Στις 26 του Ιούλη του 1953 υπογράφτηκε το Σύμφωνο Ανακωχής, για το σταμάτημα του πολέμου στην Κορεατική Χερσόνησο μετά από έναν τρίχρονο πόλεμο, τον πρώτο έπειτα από τον τερματισμό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με αποτέλεσμα το διαμελισμό της Κορεατικής Χερσονήσου, ως τα σήμερα, τη μόνιμη εγκατάσταση αμερικανικού στρατού στην περιοχή μέχρι τώρα, που εντείνονται οι ιμπεριαλιστικές επιβουλές κατά της ΛΔ Κορέας τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, και κυρίως το διχασμό ενός λαού που μετά την απελευθέρωσή του από τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό προσδοκούσε να χτίσει το δικό του μέλλον, στη βάση της δικής του λαϊκής εξουσίας. Στο Σύμφωνο Ανακωχής περιλαμβανόταν ο όρος για διευθέτηση του κορεατικού ζητήματος στη βάση των αποφάσεων για το μεταπολεμικό κόσμο, μετά από διεθνή πολιτική διάσκεψη. Αυτή πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη τον Απρίλη του 1954, με τη συμμετοχή της ΛΔ Κορέας και του αντιδραστικού καθεστώτος που είχαν εγκαταστήσει οι Αμερικανοί στη Νότια Κορέα, της ΕΣΣΔ, της ΛΔ Κίνας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας και εκπροσώπων των κρατών που συμμετείχαν στον πόλεμο στο πλευρό των Αμερικανών. Ο συσχετισμός στη διάσκεψη άνισος, έτσι η αυτή δεν έδωσε λύση σε όφελος του κορεατικού λαού, που ποθούσε την κυριαρχία του και την ανεξαρτησία του. Ο διαμελισμός επιβλήθηκε οριστικά.

Στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κορέα πήραν μέρος οι εξής 21 χώρες: Αιθιοπία (με στρατό), Αυστραλία (με στρατό, ναυτικό και αεροπορία), Βέλγιο (με στρατό), Βρετανία (με στρατό, ναυτικό και πεζοναύτες), Γαλλία (με στρατό και ναυτικό), Ελλάδα (ενισχυμένο τάγμα πεζικού και σμήνος μεταφορικών αεροσκαφών), Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία, πεζοναύτες), Καναδάς (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία), Κολομβία (με στρατό και ναυτικό), Λουξεμβούργο (με στρατό), Νέα Ζηλανδία (με στρατό και ναυτικό), Νότια Αφρική (με αεροπορία), Ολλανδία (με στρατό), Ταϊλάνδη (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία), Τουρκία (με στρατό) και Φιλιππίνες (με στρατό). Υγειονομικές μονάδες έστειλαν η Δανία, οι Ινδίες, η Ιταλία, η Νορβηγία και η Σουηδία. Την ηγεσία και τη βάση των δυνάμεων επέμβασης αποτέλεσαν οι Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ. Ο εξοπλισμός όλων των στρατιωτικών δυνάμεων ήταν αμερικανικής προέλευσης, πλην του βρετανικού τμήματος που ήταν βρετανικής κατασκευής. Τέλος, όλα τα εκστρατευτικά σώματα και υγειονομικές μονάδες αποτέλεσαν οργανικά τμήματα υπό τη διοίκηση αμερικανικών μεραρχιών και αντίστοιχων αμερικανικών μονάδων αεροπορίας και ναυτικού, πλην της βρετανικής μεραρχίας που τέθηκε υπό αμερικανικό σώμα στρατού («Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος εις Κορέαν, 1950-1955», έκδοσις Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού, Αθήναι 1977, σελ. 13).

Γιατί, πώς και ποιοι άναψαν τη φωτιά του πολέμου στην Κορεατική Χερσόνησο;

Είναι γεγονός ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ως συνέπεια της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε συνθήκες επαναλαμβανόμενων οικονομικών κρίσεων από τα τέλη της 10ετίας του '20 έως τα τέλη της 10ετίας του '30, δημιουργούσε προσδοκίες ταυτόχρονα με την ανατροπή και καταστροφή του πρώτου τότε στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, και το μοίρασμά του, να αλλάξει τα δεδομένα, σχετικά με το εδαφικό μοίρασμα και τον γεωστρατηγικό έλεγχο και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, ανάμεσα στις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η περιοχή της Απω Ανατολής και του Ειρηνικού ήταν μέσα στους στόχους των μονοπωλιακών συμφερόντων των ΗΠΑ ενάντια σ' αυτά της Ιαπωνίας. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ως προς αυτό από την υπόθεση της επίθεσης της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ, την οποία ενώ οι Αμερικανοί μπορούσαν να την αποτρέψουν, αποφεύγοντας τη μεγάλη καταστροφή, την άφησαν να εξελιχθεί. Ετσι άνοιξε το μέτωπο στον Ειρηνικό. Ηθελαν οι Αμερικανοί να ανοίξει προκειμένου να έχουν το πρόσχημα κήρυξης του πολέμου στην Ιαπωνία και ανάλογα με τα αποτελέσματα του πολέμου να περιορίσουν σε όφελός τους φυσικά τη δράση του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ενώ ο πόλεμος στην Ευρώπη είχε ουσιαστικά τελειώσει από τις 9 του Μάη του 1945 με την υπογραφή της Συνθήκης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας και η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να υπογράψει επίσης την παράδοσή της, οι Αμερικανοί στις 6 και 9 του Αυγούστου του 1945 έριξαν τις πρώτες ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Επομένως, τους χρειαζόταν ένας θύλακος στην Απω Ανατολή, πρώτ' απ' όλα και πάνω απ' όλα ενάντια στο σοσιαλισμό που εξαπλωνόταν, αλλά και στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό.

Βεβαίως τα αποτελέσματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν αυτά που προσδοκούσαν οι ιμπεριαλιστές. Η ΕΣΣΔ όχι μόνο δεν ανατράπηκε, αλλά ήταν η βασική δύναμη ήττας της χιτλερικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, ενώ μετά τον πόλεμο σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης και της Ασίας άρχισε να οικοδομείται ο σοσιαλισμός, αφού εγκαθιδρύονταν σ' αυτές λαϊκή εξουσία. Επομένως, στένευαν τα περιθώρια της ιμπεριαλιστικής δράσης από την άποψη της επέκτασης της παγκόσμιας αγοράς, της εξαγωγής κεφαλαίων, σε συνδυασμό επίσης και με την κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος. Στην περιοχή της Απω Ανατολής, εκτός από το γεγονός ότι εκτείνονταν σοβιετικά εδάφη, εξελισσόταν και η Κινεζική Επανάσταση, η οποία νίκησε και άρχισε τότε στο έδαφος της Κίνας η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η ίδια κατάσταση εξελισσόταν και στην Κορέα.

Η Κορέα, από τα τέλη ακόμη του 19ου αιώνα, ήταν αποικία της Ιαπωνίας. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας με εξάρσεις και υφέσεις ανέπτυσσε στον κορεατικό λαό τη συνείδηση της αντίστασης ενάντια στους αποικιοκράτες. Η νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης άσκησε τεράστια επίδραση στην αντίσταση του κορεατικού λαού ενάντια στους Ιάπωνες, ενώ οι σοσιαλιστικές ιδέες άρχισαν να γίνονται υλική δύναμη του επαναστατικού κινήματος. Ετσι, στα 1925 ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Κορέας και η εργατική τάξη, που αναπτυσσόταν με την ανάπτυξη του καπιταλισμού υπό την επίδραση του ιαπωνικού κεφαλαίου, αποκτά την καθοδηγητική δύναμη της δικής της πολιτικής επαναστατικής πάλης, η οποία μαζικοποιείται, ορισμένες στιγμές παίρνει χαρακτήρα σύγκρουσης και ανοίγει το δρόμο πανεθνικής αντιαποικιοκρατικής πάλης.

Στα 1932 αρχίζει να αναπτύσσεται ένοπλο αντάρτικο κίνημα ενάντια στους αποικιοκράτες, που γρήγορα αποκτά χαρακτήρα λαϊκού επαναστατικού στρατού, ενώ το 1936 συγκροτείται πλατύ πολιτικοστρατιωτικό εθνικό αντιιαπωνικό μέτωπο. Επομένως σ' όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο κορεατικός λαός ανέπτυξε το δικό του λαϊκοεπαναστατικό κίνημα για την απελευθέρωση της χώρας του, έχοντας την αμέριστη συμβολή των σοβιετικών λαών.

Τον Αύγουστο του 1945 οι επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις του κορεατικού λαού μαζί με τον Κόκκινο Στρατό συνέτριψαν τα επίλεκτα στρατεύματα του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, τη στρατιά του Κβαντούν, πράγμα που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ιαπωνική ήττα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έβαλε τέλος στην κυριαρχία του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού στην Κορέα.

Ετσι, η Κορέα απελευθερώθηκε. Το γεγονός ότι χτυπήθηκε ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός και ουσιαστικά ηττήθηκε το αποικιοκρατικό σύστημα στην Κορέα είχε αντίχτυπο και στις ντόπιες αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις και στην άρχουσα τάξη της Κορέας. Η παρουσία του Σοβιετικού Στρατού στη Βόρεια Κορέα βοήθησε τις δημοκρατικές δυνάμεις της Κορέας, με επικεφαλής την εργατική τάξη, στην πάλη εναντίον των δυνάμεων της αντίδρασης. Στις πρώτες γραμμές του επαναστατικού αγώνα του κορεατικού λαού βρισκόταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κορέας. Με την καθοδήγησή του συγκροτήθηκαν διάφορες δημοκρατικές οργανώσεις. Τα προγράμματά τους περιλάμβαναν την εγκαθίδρυση δημοκρατίας, τη δήμευση της γης που ανήκε στο ιαπωνικό κράτος, στις εταιρίες και σε ορισμένα νομικά πρόσωπα, καθώς και της γης των Κορεατών γαιοκτημόνων και τη μεταβίβασή τους στους φτωχούς αγρότες, την εθνικοποίηση των εργοστασίων και εγκαταστάσεων, που ανήκαν στους Ιάπωνες και ντόπιους εθνοπροδότες, καθώς και την εφαρμογή άλλων, δημοκρατικών μετασχηματισμών. Τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 1945, με πρωτοβουλία των λαϊκών μαζών, άρχισε ή διαδικασία της δημιουργίας των οργάνων της λαϊκής εξουσίας - λαϊκές πολιτικές επιτροπές, προσωρινές επιτροπές για την οργάνωση της διοίκησης του κράτους κλπ. Η λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, που αναπτύχθηκε, έβαλε ως σκοπό της την εξάλειψη των υπολειμμάτων του αποικιακού καθεστώτος, την κατάργηση όλων των φεουδαρχικών καταλοίπων και τη δημιουργία των συνθηκών για την ανάπτυξη της Κορέας, ακολουθώντας σοσιαλιστική πορεία.

Το Σεπτέμβρη του 1945 στρατός των ΗΠΑ αποβιβάστηκε στη Νότια Κορέα. Για να συμβάλει στην εφαρμογή των συμφωνιών του αντιχιτλερικού συνασπισμού, που υπογράφτηκαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκασμίου Πολέμου. Ιδιαίτερα στη Διάσκεψη του Πότσδαμ (Ιούλης-Αύγουστος 1945) και τις αποφάσεις της Σύσκεψης της Μόσχας των υπουργών των Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας (Δεκέμβρης 1945). Ο στρατός των ΗΠΑ, όπως και ο Σοβιετικός Στρατός στη Βόρεια Κορέα, είχε την υποχρέωση να δεχτεί τη συνθηκολόγηση και την παράδοση των ιαπωνικών στρατευμάτων στη Νότια Κορέα και να βοηθήσει τις δημοκρατικές δυνάμεις να προετοιμάσουν δημοκρατικό κράτος.

Η Κορέα χωρίστηκε σε δύο ζώνες στρατιωτικής ευθύνης. Στο Βορρά και μέχρι τον 38ο παράλληλο εκτεινόταν η σοβιετική στρατιωτική ζώνη ευθύνης και νότια αυτού του παραλλήλου η αμερικανική. Η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ ήταν προσωρινή στην Κορέα με στόχο τη συγκρότηση ενός ενιαίου και ανεξάρτητου κράτους, όπως σημειωνόταν στις αποφάσεις της Διάσκεψης του Πότσδαμ και σ' αυτές των υπουργών Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας στη Μόσχα. Ομως, οι προθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της στην Κορέα ήταν διαφορετικές. Οπως έδειξαν, όμως, τα γεγονότα που επακολούθησαν, ο στρατός των ΗΠΑ επεδίωκε να ματαιώσει τη λαϊκή δημοκρατική επανάσταση που είχε αρχίσει στη Νότια Κορέα. Το κορεατικό λαϊκό κίνημα ήταν ισχυρό, οι επαναστατικές δυνάμεις το ίδιο, κι ένα ενιαίο κορεατικό κράτος, μετά από χρόνια υπό το ζυγό της αποικιοκρατίας, θα εναντιωνόταν στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Γι' αυτό, παρά τις διεθνείς συμφωνίες και τη θέληση του κορεατικού λαού, διέκοψαν τη δραστηριότητα της Κοινής Σοβιετοαμερικανικής Επιτροπής, που είχε συγκροτηθεί με απόφαση της Σύσκεψης της Μόσχας, για να συμβάλει στη δημιουργία προσωρινής δημοκρατικής κυβέρνησης στην Κορέα, και επέβαλαν, με τη βοήθεια του ΟΗΕ, απόφαση για διεξαγωγή εκλογών μόνο στη Νότια Κορέα. Ετσι, το Μάη του 1948, παρά τις προσδοκίες του κορεατικού λαού και τον πόθο του για εθνική ενότητα, στη Νότια Κορέα σκηνοθετήθηκαν εκλογές. Τον Αύγουστο του 1948 ιδρύθηκε η αποκαλούμενη Δημοκρατία της Κορέας, στην εξουσία της οποίας εγκαταστάθηκαν αντιδραστικά φιλοϊμπεριαλιστικά στοιχεία με επικεφαλής τον Σίγκμαν Ρι.

Σε αυτές τις συνθήκες οι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη Βόρεια Κορέα, με απόφαση κοινών συσκέψεων των κομμάτων και των κοινωνικών οργανώσεων της Βόρειας και της Νότιας Κορέας (Απρίλης και Ιούνης του 1948 στην Πιονγιάνγκ), προχώρησαν τον Αύγουστο του 1948 σε γενικές εκλογές για Ανώτατη Λαϊκή Συνέλευση. Η Ανώτατη Λαϊκή Συνέλευση επεξεργάστηκε Σύνταγμα του λαϊκού δημοκρατικού κράτους, ανακηρύσσοντας τη ΛΔ Κορέας. Η ΛΔ της Κορέας στόχο της έθεσε την ειρηνική ενοποίηση της χώρας.

Ηδη από το 1946, με βάση το πολιτικό πρόγραμμα, που είχε συνταχθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κορέας, είχαν προχωρήσει στη Βόρεια Κορέα ορισμένοι ριζοσπαστικοί μετασχηματισμοί σε όφελος των λαϊκών μαζών, όπως αγροτική μεταρρύθμιση (Μάρτης 1946), η οποία κατάργησε εντελώς την τσιφλικάδικη γαιοκτησία. Η ιδιόκτητη γη των τσιφλικάδων δημεύτηκε και διανεμήθηκε σε 720.000 οικογένειες αγροτών, οι οποίοι ή κατείχαν λίγη γη ή ήταν ακτήμονες. Εγινε η εθνικοποίηση της βιομηχανίας (Αύγουστος 1946), που είχε συνέπεια το 80% όλων των μέσων παραγωγής να γίνει κρατική ιδιοκτησία, καθιερώθηκε προοδευτική κοινωνική νομοθεσία, όπως ο εργατικός νόμος (Ιούνης 1946) και ο νόμος που πρόβλεπε ίσα δικαιώματα για τους άνδρες και τις γυναίκες (Ιούλης 1946). Ως συνέπεια αυτών των επαναστατικών μετασχηματισμών τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας και του φεουδαρχισμού εξαλείφτηκαν και η Βόρεια Κορέα μπήκε στο δρόμο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η οικονομία της άρχισε να αναπτύσσεται. Αυτή η πραγματικότητα ασκούσε επίδραση στο λαό του νότιου τμήματος της Κορέας. Δύσκολα μπορούσε να υποταχτεί στο νέο αντιδραστικό καθεστώς. Ετσι οι ΗΠΑ ήθελαν να προλάβουν τα χειρότερα μεθοδεύοντας τον πόλεμο.

Στις 27 του Ιούνη του 1950 ο Αμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν έκανε μια ανακοίνωση σχετικά με τον πόλεμο στην Κορέα όπου ανάμεσα στ' άλλα έλεγε και τα εξής:

«Διέταξα τας αεροπορικάς και ναυτικάς δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών να παράσχουν προς τα στρατεύματα της κυβερνήσεως της Κορέας κάλυψιν και υποστήρηξιν. Η εναντίον της Κορέας επίθεσις καθιστά σαφές πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο κομμουνισμός υπερέβη το στάδιον της χρησιμοποιήσεως ανατρεπτικών μεθόδων διά την κατάκτησιν ανεξάρτητων εθνών και ήρχισε να χρησιμοποιή τώρα ένοπλον εισβολήν και πόλεμον...» («Καθημερινή» 28/6/1950).

Ετσι ξεκινούσε η άμεση στρατιωτική επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κορέα. Τα ερωτήματα που τέθηκαν ήταν σαφή αλλά συγχρόνως και αγωνιώδη. Αρχιζε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος πάνω στα ερείπια του Δεύτερου; Κι αν όντως ήταν αρχή ενός Τρίτου Παγκόσμιου ποια θα ήταν η κατάληξη, με δεδομένη την ύπαρξη ατομικών όπλων και την πιθανή χρήση τους;

Μια μέρα πριν το διάγγελμα του Προέδρου Τρούμαν, το πρωί της 26ης του Ιούνη του 1950, ο Πρόεδρος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, Κιμ Ιρ Σεν (Κιμ Ιλ Σουνγκ), προέβαινε από ραδιοφώνου σε μια δραματική έκκληση προς τον κορεατικό λαό, λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Αγαπητοί συμπατριώτες! Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, μαχητές του λαϊκού μας στρατού και παρτιζάνοι του νότιου τμήματος της δημοκρατίας μας... Στις 25 του Ιούνη ο στρατός της κυβέρνησης-ανδρεικέλου του προδότη Λι Σιν Μαν εξαπόλυσε επίθεση ενάντια στο έδαφος προς βορρά του 38ου παράλληλου. Τα τμήματα της φρουράς, που πολέμησαν με θάρρος και αντέκρουσαν το χτύπημα, σταμάτησαν ύστερα από πεισματώδικες μάχες την επίθεση των στρατευμάτων του στρατού-ανδρεικέλου του Λι Σιν Μαν. Αφού εξέτασε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, η Κυβέρνηση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας έδωσε διαταγή στο λαϊκό μας στρατό να περάσει σε αποφασιστική αντεπίθεση και να συντρίψει τις ένοπλες δυνάμεις του εχθρού...» («Νέος Κόσμος», τόμος 1950, σελ. 366).

Ποιος τελικά ξεκίνησε τον πόλεμο; Οταν ξέσπασε, τον Ιούνη του '50, το καθεστώς του Σίγκμαν Ρι, οι Αμερικανοί και οι άλλοι ιμπεριαλιστές ισχυρίστηκαν ότι ξεκίνησε από τη ΛΔ Κορέας, με την παρότρυνση της ΕΣΣΔ. Ποια είναι η πραγματικότητα;

Ο David Horowitz αναφέρει: «Ο Σίγκμαν Ρι είχε πολλά να κερδίσει από μια αμερικανική στρατιωτική επέμβαση υπέρ του νοτιοκορεατικού καθεστώτος. Στις 30 του Μάη, μόλις τέσσερις βδομάδες προτού αρχίσουν οι εχθροπραξίες, είχε υποστεί αποφασιστική ήττα στις εκλογές. Το καθεστώς "κλυδωνιζόταν από έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό". Αντιμέτωποι μιας κατάστασης που χειροτέρευε γι' αυτούς σταθερά ο Σίγκμαν Ρι και ο υπουργός του απειλούσαν από πολλούς μήνες να εισβάλουν στη Βόρεια Κορέα διακηρύσσοντας ότι ήταν έτοιμοι "να καταλάβουν την Πιονγιάνγκ μέσα σε λίγες μέρες". Πράγματι στο αρχηγείο του Μακάρθουρ (σημ. Γ. Π.: Ντάγκλας Μακάρθουρ, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στον Ειρηνικό) τη μέρα που ξέσπασε ο πόλεμος, ένα από τα σημαίνοντα μέλη των δυνάμεων κατοχής κλήθηκε ξαφνικά στο τηλέφωνο. Οταν γύρισε ψιθύρισε: "Μόλις τώρα έγινε γνωστή μια μεγάλη είδηση. Οι Νοτιοκορεάτες εισέβαλαν στη Βόρεια Κορέα". Σύμφωνα με το δεξιό σχολιαστή Ολμς Αλεξάντερ, ο υπουργός Εξωτερικών Ατσεσον "ποτέ δεν ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ο Σίγκμαν Ρι δεν ήταν εκείνος που προκάλεσε την επίθεση των ερυθρών το 1950"» (David Horowitz: «Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ», σελ. 160 εκδόσεις ΚΑΛΒΟΣ).

Ετσι, οι Αμερικανοί προκειμένου να μονιμοποιήσουν τη δική τους στρατιωτική ιμπεριαλιστική παρουσία στην περιοχή, μεθόδευσαν την επίθεση του καθεστώτος της Νότιας Κορέας, για να έχουν το πρόσχημα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Σήμερα επίσης μεθοδεύουν ανάλογες καταστάσεις. Αλλωστε, δεν πρόκειται να παραιτηθούν από την αντισοσιαλιστική-αντικομμουνιστική τους πάλη, έως ότου οι λαοί τσακίσουν τον ιμπεριαλισμό για να γράψουν τη δική τους ιστορία, στέλνοντάς τον οριστικά εκεί που είναι η θέση του, στην προϊστορία της ανθρωπότητας.

Πηγή:Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια