Κατήγγειλαν τις πολιτικές έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης μέσα και από τη διεύρυνση του καθεστώτος της μερικής απασχόλησης, τη διόγκωση της ανεργίας και την εμπορευματοποίηση των βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως η κοινωνική ασφάλιση. Χαρακτηριστική ήταν η αναφορά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Σπύρου Στριφτάρη που σημείωσε ότι «η μόνη διέξοδος που έχουν οι εργαζόμενοι είναι να χτίσουν το δικό τους μέτωπο» ενάντια στο «μαύρο μέτωπο», που όπως τόνισε «έχει σχηματιστεί ενάντια στην εργατική τάξη».

Ο υφυπουργός Εργασίας Λευτέρης Τζιόλας, επιχείρησε να ωραιοποιήσει την κατάσταση μιλώντας για πολιτική μείωσης της ανεργίας και ενίσχυσης της «πλήρους απασχόλησης». Εφθασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξει ότι προσφέρονται δουλιές σε άνεργους, αλλά αυτοί... δεν τις δέχονται! Αυτό που δεν είπε ο υπουργός είναι πως όταν το κεφάλαιο, το οποίο υπηρετεί πιστά η κυβέρνησή του, μιλά για «πλήρη απασχόληση» δεν αναφέρεται σε ό,τι περιέχεται ως κατάκτηση της εργατικής τάξης σ' αυτόν τον όρο, αλλά στη νέα - τόσο παλιά στην πραγματικότητα - σήμανσή του, όπου ως «πλήρης απασχόληση» επιδιώκεται να περάσει η πλήρης απασχολησιμότητα, με ρευστούς όλους τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης.

Η επίθεση αυτή εξελίσσεται ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα (προώθηση ευέλικτων μορφών εργασίας) και συνδυάζεται με την κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας κ.ά.

Ο βουλευτής κάλεσε τους εργαζόμενους να αντισταθούν στις αντεργατικές επιλογές της κυβέρνησης και να συγκρουστούν και με τις γραμμές της «κοινωνικής συναίνεσης» και τη συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία συμμετέχοντας στους «κοινωνικούς διαλόγους» της απάτης έβαλε πλώρη για να περάσουν τα αντεργατικά μέτρα. ΠΑΣΟΚ είτε ΝΔ το κεφάλαιο κατορθώνει να προωθεί τη στρατηγική του σε βάρος πάντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Υπογράμμισε δε ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν αφήνει σπουδαία περιθώρια βελτίωσης των όρων ζωής και εργασίας για την εργατική τάξη και επομένως οι στόχοι και τα αιτήματα πάλης δεν είναι δυνατόν να προσαρμόζονται και να υποκύπτουν στα σημερινά πλαίσια και να περιορίζονται στην «άμυνα». Αντίθετα, είπε, είναι ανάγκη να προβάλλονται και να διεκδικούνται τα δίκαια και ριζοσπαστικά αιτήματα των εργαζομένων, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ανατροπή της πολιτικής που κυριαρχεί και των φορέων που την επιβάλλουν.

Αντιπαλεύουμε, είπε ο εισηγητής, και δε νομιμοποιούμε στη συνείδηση των εργαζομένων όλους τους νόμους που έχουν ψηφιστεί και οι οποίοι καθιερώνουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, νομιμοποιούν τη μερική απασχόληση και τα δουλεμπορικά ιδιωτικά γραφεία που νοικιάζουν εργαζόμενους. Που διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση και δίνουν ελευθερία στην εργοδοσία για να επιβάλλει όλο και πιο στυγνές μορφές εκμετάλλευσης.

Η τεράστια συσσώρευση πλούτου σε λίγους, τόνισε ο βουλευτής, αναδείχνει και τη ρεαλιστικότητα της πολιτικής του ΚΚΕ αλλά και των απαιτήσεων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για τη βελτίωση του εισοδήματος της εργατικής οικογένειας.

Αναφερόμενος στην ανεργία, τόνισε ότι η κυβέρνηση με διάφορα προγράμματα και «σχέδια δράσης» με θέσεις μερικής ή προσωρινής απασχόλησης προσπαθεί να παρουσιάσει μείωση της ανεργίας, αφού «ακόμα και σ' ένα δίμηνο σεμινάριο να πάει ένας άνεργος πρέπει να παραδώσει την κάρτα ανεργίας, για να μη φαίνεται άνεργος». Ιδιαίτερη μνεία έκανε και στην εργοδοτική τρομοκρατία η οποία ενθαρρύνεται από τους αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης, που κατήργησαν το οκτάωρο για να επιτευχθεί η συμπίεση του εργατικού μεροκάματου, «αφού ο βιομήχανος μπορεί να απασχολεί τους εργάτες όσο θέλει χωρίς να πληρώνει τίποτα για την απασχόληση πέραν του οκταώρου».

Οσο δε για τη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων τόνισε ότι η μεν ΝΔ ζητάει περισσότερα αντεργατικά μέτρα και πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας ο δε ΣΥΝ ως υπερασπιστής του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ έχει υιοθετήσει βασικές κατευθύνσεις του μεγάλου κεφαλαίου για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Με συγκεκριμένες αναφορές και παραδείγματα οι βουλευτές του ΚΚΕ, που πήραν το λόγο στην Επερώτηση, ανέδειξαν τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν οι εργαζόμενοι εξαιτίας της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων - ευέλικτες μορφές απασχόλησης - το χτύπημα των συνδικαλιστικών και των δημοκρατικών ελευθεριών, την αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, τη συρρίκνωση του εισοδήματός τους και άλλα.

Ο Ν. Γκατζής υπογράμμισε ότι η κυβέρνηση θα επιχειρήσει και πάλι να ωραιοποιήσει την κατάσταση μιλώντας για αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης, του εθνικού εισοδήματος κ.ά. Ομως, τόνισε, οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν ωφελούνται από αυτά. Αντίθετα, όσο αυξάνεται ο πλούτος τόσο μεγαλώνουν η ανεργία και η φτώχεια. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας που η μέχρι τώρα εμπειρία στους ναυτεργάτες δείχνει τις αρνητικές συνέπειες που έχουν για τους εργαζόμενους.

Αποτελούν μεγάλη πληγή, είπε, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, τα οποία η κυβέρνηση τα χρησιμοποιεί για την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και, ιδιαίτερα, το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Κάνοντας ιδιαίτερα αναφορά στη Μαγνησία μίλησε για τα φαινόμενα της εργοδοτικής τρομοκρατίας αλλά και την υψηλή ανεργία που μαστίζει την περιοχή. Αυτή την κατάσταση, είπε, ούτε θέλετε ούτε μπορείτε να την αντιμετωπίσετε γιατί εκφράζετε τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και ο λαός πρέπει να αναμένει ένταση της επίθεσης που έχετε εξαπολύσει εναντίον του. Εμείς θα σταθούμε στο πλευρό του και θα στηρίξουμε τους αγώνες του, κατέληξε.

Οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να ζουν για να κάνουν ιστορία, επισήμανε ο Γ. Χουρμουζιάδης. Αυτό σημαίνει, είπε, να είναι υγιείς, να αμείβονται σωστά, να μορφώνονται, να έχουν ελεύθερο χρόνο και να είναι ήσυχοι. Ομως εσείς, συνέχισε, χτυπάτε το «κοινωνικό κράτος». Λείπουν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα βιβλία. Οι αγρότες κοιτούν απογοητευμένοι τη σοδειά τους που έχει πληγεί από τις κακοκαιρίες αλλά και από την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΕΕ. Οι μικρομεσαίοι βάζουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους, η νεολαία ψάχνει να βρει δουλιά και γίνεται έρμαιο των πολυεθνικών.

Σκοπός της Επερώτησής μας, είπε στη συνέχεια, είναι να καταδείξουμε την αιτία των φαινομένων, που είναι η πολιτική της κυβέρνησης, πιστά προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου. Μια πολιτική που ακολουθώντας τις επιταγές του Μάαστριχτ αντί να βρει πόρους για τις κοινωνικές δαπάνες από τον πλούτο, επιλέγει να χτυπά και να συρρικνώνει το «κοινωνικό κράτος». Σε αυτές τις συνθήκες, επισήμανε, ο λαός δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του, να αναδείξει τις πολιτιστικές του αξίες, να αντισταθεί στην επίθεση του ιμπεριαλισμού.

Η πολιτική της κυβέρνησης δε χτυπά μόνον το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων αλλά και τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες, επισήμανε ο Αντ. Σκυλλάκος.

Σήμερα, τόνισε, παραβιάζεται ακόμα και αυτή η λειψή εργατική νομοθεσία με την ανοχή της κυβέρνησης. Στο εμπόριο γίνεται ανακύκλωση των εργαζομένων και στις μεγάλες επιχειρήσεις - όπως «Practiker», «Hondos», «Makro» - οι συνθήκες εργασίας θυμίζουν Μεσαίωνα.

Στην οικοδομή, συνέχισε, καταπατούνται τα ωράρια, υπάρχουν ανασφάλιστες και απλήρωτες υπερωρίες, το σύστημα των υπεργολαβιών είναι ευρύτατα διαδεδομένο, τα ποσοστά της «μαύρης εργασίας» είναι πολύ μεγάλα και τα μέτρα ασφάλειας και υγιεινής είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους είναι ελλιπείς, δεν κάνουν τίποτα.

Από την άλλη, εξελίσσεται το χτύπημα των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, και ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, με την ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Ενώ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ δεν κάνουν τίποτα για την υπεράσπιση των εργαζομένων.

Υπάρχει, ακόμα, αύξηση των απολύσεων των συνδικαλιστών, παρεμπόδιση συνδικαλιστών, ακόμα και βουλευτών, να μπουν στους χώρους εργασίας. Οι δικαστικές αποφάσεις βγάζουν όλες τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές ενώ όταν οι εργαζόμενοι δεν υπακούουν επιστρατεύονται - όπως στην περίπτωση των ναυτεργατών.

Ακόμα, τόνισε, το χτύπημα των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών αφορά γενικότερα στο χτύπημα των εργατικών και λαϊκών κινημάτων.

Η κατάθεση της Επερώτησης δεν έγινε για να πείσουμε την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική, σημείωσε ο Π. Κοσιώνης, αλλά να ακουστούν όσα έχει να πει και όσα έχουμε να πούμε εμείς. Για να καταλάβει ο κόσμος τις βάρβαρες συνθήκες που δημιουργούνται από το τεράστιο χάσμα που δημιουργείται μέσω της αύξησης του πλούτου και, ταυτόχρονα, της φτώχειας.

Αναφερόμενος στην Πάτρα, τόνισε, ότι ενώ ήταν από τις πόλεις που είχαν παραγωγική ανάπτυξη, εδώ και μια δεκαετία συμβαίνει το αντίθετο. Από το 1990 μέχρι το 1993 τα ποσοστά ανεργίας σημείωσαν μεγάλη αύξηση, φτάνοντας στο 32% του ενεργού πληθυσμού, σύμφωνα με στοιχεία του Εργατικού Κέντρου Πάτρας. Τόνισε ότι ενώ οι τραπεζικές καταθέσεις στην Πάτρα το 1993 ανέρχονταν περίπου στα 300 δισεκατομμύρια δραχμές, το 2000 ξεπέρασαν το ένα τρισεκατομμύριο. Είναι λεφτά που μοιράζονται όχι πάνω από 100 άνθρωποι, οι οποίοι εκμεταλλεύονται το φθηνό εργατικό δυναμικό. Τέλος, επισήμανε ότι η πολιτική αυτή δε χτυπά μόνον το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων αλλά έχει αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να πληρώνουν ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή την ασυδοσία της εργοδοσίας. Ετσι, από 86 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα που αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία για το 1990, φτάσαμε στα 188 το 2001.