Η εικόνα του πατέρα, που κλαίει βουβά πάνω από τα φέρετρα των 6 παιδιών του...

Η εικόνα της μάνας, που ολοφύρεται για το χαμό του μονάκριβου 6χρονου γιου της...

Η εικόνα του μικρού κοριτσιού με το ακρωτηριασμένο πόδι, στην αγκαλιά του πατέρα του...

Η εικόνα του βομβαρδισμένου μαιευτηρίου της Βαγδάτης. Λίγες μέρες πριν, η εκτέλεση αμάχων στη λαϊκή αγορά. Λίγες ώρες μετά, η δολοφονία των γυναικόπαιδων στη Νατζάφ...

Οι εικόνες της φρίκης διαδέχονται η μια την άλλη.

«Πλούσιο υλικό» για να γράψεις. Αλλά, τι να γράψεις; Πώς βρίσκεις τις λέξεις για τόσο πόνο;

«Πλούσιο υλικό» για να μιλήσεις. Τι να πεις; Ποια είναι τα λόγια, για να εκφράσεις τόση οργή;

Η ώρα είναι πια κρίσιμη. Μια παγκόσμια στρατιωτική δικτατορία βουλιάζει την ανθρωπότητα στον τρόμο, στη δυστυχία, στον αφανισμό.

Οι συντάκτες των ομιλιών του πρωθυπουργού, μας ζητούν «ψυχραιμία». Αλλά το δάκρυ του μωρού με το φασκιωμένο μέτωπο στο νοσοκομείο της Βαγδάτης κυλάει...

Οι τελετάρχες της συνάντησης του Γιώργου Παπανδρέου με τον Πάουελ, μας ζητούν «σύνεση». Αλλά ο σπαραγμός της μάνας πάνω από το άψυχο κορμί του νεογέννητου σπλάχνου της δεν έχει θέση στην τελετή...

Η ώρα να εξασκηθούμε στην «πένα» τέλειωσε. Η ώρα της ρητορείας πέρασε.

Οι άνθρωποι του Τύπου θα συνεχίσουμε να γράφουμε. Θα συνεχίσουμε να μιλάμε. Αλλά θα σταθούμε πραγματικά άξιοι να μιλάμε και να γράφουμε για το δάκρυ του παιδιού στο μαιευτήριο της Βαγδάτης;

Και πώς;

Ολο και περισσότερο γυρνά πια στο μυαλό μας εκείνη η φράση του Μαρξ: Δεν αρκεί πια να εξηγούμε τον κόσμο. Είναι, πια, η ώρα να τον αλλάξουμε.

«Εχει γίνει μια τεράστια κινητοποίηση στην Ευρώπη ενάντια στον πόλεμο (...). Οι λαοί της Ευρώπης θέλουν. Οι κυβερνήσεις πρέπει να τολμήσουμε».

Το είπε, χτες, ο κ. Σημίτης, μιλώντας στη σοσιαλιστική ομάδα του ευρωκοινοβουλίου.

Πράγματι, οι λαοί θέλουν. Τι θέλουν, τι φωνάζουν; «Οχι στον πόλεμο»!

«Οι κυβερνήσεις να τολμήσουμε», εισηγείται ο κ. Σημίτης. Αλλά «τι να τολμήσουμε»; Θα τολμήσετε, για παράδειγμα, να κλείσετε τη βάση της Σούδας, κ. Σημίτη;

Ο λαός το θέλει. Εμπρός! «Τολμήστε»!

Το ξέρουμε. Αυτά ακούγονται... κινέζικα στον κ. πρωθυπουργό. Το ξέρουμε. Το μόνο που μπορούν να «τολμούν» οι κύριοι που εκπροσωπούν την ΕΕ, είναι να υποκρίνονται. Να καπηλεύονται τα φιλειρηνικά αισθήματα των λαών τους.

Αυτό είναι που ονομάζουν «τόλμη». Την υποκρισία και την καπηλεία, τη λένε «τόλμη». Αλλά οι λαοί, οι λαοί του «όχι στον πόλεμο», το λένε αλλιώς. Το λένε θράσος και πολιτική αγυρτεία.

Το 1999 ο ΟΗΕ ενημερώθηκε για την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία, μόλις έπεσε η πρώτη βόμβα. Οταν κλήθηκε να αποφανθεί για τη «νομιμότητα» εκείνου του εγκλήματος, αφ' ενός το έγκλημα είχε διαπραχτεί, αφ' ετέρου το νομιμοποίησε διά της σιωπής του...

Τώρα ο ΟΗΕ γίνεται όχι το πεδίο εμπέδωσης της νεοταξίτικης «νομιμότητας» - ο ρόλος του πια είναι περιττός ως προς αυτό - αλλά ο επιδιαιτητής του πλιάτσικου!

***

Οι ύαινες, βλέπετε, είναι ...πολιτισμένες! Την ώρα που θα πίνουν το αίμα από το κουφάρι του ιρακινού λαού, θέλουν το μοίρασμα της λείας να γίνεται ...«τίμια»! Και αναζητούν «τροχονόμο»!

***

Τι θα προκύψει; Είτε στη μια, είτε στην άλλη περίπτωση, ένα πια είναι σίγουρο. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών καθίσταται (και από τους «ειρηνιστές» και από τους βομβαρδιστές) σε ...ΟΗΕΕ: Οργανισμός Ηνωμένης Εποπτείας Εγκλήματος!

ΞΕΡΕΤΕ τι δήλωσε ο κ. Παπαντωνίου, αμέσως μετά τις συναντήσεις του στις ΗΠΑ με τον Ράμσφελντ και την Κοντολίζα Ράις;

ΟΤΙ είναι «ευχή όλης της ανθρωπότητας να τελειώσει το συντομότερο αυτός ο πόλεμος»!

ΑΛΗΘΕΙΑ, αυτό αποκόμισε ως συμπέρασμα από τις συναντήσεις του με τους δολοφόνους ο κ. Παπαντωνίου;

ΤΟΝ ...«ανθρωπισμό» τους αποκόμισε ως συμπέρασμα;!;!

ΚΑΙ κάτι ακόμα: Μήπως τους έκανε και «εποικοδομητικές» προτάσεις ο κ. Παπαντωνίου, για το πώς θα σκοτώσουν μια ώρα αρχύτερα τον ιρακινό λαό, ώστε να ευοδωθεί η «ευχή» τους και «να τελειώσει το συντομότερο ο πόλεμος»;..