Αυτό ήταν. Ο,τι είχε να «προσφέρει» η κυβέρνηση προς τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τις άλλες ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, όπως βαφτίζουν τα θύματα της πολιτικής τους οι κυβερνώντες, το ανακοίνωσε. Το «πακέτο Σημίτη» και η «Χάρτα Σύγκλισης», μπορεί να στόχευαν στην εκτόνωση της αγανάχτησης που δεσπόζει στα λαϊκά στρώματα, εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, ωστόσο δεν έκρυβαν κάποιον άσο στο μανίκι. Κι αυτό επειδή είναι δεδομένη η προσήλωση και ο δογματισμός τους στην ποικιλόμορφη στήριξη του κεφαλαίου στα πλαίσια των γενικότερων αναδιαρθρώσεων της ΟΝΕ και της ΕΕ.

Το «κοινωνικό πακέτο» της προ ΔΕΘ βδομάδας, δεν ήταν για όλους. Οι... παροχές του 1 ευρώ το μήνα και τα υπόλοιπα μέτρα υποτίθεται πως απευθύνονταν προς εκείνους που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης, λόγω ανεργίας και της υποαπασχόλησης, ή γενικά έχουν ιδιαίτερα χαμηλά εισοδήματα. Η «Χάρτα Σύγκλισης» μάς αφορά, λέει, όλους. Και αν αυτό το «μάς αφορά» συνδέεται με το ότι θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε πανάκριβα τις επιλογές της άρχουσας τάξης, τότε το ζήτημα, πράγματι, είναι έτσι, αφού πρόκειται για στόχους που αποβλέπουν στην επιτάχυνση της αντιλαϊκής πολιτικής που με διάφορα ονόματα (κριτήρια Μάαστριχτ, ένταξη, σύγκλιση) ταλανίζει εδώ και πολλά χρόνια τα λαϊκά στρώματα.

Το σύνθημα της σύγκλισης είναι ύπουλο. Εχοντας ενσταλάξει, από το παρελθόν, το συναίσθημα της Ψωροκώσταινας, φαντάζονται ότι πολλοί είναι εκείνοι που θα στέρξουν να βάλουν πλάτη για το στόχο αυτό. Επιδιώκουν έτσι να αφοπλίσουν τους εργαζόμενους από τα δικά τους αιτήματα, κάτω από την ψευδαίσθηση ότι η σύγκλιση με τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, είναι προς το συμφέρον τους. Μόνο που δεν είναι. Και επειδή η σύγκλιση των... μέσων όρων κρύβει την ουσία της παραπέρα υπονόμευσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, αλλά και επειδή τα βήματα προς τα πίσω, που γίνονται στην ΕΕ και οι διαδικασίες αναίρεσης των καταχτήσεων που υπήρχαν σ' αυτές τις κοινωνίες, είναι πρωτοφανείς.

Ολο το πλέγμα των 10 μετώπων που ανακοίνωσε ο Κ. Σημίτης, στηρίζεται στην παραδοχή ότι και τα επόμενα χρόνια η ελληνική οικονομία θα συνεχίζει να παρουσιάζει πολλαπλάσιους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ σε σχέση με τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ. Πολλοί οικονομολόγοι και μελετητικές υπηρεσίες τραπεζικών ιδρυμάτων, υποστηρίζουν την άποψη ότι μετά το 2004 δύσκολα μπορεί να διατηρηθούν οι υψηλοί ρυθμοί μεταβολής του ΑΕΠ. Αυτό είναι θέμα εκτίμησης που μπορεί να επιβεβαιωθεί, μπορεί και όχι. Ας δούμε όμως το θέμα από μια άλλη σκοπιά. Η ανάπτυξη, οι όροι και οι προϋποθέσεις για την εξασφάλισή της, τα οφέλη από αυτή και τα χαρακτηριστικά τους, ο τρόπος που διαχέονται τα οφέλη αυτά στην κοινωνία, δεν είναι ζητήματα ουδέτερα. Στο φόντο μάλιστα του τι έγινε όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι εργαζόμενοι ορθώς καταγγέλλουν ότι ενώ αυτοί είναι οι κύριοι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου και παράγουν όλο και μεγαλύτερο ΑΕΠ, άλλοι είναι εκείνοι που καρπώνονται τα κόπια αυτής της προσπάθειας. Κι αυτό είναι απόλυτα τεκμηριωμένο. Τα μακροοικονομικά στοιχεία που αφορούν τις εξελίξεις των σχετικών οικονομικών μεγεθών είναι αποστομωτικά για όσους φαντάζονται ότι μπορούν να εξακολουθούν να κοροϊδεύουν με γενικόλογα, περί της ανάπτυξης, συνθήματα.

• Από το 1996, χρονιά που ανέλαβε την πρωθυπουργία ο Κ. Σημίτης, μέχρι και φέτος, το ΑΕΠ της χώρας, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης, αυξήθηκε κατά 71%. Την ίδια ακριβώς περίοδο το βασικό μεροκάματο, από τα 16,8 ευρώ την ημέρα έχει πάει στα 23,29 ευρώ, αυξήθηκε δηλαδή, μόλις κατά 38,6%. Χωρίς πολλή σκέψη οι απώλειες που είχε ο βασικός μισθός έναντι της αύξησης του ΑΕΠ είναι οφθαλμοφανείς.
• Την πενταετία 1997-2001 που αγκαλιάζει και τις δύο περιόδους των κυβερνήσεων Σημίτη, το ΑΕΠ σημείωσε αύξηση της τάξης του 35%. Την ίδια ακριβώς περίοδο τα επιχειρηματικά κέρδη σε όλους τους τρεις τομείς της οικονομίας (βιομηχανία - εμπόριο - υπηρεσίες) αυξήθηκαν κατά 62%! Την ίδια πενταετία ο βασικός μισθός αυξήθηκε...17,5%!!!

Τώρα έρχεται ο Κ. Σημίτης με το επιτελείο του και λέει ότι τα επόμενα χρόνια ένα μέρος από αυτή την αύξηση του ΑΕΠ θα δίνεται στους εργαζόμενους. Καλό το κόλπο, το προεκλογικό, αλλά... Το υπόλοιπο της αύξησης τι θα γίνεται; Ποιος θα το τσεπώνει; Ολα αυτά που λείπουν, από τους μισθούς, εξαιτίας της μέχρι σήμερα... μεθόδου υπολογισμού των μισθών, ποιος και πότε θα τα αναπληρώσει;

Ενα από τα κύρια απολογιστικά στοιχεία της κυβερνητικής πολιτικής είναι ότι τα χρόνια που πέρασαν έγινε σωρεία επενδύσεων, η χώρα μετατράπηκε σε εργοτάξιο και γενικότερα υπήρξε ένας οργασμός στον τομέα της οικονομικής δραστηριότητας. Την ίδια στιγμή, ένας από τους σημαντικότερους στόχους που προβλήθηκαν ήταν ότι το 2008 η ανεργία θα πέσει στο 5%. Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Πώς συνέβη και καθ' όλη την προηγούμενη περίοδο του οικονομικού οργασμού δε δημιουργήθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ νέα θέση εργασίας και τώρα θα ρίξουν την ανεργία σ' αυτό το ποσοστό; Να τι λένε τα επίσημα στοιχεία:

• Το 1996 το εργατικό δυναμικό της χώρας ήταν 4,44 εκατομμύρια άτομα, ενώ στο τέλος του περσινού χρόνου ήταν 4,37 εκατ. άτομα. Το εργατικό δυναμικό αυτά τα χρόνια μειώθηκε κατά 71.700 άτομα.
• Την ίδια ακριβώς περίοδο δεν παρατηρήθηκε καμιά απολύτως αύξηση του αριθμού των απασχολουμένων. Αντίθετα, ο αριθμός αυτός μειώθηκε από 3,95 εκατομμύρια σε 3,93 εκατομμύρια απασχολούμενους. Με δυο λόγια και κόντρα σε ό,τι λένε οι κυβερνώντες, η επίσημη απασχόληση μειώθηκε κατά 13.000 άτομα...

Βέβαια, τώρα πια οι πάντες γνωρίζουμε τι εννοεί η κυβέρνηση όταν μιλάει για μείωση της ανεργίας και από αυτή τη σκοπιά ακόμα και μικρότερο ποσοστό - στόχο να έβαζαν θα μπορούσαν να τον υλοποιήσουν... στα χαρτιά. Με πολύ μεγάλη ευκολία θα μπορούσαν κάτω από ορισμένες συνθήκες (για παράδειγμα να μοιράζουν μια θέση εργασίας σε τρεις ενδιαφερόμενους) όχι μόνο να τη μειώσουν, αλλά να την εξαφανίσουν κυριολεκτικά. Μόνο που η στατιστική εξουδετέρωση της ανεργίας δε θα έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα, αφού η διεύρυνση της μερικής απασχόλησης και η...«μερικοποίηση» όλων των δικαιωμάτων, θα οδηγήσει στην εξάπλωση της φτώχειας και της ανέχειας. Και τότε το λόγο θα έχουν πάλι τα...«μέτρα κοινωνικής στήριξης» των οικονομικά απόρων και κοινωνικά περιθωριοποιημένων.