας το «ένδοξο παρελθόν τους»...

Από την πρώτη φάση της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, η άρχουσα τάξη καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να παρουσιάσει ένα «αλλιώτικο Πολυτεχνείο», που, επειδή δεν μπορούν να το αποσιωπήσουν, το συκοφαντούν και το διαστρεβλώνουν. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κινήθηκε ακριβώς σ' αυτήν την κατεύθυνση: Της προσπάθειας «συρρίκνωσης» του μηνύματος του Πολυτεχνείου. Κύρια προσπάθειά της ήταν να παρουσιάζει ένα «άχρωμο» και «άοσμο» Πολυτεχνείο, αφαιρώντας την ψυχή του, «ξεχνώντας» τα βασικά του συνθήματα, τους στόχους του, την «πνοή» που έδωσε ευρύτερα στις λαϊκές μάζες. Ετσι - όπως σημειώνει ο Σπ. Χαλβατζής στο βιβλίο του «Η πορεία της νεολαίας» - εμφανίζονται σύμβουλοι του υφυπουργείου Νέας Γενιάς και Αθλητισμού (ΥΝΓΑ), που φτάνουν να δηλώνουν ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια «έκρηξη ερωτισμού στα οδοφράγματα». Λίγα χρόνια αργότερα, ο τότε επικεφαλής του υφυπουργείου Νέας Γενιάς θα βάλει ένα ακόμα κερασάκι στην «τούρτα» (αλλά σ' αυτό θα επανέλθουμε).

Οι στόχοι του Πολυτεχνείου, για μια βαθιά αλλαγή στην πορεία του τόπου, έπρεπε από πολύ νωρίς να μπουν στην προκρούστεια ΠΑΣΟΚική κλίνη. Το Πολυτεχνείο έπρεπε να υποταχθεί στα δικά τους μέτρα και γι' αυτό άρχισαν από τότε να χύνονται τόνοι μελάνι - ιδιαίτερα στην περίοδο του γιορτασμού του Πολυτεχνείου - με πρόδηλο σκοπό: Το Πολυτεχνείο να μετατραπεί σε «μουσειακή εκδήλωση» ή, στην καλύτερη περίπτωση, να μην επιφέρει στη νεολαία τίποτα περισσότερο από μια απλή συναισθηματική αντιμετώπιση αυτής της αντιδικτατορικής εξέγερσης.

Σε όλο αυτό το κλίμα πρωτοστάτησαν, βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια, τα ΜΜΕ, αλλά και η επίσημη Εκπαίδευση. Σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, στα σχολεία (αρχής γενομένης από τα Δημοτικά), η δεκαετία της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ αυτό που θέλησε να ενσταλάξει στους νέους δεν ήταν παρά ότι «στο Πολυτεχνείο μερικά καλά παιδιά - οι φοιτητές - αγωνίζονταν για την ελευθερία, και οι κακοί - οι στρατιωτικοί - τα σκότωσαν στο Πολυτεχνείο». Πέραν τούτου ουδέν. Ούτε ΝΑΤΟ, ούτε ΗΠΑ, ούτε αμερικανοκίνητη δικτατορία, τίποτα...

Δίπλα στα παραπάνω, το ΠΑΣΟΚ επιδόθηκε σε μια απίθανη καπηλεία. Τα συνθήματα των πρώτων χρόνων της «Αλλαγής», ότι «το Πολυτεχνείο τώρα δικαιώνεται» (!!!) ηχούν ακόμα στις μνήμες, για να θυμίζουν ότι οι καταχραστές οραμάτων και αγώνων δεν ορρωδούν προ ουδενός.

Αυτή τους, δε, η επιχείρηση ήταν απολύτως εναρμονισμένη με την επιθυμία των Αμερικάνων. Είναι γνωστό ότι ήδη από το 1995 ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο Τ. Νάιλς, έθεσε επισήμως θέμα στον Α. Παπανδρέου για κατάργηση του καθιερωμένου γιορτασμού και της πορείας του Πολυτεχνείου στην Αμερικάνικη Πρεσβεία...

Τα «δάκρυα» των συμμετεχόντων στην επιχείρηση ...σωτηρίας του Πολυτεχνείου, διά της κατάργησης της μνημόνευσής του και της μεταφοράς του μηνύματός του από τους δρόμους - ειδικά αυτό! μακριά από τους δρόμους! - σε περίκλειστους τοίχους με επένδυση μουσική δωματίου, ήταν μια δραστηριότητα, στην οποία επιδόθηκαν - πρώτοι από όλους - οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ που πέρασαν από το Πολυτεχνείο ή που έκαναν καριέρα, λέγοντας ότι πέρασαν από το Πολυτεχνείο (ξέρουν αυτοί)... Είναι οι πρώτοι, που έθεσαν το ζήτημα: Αφού δεν μπορούμε να το καταργήσουμε το Πολυτεχνείο, ε, τότε, να το καλλωπίσουμε, να το ...εκσυγχρονίσουμε.

Ετσι, οι νέες γενιές, που διδάσκονται από διάφορους σμπίρους ότι το Πολυτεχνείο είναι το διαβατήριο της ανυποληψίας, με το οποίο εφοδιάστηκαν ορισμένοι που περιφέρονται ανερυθρίαστα στο δημόσιο βίο και εξαργυρώνουν το πέρασμά τους από κει, καταλαμβάνοντας θώκους, πόστα και κρατικές Μερσεντές, έφτασαν να ακούσουν και αυτό: Οτι η πορεία του Πολυτεχνείου θα έπρεπε να μετατραπεί σε πασαρέλα του «ανθύπατου» Μίλερ!

Εγινε κι αυτό! Εγινε πέρσι. Μέχρι τότε, κανένας δεν είχε τολμήσει με τέτοιο «πεμπτοφαλαγγίτικο» τρόπο να απενοχοποιήσει τους κρατικούς τρομοκράτες της υφηλίου, και να τους προσκαλέσει να πορευτούν αλά μπρατσέτα στους δρόμους της Αθήνας, στις 17 του Νοέμβρη! Και ποιος το τόλμησε; Το τόλμησε ο κ. Λαλιώτης (που λίγο αργότερα με αφορμή την αποπομπή του από τον Σημίτη το γύρισε στον ...αντιαμερικανισμό). Πέρσι τον Οκτώβρη, όμως, με πρόσχημα τους Ξηρούς και τους Κουφοντίνες, ο Λαλιώτης με την ιδιότητα του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ ζήτησε να ξεχάσουμε το «Εξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ» της πεσμένης πύλης του Πολυτεχνείου, και να μετατρέψουμε την πορεία του Πολυτεχνείου σε συλλαλητήριο με κυρίαρχο «αντιτρομοκρατικό»(!) σύνθημα το «είμαστε όλοι Αμερικανοί»! Ηθελε ο κ. Λαλιώτης η περσινή πορεία να ήταν αφιερωμένη ενάντια στη ...«17Ν»!

Για το Πολυτεχνείο και τον τρόπο που το ΠΑΣΟΚ στάθηκε απέναντί του, πολλά θα μπορούσαν να προστεθούν. Κοντολογίς, ένα είναι βέβαιο: Το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπεί καλύτερα από κάθε άλλον την εικόνα εκείνων, που, αφού εξαργύρωσαν τα ληγμένα τους διαβατήρια, τώρα, ατενίζουν το τανκ που έριξε την πύλη, στρογγυλοκαθισμένοι στις καρέκλες των ...«θινκ τανκ» της εξουσίας. Μιας εξουσίας, που το «δημοκρατικό» της πρόσωπο ξεκίνησε να περιφέρεται μόλις ο Γκιζίκης τού άλλαξε μάσκα και που σήμερα το υπηρετούν οι ίδιοι...