Στις 27 Ιουνίου το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας με μια σημαντική απόφαση αθώωσε τους 13 κατηγορουμένους για την υπόθεση που έχει καταγραφεί ως η «δίκη Οτσαλάν». Για πέντε βδομάδες στο δικαστήριο ζωντάνεψε κάτι από το ύποπτο και ζοφερό παρασκήνιο εκείνης της δραματικής περιόδου που, τον Φεβρουάριο του 1999, συντάραξε την ελληνική και την παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη.

Το δικαστήριο, χάρη στο φρόνημα των ενόρκων, «συνέφερε σημαντικά, όπως χαρακτηριστικά μας δήλωσε ο Θ. Θεοδωρόπουλος, συνήγορος του Α. Οτσαλάν, στην κάθαρση και στον εξαγνισμό από το «Οτσαλάνειο άγος», που προκλήθηκε από την εγκληματική και ηθικώς καταδικαστέα σύμπραξη των πραγματικών ενόχων στο σχέδιο σύλληψης και παράδοσης του Οτσαλάν στην Τουρκία και από την ανεπιτυχή προσπάθεια, συγκάλυψης του σχεδίου αυτού».

Η κυβέρνηση, σχετικά με τις αποτρόπαιες και άθλιες πράξεις της, δεν κατάφερε να πάρει το συγχωροχάρτι που ήθελε, ενώ κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας προέκυψαν μια σειρά στοιχεία, που αποδεικνύουν τη σύμπραξή της με μυστικές υπηρεσίες άλλων χωρών στην παράδοση του Κούρδου ηγέτη στην Τουρκία.

Βέβαια, στη δίκη αυτή δεν κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι πραγματικοί ένοχοι που έφεραν τον Οτσαλάν στη χώρα μας και στη συνέχεια τον οδήγησαν στην παράδοση στην τουρκική ΜΙΤ. Ομως, βγήκαν σημαντικά συμπεράσματα για το ρόλο, τότε, της κυβέρνησης Σημίτη.

Τη στιγμή που ο Οτσαλάν, κυνηγημένος και ικέτης γύριζε αναγκαστικά από χώρα σε χώρα, ζητώντας φιλοξενία και άσυλο, η γηραιά Ευρώπη γύριζε τις πλάτες στο δράμα των Κούρδων.

Η «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ενωση συνέπλευσε με τις ΗΠΑ και έστειλαν από κοινού το μήνυμα ότι δεν υπάρχει άσυλο για τον ηγέτη των Κούρδων. Ηθελαν να δώσουν στους λαούς ένα σαφές παράδειγμα - με την τρομοκρατία και το φόβο - ότι τίποτα δε γίνεται χωρίς τη θέλησή της.

Η βαθύτερη ουσία αυτών των γεγονότων, υποστηρίζει ο Θ. Θεοδωρόπουλος, ήταν η αχρήστευση του διεθνούς δικαίου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κύρια τις ΗΠΑ.

«Η εικόνα του Οτσαλάν, μας λέει ο Θ. Θεοδωρόπουλος, που πετούσε από χώρα σε χώρα, χωρίς να του δίνεται άσυλο, είχε ως σκοπό να αχρηστεύσει το διεθνές δίκαιο και τις πανάρχαιες παραδόσεις, να ακυρώσει τα φιλελεύθερα και δημοκρατικά στοιχεία του πολιτισμού μας, δίδοντας έτσι, εκτός των άλλων, την ευκαιρία να αναπτυχθούν οι θεωρίες περί παλαιάς και νέας Ευρώπης»...

Σ' αυτό το σχέδιο, κατά τον Θ. Θεοδωρόπουλο, πρωταγωνίστησαν από την ελληνική πλευρά πολλοί, οι περισσότεροι συνειδητά και κάποιοι άλλοι ασυνείδητα. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά την παράδοση του Οτσαλάν η κυβέρνηση προσφέρει κάθε αρωγή στα κατοχικά στρατεύματα που εγκαταστάθηκαν στο Κόσσοβο, προσαρμόζεται απόλυτα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ. Διευκολύνει τόσο πολύ τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ώστε η αμερικανική κυβέρνηση να θέλει να την ευχαριστήσει δημόσια για την τεράστια συνεισφορά της.

«Αποδεικνύεται λοιπόν, συνεχίζει ο Θ. Θεοδωρόπουλος, ότι συμμετείχε η κυβέρνηση στο σχέδιο παράδοσης του Οτσαλάν στα πλαίσια επιτυχίας της αμερικανικής πολιτικής για την εξουδετέρωση της "τρομοκρατίας", πράγμα που συνέχισε να πράττει στον πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ κλπ.».

Και ενώ αυτή είναι η κατάσταση, η κυβέρνηση του κ. Σημίτη προσπαθεί να συσκοτίσει την πραγματικότητα, να «βγει λάδι», όπως λέει ο λαός, μας. Τελικά, τοποθέτησαν τον Οτσαλάν ακόμη και στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Προχώρησαν ακόμη περισσότερο. Προσπαθούν να εμφανιστούν ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι και αμέτοχοι στο έγκλημα που διαπράχτηκε. «Δεν τους αρκεί που παρέδωσαν τον Οτσαλάν στην Τουρκία, μας λέει ο συνήγορός του, καταπατώντας το διεθνές δίκαιο, τους νόμους και τις πανάρχαιες αξίες και παραδόσεις της χώρας. Δηλώνουν, ψευδόμενοι, ότι δεν έχουν καμιά ευθύνη γι' αυτό, επειδή τάχα ο ίδιος ο Οτσαλάν συμφώνησε για το θέμα της μεταφοράς του από την πρεσβευτική κατοικία στο Ναϊρόμπι προς την Ολλανδία με την κυβέρνηση της Κένια, ενώ δήθεν η ελληνική κυβέρνηση του είχε εξασφαλίσει (από κάποιες χώρες) τη δυνατότητα παροχής ασύλου»!

Και ενώ συμβαίνουν αυτά, επισημαίνει ο Θ. Θεοδωρόπουλος, φτάνουν στα κατώτατα όρια της ηθικής και εθνικής κατάπτωσης. Προσπαθούν να συκοφαντήσουν τον ίδιο τον Οτσαλάν στον κουρδικό λαό, ότι έχει την ευθύνη για τη σύλληψή του, με όσα αυτή συνεπάγεται για το κουρδικό κίνημα.

«Ευτυχώς, όμως, συνεχίζει ο δικηγόρος του Οτσαλάν, η απόφαση του Δικαστηρίου, αθωώνοντας τον Οτσαλάν και τους άλλους κατηγορούμενους απέδειξε, πέραν από την αναντικατάστατη χρησιμότητα των λαϊκών δικαστών στη σύνθεση του Δικαστηρίου, ότι είναι ζωντανές ακόμη οι αξίες και οι παραδόσεις του λαού μας γύρω από τα θέματα του ικέτη, του ασύλου, της φιλοξενίας, της αλληλεγγύης».

Οσον αφορά στις ευθύνες προσωπικά του καθενός - όχι μόνο ως προσώπων, αλλά κυρίως ως φορέων συγκεκριμένης πολιτικής - όλους αυτούς τους ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του Μ. Αναγνωστάκη «Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε».

Αυτό που ισχυρίζονταν ελάχιστοι για συνεργασία μερίδας των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών με ξένες υπηρεσίες για την παράδοση Οτσαλάν στην Τουρκία, αλλά οι πολλοί δεν τολμούσαν να πιστέψουν μια τόσο μεγάλη ατιμία, αποδείχτηκε στις πέντε εβδομάδες που διεξαγόταν η δίκη Οτσαλάν.

Στις πέντε εβδομάδες της δίκης Οτσαλάν αποδείχτηκε ότι οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας μας (ΕΥΠ) γνώριζαν πως ο Κούρδος ηγέτης θα εισέλθει στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και παρ' όλα αυτά δεν πάρθηκαν τα λεγόμενα «δρακόντεια μέτρα» για να αποτρέψουν την είσοδο Οτσαλάν, αλλά, αντιθέτως, ο αρχηγός της ΕΥΠ Χ. Σταυρακάκης είχε δώσει εντολή να ληφθούν μέτρα για αποτροπή εισόδου του Κούρδου ηγέτη στις 30 - 31 Γενάρη, όταν ήδη βρισκόταν στην Ελλάδα!

Η κυβέρνηση είχε σκοπό να αφήσει τον Οτσαλάν να εισέλθει στη χώρα, ώστε να τον παραδώσει στη συνέχεια στην Τουρκία, ακόμη και από το Βουκουρέστι, όπου βρισκόταν τις κρίσιμες ημέρες ο τότε αρχηγός της ΕΥΠ Χ. Σταυρακάκης, ενώ όταν απέτυχε η «επιχείρηση Βουκουρεστίου», επέλεξαν ως τόπο παράδοσης την Κένια.

Η Ελλάδα ήταν ενήμερη για όλες τις κινήσεις του Κούρδου ηγέτη. Η χώρα μας είχε αλλάξει πλέον πολιτική στο Κουρδικό και συνέπλευσε με τη λεγόμενη αντιτρομοκρατική πολιτική των ΗΠΑ, που έχει ως αποτέλεσμα να στείλει τον Οτσαλάν «πεσκέσι» στον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Μπ. Ετσεβίτ.

Ας δούμε, όμως, από πού προκύπτουν οι παραπάνω ισχυρισμοί. Στη συζήτηση που ακολουθεί με τον Θ. Θεοδωρόπουλο, συνήγορο του Οτσαλάν που όρισε η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη», στα πλαίσια της έμπρακτης συμπαράστασης στο κουρδικό ζήτημα, φαίνεται με στοιχεία πώς φτάσαμε στην παράδοσή του.

-Πολλά ελέχθησαν και γράφτηκαν, σχετικά με το αν οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας μας συνεργάστηκαν με αντίστοιχες ξένες για την παράδοση του Οτσαλάν. Ποια είναι η γνώμη σας;

- Αποδείχτηκε ότι η πορεία του Οτσαλάν προς την παράδοση ήταν γνωστή στις ενδιαφερόμενες μυστικές υπηρεσίες από την πρώτη ημέρα. Είναι χαρακτηριστικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Αυριανή» της 4-2-1999, δηλαδή, σε χρόνο που ο Οτσαλάν βρισκόταν ήδη στην πρεσβευτική κατοικία στην Κένια (σ.σ. έντεκα ημέρες πριν την παράδοση, που έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1999). Σύμφωνα με το δημοσίευμα αυτό, ο επικεφαλής της τούρκικης μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ Σενγκάλ Ατάσαγκου, σε συνέντευξή του στην τούρκικη εφημερίδα «Χουριέτ», ανέφερε μεταξύ άλλων: «Στόχος μας είναι να μην εγκατασταθεί ο Απο σε κανένα μέρος της Ευρώπης. Πρέπει να κλειδωθεί σ' ένα μέρος και κλειδώθηκε». Οι εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώθηκαν πλήρως.

Αν όλα αυτά συνυπολογιστούν, θα καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι υπήρχε σχέδιο κάλυψης και παράδοσης του Οτσαλάν, στην υλοποίηση του οποίου συμμετείχαν συνειδητά και ασυνείδητα διάφορες υπηρεσίες ή πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας.

- Ο κ. Πάγκαλος στην κατάθεσή του στο δικαστήριο ανέφερε ότι τελικός προορισμός του Οτσαλάν ήταν η Νότια Αφρική και πως θα σταματούσε στην Κένια μόνο μερικές ώρες για ανεφοδιασμό.

- Η παραπάνω αναφορά του κ. Πάγκαλου αποδείχτηκε ότι δεν είναι αληθής. Τούτο επιβεβαιώθηκε και από την κατάθεση του τότε αρχηγού της ΕΥΠ Χ. Σταυρακάκη, αλλά και από την έκθεση Κωστούλα, στην οποία αναφέρει ότι από το υπουργείο Εξωτερικών τους πληροφόρησαν για την άφιξη Οτσαλάν: «...μεριμνήσατε για παραλαβή τους (σ.σ. του Οτσαλάν και της συνοδείας του), καθώς και για φιλοξενία τους περίπου μια εβδομάδα».

Αποδείχτηκε επίσης από τις καταθέσεις Κούρδων μαρτύρων, που ήρθαν σε επαφή με αρμοδίους της νοτιοαφρικάνικης κυβέρνησης, ότι κανένα αίτημα εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης για την παροχή ασύλου για τον Οτσαλάν δεν είχε διατυπωθεί.

- Τελικά, προέκυψε από την ακροαματική διαδικασία ότι οι αρμόδιοι του υπουργείου Εξωτερικών ζητούσαν την αποπομπή του Οτσαλάν από την πρεσβευτική κατοικία;

- Προέκυψε από τις καταθέσεις των Σταυρακάκη και Καλεντερίδη ότι η ελληνική πολιτεία εγγυήθηκε στον Οτσαλάν τη μεταφορά σε χώρα, όπου θα του εξασφαλιζόταν η παροχή πολιτικού ασύλου.

Μάλιστα, σύμφωνα με την κατάθεση του Καλεντερίδη, ο ίδιος χρησιμοποίησε τις εγγυήσεις της ελληνικής πολιτείας ως επιχείρημα, προκειμένου να πείσει τον αναποφάσιστο, όπως είπε, Οτσαλάν, για να ταξιδεύσει σε χώρα όπου θα το χορηγούνταν το άσυλο.

Ενώ λοιπόν, δόθηκαν οι εγγυήσεις αυτές, η ελληνική κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Εξωτερικών και συγκεκριμένα του κ. Παπαϊωάννου, στις 5 Φεβρουαρίου, δηλαδή δέκα ημέρες πριν την παράδοση του Απο, όπως αναφέρεται στην έκθεση Κωστούλα, ζήτησε την απομάκρυνση του Οτσαλάν από την πρεσβευτική κατοικία. Σε σχετική ερώτηση μάλιστα του πρεσβευτή Κωστούλα, ο κ. Παπαϊωάννου απαντάει ως εξής: «Μεγάλος τραγουδιστής έχει εκνευριστεί. Κάναμε μια εξυπηρέτηση, μη μας την βγάλουν από τη μύτη. Να πάει σαφάρι, να πάει όπου θέλει μακριά από εθνικά χρώματα».

- Η απομάκρυνση Οτσαλάν από την πρεσβευτική κατοικία ζητήθηκε μόνο μια φορά από την Αθήνα ή το αίτημα ήταν επίμονο και επιτακτικό;

- Το αίτημα της κυβέρνησης για απομάκρυνση του Οτσαλάν από την πρεσβευτική κατοικία διατυπώθηκε επιτακτικά και αφόρητα πολλές ακόμη φορές. Ετσι, π.χ., στις 11 Φεβρουαρίου, κατά την έκθεση Κωστούλα, ο κ. Σταυρακάκης που μόλις είχε πληροφορηθεί την αίτηση ασύλου στον Οτσαλάν, απαντάει στον Καλεντερίδη: «Να του πεις ότι είναι ηλίθιος. Διέπραξε αθλιότητα. Αυτό που έκανε δεν είναι τίποτε. Δεν ισχύει. Να τους πεις να τσακιστεί να φύγει γρήγορα και να πάει όπου θέλει. Εμείς δεν τον τάξαμε τίποτα. Πέτα τον έξω ρε Σάββα, να τελειώνουμε. Σε παρακαλώ, παιδί μου».

Επίσης, στις 13 Φεβρουαρίου, πάντα κατά την έκθεση Κωστούλα, ο Καλεντερίδης δέχεται τηλέφωνο από τον αρχηγό της ΕΥΠ, «... ο οποίος με οργίλο ύφος τον διατάσσει να πετάξει αμέσως έξω από την κατοικία τον Οτσαλάν διά της βίας». Ο αστυνόμος Τσοβάρας λέει στον Καλεντερίδη. «Σάββα, άκουσέ με. Είμαι ο Τσοβάρας. Είναι εδώ τρεις υπουργοί και ο αρχηγός. Κρέμονται τρεις υπουργοί από εσένα. Το καταλαβαίνεις; Να πας αμέσως και να τον πετάξεις έξω με τη βία... Μπορείς να το κάνεις».

Εφτασαν στο σημείο να ζητούν από τον πρεσβευτή να βρει μπράβους από την Κένια, που θα αναλάμβαναν τη βίαιη απομάκρυνση Οτσαλάν. Οταν, όμως, ο πρεσβευτής είπε ότι τούτο είναι αδύνατο, έστειλαν από την Ελλάδα τέσσερις αστυνομικούς, οι οποίοι σημειωτέον, όπως αναφέρεται στην έκθεση Κωστούλα, έφεραν μαζί τους «αναισθητικά φάρμακα» για ροφήματα, που θα χρησιμοποιούσαν προφανώς εναντίον του Οτσαλάν.

- Αυτά από πού προκύπτουν;

- Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν πλήρως και από την κατάθεση Καλεντερίδη.

- Αν πραγματοποιούνταν η απομάκρυνση Οτσαλάν, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα;

- Προφανώς η σύλληψή του και η παράδοση στους διώκτες, όπως και έγινε, πράγμα που ασφαλώς γνώριζαν ότι θα συνέβαινε όσοι έδιναν τις εντολές για τη βίαιη απομάκρυνση του Οτσαλάν σε μια χώρα όπου αποδεδειγμένα αλώνιζαν εκατοντάδες πράκτορες.

- Δηλαδή, απ' όσα λέτε, η κυβέρνηση στο θέμα αυτό παραπλάνησε τον ελληνικό λαό, λέγοντας τα αντίθετα;

- Δυστυχώς, αυτό που ρωτάτε είναι αληθινό. Εφτασε μάλιστα στο σημείο ο κ. πρωθυπουργός να δηλώνει για το θέμα αυτό, όπως καταγράφεται στην εφημερίδα «Νέα» στις 17/2/1999: «Θέλω να τονίσω κατηγορηματικά ότι είχαμε διασφαλίσει τη σίγουρη μετάβαση του Οτσαλάν σε χώρες, όπου εξασφαλίζονταν η προστασία του και η παροχή ασύλου (...) αλλά ο Οτσαλάν επέλεξε, σε συνεννόηση με τρίτους παράγοντες, να προχωρήσει σε μονομερείς συνομιλίες με την κυβέρνηση της Κένιας και να προχωρήσει σε δικές του επιλογές κινήσεων (...) Τονίζω κατηγορηματικά πως ο Οτσαλάν ούτε μας ενημέρωσε, ούτε μας ανέφερε τη φύση των συναντήσεών του με τους Κενιάτες ή όσους μεσολάβησαν, ώστε να αποφασίσει με απόλυτα δική του ευθύνη τη μετακίνησή του». Ολα τα υπό του Σημίτη αναφερόμενα αποδείχτηκαν στο δικαστήριο ότι είναι ψευδή.

Ο κ. Καλεντερίδης κατέθεσε κατηγορηματικά ότι ο Οτσαλάν δεν είχε καμιά επαφή με την Κένια και ότι η συμφωνία για την αποχώρηση του Οτσαλάν από την πρεσβευτική κατοικία, με τελικό προορισμό την Ολλανδία, έγινε αποκλειστικά μεταξύ της κυβέρνησης της Κένιας και της ελληνικής Πρεσβείας στην Κένια, που ενεργούσε κατ' εντολήν της ελληνικής κυβέρνησης.