Στο μικρό, βράχινο και «σμαραγδένιο» νησί, με τις απέραντες άγριες ομορφιές και τα καταγάλανα νερά, στην πανέμορφη Αμοργό θα σας ταξιδέψουμε σήμερα. Χρειάζονται μόνο δέκα ώρες περίπου από το λιμάνι του Πειραιά, για να βρεθείς στις όμορφες Κυκλάδες, στην Αμοργό, να μαγευτείς από την επιβλητικότητα αυτού του νησιού, να χαρείς απέραντα μονοπάτια, αλλά και για να αναρριχηθείς πιο ψηλά και από τους ορεινούς οικισμούς της.

Σε ύψος 350 μέτρων περίπου, αγναντεύει η ομορφότερη Χώρα των Κυκλάδων, που βλέπει όλο το νησί απ' όλες τις πλευρές του. Τριγυρισμένη από το κάστρο της και τους ανεμόμυλους, η όμορφη κυρά στέκεται αγέρωχη. Μια βόλτα στα γραφικά πλακόστρωτα μονοπάτια του οικισμού θα σας σαγηνεύσουν. Προσοχή όμως μη χαθείτε!

Από τα πιο όμορφα μέρη του νησιού είναι και η Αιγιάλη, το βόρειο λιμάνι του νησιού, η οποία διαθέτει μια από τις καλύτερες και μεγαλύτερες αμμώδεις παραλίες, καθώς επίσης και δύο μικρότερες αμμώδεις επίσης παραλίες, όπως και την απάνεμη παραλία του μικρού νησιού Νικουριά.

Η Αιγιάλη βρίσκεται περικυκλωμένη από τρία χωριά αυθεντικής κυκλαδικής αρχιτεκτονικής, την Λαγκάδα, τα Θολάρια, που βρίσκονται στην περιοχή της αρχαίας Αιγιάλης, και τον Ποταμό. Και τα τρία χωριά διαθέτουν πανοραμική θέα καθώς και όμορφα ηλιοβασιλέματα.

Τα Κατάπολα είναι το νότιο λιμάνι της Αμοργού και αποτελούνται από τρεις οικισμούς: το πολύ όμορφο και γραφικό Ξυλοκερατίδι, το Ραχίδι στη μέση του χωριού και τον Ορμο. Πίσω του υψώνεται επιβλητικό το βουνό του Μουντουλιά όπου και βρίσκονται τα ερείπια της Αρχαίας Μινώας. Το κόσμημα του οικισμού, η Παναγία η Καταπολιανή, είναι χτισμένη πάνω στις βάσεις παλαιοχριστιανικής Βασιλικής που είχε χτιστεί πάνω στο Ναό του Απόλλωνα.

Χαρακτηριστικό όλων των οικισμών του νησιού είναι τα πλακόστρωτα σοκάκια, τα πανέμορφα μονοπάτια και τα αμέτρητα σκαλιά. Μπορείτε όμως, να απολαύσετε μια βόλτα στους ορεινούς οικισμούς πάνω σε γαϊδουράκια. Η Αμοργός αποτελεί το κατάλληλο μέρος για όσους έχουν το κουράγιο και τις αντοχές, για περιηγήσεις. Μέσα από δύσβατα σοκάκια και αμέτρητες περιπλανήσεις οι ομορφιές του νησιού βρίσκονται μπροστά σου. Πάντως όποιο δρόμο και όποια περιπλάνηση επιλέξει κανείς, το σίγουρο είναι ότι θα το απολαύσει.

Σ' ένα τοπίο απίστευτης ομορφιάς και αγριάδας βρίσκεται η Μονή της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας, χτισμένη πάνω σε απότομους βράχους. Η Μονή ιδρύθηκε το 1088 και 916 χρόνια πριν ανακαινίστηκε από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλέξιο Κομνηνό. Για να φτάσει κανείς στο Μοναστήρι θα χρειαστεί να ανέβει 300 σκαλιά περίπου. Μα αξίζει τον κόπο. Η κόπωση από την αναρρίχηση θα ανταμειφθεί από το θέαμα, τη φιλοξενία και την περιποίηση των μοναχών.

Πού αλλού, εκεί στην Αμοργό, γυρίστηκε και η ταινία που έσπασε τα ταμία των κινηματογράφων. Αναφερόμαστε στο «Απέραντο Γαλάζιο», όπου σε μερικά πλάνα του Luc Besson, υπάρχει και πανοραμικό του Μοναστηριού.

H Αμοργός αναφέρεται στην αρχαιότητα με τις ονομασίες Υπερία, Πατάγη ή Πλατάγη, Παγκάλη, Ψυχία και Καρκησία. Τμήμα του νησιού είχε την ονομασία Ασπίς στο οποίο υπήρχε ιερό της ουράνιας Αφροδίτης. Με την πάροδο του χρόνου το όνομα της Αμοργού αλλοιώθηκε σε Αμολγόν, Αμουργόν, Αμοργίαν και Αμουργίαν.

Αν επισκεφτείτε την Αμοργό, κάτι που σας το συνιστούμε ανεπιφύλακτα, μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε και να απολαύσετε ξεχωριστές γεύσεις, όπως είναι, το: πατατάτο (κατσίκι κοκκινιστό με πατάτες και αρωματικά), παστέλι (σησάμι με μέλι και λεμονόφυλλα), ξιδάτο (σούπα κατσικιού με εντόσθια και σκόρδο), ξεροτήγανα (δίπλες με μέλι και σησάμι). Μην ξεχάσετε επίσης, να απολαύσετε φάβα και τυρί αμοργιανό, καθώς και ρακόμελο (ρακί με μέλι και γαρίφαλο) και ψημένη ρακί (με ζάχαρη, μέλι, κανέλλα). Προσοχή όμως: Μη σας ξεγελάσει η καταπληκτική γεύση του ρακόμελου και της ψημένης ρακί, και πιείτε πολύ, γιατί αρκεί ένα ποτηράκι για να ευθυμήσετε, με το δεύτερο... έχετε απογειωθεί!

Τι θα λέγατε για μια φθινοπωρινή θαλασσινή περιπέτεια; Εκ του ασφαλούς φυσικά. Τι θα λέγατε να αφήσουμε ένα βιβλίο να μας παρασύρει στα βαθιά ταραγμένα νερά της ζωής του διαβόητου πειρατή και κατοπινού αρχιναύαρχου της οθωμανικής αυτοκρατορίας, καπουδάν - πασά Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα. Αν συμφωνείτε, τότε με 7 ευρώ μονάχα -όλα πληρωμένα!- θα προμηθευτούμε το βιβλίο του Στρατή Αλ Μολίνου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φιλιππότη» και θα ξεκινήσουμε το μεγάλο, το απίστευτο ταξίδι μας από τη Λέσβο, την πατρίδα του «Θαλασσοκράτορα».

Ο συγγραφέας στην αρχή θα μας παρουσιάσει την πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε στα τέλη του 15ου αιώνα στο νησί και στη συνέχεια θα περιγράψει τα παιδικά χρόνια του Χαϊρεντίν και του μεγαλύτερου αδελφού του Αρούτζ. Θα μας αφηγηθεί τις οικογενειακές τους περιπέτειες, καθώς και την αποσδόκητη τύχη που τους παρουσιάζεται για να κατακτήσουν και να κυριεύσουν με θάρρος αλλά και θράσος τη λεκάνη της Μεσογείου και να γίνουν ηγεμόνες της Μπαρμπαριάς. Τέλος, θα αναπτυχθούν οι κατάλληλες συγκυρίες και θα γίνουν ενέργειες που θα οδηγήσουν τον Χαϊρεντίν, το γιο του φτωχού τσουκαλά του αιγαιοπελαγίτικου νησιού, στα ύπατα αξιώματα της τότε κραταιάς αυτοκρατορίας των οθωμανών.

Στο έργο του Στρατή Αλ Μολίνου παρατίθενται μαρτυρίες, ιστορικές απόψεις, γλωσσάριο και επαρκής σχετική βιβλιογραφία που, κατά το δυνατόν, τεκμηριώνουν την παρατιθέμενη διήγηση.

Ενα λογοτεχνικό θησαυρό είχαμε στη βιβλιοθήκη μας τόσα χρόνια, από το 1987, χωρίς να τον έχουμε κοιτάξει, αξιολογήσει, διαβάσει. Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι σε κάποιο βιβλίο που διαβάζαμε ο συγγραφέας έκανε λόγο για τη «Συνωμοσία» του Πολ Νιζάν... Η «Συνωμοσία» δε μας θύμιζε τίποτε, αλλά το όνομα; Αυτό ναι, κάτι μας έλεγε. Αόριστα όμως... Μια κρίση καθαριότητας, μας έσπρωξε να κατεβάσουμε όλα τα βιβλία από τα ράφια και κάποια στιγμή εντελώς αναπάντεχα ο Πολ Νιζάν βρέθηκε στα σκονισμένα μας χέρια. Ο τίτλος του βιβλίου: «Ενα θύμα του καιρού μας: Αντουάν Μπλουαγιέ» (εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος).

Οταν το διαβάσετε και εσείς, τότε θα καταλάβετε για τι βιβλίο μιλάω. Θα συμφωνήσετε μαζί μου πως πρόκειται για ένα καλογραμμένο λογοτεχνικό κείμενο. Για ένα εξαιρετικό ταξικό μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας μάς αφηγείται τη ζωή του Αντουάν Μπλουαγιέ - που στην ουσία δεν είναι άλλος από τον ίδιο του τον πατέρα - μια ζωή ενός αφανισμένου ανθρώπου που δεν πρόλαβε να σκεφτεί τίποτε άλλο από τη δουλιά του και την κοινωνική του ανέλιξη. Του Αντουάν, δεν του έμεινε χρόνος να καταλάβει τη γυναίκα του, το όμορφο εκείνο πλάσμα, που δεν ήταν κακό, αλλά που άθελά του του έκανε κακό, γιατί τον παρέσυρε σε έναν κόσμο που δεν του ήταν οικείος, που δεν του ήταν συμπαθής. Σε έναν κόσμο που ως παιδί και ως έφηβος είχε βαθιά αντιπαθήσει και απορρίψει. Επειδή αυτός ο «λαμπερός» κόσμος είχε προσβάλει με τη συμπάθειά του και τη φιλανθρωπία τους γονείς του

Ο γιος του εργάτη κατάφερε με τη συνεχή εργασία του να ανέβει σκαλοπάτια και να σταθεί στις παρυφές της αστικής τάξης. Με λίγα λόγια πρόσφερε τον εαυτό του στην εκμετάλλευση και πρόδωσε την τάξη του. Ο Αντουάν, ο έξυπνος επιμελής και ευσυνείδητος μαθητής με τη βοήθεια μιας υποτροφίας της Δημόσιας Εκπαίδευσης θα προχωρήσει μέχρι εκεί που μπορεί να φθάσει στο τέλος του 19ου αιώνα. Είναι υπάκουος και έχει πείσμα, είναι ευσυνείδητος και ακούραστος, αλλά δεν είναι αναλυτικός, δεν έχει χρόνο να διεισδύσει στην ψυχή του, δεν έχει χρόνο να κατανοήσει ούτε τον ίδιο του το γιο. Είναι ένας διευθυντής και διοικεί πολλές χιλιάδες ψυχές. Ο Αντουάν Μπλουαγιέ είναι ένα αξιολύπητο ακούραστο άτομο, λυπημένο, μοναχικό, μελαγχολικό και κυρίως ένα άτομο διχασμένο. Μέσα από την ιστορία του πατέρα του, ο συγγραφέας μάς δίνει την αποτρόπαιη εικόνα της ζωής των εργατών και των μικροαστών στις αρχές της 3ης Δημοκρατίας, και αποδίδει με τη δυνατή πένα του, θαυμάσια το κλίμα μιας ολόκληρης χαμένης ύπαρξης, μιας κοινωνικής τάξης και μιας εποχής.

Ο Πολ Νιζάν, γεννήθηκε το 1905 και πέθανε στη Δουνκέρκη στις 23 Μάη του 1940. Υπήρξε λιβελογράφος, δοκιμιογράφος, ρεπόρτερ και μυθιστοριογράφος, που το έργο του έμελλε να εμπνεύσει δυο γενιές επαναστατών. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, μπαίνει στην Εκολ Νορμάλ (Ανώτατη Σχολή). Η μόρφωση του, που συνδυάζει τις ελληνικές ανθρωπιστικές σπουδές με τη βαθιά γνώση του σουρεαλισμού, του ντανταϊσμού και της μαρξιστικής φιλοσοφίας η ψυχρή διαύγεια του ύφους του δε θα αφήσουν ανεπηρέαστο τον Ζαν Πολ Σατρ. Το 1927 στην επιστροφή του από ένα ταξίδι στο Αντεν, όπου μπόρεσε να διαπιστώσει τα προβλήματα της καπιταλιστικής κοινωνίας, μπαίνει στο ΚΚΓ. Διδάσκει φιλοσοφία και ταυτόχρονα μάχεται μέσα από της σελίδες της «Ουμανιτέ» και της «Ευρώπης». Είναι ένας λογοτέχνης και δημοσιογράφος με ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις. Για ένα χρόνο, από το 1934 μέχρι το 1935 ζει μαζί με τη γυναίκα του στη Μόσχα. Εντελώς, αναπάντεχα το 1939 αφήνει το ΚΚΓ και ένα χρόνο αργότερα επιστρατεύεται και σκοτώνεται. Ηταν μόλις 35 χρόνων.