Associated Press

Αναμφισβήτητα είναι αυτός ένας σοβαρός λόγος - αλλά όχι ο μοναδικός. Γιατί ο καυγάς στην ηγεσία και όλος ο θόρυβος γύρω απ' αυτόν σχετίζεται και με τη μελλοντική πολιτική του μεγάλου αυτού συνδικάτου και την προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να του επιβάλλουν μια ηγεσία συμβιβασμών και συνεχών υποχωρήσεων στα κελεύσματα των μονοπωλίων.

Την αφορμή για την εκδήλωση των διαφωνιών στην ηγεσία του IG Metall έδωσε η απότομη διακοπή του απεργιακού αγώνα (τον Ιούνη) για την καθιέρωση και στη μεταλλοβιομηχανία της Ανατολικής Γερμανίας της βδομάδας των 35 ωρών εργασίας, όπως στη Δυτική Γερμανία, αντί των 38 ωρών που εξακολουθεί να υπάρχει 13 χρόνια μετά την ένωση της Γερμανίας. Εννοείται ότι λίγες μέρες νωρίτερα το Συνδικάτο Χαλυβουργίας - πάλι με απεργιακό αγώνα - είχε πετύχει την εξίσωση των 35 ωρών, που όμως θα καθιερωθεί σταδιακά ως το 2009.

Την κήρυξη, όπως και την απότομη διακοπή της απεργίας των μεταλλεργατών κήρυξε ο τότε πρόεδρος του IG Metall, Κλάους Τσβίκελ. Τη διακοπή τη δικαιολόγησε με το επιχείρημα ότι στην πορεία της απεργίας έγιναν τακτικά λάθη και ότι υπήρξε αρνητική αντίδραση στο αίτημα των 35 ωρών, τόσο από την πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας, όσο και από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.

Associated Press

Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις του IG Metall

Επικεφαλής του απεργιακού αγώνα των μεταλλεργατών είχε τεθεί ο Β' πρόεδρος του σωματείου, Γίργκεν Πέτερς, που είχε πρόσφατα υπερψηφιστεί ως πρόεδρος του IG Metall στη θέση του προηγούμενου προέδρου Τσβίκελ, που ουσιαστικά παραιτήθηκε μάλλον πρόωρα κάτω από την πίεση. Επίσης ο Τσβίκελ ήταν αντίθετος με την υποψηφιότητα του Πέτερς και είχε ταχθεί υπέρ ενός άλλου, «διαλλακτικού» υποψηφίου.

Η «Γιούγκε Βελτ» (16 Ιούλη) σε δισέλιδο άρθρο για τα παρασκήνια και τη σημασία του απεργιακού αγώνα των μεταλλεργατών στην πρώην ΓΛΔ έγραφε σχετικά με τη διαμάχη Τσβίκελ - Πέτερς:

«Η αντίθεση μεταξύ του αποχωρούντος Α' προέδρου Κλάους Τσβίκελ και του Β' προέδρου Γίργκεν Πέτερς είναι μια από καιρό υποβόσκουσα σύγκρουση μεταξύ δύο στρατοπέδων. Το ότι εκδηλώθηκε δημόσια, δείχνει το βαθύ ρήγμα στο συνδικάτο που πάντα προσπαθούσε να εμφανίζεται ενωμένο. Τα δύο στρατόπεδα διαφέρουν ως προς τη θέση τους απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία... Πάντως και από τα δύο στρατόπεδα απουσιάζει ο «εξτρεμισμός»: Δεν πρόκειται για αντιπαράθεση μεταξύ μιας αντικαπιταλιστικής με τάση προς το σοσιαλισμό Αριστεράς, από τη μια, και μιας σοσιαλδημοκρατικής/ συντηρητικής Δεξιάς από την άλλη, που «να έχει προδώσει την εργατική τάξη». Οι διαφορές σχετίζονται με το βαθμό των δραστηριοτήτων. Αλλά μια και οι διαφορές αυτές για τη συνδικαλιστική πολιτική στον καπιταλισμό δεν είναι ασήμαντες, γι' αυτό το λόγο οι αντιθέσεις είναι σφοδρές.

Associated Press

Ποτέ δε λείπουν οι ουρές έξω από τα γραφεία ανεργίας

Η άλλη πλευρά, που εκπροσωπείται από τον Τσβίκελ, έχει σε μεγάλο βαθμό αποδεχτεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα της «πολιτικής της προσφοράς» και της συνδεδεμένης μ' αυτό φθήνιας του εμπορεύματος εργασία. Γι' αυτό, σύμφωνα με την πτέρυγα Τσβίκελ, το IG Metall πρέπει να συγκεντρωθεί στη «διαμόρφωση» και όχι στο «μπλοκάρισμα» των διαδικασιών αλλαγής (δηλ. των «μεταρρυθμίσεων») που γίνονται τώρα και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση έξω από τη συμμαχία με το SPD. Ετσι, κατά τον Τσβίκελ, η επιρροή των συνδικάτων στην πολιτική μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την άμεση επαφή με το κόμμα και τους βουλευτές του και όχι με απεργίες, που θα είναι το έσχατο μέσο, στην ανάγκη.

Το άρθρο της «Γιούγκε Βελτ» καταλήγει: Οι συνθήκες έχουν αλλάξει: «Δεν κάθεται πια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ο υπαρκτός σοσιαλισμός και κανένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν ενδιαφέρεται πια για ισότητα δυνατοτήτων... Αλλά όποιος αγωνίζεται (απεργιακά) μπορεί και να χάσει, όμως όποιος δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει».

Αν η εκουαδοριανή Αμαζονία είχε φωνή, θα έβγαζε κραυγή μεγάλη. Τα τελευταία 30 χρόνια, οι δραστηριότητες των πετρελαϊκών πολυεθνικών είχαν δραματικές επιπτώσεις γι' αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Η πρώτη πληγή άνοιξε στη δεκαετία του '60. Η «Τεξάκο», με τη στήριξη της «Πεδροεκουαδόρ», κατασκεύασε έναν πετρελαιαγωγό που διέσχιζε τις Ανδεις. Το 1993, εκπρόσωποι των ιθαγενών και των αγροτών κατέθεσαν μήνυση για ζημιές στο περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων, που ανέρχονται σε 1.500.000.000.000 δολάρια.

Τελικά, οι ιθαγενείς και οι αγρότες της Αμαζονίας καταφέρνουν να καθίσουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου την εταιρία «Σεβρόν- Τεξάκο». Μετά από μακρά περιφορά στα βορειοαμερικανικά δικαστήρια και αφού ένας δικαστής της Νέας Υόρκης απέρριψε την αρμοδιότητα για την εν λόγω περίπτωση, η μήνυση κατατέθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Λόχα, μία τοποθεσία στην εκουαδοριανή Αμαζονία πιο γνωστή ως Λάγο Αγριο (ξινή λίμνη), στη μνήμη της πρώτης πετρελαιοπηγής στο Sour Lake της Πενσυλβανίας το 1858, με μόλις 69 πόδια βάθος και παραγωγή 20 βαρέλια ημερησίως.

«Το κεντρικό επιχείρημα της δίκης, σύμφωνα με την πολιτική αγωγή, που εκπροσωπείται από τον Αλμπέρτο Βράι, έναν από τους πιο επιφανείς δικηγόρους του Εκουαδόρ, είναι ότι στο σχεδιασμό των μεθόδων και στην εφαρμογή των τεχνικών για την πετρελαϊκή εξόρυξη και εκμετάλλευση, η "Τεξάκο" προτίμησε να χρησιμοποιήσει μεθόδους πιο φτηνές ακόμα και αν αυτές μολύνουν το περιβάλλον και τους κατοίκους». Αυτή η τεχνολογία «απαγορευόταν με νόμο στις ΗΠΑ» λέει ο Κριστόμπαλ Μπονιφάς, δικηγόρος που ασχολήθηκε με την υπόθεση στις ΗΠΑ. Με αυτήν τη δίκη πέρα από την έκβασή της, δημιουργείται ένα προηγούμενο με την ενοχοποίηση μιας από τις ισχυρότερες πετρελαϊκές εταιρίες στον κόσμο, που λειτούργησε 28 χρόνια στην εκουαδοριανή Αμαζονία.

Σε αυτό το διάστημα η εν λόγω εταιρία άνοιξε 339 πηγές σε 430.000 εκτάρια. Για την εξόρυξη περίπου 1.500.000.000. βαρελιών, πέταξε χιλιάδες εκατομμύρια βαρέλια νερού και απορριμμάτων, έκαψε δισεκατομμύρια τετραγωνικών ποδιών αερίου. Αν και είναι αδύνατο να μπει τιμή στη φύση, η ζωή έτσι και αλλιώς δεν έχει μέτρο, ωστόσο, οι ζημιές που προκλήθηκαν από τις δραστηριότητες της «Τεξάκο» στην περιοχή, θα μπορούσαν να υπολογιστούν σε χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια για μόλυνση στάσιμων υδάτων, καύση αερίου, αποψίλωση δασών, για το θάνατο άγριων και κατοικιδίων ζώων, για υλικά που χρησιμοποιήθηκαν αλλά δεν πληρώθηκαν, για εφαλάτωση των ποταμών, για ασθένειες (οι περιπτώσεις καρκίνου φτάνουν στο 31%, όταν ο μέσος όρος σε εθνικό επίπεδο είναι της τάξης του 12,3%) κλπ. Στα οποία προστίθεται και η εκμετάλλευση πετρελαίου, που άφησε στο κράτος ένα μέσο όρο 13 δολαρίων το βαρέλι, λιγότερο απ' ό,τι ένα βαρέλι Κόκα-Κόλα (71,4 δολάρια). Την «Τεξάκο» τη βαραίνουν ακόμα η εξάλειψη αρχέγονων λαών όπως οι Τετέτες και Σανσαχουάρις, όπως επίσης και οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές ζημιές που προκλήθηκαν στους ιθαγενείς Σιόνα, Σεκόια, Κοφάν, Κιτσούα και Ουορανί, καθώς και σε αγρότες της περιοχής.

Ωστόσο, η κυβέρνηση του Εκουαδόρ, που δε χορηγεί τίτλους ιδιοκτησίας για εκτάσεις γης σε αυτούς που τις κατοικούν εδώ και αιώνες, επιτρέπει στους πετρελαϊκούς γίγαντες να δηλητηριάζουν τους πνεύμονες του πλανήτη. Ακόμα, οι πετρελαϊκές εταιρίες προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη, ότι χωρίς την πετρελαϊκή εκμετάλλευση δε θα υπάρχει ανάπτυξη στο Εκουαδόρ. Ενας εκπρόσωπος της «Τεξάκο» διαβεβαίωνε μάλιστα: «εάν συνεχιστεί η εκμετάλλευση πετρελαίου στο Εκουαδόρ, αυτό θα ήταν συνώνυμο με την αύξηση της ποιότητας ζωής στη χώρα». Φαίνεται ότι ο παραπάνω κύριος αγνοούσε ότι όταν άρχισε η πετρελαϊκή εκμετάλλευση στο Εκουαδόρ, το εξωτερικό χρέος της χώρας ανερχόταν στα 200.000.000 δολάρια και σήμερα ξεπερνάει τα 16.000 εκατομμύρια δολάρια!

Αυτή η καταγγελία ξεφεύγει από τα όρια της Αμαζονίας. Ξεπερνάει την καταστροφή την οποία καλείται να πληρώσει, τώρα, η «Τεξάκο». Αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Ακόμα, αποτελεί μία ευκαιρία να τεθούν κυρώσεις και εμπόδια στη μόλυνση που προκαλεί η πετρελαϊκή δραστηριότητα, που υφίσταται λόγω του συνδυασμού της πολιτικής εξουσίας με τη διεθνική με το επιχείρημα ότι η πετρελαϊκή εκμετάλλευση είναι τάχα υπέρ των 12.000.000 κατοίκων του Εκουαδόρ. Επιχείρημα που στηρίζει μία πολιτική κουκουλώματος της πραγματικότητας, τον εκφοβισμό εκείνων που αντιτίθενται, την ταπείνωση και λήθη των θυμάτων... ενώ τα δολάρια που έχουν εξοικονομηθεί μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις ευεργέτησαν το σύνολο του πληθυσμού, αφού στην πλειοψηφία τους έχουν εισρεύσει σε λίγες μόνο τσέπες, κυρίως των ισχυρών πολυεθνικών εταιριών και των πιστωτών του εξωτερικού χρέους. Τόση καταστροφή αποτελεί ένα τεράστιο οικολογικό, και όχι μόνο, χρέος, την αποπληρωμή του οποίου οφείλει να απαιτήσει το Εκουαδόρ.

Αυτός ο διακανονισμός έγινε φανερός από την επομένη της εγκαθίδρυσης των αγγλο-αμερικανικών δυνάμεων στη Βαγδάτη. Η γαλλική αστικοφιλελεύθερη ψώρα των «πουρκουάδων», από κοινού με τους απογόνους των Χοετζόλερν και του Τρίτου Ράιχ, κινούσαν το μηχανισμό αναγνώρισης των τετελεσμένων της αγγλο-αμερικανικής κατοχής στο Ιράκ από τον ΟΗΕ με φανερό αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους στην ιρακινή ανοικοδόμηση έστω και με τη μορφή υπεργολάβου.

Οι ΗΠΑ φαίνονται παγιδευμένες στο μιλιταριστικό «άπλωμα» που ξεκίνησε από το Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων. Εάν όμως το ισραηλίτικο πολεμικό «άπλωμα» φιγουράρισε σαν κάτι απλό για τα μέτρα του, δε φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο και με το αμερικανικό «άπλωμα» με αρχή το Ιράκ. Πρέπει να υπενθυμιστεί ότι το δόγμα της ανοιχτής κατάκτησης του πλανήτη από τις ΗΠΑ πήρε τη μορφή, ακριβώς, του μιλιταριστικού «απλώματος». Κάθε αποτυχία του στο Ιράκ και την Παλαιστίνη, μετριέται ως γενικότερη αποτυχία του πολεμικού κατακτητικού δόγματος. Στην αναζήτηση συμμαχικών τους υπηρετικών δυνάμεων οι ΗΠΑ επιστρατεύουν τις ψωραλέες κυβερνήσεις των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών με αντάλλαγμα την παραχώρηση σε αυτές διεθνούς ασυλίας όπως π.χ. Πολωνία, Αλβανία. Αυτή η συμπαράταξη δε δείχνει επιτυχία. Αντίθετα, επηρεάζεται από ένα αυξανόμενο ρεύμα λαϊκής αντίθεσης που μετουσιώνεται αργά, αλλά σταθερά, σε λαϊκή αντίσταση.

Η αναζήτηση ισοκατανομής υποχρεώσεων και δικαιωμάτων μέσα στην καπιταλιστική οικογένεια θα τη ρίξει, πιθανώς, στη δίνη μιας βαθιάς κρίσης που ίσως αποδειχτεί πιο επικίνδυνη. Η λιμνάζουσα αγγλο-αμερικανική κατοχή του Ιράκ, αντί να ισοπεδώνει το λαό του, αντίθετα αυξάνει την αντιστασιακή του διάθεση. Η σκανδαλώδης χάρτινη κατάρρευση του ιρακινού στρατιωτικού επιτελείου, υποχρεώνει το λαό του Ιράκ να σκεφτεί την από τα κάτω οργάνωσή του σε ένα δικό του αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο. Δεν είναι ακόμη γνωστός ο χρόνος και ο τρόπος πραγματοποίησής του. Είναι, όμως, γνωστό ότι η αγγλο-αμερικανική παρουσία είναι παγιδευμένη σε συνθήκες που ευνοούν την ιρακινή αντίσταση. Το άμεσο μέλλον θα δείξει.