Το ελληνικό ντοκιμαντέρ έχασε τον κορυφαίο δημιουργό του, τον Βασίλη Μάρο, ο οποίος υπέκυψε προχτές το μεσημέρι. Τη θλίψη του για το θάνατο του δημιουργού εξέφρασε ο υπουργός Πολιτισμού.

Ο Βασίλης Μάρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929. Αρχικά σπούδασε φωτογραφία στο Μόναχο και στη συνέχεια διεύθυνση φωτογραφίας στη Ρώμη. Αργότερα, παρακολούθησε σεμινάρια τηλεόρασης στο Μιλάνο και κατόπιν στο Λονδίνο (BBC). Στα πενήντα χρόνια της κινηματογραφικής καριέρας του συνεργάστηκε με τις κινηματογραφικές εταιρίες ΝΒC και 20th Century Fox και εργάστηκε σαν οπερατέρ σε μεγάλες αμερικάνικες κινηματογραφικές παραγωγές που γυρίστηκαν στην Ελλάδα («Το παιδί και το δελφίνι», «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», «Συνέβη στην Αθήνα», «Ο Λέων της Σπάρτης») και της πρώτης έγχρωμης ελληνικής ταινίας «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» (1955).

Από το 1957 άρχισε να γυρίζει δικά του ντοκιμαντέρ, είδος, στο οποίο αφοσιώθηκε τελικά, και στο οποίο διέπρεψε, αποσπώντας πλήθος βραβείων σε διεθνή φεστιβάλ (Σαν Φραντσίσκο, Μελβούρνη, κ.ά.). Το 1961 απέσπασε και το ειδικό βραβείο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου για το ντοκιμαντέρ του «Τραγωδία του Αιγαίου». Απέσπασε, επίσης, βραβεία του Διεθνούς Φεστιβάλ Τηλεόρασης του Μόντε Κάρλο, της Βρετανικής Ακαδημίας Τέχνης - Κινηματογράφου -Τηλεόρασης, τη «Χρυσή Αρπα» του Δουβλίνου, το βραβείο της Ενωσης Σοβιετικών Συγγραφέων, κ.ά.

Ο Βασίλης Μάρος γύρισε γύρω στα σαράντα ντοκιμαντέρ, πολλά από τα οποία είχαν πολιτιστικό και ιστορικό περιεχόμενο και προορίζονταν για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Μεταξύ αυτών και τα εξής: «Η Κατίνα Παξινού και το Αρχαίο Θέατρο», «Αγιον Ορος», «Ερρίκος Σλήμαν», «Αναστενάρια», «Το μπουζούκι», «Ιστορία του ρεμπέτικου» (με τη συμμετοχή των Μ. Βαμβακάρη, Β. Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα), «1940-πέραν του καθήκοντος», «Δημοτικοί Χοροί», «Ορος Σινά», «Κρήτη και Νεοέλληνες ποιητές», «Χατζηκυριάκος - Γκίκας, ένας Ελληνας ζωγράφος», «Μετέωρα, 600 χρόνια», «Και ο Ορφέας τραγουδάει», «Η μάχη στην Ακρόπολη»,«Ο Παρθενώνας αργοπεθαίνει», κ.ά.

Θετικά σχόλια απέσπασε από κοινό και κριτική η πρώτη ταινία της Πέμης Παναγιωτοπούλου «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου», η οποία προβλήθηκε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του 43ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Συμμετέχει όμως και στο ελληνικό τμήμα του φεστιβάλ που θα απονείμει τα κρατικά βραβεία ποιότητας.

Η ταινία πραγματεύεται το πέρασμα στην εφηβεία ενός παιδιού της Αθήνας στη δεκαετία του 1960, ρόλο που ερμηνεύει εξαιρετικά ο 9χρονος Γιώργος Καραγιάννης, ο οποίος απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Παίζουν, επίσης, οι Στέλιος Μάινας, Ιωάννα Τσιριγκούλη, Δέσπω Διαμαντίδου και Χρήστος Στεργιόγλου.

Στο ελληνικό τμήμα προβλήθηκε και η ταινία του Νίκου Γραμματικού «Ο Βασιλιάς», που βασίζεται στην πραγματική ιστορία ενός πρώην έγκλειστου στις φυλακές (ερμηνεύει ο Βαγγέλης Μουρίκης), ο οποίος θέλει να αρχίσει μια νέα ζωή σε ένα χωριό της Πελοποννήσου. Η καχυποψία των ντόπιων στο πρόσωπό του θα μετατραπεί σε έχθρα και θα δώσει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να σχολιάσει φιλμικά τον κοινωνικό ρατσισμό. Παίζουν, επίσης, οι: Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Μηνάς Χατζησάββας, Γιάννης Ζουγανέλης, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Τάσος Νούσιας, Αννα Βαγενά. Επίσης, προβλήθηκε και η ανεξάρτητη παραγωγή «Γύρω γύρω όλοι» του πρωτοεμφανιζόμενου, Γιάννη Δράκου, που διηγείται την προσπάθεια τριών φίλων να δημιουργήσουν το πρώτο κινητό μπαρ της πόλης. Γκεστ-σταρ ο Κώστας Βουτσάς.

Θετικά σχόλια απέσπασε το ντοκιμαντέρ, «Χορεύοντας με τον Ραϊντέλ - El Vecino Cubano» του Αλέξη Τσάφα, για την κουβανική κοινότητα της Αθήνας.

Το διεθνές τμήμα συνεχίζεται, παρά την απουσία του προέδρου της κριτικής επιτροπής, Μάρκο Μπελόκιο, ο οποίος αναμένεται στη Θεσσαλονίκη σήμερα, καθυστερημένος λόγω ασθένειας.

Στις παράλληλες εκδηλώσεις του Σαββατοκύριακου σημειώνουμε τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας «Ματιές στο Ιράν» (80 έργα Ιρανών φωτογράφων), στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Α' στο Λιμάνι), η οποία θα διαρκέσει έως τις 24/11. Μέχρι τις 28/11 θα διαρκέσει και η έκθεση «Μελίνα: Αφίσες για τις ταινίες της αγαπημένης» στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Εξάλλου, το Σάββατο, το Φεστιβάλ τίμησε τον Αμερικανό σκηνοθέτη, Μπομπ Ράφελσον, στην ιστορική εστία της διοργάνωσης, το «Ολύμπιον». Η εκδήλωση συνοδεύτηκε με την προβολή της ταινίας του «Πέντε εύκολα κομμάτια» (1970), την ταινία, όπου συναντήθηκαν όλες οι ιδεολογικές επιρροές του δημιουργού και που αποτέλεσε την αφετηρία της ανυπόταχτης κινηματογραφικής του καριέρας. Η άποψη του σκηνοθέτη για τον κινηματογράφο μπορεί να περικλείεται και στην απάντηση που έδωσε στον διευθυντή του Φεστιβάλ, Μιχάλη Δημόπουλο, όταν ο τελευταίος του ζήτησε να σχολιάσει το πώς βλέπει σήμερα την ταινία του. Ο Μπομπ Ράφελσον ομολόγησε ότι δεν την είδε ξανά από την ημέρα που την ολοκλήρωσε, κάτι άλλωστε που ισχύει και με όλες του τις ταινίες. «Ούτε σήμερα θα τη δω. Θεωρώ ότι ένας κινηματογραφιστής φτιάχνει μια ταινία και μετά αυτή ανήκει στο κοινό», κατέληξε.

ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΗΝΥΣΗ που κατέθεσε η Συντονιστική Επιτροπή για τη σωτηρία του αρχαιολογικού χώρου του Μακρυγιάννη - μήνυση που μπορεί να ενεργοποιήσει, σύμφωνα με τη Συντονιστική, και άρθρα του Ποινικού Κώδικα περί «εθνικής προδοσίας» - στο κτίριο Βάιλερ, όπου στεγάζεται η Α' ΕΠΚΑ και ο Οργανισμός Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακρόπολης ΑΕ... υψώθηκε η ελληνική σημαία! «Εθνικώς ορθή» η κίνηση, σημειολογικά όμως αποτυχημένη. Γιατί εκτός από τη σημαία, συμβολικές είναι και οι πράξεις. Οπως π.χ η καταστροφή του Μαραθώνα, της Μερέντας Αττικής, του Μακρυγιάννη κλπ...