Εστω κι έτσι, όμως, κάλιο αργά παρά ποτέ, ίσως πείτε. Δε λέμε όχι. Θα συμφωνούσαμε, όμως, πιο εύκολα, αν έβγαζαν και κάποια διδάγματα από τη μέχρι σήμερα τακτική τους. Για την ηγεσία του ΣΥΝ μιλάμε, η οποία, χτες, έσπευσε να «πιάσει καρέκλα» σ' έναν ακόμη «διάλογο», για το φορολογικό. Κι ας έγινε - ειδικά αυτός - εντελώς διάτρητος και ουσιαστικά άχρηστος, πριν ακόμη ξεκινήσει, αφού έχει ως βάση το διαβόητο πόρισμα της «επιτροπής Γεωργακόπουλου», με το οποίο, υποτίθεται πως διαφωνεί ακόμη και η κυβέρνηση. Τίποτε αυτοί, το χαβά τους.
Προσέξτε παιδιά, το «διάλογο» και τα μάτια σας...
Μπορεί να καταλαβαίνουμε τους λόγους για τους οποίους το κάνουν, αλλά ας πάρουν υπόψη τους ότι έχει ξεπεράσει προ πολλού ακόμη και τα σύνορα του γελοίου. Για το «Βήμα» μιλάμε και, ιδιαίτερα, για ορισμένους αρθρογράφους- στελέχη του, οι οποίοι επιμένουν συστηματικά και μονότονα να χαρακτηρίζουν το ΠΑΣΟΚ αριστερή πολιτική δύναμη.
Ισως, βέβαια, μας αντιτείνουν, ότι όλα σχετικά είναι. Αφού το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στ' αριστερά της ΝΔ, σωστός είναι ο χαρακτηρισμός. Ομως, ακόμη κι αν δεχτούμε την εκτίμηση αυτή, γιατί δεν παίρνουν ως σημείο αναφοράς τη χουντοφασιστική και φιλοβασιλική παράταξη και, επομένως, να ονομάζουν και τη ΝΔ αριστερή δύναμη; Μήπως, επειδή έτσι... σχετικοποιούνται μέχρι αχρηστίας τα γνωστά και ψεύτικα διλήμματα;
Δεν υπήρξε ούτε μία εφημερίδα ή ηλεκτρονικό μέσο μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, την περασμένη βδομάδα, που να μη σημείωσε -- με τον ένα ή άλλο τρόπο -- την ικανοποίηση της Ουάσιγκτον από το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και την ανατροπή του εκλεγμένου Προέδρου της χώρας, Ούγο Τσάβες. Δεν υπήρξε, επίσης, ούτε ένα ΜΜΕ, δυο μέρες αργότερα, που να μη σημείωσε τη δυσαρέσκεια του Λευκού Οίκου από τις γνωστές σε όλους εξελίξεις, τη λαϊκή κινητοποίηση και την επαναφορά του Τσάβες στην Προεδρία της χώρας. Ακολούθησαν οι αποκαλύψεις αμερικανικών εφημερίδων, σύμφωνα με τις οποίες, οι πραξικοπηματίες είχαν ενημερώσει, μήνες πριν, για τα σχέδιά τους την αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και είχαν εξασφαλίσει την ανοχή -- τουλάχιστον -- της Ουάσιγκτον. Και μετά απ' όλ' αυτά, ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Αρι Φλέισερ, εδέησε να κάνει σχετικές δηλώσεις, βεβαιώνοντας όλο τον κόσμο ότι «τονίσαμε κατηγορηματικώς στους ηγέτες της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, ότι οι ΗΠΑ δε θα υποστήριζαν ένα πραξικόπημα».
Τα συμπεράσματα είναι δικά σας.
Να τους χαίρεται τους επικοινωνιολόγους και τους συμβούλους του, πλην όμως, με μερικές τέτοιες δηλώσεις γενικόλογου χαρακτήρα, ούτε το Φορολογικό ξεχνιέται, ούτε το 2,5% της εισοδηματικής πολιτικής, ούτε η ανεργία, ούτε το Ασφαλιστικό.
Ειδικά το τελευταίο πάει από το κακό στο χειρότερο και κανένα επικοινωνιακό κολπάκι δεν μπορεί να κάνει το μαύρο άσπρο. Και μια και μιλήσαμε για «μαύρο», δε φανταζόμαστε ότι η κυβέρνηση περιμένει να μη φανούν οι σχετικές επιπτώσεις στις δημοτικές εκλογές!
Μάλλον το γνωρίζει και γι' αυτό ετοιμάζει από τώρα τις άμυνές της.
ΚΑΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ μας Ιταλία στην ίδια κατάσταση βρίσκεται. Με τη διαφορά βέβαια ότι εκεί κυβερνά ένας ιδιοκτήτης ΜΜΕ και όχι ένας υπάλληλος ιδιοκτητών ΜΜΕ. Μικρή διαφορά ίσως, αλλά έχει σημασία.
Βλέπετε, τελικά οι παράδεισοι της Ενωμένης Ευρώπης δεν είναι καθόλου παράδεισοι. Για τους εργαζόμενους, βέβαια. Και, βέβαια, ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία δεν ασκεί καμιά πολιτική ασύμβατη με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Αντιθέτως, κι αυτός διαρθρωτικές αλλαγές για την επιτάχυνση των ρυθμών ανάπτυξης θέλει να εφαρμόσει.
ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ εντός «ολίγων ημερών» από τα παλαιστινιακά εδάφη, που υποσχέθηκε ο Αριέλ Σαρόν, είναι μια πραγματικά ανατριχιαστική δήλωση. Μιλάμε για λίγες μέρες σφαγών, που βέβαια θα γίνουν τώρα με εντατικούς ρυθμούς.
Και ποια είναι η αντίδραση του «διεθνούς παράγοντα»; Ο Κόλιν Πάουελ να δηλώνει ευτυχής για τη δήλωση του Ισραηλινού πρωθυπουργού και η Ευρωπαϊκή Ενωση να παριστάνει ότι εθελοτυφλεί, στηρίζοντας ουσιαστικά τις εξελίξεις.
Σε 15 δισεκατομμύρια δραχμές ανέρχεται ετησίως το κόστος του ΙΚΑ για την επιδότηση και τη συνταξιοδότηση θυμάτων εργατικών ατυχημάτων, σύμφωνα με τα στοιχεία του 1998. Ατυχήματα, που, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, η ευθύνη ανήκει στους εργοδότες, είτε γιατί δεν παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα ασφάλειας, είτε εξαιτίας της εντατικοποίησης της εργασίας, στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν περισσότερα κέρδη. Και όμως, αυτούς τους εργοδότες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που συμφώνησε, επιδιώκει να απαλλάξει ακόμα και απ' αυτήν την ελάχιστη εισφορά για τον επαγγελματικό κίνδυνο σε ποσοστό 1%. Ολα αυτά, όπως αναγράφεται στο κείμενο συμφωνίας, επειδή «έχουν μεταβληθεί οι συνθήκες εργασίας και έχει εναρμονιστεί το θεσμικό πλαίσιο με τις ευρωπαϊκές οδηγίες». Και αφού στα χαρτιά εναρμονιστήκαμε, τώρα οι βιομήχανοι μπορούν και να μην πληρώνουν, ούτε αυτά τα ψίχουλα. Θα συνεχίσουν, όμως, να πληρώνουν οι εργαζόμενοι, μέσω των εισφορών τους στο ΙΚΑ. Να, ακόμα ένα παράδειγμα για το πώς η πλειοψηφία βάζει πλάτη ν' απαλλαχτούν οι εργοδότες από τις υποχρεώσεις τους, ν' αυξήσουν τα κέρδη τους και ας βουλιάξουν τα Ταμεία.
Ο λαός της Βενεζουέλας, το 1998, αποφάσισε πως ο κήπος είναι δικός του και ψήφισε ένα Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο, που πήρε ένα ποσοστό πάνω από 50%. Από τότε, έγιναν επτά εκλογικές αναμετρήσεις και το περασμένο καλοκαίρι αυτό το Μέτωπο εξασφάλισε ποσοστό 73%. Είναι φανερό πως ο λαός της Βενεζουέλας ενέκρινε τους γενικούς προσανατολισμούς της κυβέρνησης και τα μέτρα που έπαιρνε όλο αυτό τον καιρό. Π.χ., καινούριο Σύνταγμα, γη στους αγρότες, μέτρα για την κρατική εταιρία πετρελαίου κ.ά.