ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η «φρίκη» πίσω από τα «ανοίγματα»

`Η γιατί η ηγεσία της ΝΔ αρέσκεται να συζητά περί «αριστερών ανοιγμάτων», αντί να διαφημίζει το κυβερνητικό της πρόγραμμα

Ποια θα ήταν η αντίδραση ενός εργαζόμενου, αν η ηγεσία ενός κόμματος τού δήλωνε κατάμουτρα ότι πρέπει να υπογράφει ατομική σύμβαση με την εταιρία που δουλεύει, να δεχτεί τη μερική απασχόληση και, ταυτόχρονα, να αναλάβει τα βάρη της ασφάλισης, της εκπαίδευσης των παιδιών (αλλά και της διά βίου εκπαίδευσης του ίδιου), της υγείας και την περίθαλψης των μελών της οικογένειας;..

Είναι αυτονόητο ότι το κόμμα αυτό, όχι μόνο δε θα έβλεπε την ψήφο του, αλλά θα κινδύνευε με «απρόβλεπτες κοινωνικές εκρήξεις». Ακριβώς γι' αυτό οι ηγεσίες των καθεστωτικών κομμάτων έχουν εκπαιδευτεί στη μέθοδο της συνεχούς και συστηματικής εξαπάτησης των λαϊκών μαζών. Στον κανόνα αυτό εντάσσεται, βέβαια, και η ηγεσία της ΝΔ, η οποία, ενώ ενστερνίζεται και αγωνίζεται για την επιβολή της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, δεν τολμά να πει ανοιχτά ποιες είναι οι ολέθριες συνέπειές της και επιχειρεί να υφαρπάξει την ψήφο των λαϊκών μαζών με δημαγωγία και προπαγανδιστικά κόλπα, τα οποία εξωραΐζουν και διασκεδάζουν το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής της.

Αυτός είναι ο λόγος, που η επεξεργασία του κυβερνητικού προγράμματος, που έχει αναλάβει ο επικεφαλής του Πολιτικού Σχεδιασμού Γ. Σουφλιάς, «πάει πίσω» και, αντ' αυτού, η Ρηγίλλης αρέσκεται να παίζει με τα «αριστερά ανοίγματα». Ομως, οι επίσημες προγραμματικές θέσεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που διανεμήθηκαν στα μέλη και τα στελέχη πριν από λίγες μέρες, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πολιτική που θα εφαρμόσει, αν ανέβει στην εξουσία. Πρόκειται για τις θέσεις που εγκρίθηκαν - εννοείται και με την ψήφο της ΝΔ - στο 14ο Συνέδριο του ΕΛΚ.

Στη συνέχεια αναφέρονται, λόγω χώρου, μόνον οι θέσεις του ΕΛΚ - ΝΔ για την οικονομία, οι οποίες, ωστόσο, είναι υπεραρκετές για να καταδειχτούν οι «πυλώνες» της πολιτικής της ΝΔ. Πίσω από τα παχιά λόγια περί «πλήρους απασχόλησης», «ίσων ευκαιριών», «κοινωνικής συνοχής», «αλληλεγγύης», αναβλύζει η φρίκη της άγριας επίθεσης του κεφαλαίου.

Η βασική αρχή που διαπερνά το κείμενο των θέσεων είναι «ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί για τα κέρδη του κεφαλαίου». Το κράτος υπάρχει μόνο για να βοηθάει αυτούς που βρίσκονται στο έσχατο σημείο ένδειας και εξαθλίωσης, στην πραγματικότητα, μόνο για να μην πεθάνουν από την πείνα. «Το κράτος μεριμνά για την εξασφάλιση των βασικών αναγκών του ατόμου, όταν το ίδιο δεν είναι σε θέση να το πράξει...», αναφέρεται χαρακτηριστικά. Και αλλού: «Το ΕΛΚ είναι της άποψης ότι τα άτομα οφείλουν να είναι υπεύθυνα για τον εαυτό τους και ότι πρέπει να εργάζονται για να ζήσουν, εάν είναι σε θέση να το πράξουν. Επίσης πιστεύουμε ότι η δίκαιη κοινωνία βοηθά τους έχοντες ανάγκη». Το κράτος πρέπει να μεριμνά, επίσης, για την πρόσβαση «στη βασική υγειονομική περίθαλψη, στην παροχή συντάξεων γήρατος, στη στέγαση και εκπαίδευση».

Ταυτόχρονα, η οικογένεια (ποια οικογένεια στον καπιταλισμό...) φορτώνεται με όλα τα βάρη για την ανατροφή των παιδιών και όχι μόνο. «Θεμέλιος λίθος της κοινωνίας μας είναι οι οικογένειες, στο πλαίσιο των οποίων οι γονείς μεριμνούν για τα παιδιά τους», τονίζεται. Και αλλού: «Η οικογένεια πρέπει να ενθαρρυνθεί να λειτουργήσει ως πυρήνας εκπαίδευσης και συνδρομής του ατόμου, σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας».

Κοινωνική ασφάλιση: «Οι Ευρωπαίοι πολίτες ζουν περισσότερο σήμερα, χάρη στην πρόοδο της ιατρικής επιστήμης. Τα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης πρέπει να προσαρμοστούν στις εν λόγω αλλαγές». «Θεωρούμε ότι στο μέλλον θα πρέπει να παρέχεται στα άτομα η δυνατότητα επιμήκυνσης του εργασιακού τους βίου»! Ακόμα: «Οι έμμεσες μισθολογικές επιβαρύνσεις (σ.σ. εργοδοτικές εισφορές) συνιστούν μία από τις κύριες αιτίες της ανεργίας. Επιβάλλεται η μείωση των εν λόγω επιβαρύνσεων με περικοπές των δαπανών για Κοινωνική Ασφάλιση»! «Ο σχεδιασμός των ευρωπαϊκών συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης καλείται να ανταποκριθεί στην πρόκληση του επιτυχούς συνδυασμού των νέων ισχυρών δυνάμεων της αγοράς με τον ανθρωπισμό...»!

Ευελιξία εργασίας: «Πρέπει να ενθαρρυνθούν, τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες, να στραφούν στη μερική απασχόληση για λόγους ευελιξίας της εργασίας». «Το ΕΛΚ υποστηρίζει τις πρωτοβουλίες, που ανέλαβαν οι κοινωνικοί εταίροι της ΕΕ, όσον αφορά στην εξεύρεση αμοιβαίως αποδεκτών μέτρων απορύθμισης της αγοράς εργασίας». «Οι κανόνες που διέπουν την αγορά εργασίας πρέπει να αναθεωρηθούν, ώστε να καταστεί δυνατή η υποστήριξη νέων εργασιακών προτύπων».

Απασχολησιμότητα: «Η δημιουργία θέσεων εργασίας από το κράτος ή η συναίνεση σε προτάσεις, όπως η μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς μείωση των αποδοχών, μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για την απασχόληση στο σύνολό της». «Η ατομική πρωτοβουλία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο, όσον αφορά στη δημιουργία θέσεων εργασίας». «Το κράτος θα πρέπει να επικεντρωθεί στην κατάρτιση και επανακατάρτιση», ενώ «δεν πρέπει να παρεμβαίνει στις μισθολογικές διαπραγματεύσεις των κοινωνικών εταίρων», προφανώς όταν ευνοούν το συμφέροντα του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, το ΕΛΚ «κατανοεί την τάση για συλλογική διαπραγμάτευση σε επίπεδο περιφέρειας και εταιρίας»!

Εκπαίδευση: «Επιβάλλεται στενή συνεργασία με την αγορά εργασίας, προκειμένου να υπάρξει αντιστοιχία εκπαίδευσης και των εκάστοτε αναγκών της αγοράς»! «Η εκπαίδευση και κατάρτιση πρέπει να γίνουν αντιληπτές ως διά βίου διαδικασία και προσωπική επένδυση»! «Πρέπει να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο μετάδοσης και διάδοσης της γνώσης». Το κράτος οφείλει να ενθαρρύνει την ανάπτυξη διαφόρων τύπων σχολείων και μεθόδων διδασκαλίας.

Ο κατάλογος με τις αντιλαϊκές «εντολές» δε σταματά εδώ, αλλά τα παραπάνω είναι αρκετά για να εξηγήσουν γιατί η ηγεσία της ΝΔ δεν προτιμά να διαφημίζει το κυβερνητικό πρόγραμμά της στο λαό...

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Η ύλη της ΚΟΜΕΠ του τεύχους 2 του 2002

Το Μάρτη του 2002 συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την πρώτη έκδοση ενός από τα πιο σημαντικά και γνωστά έργα του επιστημονικού κομμουνισμού. Το έργο του Β. Ι. Λένιν «Τι να κάνουμε;» απάντησε σε μια σειρά από θεμελιώδη ζητήματα, που δεν έπαψαν να αποτελούν αντικείμενο ιδεολογικής διαπάλης, με τη μια ή την άλλη μορφή, καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, στα πλαίσια του εργατικού κινήματος. Πρόκειται για ζητήματα που διαχωρίζουν την επαναστατική του πτέρυγα από τη ρεφορμιστική / οπορτουνιστική και αφορούν στις θεωρητικές βάσεις, στις οργανωτικές αρχές του επαναστατικού εργατικού κόμματος και στη δράση του για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την αστική ιδεολογία και πολιτική, για την απόκτηση σοσιαλιστικής συνείδησης.

Σε αυτό το τελευταίο ζήτημα, στις σύγχρονες συνθήκες, αναφέρεται το αφιέρωμα του τεύχους 2 του 2002: «Η δράση του ΚΚΕ στην εργατική τάξη». Βασικό υλικό του αφιερώματος είναι τα ντοκουμέντα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (Φλεβάρης 2002) με θέμα: «Η δράση του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα». Η Συνδιάσκεψη εξέτασε την πείρα κάτω από το πρίσμα της σύνδεσης της ταχτικής του Κόμματος με τη στρατηγική του και επεξεργάστηκε σχέδιο δράσης με συγκεκριμένα μέτρα, που αναφέρονται στο κύριο καθήκον: Ολο το Κόμμα, από την ΚΕ έως την ΚΟΒ, να δουλέψει εντατικά ώστε να ανέβει ο πολιτικός καθοδηγητικός ρόλος και η επιρροή του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα.

Στα άρθρα του αφιερώματος, «Η γραμμή αντιπαράθεσης, κριτήριο ταξικής συνέπειας», «Για τη δουλιά μας στην εργαζόμενη νεολαία», «Απάντηση στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Υγεία», «Εργατικές διεκδικήσεις για τον πολιτισμό», προσεγγίζονται πλευρές της δράσης των κομμουνιστών και κομμουνιστριών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Στο αφιέρωμα συμπεριλαμβάνεται ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο αρχειακό υλικό από το 1928, οδηγίες του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την οργάνωση γενικής απεργίας. Επίσης αναδημοσιεύονται λίγα ενδεικτικά αποσπάσματα από το έργο του Β. Ι. Λένιν «Τι να κάνουμε;» ως προτροπή για μελέτη των θεωρητικών επεξεργασιών που αφορούν στο κομμουνιστικό κόμμα και στη δράση του για την ωρίμανση της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης.

Το Μάρτη υπήρχε και μια άλλη, μαύρη, επέτειος, τα 50 χρόνια από την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη, ηγετικής και ηρωικής μορφής του ΚΚΕ. Με αφορμή την επέτειο, σε μια σειρά εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα, το ΚΚΕ ανέδειξε τις ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις που ατσάλωσαν τους αγωνιστές της υπέρτατης θυσίας, τους τιμημένους νεκρούς του αγώνα, σαν τον Ν. Μπελογιάννη. Τιμώντας την επέτειο η ΚΟΜΕΠ αναδημοσιεύει στην ενότητα Τέχνη-Πολιτισμός ένα μικρό μέρος από το έργο που ξεκίνησε ο Ν. Μπελογιάννης στην απομόνωση της Ασφάλειας και στη φυλακή της Κέρκυρας για την «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», ως κορυφαίο παράδειγμα για τη στάση του κομμουνιστή απέναντι στη μελέτη, στην έρευνα, στη γνώση, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Στην ενότητα Ιδεολογία-Πολιτική δημοσιεύεται η διάλεξη που επεξεργάστηκε το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «Ιδεολογικά ζητήματα σχετικά με την καπιταλιστική οικονομία», στην οποία προσεγγίζονται θέματα που αφορούν στη σχέση οικονομίας-πολιτικής στο Πρόγραμμα του Κόμματος, επίσης ζητήματα της διεθνούς καπιταλιστικής παραγωγής, επέκτασης της εξαγωγής κεφαλαίου, καθώς και προβλήματα που προκύπτουν σε αυτά τα πλαίσια στο επίπεδο της κάθε χώρας.

Το άρθρο «"Παγκοσμιοποίηση": Πραγματικότητα ή ιδεολογικό κατασκεύασμα;» υποστηρίζει επιχειρηματολογημένα ότι ο όρος αυτός δεν αντανακλά μια νέα πραγματικότητα που υπερβαίνει το ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά ακριβώς συγκαλύπτει τη φύση και την κρίση του συστήματος.

Στην ενότητα Τέχνη-Πολιτισμός, το άρθρο «Η "εικόνα της πραγματικότητας" και η πραγματικότητα της εικόνας. "Big Brother"» επιχειρεί μια μαρξιστική προσέγγιση στο φαινόμενο τέτοιων εκπομπών οι οποίες ανθίζουν στο έδαφος του καπιταλισμού που σαπίζει.

Τέλος, δημοσιεύονται τα τρέχοντα κομματικά ντοκουμέντα.

Με τα μονοπώλια ή με το λαό;

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι εκλογές στη Γαλλία έγιναν αφορμή να φανούν καλύτερα, και σε όλο το μεγαλείο τους, τα αδιέξοδα της αστικής πολιτικής κάθε απόχρωσης. Αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ομολογείται και από ακραιφνείς υποστηριχτές του ιμπεριαλισμού. Λόγου χάρη, σε έγκριτες εφημερίδες (όχι μόνο ελληνικές) πληθαίνουν οι αναλύσεις, που κάνουν αναφορές στα αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Την ίδια ώρα, άλλες αναφέρονται και στα αδιέξοδα της κεντροδεξιάς. «Φτώχεια», είναι ο κοινός παρονομαστής για κάθε μορφή διαχείρισης. Κι αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, ανεξάρτητα από την αφετηρία και τη στόχευση των παραπάνω αναλυτών. Αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα εκφράζει και ο προβληματισμός για επάνοδο στον Κέινς, δηλαδή στην πρώην σοσιαλδημοκρατική πολιτική παροχών ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών, μέσω του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, που κι αυτό συντρίβεται κάτω από τον οδοστρωτήρα του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος εφαρμόζεται και από την κεντροαριστερά και από την κεντροδεξιά. Οι προβληματισμοί αναζωπυρώνονται, όσο η φτώχεια και η ερήμωση απλώνονται, με ό,τι κινδύνους για την κυριαρχία του κεφαλαίου συνεπάγεται η όξυνση των κοινωνικοταξικών αντιθέσεων. Οι αλλαγές στις συνειδήσεις μοιάζουν --ή και είναι-- αργές, όμως συσσωρεύονται. Κι αυτό το γεγονός εντείνει τα αδιέξοδα, απ' τα οποία δοκιμάζεται ιδιαίτερα η σοσιαλδημοκρατία.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία η μόνη αντίδραση που άρθρωσε το ΠΑΣΟΚ (τι άλλο να έκανε;) ήταν η επίθεση του ίδιου και των φιλικών του ΜΜΕ κατά του ΚΚΕ, ότι έχει στα σκαριά τη συνεργασία με τη ΝΔ (!), κι ένας απολογητικός τόνος, για την κυβέρνηση Ζοσπέν, κάλυψης της αντιλαϊκής πολιτικής της και προσπάθειας να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.

Αλλά εκεί που τα έχασαν, κυριολεκτικά, ήταν στον ΣΥΝ και στις συναφείς ομάδες που τον περιτριγυρίζουν.

Μέχρι και το πρωί της πρώτης Κυριακής των γαλλικών εκλογών, η κυβέρνηση Ζοσπέν ήταν το πρότυπο για τη «σοσιαλδημοκρατική αριστερά». Το πρότυπο, που θα έπρεπε να υλοποιηθεί και στην Ελλάδα (35ωρο γαρ...), αλλά που δεν εφαρμόζεται λόγω ...νεοφιλελεύθερης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ (λες και ο Ζοσπέν είχε άλλη, φιλολαϊκή...). Και μόλις τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η κυβέρνηση Ζοσπέν βούλιαζε μέσα στις αμαρτίες της, ο ΣΥΝ και οι συναφείς ξεσπάθωσαν κατά της σοσιαλδημοκρατίας, επειδή εφάρμοζε αντιλαϊκή πολιτική!!! Ξεχάστηκαν και τα 35ωρα και τα οικολογικά επιτεύγματα της κεντροαριστερής κυβέρνησης!... Υποκρισία; Αναμφιβόλως. Αλλά και αδιέξοδα... Και τούτα είναι το κύριο. Δεν πρόκειται για λάθος εκτίμηση. Πρόκειται για μια ολόκληρη στρατηγική, αυτήν του «προοδευτικού εκσυγχρονισμού», που παραπαίει ανάμεσα στην ωμότητα της φιλοκαπιταλιστικής επίθεσης που υλοποιεί, και της απόπειρας να καμουφλάρεται αυτή με φιλολαϊκό προσωπείο. Μέχρι τη στιγμή, βεβαίως, που ο βασιλιάς μένει γυμνός. Τόσο γυμνός, που ένας απ' αυτούς --όψιμος της «ανανέωσης»-- έφτασε να δηλώνει σε τηλεοπτική συζήτηση (ΝΕΤ) ότι δε θα ψήφιζε το Γαλλικό ΚΚ, επειδή συνεργάστηκε με τον Ζοσπέν!!!

Σε αυτό το πλαίσιο προβάλλουν ορισμένοι την «ενότητα της Αριστεράς»! Κι έτσι, πέφτουν σε επιπρόσθετες αντιφάσεις. Ισχυρίζονται ότι η ήττα του Ζοσπέν οφείλεται στον κατακερματισμό της Αριστεράς στη Γαλλία!

Αντίφαση πρώτη: Γιατί κατακερματισμός; Επί πέντε χρόνια συγκυβερνούσαν! Και οι εργαζόμενοι είδαν τα έργα και τις ημέρες τους!

Αντίφαση δεύτερη: Εννοούν ότι, αν και στις εκλογές είχαν συμπαραταχτεί, ο Ζοσπέν θα προκρινόταν στο β' γύρο. Θα προκρινόταν. Και λοιπόν; Γιατί τόση αγωνία, από τη στιγμή που (κατόπιν εκλογών) θεωρούν ότι η πολιτική του ήταν αντιλαϊκή και ίδια με του Σιράκ, ο οποίος θα εκλεγόταν σίγουρα;

Αντίφαση τρίτη: Αφού, όπως λένε, τάσσονται μόνο υπέρ «της ενότητας της Αριστεράς» και κατά της κεντροαριστεράς, γιατί κόπτονται, επειδή στη Γαλλία υπήρξε πολυδιάσπαση; Εννοούν, απλώς, ότι έπρεπε να υπάρξει συμμαχία του Γαλλικού ΚΚ με τους τροτσκιστές; Οχι! Εννοούν (και το λένε) ότι έπρεπε να υπάρξει κοινή κάθοδος και με τον Ζοσπέν! Αρα, πώς είναι κατά της κεντροαριστεράς, τη στιγμή που πιστεύουν στη συμμαχία μαζί της; Ή το πιστεύουν αυτό μόνο για τη Γαλλία και όχι και για την Ελλάδα; Κι αν ναι, γιατί;

Αντίφαση τέταρτη: Η Αριστερά, λένε, πρέπει να συσπειρωθεί στην Ελλάδα, για να μην τη συνθλίψει ο δικομματισμός! Ας υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε! Ας το υποθέσουμε, για να φανεί καλύτερα η υποκρισία τους. Ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα αυτής της «ενωμένης Αριστεράς»; Στο ερώτημα αυτό δε δίνουν απάντηση! Κρύβουν, σκόπιμα, ότι το επόμενο βήμα, που θα έθεταν θα ήταν το «εμπρός τώρα για την πιο μεγάλη Αριστερά»! δηλαδή συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ! Δηλαδή, κεντροαριστερά!!! Και με το δίκιο τους θα έλεγαν στους κομμουνιστές στην τέτοια υποτιθέμενη περίπτωση: «Συνεργαστήκατε με τον ΣΥΝ, τι σας εμποδίζει να συνεργαστείτε και με το ΠΑΣΟΚ, για να μπει η Αριστερά στο προσκήνιο, δηλαδή στην κυβέρνηση;» (!!) Δε θα το πουν αυτό; Τότε ποια είναι η στρατηγική τους; Δεν έχουν; Εχουν, αλλά την κρύβουν...

Αντίφαση πέμπτη: Πρέπει να συγκροτηθεί ο αντινεοφιλελεύθερος πόλος, λένε. Και την ίδια στιγμή κάνουν πλάτες στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), που στηρίζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική! Χάριν της ενότητας(!), φωνάζουν. Οχι όμως της ενότητας που οικοδομείται σε βάση ταξική, αλλά της «ενότητας», που υποτάσσει την εργατική τάξη στο νεοφιλελευθερισμό...

Πίσω από τα περί «ενότητας της Αριστεράς» κρύβεται η συνεργασία των τάξεων, την οποία επιδιώκουν και υλοποιούν όλοι οι φορείς της λεγόμενης «ανανέωσης». Στην κοινωνία μας υπάρχουν ταξικά συμφέροντα, που είναι ασυμφιλίωτα. Υπάρχει ο ιμπεριαλισμός και η πλουτοκρατία, υπάρχουν συγκεκριμένα κόμματα που τάσσονται υπέρ ή κατά του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, της διεύρυνσης της ΕΕ, του Ευρωστρατού, των ιδιωτικοποιήσεων, του ΝΑΤΟ. Η κάθε δύναμη κρίνεται, όχι από την ταμπέλα που η ίδια επιλέγει για τον εαυτό της, αλλά από την πρακτική της. Η συζήτηση, λοιπόν, για το αν κάποιος ή κόμμα ή ομάδα, συγκαταλέγεται στην Αριστερά ή όχι, είναι ανώφελη, πέρα από το ότι σκεπάζει την πραγματικότητα ο γενικός όρος «αριστερός». Το θέμα βρίσκεται στο αν τάσσεται με τα μονοπώλια ή με το λαό, εμπράκτως. Αν τάσσεται υπέρ ή κατά του νεοφιλελευθερισμού, με όλη τη σημασία που έχει αυτή η πολιτική, με το αληθινό περιεχόμενο που εκφράζει ο όρος. Το να λες, όπως ο ΣΥΝ, πως η ένταξη στην ΟΝΕ αποτελεί θετικό γεγονός, μονόδρομο, και την ίδια στιγμή να εμφανίζεσαι και αντινεοφιλελεύθερος, αποτελεί κοροϊδία προς το λαό.

Δεν αντιστοιχεί, επομένως, στην πραγματικότητα των ταξικών αντιθέσεων η διάκριση «αριστερά - δεξιά», όπως δεν αντιστοιχεί και η διάκριση «κεντροαριστερά - κεντροδεξιά». Τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους, μόνο αν τοποθετηθούν στο αληθινό δίλημμα: «Με τον ιμπεριαλισμό κατά του λαού, ή με το λαό κατά του ιμπεριαλισμού»;

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αποτελούν την καρδιά της στρατηγικής του κεφαλαίου στη γενικευμένη επίθεσή του κατά της εργατική τάξης και των μεσαίων λαϊκών στρωμάτων. Η προώθηση αυτής της στρατηγικής πραγματοποιείται απ' όλα τα αστικά κόμματα, για τον απλούστατο λόγο ότι ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Σήμερα, μόνο αυτή η πολιτική ικανοποιεί το κεφάλαιο. Γι' αυτό ακριβώς και τα σοσιαλδημοκρατικά (σοσιαλιστικά) κόμματα εγκατέλειψαν την παλιά πολιτική διαχείρισης και «προσχώρησαν» στη νεοφιλελεύθερη, αφαιρώντας έτσι το αποκλειστικό... προνόμιο από τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα. Στόχος, η αύξηση των κερδών, μέσω της παραπέρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης και ο έλεγχος των λαϊκών αντιδράσεων, μέσω των «παροχών» - ψίχουλων στα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Αυτή η αναγκαιότητα προκύπτει για το κεφάλαιο, προκειμένου να συγκρατήσει την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους του, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του οξυμένου ανταγωνισμού και στις ανάγκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Οι ιδιωτικοποιήσεις, για παράδειγμα, συμβάλλουν στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Η άνοδος της παραγωγικότητας, δηλαδή η μεγαλύτερη εκμετάλλευση, στην αύξηση των κερδών. Και οι πόλεμοι, στον ανταγωνισμό της ζούγκλας, για το ποιες χώρες θα διανείμουν σε όφελός τους τις σφαίρες επιρροής. Να γιατί δεν πρέπει να προκαλεί καμιά έκπληξη το γεγονός ότι και οι «αριστεροί» βομβαρδίζουν λαούς. Οπως τους βομβάρδιζαν και στο παρελθόν, τότε που έχτιζαν το δήθεν «κοινωνικό κράτος»!...

Απάντηση, λοιπόν, για το λαό υπάρχει, και είναι μόνο μία: Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, για το σοσιαλισμό. Συσπείρωση και πάλη με αιτήματα που αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού, και όχι αιτήματα «προοδευτικά», που στην ουσία θα κάνουν πλάτες στο πέρασμα της γενικευμένης επίθεσης, δήθεν ρεαλιστικά. Κίνημα που θα διαμορφώνει συνειδήσεις, σε κάθε μέτωπο, εντοπισμού και πάλης κατά των αιτίων που δημιουργούν τα προβλήματα. Σ' αυτόν το δρόμο θα υπάρχουν και κατακτήσεις. Αλλιώς, ο λαός θα οδηγείται σε όξυνση των αδιεξόδων του και στην πλήρη υποταγή. Ενα μονόδρομο έχει το κεφάλαιο, έναν --τον αντίθετο-- και ο λαός.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ