- Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε δηλαδή με όσους υποψήφιους ισχυρίζονται ανοιχτά ή αφήνουν να εννοηθεί καλυμμένα ότι δεν έχουν πρόθεση να συγκρουστούν με την κεντρική διοίκηση για να πάρουν εκείνα τα ποσά που ανήκουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Οτι θα προτιμήσουν να βάλουν βαθιά το χέρι τους στη δική μας τσέπη για να βρουν τα απαραίτητα χρήματα ώστε να λειτουργήσουν δήμοι και νομαρχίες; Τι να κάνουμε με όλους αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πόσο δυσβάσταχτη για τα βαλάντια των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι η αντιλαϊκή φορολογική πολιτική της κυβέρνησης και επιμένουν να μας φορτώσουν και με άλλους φόρους; Αλλά και μ' αυτούς που δε λένε κουβέντα για την ταμπακέρα, δεν παραλείπουν όμως να κόπτονται για την ανάγκη «οικονομικής αυτοδυναμίας» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καταλήγοντας, έτσι, έμμεσα στο ίδιο «διά ταύτα»;

- Γιατί να φερθούμε διαφορετικά σε όσους υποψήφιους διαχωρίζουν τα λαϊκά προβλήματα σε «τοπικά», με τα οποία θεωρούν καθήκον τους να ασχολούνται, και σε «γενικά πολιτικά», τα οποία «αφήνουν» για την κεντρική διοίκηση; Σ' αυτούς, δηλαδή, που κλείνουν τα μάτια σ' όσα συμβαίνουν γύρω τους και σφραγίζουν τη ζωή των δημοτών τους, ακριβώς για να αποφύγουν να στιγματίσουν τον αίτιο: την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική; Πόσο «γενικό θέμα» είναι το εργοστάσιο που κλείνει και πετάει στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους δημότες ενός συγκεκριμένου δήμου; Τα φροντιστήρια που «ψαρεύουν» μαθητές - πελάτες μέσα στο γυμνάσιο και το λύκειο του δήμου, αλλά και οι έμποροι του «λευκού θανάτου» που βρίσκουν τα ανυποψίαστα θύματά τους μέσα και έξω απ' αυτά; Το δημοτικό ή νομαρχιακό νοσοκομείο που σφραγίζει κλινικές από έλλειψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού; Η φτωχογειτονιά που πνίγεται και ξαναπνίγεται στις πρώτες βροχές;

- Ποια άλλη θέση ταιριάζει σε όσους υποψήφιους αποφεύγουν να τοποθετηθούν απερίφραστα για τον επικείμενο πόλεμο των ιμπεριαλιστών στο Ιράκ; Που θεωρούν «εκτός αρμοδιότητας» να αρθρώσουν έστω και μια λέξη ενάντια στα εγκλήματα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών που συντελούνται σ' όλο το κόσμο; Αλήθεια, πόση διάθεση νομίζουν πως έχει η γερόντισσα της γειτονιάς ώστε να εκτιμήσει την πρότασή τους για τη διαμόρφωση κήπων στις ταράτσες των πολυκατοικιών, όταν το εγγόνι της φεύγει με το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα σήμερα στη Βοσνία, στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν, αύριο στο Ιράκ και ποιος ξέρει πού αλλού;

- Το οφείλουμε σ' όλους τους υποψήφιους που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων όλη την προηγούμενη τετραετία. Που περπάτησαν με τους συνταξιούχους στους δρόμους της Αθήνας, όπου τα «περήφανα γηρατειά» περήφανα διεκδικούσαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους. Που βρέθηκαν έξω και πάνω στους καταπέλτες των πλοίων, στους ηρωικούς αγώνες των ναυτεργατών. Που στήριξαν, με την παρουσία τους και τις ενέργειές τους, τα μπλόκα της αγροτιάς, τον αγώνα της να αποφύγει το ξεκλήρισμα, να μείνει και να ζήσει στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, να τον καρπίσει και να δρέψει τους - απαραίτητους για όλους μας -καρπούς των βουνών και των κάμπων. Που έδωσαν το «παρών» στην πάλη για δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία. Σ' όλους αυτούς που συμπαραστάθηκαν ενεργά στους εργαζόμενους που έχαναν τη δουλιά τους, από την πολιτική του ξεπουλήματος και του κλεισίματος επιχειρήσεων, πολιτική που υλοποιεί η κυβέρνηση και για την οποία υπερθεματίζει η ΝΔ. Που αντιστάθηκαν στα επικίνδυνα φαινόμενα ρατσισμού, σαν «έσκασαν μύτη» στην ελληνική κοινωνία. Που συμμετείχαν ενεργά στις εκδηλώσεις του κινήματος για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, του κινήματος ειρήνης, ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση στο Αφγανιστάν και στ' άλλα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα όπου Γης.

- Το οφείλουμε ακόμα σ' όλους τους υποψήφιους που αρνούνται να μετατρέψουν το δήμο και τη νομαρχία σε επιχείρηση και να βλέπουν το κέρδος - και όχι τον εργαζόμενο δημότη τους - πίσω από κάθε πρόταση που θα εισηγούνται, πίσω από κάθε έργο που θα υλοποιούν. Που αρνούνται να κάνουν το φορομπήχτη, αλλά και τον φοροεισπράκτορα, τον υπάλληλο των Βρυξελλών, αλλά και τον υπάλληλο της κυβέρνησης ή το βαστάζο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Που αρνούνται να υποταχθούν στη λογική των Συμφώνων Τοπικής Απασχόλησης, με τα οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει πλημμυρίσει όλη την Ελλάδα και επιδιώκει, με κινητήριο μοχλό τους δήμους, να καταργήσει κάθε κατάκτηση των εργαζομένων που έχει γλιτώσει από την αδηφάγα επίθεσή της, γυρνώντας το ρολόι των εργασιακών σχέσεων στο Μεσαίωνα. Που δεν αποδέχονται για τον εαυτό τους το ρόλο του μάνατζερ, αλλά εγγυώνται - με τη μέχρι σήμερα πολιτεία τους - ότι θα τιμήσουν και με το παραπάνω την ψήφο που θα τους δώσουμε. Οτι θα την κάνουν όπλο στο δικό μας μετερίζι, συμμετέχοντας στις «αλυσίδες», στους μεγάλους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες που κυοφορούνται στη μήτρα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, μιας κρίσης που, όπως όλοι παραδέχονται, δεν καταλαβαίνει και πολλά από γιατροσόφια...

- Το οφείλουμε, τέλος, στους υποψήφιους που έχουν συσπειρώσει στους συνδυασμούς τους τις δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΔΗΚΚΙ, της Κομμουνιστικής Ανανέωσης και άλλες δυνάμεις, όλες δηλαδή τις μάχιμες ριζοσπαστικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, σε μια μαχητική, αγωνιστική ενότητα, ικανή να αντισταθεί και να διεκδικήσει τα δίκαια των ανθρώπων του μόχθου. Γιατί οφείλουμε, έχουμε χρέος, να επιβραβεύσουμε αυτή την προσπάθεια ουσιαστικής συνεύρεσης των πραγματικά αριστερών και αγωνιστικών δυνάμεων, κόντρα σε «ενότητες» επίπλαστες, δήθεν αριστερές, «ενότητες» στις οποίες πρωταγωνιστούν «αριστεροί» σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων σαν το ΣΥΝ, «ενότητες» που ο τελικός τους προορισμός είναι η μεγάλη σοσιαλδημοκρατική αγκαλιά που στην Ελλάδα λέγεται ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη όμως τους διακατέχει και ένας μόνιμος φόβος. Πανικοβάλλονται κυριολεκτικά και μόνο στην ιδέα ότι... μπορεί και να την πάρουμε. Και μη νομίζετε πως φοβούνται μόνο το στραπάτσο που θα πάθουν με το εκλογικό αποτέλεσμα. Πάνω απ' όλα φοβούνται τη δύναμη του κινήματος από ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Οτι θα αρχίσουμε να διεκδικούμε όχι μόνο μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά και άλλες μέρες. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ.

Ας κάνουμε λοιπόν πραγματικά δικιά μας αυτήν τη μέρα. Αλλωστε είναι κυριολεκτικά στο χέρι μας.