Ομως, οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, όσον αφορά στο τι εκφράζουν, στο πού στοχεύουν και στο πώς επιδρούν γενικότερα, αφορούν κάθε εργαζόμενο, όπως και τις αναλύσεις κάθε κόμματος. Και, κυρίως, πρέπει να ενδιαφέρουν τις λαϊκές μάζες, που ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ, από τη σκοπιά της ανάγκης να το εγκαταλείψουν το γρηγορότερο και να ενταχθούν στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Το ΚΚΕ έχει επισημάνει, εδώ και χρόνια, ότι τα αστικά κόμματα, όπως διαμορφώθηκαν αμέσως μετά την κατάρρευση της δικτατορίας (1974), δεν αποτελούν πλέον το πιο κατάλληλο υλικό - εργαλείο χειραγώγησης των λαϊκών μαζών. Και ότι έχουν δρομολογηθεί σ' αυτά τέτοιες αλλαγές στην οργανωτική λειτουργία και στη φυσιογνωμία τους (όχι, βεβαίως, στο χαρακτήρα τους ως αστικών κομμάτων), που σε μια πορεία θα προσαρμόσουν απόλυτα τον τρόπο της λειτουργίας τους στη λειτουργία του «κράτους - στρατηγείου» και στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Κόμματα τεχνοκρατών απαλλαγμένων από λαϊκό έλεγχο και επίδραση, καθώς και από κάθε στοιχείο συλλογικής δράσης, όσα τέτοια στοιχεία μπορεί να διαθέτει ένα αστικό κόμμα. Πέρασαν οι καιροί, που ακόμη και η ΝΔ είχε υποχρεωθεί σε μια αναβαθμισμένη οργανωτική λειτουργία, πρωτοφανή για τα μέχρι τότε δεδομένα ενός τέτοιου κόμματος της πλουτοκρατίας.

Οι παραπάνω αλλαγές αφορούσαν και αφορούν, βεβαίως, πρωταρχικά στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι που εμφανίστηκε με οράματα για το σοσιαλισμό. Το ΠΑΣΟΚ στήριξε τη μαζικοποίησή του σε αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, που συνειδητά καλλιέργησε, για να παγιδέψει την εργατική τάξη, πρώτα και κυρίως. Το ΠΑΣΟΚ συμμετείχε (μέχρι το 1981) σε οργανωμένους αγώνες για μεταρρυθμιστικές αλλαγές. Και, ως προϋπόθεση αυτών, δημιούργησε μαζικές κομματικές οργανώσεις, οι οποίες λειτούργησαν, αντιγράφοντας σε ορισμένα πράγματα τη λειτουργία των οργανώσεων του ΚΚΕ!

Φυσικά, όλα αυτά έχουν παρέλθει. Παρήλθαν σταδιακά εν μέσω συγκρούσεων για το πάπλωμα, πάντα, όμως, με κρίκο συνεκτικό το μέλι της εξουσίας. Και με γνώμονα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, στην εξυπηρέτηση των οποίων έχουν στέρξει οι πάντες. Και οι εκσυγχρονιστές και οι Παπανδρεϊκοί. Και οι «νέου πνεύματος» και οι παλαιοκομματικοί. Οι διαφορές τους δεν είναι τεχνητές. Είναι πραγματικές. Ομως, όλες είναι της διαχείρισης.

Ωστόσο, οι αλλαγές που συντελέστηκαν έχουν βάλει σχεδόν στην άκρη τους «του καλού ΠΑΣΟΚ»(!). Σχεδόν. Κι αυτό το σχεδόν πρέπει να φύγει τελείως. Για να περάσει πλήρως, θα έλεγε κανείς, από «την κακούργα κοινωνία» στη μουσική της Γιουροβίζιον. Να ξυστεί και το ελάχιστο στρώμα της διαχειριστικής λαϊκούρας. Λαϊκούρα, που έπαιξε επαρκώς το ρόλο της και τώρα οφείλει να εξαλειφθεί από προσώπου Γης. Οπως οφείλει ίσως και να χάσει ορισμένα από τα προνόμια, που άφθονα συσσώρευσε επί 20 χρόνια από τον καπιταλιστικό κρατικό τομέα. Και που τώρα τρέχει να τα σταθεροποιήσει, σε συνθήκες πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς, συγχωνεύσεων, εξαγορών και συντριβής χιλιάδων από τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού.

Σ' αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται η «καρατόμηση» του Λαλιώτη και η άνοδος του Χρυσοχοΐδη. Βεβαίως, στο προκείμενο των αλλαγών, δεν είναι γνωστό το αν και πόσο εκφράζονται και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ, που διαπερνούν και μηχανισμούς του κράτους και των αστικών κομμάτων. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι ότι ο πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ ουδέποτε διαφώνησε με τη στρατηγική της κυβέρνησης. Το είπε ο ίδιος δημοσίως, εκφράζοντας μάλιστα το ερώτημα: «Δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ είμαι το εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό»! Υπήρξε, εξάλλου, και ένας από τους κήρυκες του συνθήματος «άλλο η κυβέρνηση, άλλο το κόμμα»! Δηλαδή, το κόμμα μπορεί και πρέπει να συμμετέχει σε διαδηλώσεις κατά του πολέμου, αλλά η κυβέρνηση οφείλει να συμμετέχει στον πόλεμο! Το κόμμα, ωστόσο, πρέπει να στηρίζει την κυβέρνηση! Κοροϊδία με τα όλα της!

Ομως, το συγκεκριμένο ανάχωμα δεν αποτελεί στήριξη μόνο του ΠΑΣΟΚ. Αποτελεί στήριξη της κυριαρχίας της πλουτοκρατίας και της εξουσίας της, πρώτα και κύρια. Αδιάφορες για τα συμφέροντα του λαού αντιθέσεις ή και αντιθέσεις ανύπαρκτες κτίζονται η μία πίσω από την άλλη, ή και αξιοποιούνται για να κρύψουν το κύριο: Την αντίθεση «ή με το λαό, ή με τα μονοπώλια». Ετσι, έχουμε: ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ; Κι ας έχουν την ίδια ταξική πολιτική! Κεντροδεξιά ή Κεντροαριστερά; Κι ας είναι παραλλαγή του προηγούμενου σχήματος! Καλό ΠΑΣΟΚ ή το σημερινό; Κι ας υλοποιούν όλοι τη στρατηγική του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, του Ευρωστρατού και του ΝΑΤΟ! Και ακολουθεί ο ΣΥΝ με το «χώρο διαλόγου», για ν' αρπάξει κανέναν ψηφοφόρο, που θα ξεφύγει από τα παραπάνω δόκανα. Ο οποίος ΣΥΝ και ο «χώρος διαλόγου» έχουν ως στρατηγική την κεντροαριστερά, αλλά επιμελώς το απαρνούνται και πιο επιμελώς το κρύβουν!

Ομως, στο σοσιαλισμό, τα μέσα παραγωγής δεν ανήκαν σε ιδιώτες. Στο σοσιαλισμό, δε βρίσκονταν στην εξουσία το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του. Στο σοσιαλισμό, ο στρατός δεν έκανε πολέμους άδικους, ληστρικούς. Εδώ γίνονται όλα αυτά. Εδώ και σε κάθε καπιταλιστική χώρα. Οι ανατροπές, που έφερε η αντεπανάσταση, δικαιώνουν την εκτίμηση ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες τα προβλήματα άρχισαν να δημιουργούνται και τελικά να οξύνονται, από τότε που στις ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας άρχισαν να εμφιλοχωρούν και, τελικά, να γίνονται τρόπος σκέψης και πολιτική πρακτική ιδέες οπορτουνιστικές και της σοσιαλδημοκρατίας, που παραμόρφωσαν σε μια πορεία και τη σχέση εξουσίας - κόμματος - λαϊκών μαζών, ενώ στα τελευταία χρόνια οργάνωσαν συνειδητά την αντεπανάσταση. Αυτά, σε συνδυασμό με την ισχυρότατη επίθεση του ιμπεριαλισμού.

Οι ισχυρισμοί περί «αποσοβιετοποίησης» του κράτους είναι προκλητικό να λέγονται, όταν: Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ προωθεί (με τη στήριξη - κατ' ουσία - της ΝΔ και του ΣΥΝ) την ένταξη και ενσωμάτωση ακόμη και των συνδικάτων σε κρατικές δομές, μέσω της περιφερειακής τους οργάνωσης, αναθέτοντας στις συνδικαλιστικές οργανώσεις τη διαχείριση, μαζί με τις Νομαρχίες, τους Δήμους και την εργοδοσία, προγραμμάτων ανάπτυξης που υπηρετεί το κεφάλαιο.