Ζέστη κάνει. Τα απογεύματα καυτά και ατέλειωτα είναι. Γιατί όμως γκρινιάζουμε; Αυτό δεν ονειρευόμαστε όλους τους γκρίζους, παγωμένους και μελαγχολικούς χειμωνιάτικους μήνες; Ας ετοιμάσουμε ένα πες - μελμπά για να φτιάξει το κέφι μας. Θα χρειαστούμε ένα κιλό παγωτό βανίλια, 6-8 ροδάκινα, ένα βαζάκι μαρμελάδα φραμπιάζ, τρεις κουταλιές της σούπας λικέρ φράουλας και ζάχαρη. Θα καθαρίσουμε και θα κόψουμε στη μέση τα ροδάκινα. Θα αφαιρέσουμε το κουκούτσι και θα τα βάλουμε να βράσουν για δέκα λεπτά σε ένα λίτρο νερό με ένα νεροπότηρο ζάχαρη.

Τώρα, μέσα στο μίξερ θα βάλουμε τη μαρμελάδα, το λικέρ και μερικές κουταλιές της σούπας νερό. Θα το χτυπήσουμε μέχρι τα υλικά να γίνουν ρευστά. Σε ένα μπολ θα βάλουμε μια μεγάλη μπάλα παγωτό και δυο μικρότερες. Δεξιά και αριστερά θα τοποθετήσουμε τα ροδάκινα και θα περιχύσουμε το παγωτό με τη σάλτσα. Εάν μας κάνει κέφι μπορούμε να προσθέσουμε και μερικά μπισκότα. Ετσι, για να φαίνεται ωραιότερο. Εύγευστο είναι έτσι και αλλιώς.

Αύγουστος μπήκε. Η σελήνη είναι έξι ημερών, ο ήλιος δύει στις 19.33'. Η ζέστη όμως μας ταλαιπωρεί. Μα αν δεν κάνει ζέστη τώρα, πότε θα κάνει; Δεν ανησυχούμε. Θα επιζήσουμε, το ξέρουμε. Το θέμα όμως είναι πως τίποτε δε λειτουργεί κανονικά και κυρίως το μυαλό μας που μοιάζει σαν χαλασμένο γιαούρτι. Στην ουσία δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε τίποτε. Ομως θέλουμε δε θέλουμε πρέπει να φάμε, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να μαγειρέψουμε. Προσωπικά αρκούμαι σε μια σαλάτα και με φρούτα και μάλλον οι περισσότεροι το ίδιο κάνουν. Στην περίπτωση όμως που δεν ανήκετε σ' αυτήν την κατηγορία και θέλετε και να δράσετε αλλά και να αντιδράσετε στην καλοκαιρινή βαρεμάρα, τότε: Πάρτε ένα κοτόπουλο, χωρίστε το σε μερίδες, πλύντε το καλά και βάλτε στο ψυγείο από το βράδυ να μαριναριστεί με αλάτι, πιπέρι και λεμόνι. Την επομένη το μεσημέρι θα βάλετε λίγο λάδι στο ταψί και θα το βάλετε στο φούρνο. Οταν θα έχει πιει το λάδι του θα ρίξετε χυμό από λεμόνι. Αν πάλι θέλετε να κάνετε σκέτες πατάτες φούρνου δοκιμάστε να ρίξετε αντί για νερό χυμό φρέσκο πορτοκάλι και θα με θυμηθείτε. Η μαγειρική θέλει εμπειρία αλλά κυρίως φαντασία. Καλό μήνα και καλή όρεξη!

Στις 6 Αυγούστου του 1945 οι ΗΠΑ, χωρίς να συντρέχει κανένας απολύτως λόγος πολεμικής ανάγκης, έριξαν στην πόλη την πρώτη ατομική βόμβα μετατρέποντας σε πραγματική κόλαση τη Χιροσίμα, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πάνω από 145 χιλιάδες αθώους και ανυποψίαστους πολίτες. Αυτή η ημερομηνία, αυτός ο γεωγραφικός χώρος, αυτή η εγκληματική ενέργεια και οι τρομερές συνέπειες της θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη της όλης της οικουμένης. Για πάντα. Σήμερα θα κάνουμε ένα μικρό οδοιπορικό στη μαρτυρική πόλη με ξεναγό τον Βασίλη Λιόγκαρη. Πάμε.

«Ηταν όνειρο ζωής να επισκεφθώ τη Χιροσίμα. Ενα μακρινό ταξίδι στον τόπο, το χρόνο, την ανάμνηση. Να φθάσω προσκυνητής στο χώρο του μαρτυρίου. Να καταθέσω ένα στεφάνι από χάρτινα χρωματιστά λουλούδια κι ένα κερί στη μνήμη 200 χιλ. νεκρών που άφησε πίσω του το τεράστιο μανιτάρι του θανάτου, με την αιώνια ευχή. Ποτέ πόλεμος πια. Ποτέ Χιροσίμα, ποτέ Ναγκασάκι, ποτέ Κόσσοβο πια. Ποτέ Αφγανιστάν. Ποτέ Ιράκ.

Με μεγάλες ρωγμές οι τάφοι ανοίγουν και οι ψίθυροι γίνονται φωνές και οι φωνές κραυγές. Και οι κραυγές αλαλαγμοί απελπισίας κι απόγνωσης σ' ένα πανανθρώπινο κατηγορώ...! Παρέλαυναν μπροστά μου τερατώδεις σκιές φαντασμάτων με τις κόγχες των ματιών πεταμένες, τραγικές σκιές φρίκης με καμένα πρόσωπα και σάρκες αλλοιωμένες να κρέμονται από τ' ακροδάχτυλα σαν σταλαχτίτες.

Τα 830 χιλιομ. που χωρίζουν την πόλη από το Τόκιο καλύφθηκαν μέσα στον εκπληκτικό χρόνο και σε ακρίβεια δευτερολέπτου σε 4 ώρες και 51 λεπτά, χάρη στην τελειότητα του τρένου - βολίδας με τις πιο σύγχρονες ανέσεις και την τέλεια ενημέρωση, δίνοντάς σου την εντύπωση πως βρίσκεται σ' ένα προάστιο της τεράστιας πρωτεύουσας μια και όλη αυτή η απόσταση (830 χιλ.) διανύονταν μέσα από πυκνοκατοικημένες μεγαλουπόλεις (Γιοκοχάμα - Κιότο - Κέμπε - Ολάκα) χωρίς να δει το μάτι σαν ύπαιθρο».

«Σήμερα η Χιροσίμα μια ολοζώντανη πόλη σχεδόν 2 εκατ. κατοίκων δε θυμίζει τίποτα από το φρικτό παρελθόν της. Τώρα οι νέοι παίζουν φλιπεράκια και κουλοχέρηδες σε δεκάδες μαγαζιά γύρω από το σταθμό πλαισιωμένοι από μια εκκωφαντική μουσική. Τεράστιοι ουρανοξύστες, μεγαλοκαταστήματα και ξενοδοχειακά κέντρα - στα δέλτα των πολλών ποταμών της Πόλκι - προσπαθούν να πνίξουν την οδύνη που πέρασε και να δώσουν μια νότα μεγαλοπρέπειας, κοσμικότητας και μεγάλης εμπορικής ανάπτυξης.

* * *

Τι απομένει; Το πάρκο του μνημείου Ειρήνης, που κουβαλά στις πλάτες του τις συνέπειες του πιο φρικτού εγκλήματος που διαπράχτηκε ποτέ στην αιωνιότητα από τους Αμερικανούς σε βάρος αθώων πολιτών.

Ενα καταστραμμένο κτίριο, το μοναδικό (παλιά νομαρχία) που απόμεινε διατηρημένο, να θυμίζει την αποφράδα μέρα. Μερικά καλοφυλαγμένα σε σκοτεινό μέρος, βιβλία με χιλιάδες ονόματα, μια φλόγα που δε σβήνει ποτέ, άφθονα χάρτινα πολύχρωμα λουλούδια, χάρτινα ομοιώματα πελαργών, σύμβολα ειρήνης και ένα μουσείο με τις εικόνες της φρίκης, ένα ολοκληρωτικά καταστραμμένο τοπίο, ένας «κρανίου τόπος». Κατάρας και θλίψης. Σκιές μόνο που απόμειναν στους τοίχους, τις σκάλες, τα πεζούλια, ενώ τα άτομα εξαερώθηκαν, εξαχρειώθηκαν και εξαφανίστηκαν.

Φυσιογνωμίες που απόμειναν, σκληρές και παραμορφωμένες διηγούνται (σε βίντεο) τη φρίκη και το θάνατο. Λιωμένα μέταλλα και κρύσταλλα, ρημαγμένα ρούχα, καμένες σάρκες, μια άμορφη ρευστή μάζα.

* **

Η οδύνη κι ο πόνος που σμίγουν στην ατμόσφαιρα απαιτούν την οριστική κατάργηση των ατομικών όπλων.

Πικρές μνήμες με λίγα ξεραμένα λουλούδια που ποτέ δεν πρέπει να σβήσουν...

Και μια τελευταία ευχή για την ειρήνη. Μεγάλο το ταξίδι, λίγος ο χρόνος, η καρδιά αναπαυμένη».

Ενα βιβλίο γραμμένο με αγάπη, θαυμασμό αλλά και με αντικειμενικότητα επιχειρεί να καταγράψει την πολυτάραχη καλλιτεχνική πορεία του Στέλιου Καζαντζίδη. Μιλά για τη φωνή του, για το έργο του, τις συμπράξεις, τις επιδόσεις του, τι παύσεις του και τις αποχές του. Για τις άρνησή του να εμφανίζεται σε λαϊκά κέντρα, να γυρίζει βίντεο- κλιπ, τη δυσκολία που είχε στο να χαρίζει ένα χαμόγελο και την «παραγγελιά», στην οποία δεν υπέκυπτε. Αναφερόμαστε στο βιβλίο του Κώστα Μπαλαχούρη «Κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω: Η πορεία και τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη» (εκδόσεις «Ατραπός»), που είναι αποτέλεσμα μιας πολύχρονης έρευνας και που στηρίζεται σε συνομιλίες που είχε ο συγγραφέας με τον ίδιο τον τραγουδιστή. Αλλά και με φίλους, συνεργάτες, δημιουργούς, μουσικούς, ερμηνευτές. Ο Κώστας Μπαλαχούρης δεν αγιοποιεί -πώς θα μπορούσε άλλωστε;- τον Στέλιο Καζαντζίδη. Προσπαθεί να απαντήσει στα ερωτήματα που θέτει, όχι μόνον ο ίδιος, αλλά και ο πολύς κόσμος, με λίγα λόγια επιχειρεί να κατανοήσει το μουσικό αυτό φαινόμενο. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε: Ακόμη και όσοι από εμάς δεν είναι θιασώτες της λαϊκής μουσικής, ακόμη και όταν ο άνθρωπος Καζαντζίδης, σε άτυχες στιγμές της ζωής του, μας απογοήτευσε, εντούτοις, δεν υπάρχει κανείς που δε συγκινείται από αυτή την εξαιρετική, τη γνήσια λαϊκή, τη μοναδική θα λέγαμε φωνή. Μια φωνή που θα υπάρχει ακόμη και όταν εμείς δε θα υπάρχουμε.

Ο Λάζαρος και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης έχουν εμπνεύσει πολλούς ζωγράφους, συγγραφείς, ποιητές στη διάρκεια των αιώνων. Διότι ο καθένας έβλεπε και βλέπει αυτές τις δυο προσωπικότητες από τη δική του σκοπιά, με αποτέλεσμα να ερμηνεύει τη στάση τους, τη ζωή αλλά και το θάνατό τους εντελώς διαφορετικά. Από τις εκδόσεις «Ροές» κυκλοφόρησαν τα διηγήματα του Λεονίντ Αντρέγιεφ: Λάζαρος - Ιούδας Ισκαριώτης. Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας αυθαίρετα, αλλά τολμηρά, τα υλικά της Βίβλου σκιαγραφεί τον δικό του Λάζαρο και τον δικό του Ιούδα, αποκαλύπτοντας ακόμη μια φορά το πολύπλευρο ταλέντο του. Γράφει: «Ο Λάζαρος υποτάχτηκε αδιάφορα σε όλα όσα του έκαναν, και σύντομα μεταμορφώθηκε σ' ένα από φυσικό του παχύ, όμορφο γέροντα, το γαλήνιο και καλοκάγαθο παππούλη αμέτρητων εγγονιών. Ακόμα δεν είχε φύγει από τα χείλη του το χαμόγελο με το οποίο αφηγούνταν αστείες ιστορίες, ακόμα κρυβόταν στις γωνιές των ματιών του η γαλήνια τρυφερότητα του γέροντα, αυτή την όψη είχε. Δεν τόλμησαν όμως να του βγάλουν τα γαμπριάτικα ρούχα, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν το βλέμμα του - τα σκούρα και φοβερά κρύσταλλα μέσα από τα οποία κοιτούσε τους ανθρώπους το ίδιο ασύλληπτο Υπερπέραν».

Οσο για τον Ιούδα; Οχι δεν είναι προδότης. Είναι ένας βασανισμένος άνθρωπος, μια τραγική μορφή, είναι ένας μάρτυρας που ακολουθεί το πεπρωμένο του. Εχει μια τυραννισμένη ψυχή, μια ενοχική συνείδηση που τον οδηγεί στην προδοσία. Η μετάφραση από τα ρώσικα είναι της Σταυρούλας Αργυροπούλου.