«Δεν έμαθα ακόμα να ζωγραφίζω» έλεγε ο Γιώργος Μαυροΐδης. Κι όμως, για τους σπουδαστές της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας, για πολλούς σημαντικούς Ελληνες καλλιτέχνες, δικαίως, ήταν ο μεγάλος δάσκαλος. Ο Γ. Μαυροΐδης δεν είναι πια κοντά μας. Ο κορυφαίος δημιουργός, μας αποχαιρέτησε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, για το τελευταίο ταξίδι. Για να βρεθεί κοντά στους αγαπημένους φίλους και συνοδοιπόρους του στη ζωή και την τέχνη, τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα, τον Διαμαντή Διαμαντόπουλο, τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Νίκο Εγγονόπουλο... Σε ηλικία 91 χρόνων, άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στην Αθήνα, όπου ζούσε περιορισμένος τα τελευταία χρόνια λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε.

Ο Γ. Μαυροΐδης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1912, αλλά τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Κύπρο απ' όπου καταγόταν. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά από μία δεκατριάχρονη πορεία στο διπλωματικό σώμα, το 1959 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Από τη Σχολή αποχώρησε το 1982, ενώ την περίοδο 1975 - 1977 διατέλεσε διευθυντής και αργότερα ο πρώτος πρύτανης.

Στη ζωγραφική υπήρξε αυτοδίδακτος και μετά το τέλος του Β' παγκόσμιου πολέμου άρχισε να ζωγραφίζει συστηματικά, πειραματιζόμενος με τις τεχνικές του λαδιού, της τέμπερας, της υδατογραφίας και της εγκαυστικής (είδος χαρακτικής). Στη δεκαετία 1954 - 1964, κατακτώντας το προσωπικό του ύφος - δισδιάστατος χώρος, επίπεδα, λαμπρά χρώματα, δυναμική και εκφραστική πινελιά - επιβλήθηκε στους πρωτοποριακούς κύκλους της Αθήνας και του εξωτερικού, και έγινε κατά κάποιον τρόπο ο σύνδεσμος ανάμεσα στον «ελληνοκεντρισμό» της γενιάς του '30 και στη διεθνή ιδεολογία των νεοτέρων. Στη συνέχεια, οι βασικοί χαρακτήρες της δουλιάς του θ' αποκρυσταλλωθούν σ' ένα ευανάγνωστο ύφος και σε μια κλασικά οργανωμένη εξπρεσιονίζουσα εικονογραφία. Κατ' εξοχήν κολορίστας, σχεδίαζε με το χρώμα, χτίζοντας τη σύνθεσή του με βάση τους χρωματικούς συσχετισμούς.

Η μεγάλη προσφορά του Γ. Μαυροΐδη, δεν είναι μόνο η ζωγραφική ή η λογοτεχνική του δραστηριότητα. Ο Γ. Μαυροΐδης, υπήρξε δάσκαλος πολλών σημαντικών καλλιτεχνών μας. Η σχέση ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή «είναι μια "ερωτική" φιλοσοφία με βαθύτερη έννοια» έλεγε το 1991 σε συνέντευξή του στο «Ρ». «Πρέπει να υπάρχει μια μύηση των νέων και επομένως πρέπει να υπάρχει όλος ο αναγκαίος ψυχισμός. Χρειάζεται μεγάλη αγάπη... Η τέχνη τα τελευταία 40 χρόνια, το κλίμα και η "πιάτσα" της τέχνης, όχι μόνο εδώ αλλά και αλλού, συνέτειναν στο να ξεχαστεί αυτό που λέω. Ετσι, τεχνοκρατικά, προσπαθούν να μάθουν ορισμένα παιδιά τι να κάνουν για να γίνουν έμποροι...».

«Είναι πάρα πολύ δύσκολο να έχει κανείς τα "προς το ζην" από τη ζωγραφική. Τις περισσότερες φορές, όταν ένας είναι πραγματικός καλλιτέχνης, είναι πολύ πιθανό να μην μπορεί να υπάρξει... Και αυτό έχει σχέση με τους κριτικούς, με τους εμπόρους, με τις λεγόμενες "κλίκες", αλλά και με ορισμένους οι οποίοι παρουσιάζονται τώρα σαν αγοραστές. Ολα αυτά γίνονται πολλές φορές εις βάρος της πραγματικής καλλιτεχνικής ψυχής... Μεγάλος ζωγράφος δε βγήκε κανένας. Και το τονίζω αυτό. Αλλά αληθινοί ή όχι ζωγράφοι υπάρχουν. Προσπαθεί κανένας έξω απ' όλον αυτόν το συρφετό, να κάνει λιγάκι πιο αληθινό έργο».

Μετά από μεγάλη καθυστέρηση, λόγω έλλειψης χρημάτων, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ανακοίνωσε τις πολυπόθητες νέες επιχορηγήσεις τεσσάρων νέων ταινιών. Συγκεκριμένα στο πλαίσιο του χρηματοδοτικού προγράμματος «Ορίζοντες» ενισχύονται οι ταινίες:

• «Πρόβα για τρικυμία» με 300 χιλ. ευρώ, σε σενάριο και σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, παραγωγή Γιάννη Σολδάτου και με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο. Το σενάριο της ταινίας του θέλει το διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου να καλεί έναν βετεράνο κωμικό σταρ να παίξει τον Πρόσπερο (του Σαίξπηρ).
• «Λευκά σοσόνια», με 265 χιλ. ευρώ, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Φώτου Λαμπρινού και παραγωγή της Αντιγόνης Γαβριατοπούλου. Ο Λαμπρινός επιστρέφει μετά από δεκαέξι χρόνια στο σινεμά -φιξιόν (τελευταία του ταινία το «Δοξόμπους» του 1987) εγκαταλείποντας τα ντοκιμαντέρ. Στην ταινία του βρισκόμαστε στα βουνά του εμφυλίου πολέμου, το 1949. Ενα παντρεμένο και αγαπημένο ζευγάρι κάτω από την πίεση των γεγονότων χωρίζει.
• «Αληθινή ζωή», με 300 χιλ. ευρώ, σε σενάριο Παναγιώτη Κούτρα - Παναγιώτη Ευαγγελίδη, σκηνοθεσία Παναγιώτη Κούτρα (που έγινε γνωστός με το b-movie επιστημονικής φαντασίας «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά»), παραγωγή Τάκη Βερέμη και με πρωταγωνίστρια τη Γαλλίδα Αννα Μουγκλαλίς.
• «El Greco», με 350 χιλ. ευρώ, σε σενάριο Τζάκι Παβλένκο βασισμένο στη μυθιστορηματική βιογραφία του Δ. Σιατόπουλου «Greco, ο ζωγράφος του Θεού», σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Γιάννη Σμαραγδή.

Επίσης, στο πλαίσιο του προγράμματος «Κίνητρο ΙΙ», που στηρίζει τις ιδιωτικές παραγωγές, επιδοτούνται δύο ακόμη νέες ταινίες από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Πρόκειται για την ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη «Η καρδιά του κτήνους» (με 117 χιλ. ευρώ), που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πέτρου Τατσόπουλου και την ταινία του Δημήτρη Μακρή «Ε Tanti Saluti» (με 88 χιλ. ευρώ).

Την τραγωδία του Ευριπίδη «Εκάβη», που είναι μια «απελπισμένη κραυγή απόγνωσης ενάντια στα δεινά του πολέμου», παρουσιάζει το «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, την Παρασκευή 25 και το Σάββατο 26 Ιούλη, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Η «Εκάβη» του Ευριπίδη, η τραγική μορφή της Τρωαδίτισσας βασίλισσας, ενσαρκώνεται από τη σπουδαία ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση - σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, σκηνικά - κοστούμια Αγνής Ντούτση, μουσική Γιώργου Κουρουπού. Τους ρόλους ερμηνεύουν: Δέσποινα Μπεμπεδέλη (Εκάβη), Σπύρος Μαρκόπουλος (Φάντασμα του Πολύδωρου), Λήδα Τασοπούλου (Πολυξένη), Θανάσης Κουρλαμπάς (Οδυσσεύς), Γιάννης Ροζάκης (Ταλθύβιος), Γιώργος Κροντήρης (Αγαμέμνων), Κώστας Αθανασόπουλος (Πολυμήστωρ). Κορυφαίες - Χορός: Ανδρομάχη Γεωργίου, Γεωργία Ανέστη, Στέλλα Κρούσκα, Μαρία Ζερβού, Λένα Μαραβέα, Σοφία Φαραζή, Αθηνά Μπερδέκα.

Η «Εκάβη» ανήκει στον κύκλο των τραγωδιών του Ευριπίδη που αντλούν το μύθο τους από τις ιστορίες των ηττημένων του Τρωικού πολέμου. Βασισμένος στα πάθη τους, ο μεγάλος τραγικός ποιητής γράφει τα έργα αυτά, ενώ ο Πελοποννησιακός πόλεμος είναι σε εξέλιξη, η Ελλάδα έχει αιματοκυλιστεί και δεν υπάρχουν παρά μόνο ηττημένοι. Η Εκάβη, δούλα η ίδια, ζει το φόνο και των δύο της παιδιών, της Πολυξένης και του Πολύδωρου. Για να εκδικηθεί, καταστρώνει σχέδιο να τυφλώσει το φονιά -Πολυμήστορα, βασιλιά της Θράκης, και να σκοτώσει τα παιδιά του. Ετσι, «θα κόψει το χέρι που σήκωσε χέρι». Η τραγικότερη για κάποιους μορφή του παγκόσμιου θεάτρου, η μάνα - Εκάβη, φτάνει στη λύτρωση.