Με μαθηματική βεβαιότητα μιλούν πλέον οι επιστήμονες ότι η Ελλάδα δε θα αποφύγει τον ιό της άτυπης πνευμονίας και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα. «Γιατί να εξαιρεθεί η χώρα μας, όταν όλες οι χώρες προσβάλλονται απ' τον ιό;» λένε δικαιολογημένα οι επιστήμονες.

Το υπουργείο Υγείας διαβεβαιώνει ότι έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα στις πύλες εισόδου, όπως είναι τα αεροδρόμια, καθώς και για την αντιμετώπιση στα νοσοκομεία. Ομως είναι αμφίβολο αν και στα δύο επίπεδα η χώρα μας είναι προετοιμασμένη καθώς η εγρήγορση και επιφυλακή, που αναφέρουν στις ανακοινώσεις τους το αρμόδιο Κέντρο Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων (ΚΕΕΛ) και το υπουργείο Υγείας, σε ό,τι αφορά τα νοσοκομεία, μεταφράζεται στη γραπτή οδηγία του ΚΕΕΛ για την αναγκαιότητα ενημέρωσης του υγειονομικού προσωπικού για τη νόσο και την αντιμετώπιση των ασθενών.

Σύμφωνα, μάλιστα, με έγκυρες πληροφορίες, ελέγχεται αυστηρά αν ενημερώθηκαν οι ομάδες υψηλού κινδύνου, και φυσικά αν πάρθηκαν στοιχειώδη μέτρα προστασίας. Καμία ενημέρωση δεν έχει γίνει στο προσωπικό των νοσοκομείων και κυρίως στους γιατρούς, παρά μόνο σε ελάχιστα ειδικά τμήματα, όπως για παράδειγμα οι πνευμονολόγοι, με αποτέλεσμα να «ενημερώνονται» για τη νόσο αποκλειστικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κι αυτό ενώ η εμπειρία απ' τις χώρες που πλήττονται ιδιαίτερα δείχνει ότι τα πρώτα θύματα ήταν οι γιατροί και οι νοσηλευτές που ήρθαν σε επαφή με τον ιό.

Ετσι λοιπόν και πάλι το βάρος θα το επωμιστεί, εκ των ενόντων, το δημόσιο σύστημα Υγείας, με όλες τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες που το δέρνουν εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής.

Ενα ακόμη από τα προτεινόμενα μέτρα είναι η προσεκτική εξέταση των ασθενών που προσέρχονται στα Επείγοντα των νοσοκομείων από την ομάδα υποδοχής, η οποία θα πρέπει να πάρει τη θερμοκρασία τους και να τους ρωτήσει αν ταξίδεψαν στο εξωτερικό κλπ. Και αυτό όμως δε γίνεται.

Μια σημαντική, όπως τη χαρακτήρισε, ερευνητική δουλιά παρουσίασε χτες το Α΄ Περιφερειακό Σύστημα Υγείας (ΠεΣΥ) Αττικής και αφορά στη δυνατότητα της θεραπείας του εμφράγματος του μυοκαρδίου και της χρόνιας ανεπάρκειας. Ηδη έχει εφαρμοστεί σε έξι ασθενείς και, όπως αναφέρθηκε, η μέθοδος που χρησιμοποιείται εφαρμόζεται για πρώτη φορά.

Ο τρόπος που περιέγραψαν οι επιστήμονες τη μέθοδο είναι εντυπωσιακός για τον μη ειδικό και μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μιας άλλης εκλαϊκευμένης παρουσίασης. Εκείνο που μπορεί να σημειωθεί είναι ότι για την εφαρμογή χρησιμοποιήθηκαν τα δεδομένα του Ανοσολογικού Κέντρου του Νοσοκομείου «Αγιος Σάββας» και οι επεμβάσεις έγιναν στην καρδιολογική μονάδα της «Ευρωκλινικής». Πρόκειται δηλαδή για σύμφυση του δημόσιου και του επιχειρηματικού τομέα Υγείας στον τομέα της έρευνας, καθώς το δημόσιο σύστημα - παρά τις δυνατότητες και το αξιόλογο προσωπικό - δεν ενισχύει την έρευνα.

Οπως αναφέρθηκε σε συνέντευξη Τύπου, και αυτή η έρευνα χρηματοδοτείται απ' τους οχτώ γιατρούς που παίρνουν μέρος σε αυτή. Ετσι έσπευσε να προσφέρει ενίσχυση το Α΄ ΠεΣΥ στην προσπάθεια, όπως ανέφερε ο πρόεδρός του, Λ. Λιαρόπουλος, απ' τον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Ερευνας και Ανάπτυξης (ΕΛΚΕΑ) που προβλέπει ο νόμος 2889/2001.

Αλίμονο όμως αν τέτοιες επιστημονικές δυνατότητες και μάλιστα με χρήματα του δημοσίου χρησιμεύσουν για το «επικερδές κλινικό έργο» των επιχειρηματιών και όχι για τις ανάγκες του πληθυσμού.

Ζωή απέκτησαν δυο ασθενείς που υποβλήθηκαν, σε απόσταση λίγων ωρών ο ένας από τον άλλο, σε επεμβάσεις μεταμόσχευσης καρδιάς στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.

Πρόκειται για έναν 56χρονο ασθενή από την Εύβοια που έπασχε από ισχαιμική μυοκαρδιοπάθεια τελικού σταδίου και νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας με μηχανική υποστήριξη. Ο δεύτερος ασθενής, 43 ετών από την Αίγινα, έπασχε από ισχαιμική μυοκαρδιοπάθεια τελικού σταδίου και ζούσε με αντλία που χορηγούσε φάρμακα.

Τα μοσχεύματα προήλθαν από την ανθρώπινη προσφορά των οικογενειών δυο νεαρών θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων, που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας.

Με τους δυο αυτούς ασθενείς, ο αριθμός των ασθενών που έχουν δεχτεί μόσχευμα καρδιάς στο Ωνάσειο από το 1995 ανέρχεται σε 28, εκ των οποίων οι 24 ζουν σήμερα μια φυσιολογική ζωή.