Ολο και περισσότερο του θυμίζει το Βιετνάμ η κατάσταση στο Ιράκ, εκτιμά ο Αμερικανός ρεπουμπλικανός γερουσιαστής και παλαίμαχος πολεμιστής εκείνου του πολέμου, Τζον Μακ Κέιν, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Νιούσγουικ». Κι έχει, βέβαια, τη σημασία της η εκτίμηση αυτή, καθώς φανερώνει τις διεργασίες που συντελούνται στις ΗΠΑ, πολύ περισσότερο γιατί προέρχεται από έναν ένθερμο οπαδό του Τζ. Μπους και της πολεμόχαρης πολιτικής του. Από την άλλη, όμως, πρέπει να σημειώσουμε και το εξής: Την ίδια στιγμή, που αρκετές εξελίξεις στο Ιράκ θυμίζουν το Βιετνάμ, υπάρχουν και αρκετές διαφορές. Μια απ' αυτές είναι και το συνεχώς αυξανόμενο αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ. Την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ πέρασαν αρκετά χρόνια και χρειάστηκε να φτάνουν κατά εκατοντάδες στις ΗΠΑ τα πτώματα των Αμερικανών στρατιωτών, μέχρι να υπάρξουν αλλαγές στην κοινή γνώμη και να ξεδιπλωθεί το αντιπολεμικό κίνημα. Στην τωρινή περίπτωση, όμως, δε συμβαίνει το ίδιο. Λίγους μόνο μήνες μετά την εισβολή στο Ιράκ, η αμερικανική κοινή γνώμη έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό μεταστραφεί και το αντιπολεμικό κίνημα κάνει όλο και περισσότερο έντονη την παρουσία του. Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες, μετά την έναρξη του πολέμου, αντιπολεμικές διαδηλώσεις στην Ουάσιγκτον και άλλες αμερικανικές πόλεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους και φώναζαν «πόσες ζωές ανά γαλόνι;» και «δουλιές όχι πόλεμος».

Εχετε, αλήθεια, αναρωτηθεί ποτέ, γιατί υπάρχει φαρμακοβιομηχανία; Προφανώς, για να καλυφθούν οι ανάγκες της κοινωνίας σε φάρμακα, ίσως πείτε. Λάθος κάνετε. Η απάντηση αυτή, θα μπορούσε να είναι σωστή, εάν υπήρχαν ριζικά διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες. Με άλλα λόγια, εάν δεν είχαμε καπιταλισμό, αλλά σοσιαλισμό.

Στο σημερινό κοινωνικό σύστημα, οι εγχώριες φαρμακοβιομηχανίες υπάρχουν - όπως και οι υπόλοιπες κάθε λογής μεγάλες επιχειρήσεις - για να βγάζουν κέρδη οι κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες τους. Εάν δε βγάζουν κέρδη, ή δεν τα θεωρούν ικανοποιητικά, παίρνουν τα μέτρα τους. Π.χ., κάνουν απολύσεις και μειώνουν την παραγωγή, φτάνουν ακόμη και στο κλείσιμο των επιχειρήσεων ή τη μεταφορά τους σε άλλες χώρες, όπου η εργατική δύναμη είναι πολύ φτηνότερη και η προοπτική κερδών πολύ μεγαλύτερη, κλπ., κλπ.

Τα σημειώνουμε όλ' αυτά, με αφορμή την πρόσφατη συνάντηση του Κ. Κουλούρη με τους φαρμακοβιομηχάνους. Οι τελευταίοι αξίωσαν νέες αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων, προβάλλοντας ως πρόσχημα τη στήριξη της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας και της απασχόλησης στον κλάδο, όπου το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει περί 2.500 εκβιαστικές, εν πολλοίς, απολύσεις. Και ο Κ. Κουλούρης, αφού δήλωσε την κατανόησή του στα «επιχειρήματα» των φαρμακοβιομηχάνων, τους ζήτησε να μη γίνουν σήμερα αυξήσεις - προεκλογική περίοδος γαρ... - αλλά αργότερα...

Τα συμπεράσματα δικά σας...