Αναρωτιέται κανείς για το δήθεν ξάφνιασμα της ελληνικής κυβέρνησης, με το οποίο αντέδρασε στις προκλητικές δηλώσεις του πρωθυπουργού της Τουρκίας Τ. Ερντογάν, με αφορμή τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, την οποία αποκαλεί «ειρηνευτική επιχείρηση». Πράγματι, θα αποτελούσε ξάφνιασμα, αν ήταν τόσο πολύ αφελείς. Ωστόσο, στην πολιτική, η αφέλεια δεν είναι το βασικό κριτήριο, για να αξιολογήσει κανείς πολιτικές στάσεις και επιλογές. Πρώτα και κύρια, είναι ζήτημα πολιτικών προσανατολισμών και πολιτικής στάσης, μέσω των οποίων επιδιώκονται συγκεκριμένα αποτελέσματα. Και γι' αυτά ελέγχεται η ελληνική κυβέρνηση.

Κατ' αρχήν, μια ψύχραιμη ανάγνωση των δηλώσεων αυτών του Τούρκου πρωθυπουργού, μπορεί μεν να προκαλεί αγανάκτηση, σε καμία, όμως, περίπτωση, δεν μπορεί να ξαφνιάζει κανέναν που δε θέλει να «ξαφνιάζεται». Αυτή, εξάλλου, είναι η τουρκική πολιτική στο Κυπριακό εδώ και 29 χρόνια, από τότε, δηλαδή, που ξέσπασε η εισβολή μέχρι σήμερα. Αυτήν την πολιτική προβάλλουν και προωθούν επί τόσα χρόνια, με την ανοχή, αλλά και, σε πολλές περιπτώσεις, την ενθάρρυνση, του αμερικανοΝΑΤΟικού παράγοντα, του ίδιου, δηλαδή, παράγοντα, που με τη στάση του, το διάστημα 20 Ιούλη - 16 Αυγούστου 1974, ενθάρρυνε την εισβολή και εδραίωσε τα τετελεσμένα γεγονότα που αυτή έφερε. Το μόνο που όλα αυτά τα χρόνια αλλάζει, καθώς βρίσκεται σε μια πορεία διαρκούς διολίσθησης, είναι η στάση της ελληνικής πλευράς. Ο όλο και βαθύτερος εγκλωβισμός, τόσο της Ελλάδας, όσο και της Κύπρου στη λογική της προσδοκίας «λύσης» από τους Αμερικανούς, οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη έκπτωση θέσεων. Για να φθάσουμε σήμερα στο σχέδιο Ανάν «ως βάση για συζήτηση» για τη λύση του Κυπριακού.

Δεν μπορεί, λοιπόν, η κυβέρνηση να ξαφνιάζεται, εκτός εάν την ξαφνιάζει η ίδια η πολιτική της, με τα αποτελέσματα που αυτή παράγει. Ολα αυτά τα χρόνια, οι προσανατολισμοί και οι επιλογές που έγιναν οδηγούσαν και συνεχίζουν να οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σ' αυτά τα αποτελέσματα. Ο εγκλωβισμός του Κυπριακού στα αμερικανοΝΑΤΟικά γρανάζια, ο οποίος, στην πράξη, το συρρικνώνει σε ελληνοτουρκική, υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, διαφορά, σε συνδυασμό με την ψεύτικη προσδοκία πως δήθεν η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα οδηγήσει σε λύση και του προβλήματος. Αλλά και η συνεχής πορεία αποδιεθνοποίησης του Κυπριακού, που τελικά αποτυπώθηκε μέσα από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις του σχεδίου Ανάν, όπου από πρόβλημα εισβολής και κατοχής - με τη βούλα, μάλιστα, του ΟΗΕ - μετατρέπεται σε διαφορά μεταξύ δύο κοινοτήτων, όλα αυτά είναι οι βασικοί παράγοντες της τροπής που έχουν πάρει τα πράγματα. Γι' αυτό κανείς δεν μπορεί να ξαφνιάζεται.

Εκτός όλων των άλλων, αυτό το ξάφνιασμα της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις δηλώσεις Ερντογάν, υποδηλώνει και μια συνενοχή, την οποία προσπαθούν να αποποιηθούν και να συγκαλύψουν, προβάλλοντας ως άλλοθι πως δήθεν πίστεψαν ότι κάτι αλλάζει στην τουρκική πολιτική. Το πρόβλημα είναι, λοιπόν, η πολιτική της κυβέρνησης, που με τον εγκλωβισμό στα νεοταξίτικα δόγματα φέρνει όλα τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» στα μέτρα που υπαγορεύει η εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων.