Στη Μακρόνησο, τον τόπο όπου έγραψαν ιστορία απαράμιλλου ηρωισμού χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που ποτίστηκε με το αίμα ανθρώπων, οι οποίοι με αυτοθυσία υπερασπίστηκαν την ελευθερία, την επιλογή του ανθρώπου να ζει σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, την επιλογή του να κτίσει μια σοσιαλιστική κοινωνία, η αστική τάξη και οι πολιτικοί εκφραστές της επιφύλαξαν μετά από 50 χρόνια τη σκόπιμη εγκατάλειψη.

Τη Μακρόνησο, το κολαστήριο που δολοφονήθηκαν εκατοντάδες και βασανίστηκαν πάνω από 100.000 κομμουνιστές και κομμουνίστριες, αριστεροί αγωνιστές του ΕΑΜ, προοδευτικοί και δημοκράτες πολίτες, τον τόπο που ούτε ένα δέντρο δε σκεπάζει τα χώματά του αλλά που ο άνθρωπος νίκησε τη φασιστική βία και έγινε φάρος της αντίστασης, η αστική τάξη θέλει να τον εξαφανίσει απ' τη μνήμη του λαού.

Στην πρόσφατη επίσκεψη του «Ρ» για την εκδήλωση τιμής και μνήμης της ΠΕΚΑΜ στους χιλιάδες αγωνιστές που θυσιάστηκαν είδαμε από κοντά το πόσο ...τιμούν τον τόπο αυτό.

Η εκδήλωση δεν μπόρεσε να γίνει στο θεατράκι του Α' Ειδικού Τάγματος Οπλιτών γιατί η πολιτεία όχι απλά το έχει εγκαταλειμμένο αλλά το έχει αφήσει να το «αξιοποιούν» οι καταπατητές της περιοχής σαν έτοιμο στάβλο για τα γιδοπρόβατά τους. Τα συγκεκριμένα ζωντανά που έχουν κατακλύσει το νησί καταστρέφουν - όχι βέβαια με δική τους ευθύνη...- τους χώρους που έκτισαν και έζησαν οι Μακρονησιώτες και σώζονται μέχρι σήμερα, έχοντας τη δική τους θέση στην ιστορία του λαϊκού κινήματος. Η συντήρηση των κτισμάτων αυτών απ' την πολιτεία δυστυχώς ακούγεται σαν αστείο...

Στη διαδρομή μας προς το χώρο του Β' Ειδικού Τάγματος Οπλιτών (Β' ΕΤΟ) συναντήσαμε τα «απαγορευμένα» κτίσματα και αυτοκίνητα των καταπατητών, αλλά και την πινακίδα του Κυνηγετικού Συλλόγου Λαυρίου! Σε στάβλους έχουν μετατρέψει επίσης όποια απ' τα μνημεία «βόλευαν» για την τέτοια χρήση...

Με αυτούς τους τρόπους η κυβέρνηση «διατηρεί» την ιστορία του λαού μας και των αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους σ' αυτόν τον ξερό τόπο που προσπάθησε να κάνει «αναμορφωτήριο» υποταγής της αγωνιστικής συνείδησης το τότε αντιδραστικό καθεστώς.

Με αυτούς τους τρόπους «τιμά» την ιστορία που δε διδάσκεται στα σχολεία, αφού δεν τη συμφέρει να υπάρχουν οι μνήμες της Μακρονήσου και να παραδειγματίζεται και να ισχυροποιείται τη σημερινή αντίσταση των λαών. Αλλωστε, πώς θα ανέχονται ή θα υποτάσσονται στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων όπως επιδίωκαν και τότε με τα απερίγραπτα βασανιστήρια και τις δολοφονίες αγωνιστών;

Η μεγαλύτερη υποκρισία σε όλη αυτή την εγκατάλειψη είναι πως υπάρχει απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού (ΥΠΠΟ) απ' τις 16 Μάη του 1989, με την οποία χαρακτηρίζεται ολόκληρη η Μακρόνησος ως ιστορικός τόπος και ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία όλα τα κτίρια των στρατοπέδων του νησιού. Το 1995 η «προστασία» της Μακρονήσου «ολοκληρώθηκε» με το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) για τις χρήσεις γης του νησιού.

Στις 16 Μαΐου 1989 το ΥΠΠΟ αποφάσισε να χαρακτηρίσει «ως ιστορικό τόπο» σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/50 «περί προστασίας ειδικής κατηγορίας οικοδομημάτων και έργων τέχνης μεταγενέστερων του 1830» ολόκληρο το νησί της Μακρονήσου, γιατί έχει σημαδέψει την ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, γιατί αποτελεί χώρο μνήμης όχι μόνο για αυτούς που έζησαν τις φρικαλεότητες της περιόδου 1946 - 1953, αλλά για όλους τους Ελληνες, και κυρίως για τις νέες γενιές, γιατί αποτελεί σύμβολο καταδίκης του καθεστώτος που επέβαλε τον εμφύλιο πόλεμο, όλων των βασανιστηρίων και κάθε καταπίεσης από οπουδήποτε προερχόμενης, βωμός ελευθερίας της σκέψης και των ιδεών.

Χαρακτηρίζονται επίσης με τον ίδιο νόμο, «ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία, όλα τα κτίρια των στρατοπέδων της Μακρονήσου, γιατί πολλά απ' αυτά κτίστηκαν από τους ίδιους τους κρατούμενους, μέσα στα οποία έζησαν κάτω απ' τις γνωστές συνθήκες και τα οποία χαρακτηρίζουν την εποχή στο συγκεκριμένο χώρο και την ιστορία του».

Με το ΠΔ στις 30 Αυγούστου του 1995 για τις χρήσεις γης της Μακρονήσου αποφασίζεται πως «σ' όλο τον ιστορικό τόπο της Μακρονήσου απαγορεύονται χρήσεις ή επεμβάσεις που μπορούν να αλλοιώσουν το χαρακτήρα του ιστορικού τόπου και γενικώς οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί και δεν αναδεικνύει τον ιστορικό, πολιτιστικό χαρακτήρα του και ό,τι μπορεί να επιφέρει βλάβη στα διατηρητέα μνημεία και στους αρχαιολογικούς χώρους ή να αλλοιώσει το φυσικό τοπίο και να επηρεάσει αρνητικά τους υπάρχοντες βιότοπους».

Στη συνέχεια τονίζεται πως απαγορεύεται «α) η κατάτμηση γης β) η λατόμευση και εξόρυξη επιτρεπόμενης μόνο της αναγκαίας για τη λήψη προϊόντων αναστήλωσης των μνημείων του νησιού γ) η ιχθυοκαλλιέργεια, η κτηνοτροφία, το κυνήγι δ) η εκτέλεση τεχνικών έργων υποδομής υπερτοπικού χαρακτήρα επιτρεπόμενης μόνο της εκτέλεσης έργων υποδομής που εξυπηρετούν τις επιτρεπόμενες με το παρόν διάταγμα χρήσεις ε) η τοποθέτηση κάθε είδους διαφημίσεων και φωτεινών επιγραφών στ) η κυκλοφορία οχημάτων εκτός δύο μόνο ταξί για τις ανάγκες των επισκεπτών».

Στο τέλος του ΠΔ μάλιστα σημειώνεται: «Οποιαδήποτε επέμβαση στα υφιστάμενα διατηρητέα κτίρια γίνεται μετά από τη γνώμη του αρμοδίου Συμβουλίου Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού.

Υφιστάμενες χρήσεις γης που δεν προβλέπονται από τις διατάξεις του παρόντος διατάγματος, απομακρύνονται σε δύο χρόνια μετά τη δημοσίευσή του.

Σε περίπτωση καταστρατήγησης ή παραβίασης των επιτρεπόμενων χρήσεων επιβάλλεται η σφράγιση του ακινήτου σύμφωνα με την 44242/2361/1989 Υπουργική Απόφαση (Β 380). Σε περίπτωση υποτροπής η νέα σφράγιση είναι οριστική».

Διαβάζοντας τις παραπάνω αποφάσεις και βλέποντας την πραγματική εικόνα της Μακρονήσου σήμερα εκτός απ' την προκλητική υποκρισία της κυβέρνησης φαίνεται ξεκάθαρα πως η άρχουσα τάξη εκμεταλλεύεται αυτόν τον ιστορικό τόπο, κόβοντας και ράβοντας, μόνο για κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες.

Πολλά έχουν αλλάξει αυτά τα 50 χρόνια, αλλά η εντεινόμενη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, η καταπίεση του λαού απ' την πλουτοκρατία και τον ιμπεριαλισμό δεν άλλαξε. Στη Μακρόνησο αναμετρήθηκαν η άρχουσα τάξη, οι ιμπεριαλιστές και οι σύμμαχοι τους με το λαϊκό κίνημα. Τα ίδια ταξικά συμφέροντα αναμετριούνται και συγκρούονται και σήμερα γι' αυτό και η Μακρόνησος θα είναι πάντα, ό,τι και να κάνουν, ένα σύμβολο αγώνα και θυσίας, πηγή αντίστασης για όλους τους αγωνιστές, που θα φρονηματίζει για την αναγκαιότητα ανατροπής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.