«Η ενέργεια του Μάκη Κοψίδη να αποστείλει, σήμερα 20 Φεβρουαρίου 2002, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιστολή (που είχε ήδη επιδώσει μόλις το προηγούμενο βράδυ στα γραφεία της ΚΕ) με την οποία παραθέτει τους λόγους για τους οποίους αποχωρεί από το Κόμμα, και στη συνέχεια να δώσει τις ανάλογες συνεντεύξεις, δείχνει ότι υπήρξε προειλημμένη απόφαση να περάσει σε πολεμική επίθεση εναντίον του ΚΚΕ. Το ότι δεν κινήθηκε, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, από τις όποιες ανησυχίες είχε, φαίνεται και από το γεγονός ότι διάνθισε την επιστολή του με ψευδή γεγονότα και στοιχεία, με τυποποιημένα εδώ και πολλά χρόνια επιχειρήματα, που κατά κανόνα χρησιμοποιούνται σε βάρος του ΚΚΕ. Προβάλλει παραποιημένες αποφάσεις του Κόμματος που ο ίδιος τις γνωρίζει πολύ καλά, τις υπερψήφισε επανειλημμένα στα κομματικά σώματα και στην ΚΕ. Η δημόσια επιστολή του δε στοχεύει στη διόρθωση ή βελτίωση της πολιτικής του Κόμματος, όπως ισχυρίζεται, αλλά στο να χρησιμοποιηθεί σε βάρος του ΚΚΕ, σε μια περίοδο που ξεδιπλώνεται καθολικότερη επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, σε προεκλογική ουσιαστικά φάση, και ενώ γίνονται πιο έντονα τα σημάδια σήψης και παρακμής στο πολιτικό σύστημα.

Ο Μάκης Κοψίδης κατά τη διάρκεια της θητείας του στην ΚΕ είχε επανειλημμένα τοποθετηθεί θετικά πάνω στην πολιτική του Κόμματος και μάλιστα με ενεργητικό τρόπο είχε συμβάλει στη στήριξή της. Βεβαίως ο καθένας, η κάθε μια, μπορεί να αλλάζει σταδιακά ή και αιφνιδιαστικά απόψεις. Σ' αυτήν την περίπτωση έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να τις αναπτύσσει και να τις υπερασπίζεται στα κομματικά όργανα και σώματα. Η αγωνιστική στάση είναι συνυφασμένη με την προσπάθεια να συμβάλλει ο καθένας και η κάθε μία στην καλύτερη διαμόρφωση των αποφάσεων, στη μαχητική υλοποίησή τους στην πράξη, στην υπεράσπιση του Κόμματος.

Η στάση του Μάκη Κοψίδη δεν είναι αγωνιστική, όχι γιατί πήρε σε ένα τόσο μικρό διάστημα την απόφαση της αποχώρησης, όσο για τον συγκεκριμένο τρόπο και την πρακτική που ακολούθησε».

Το κείμενο της δήλωσης παραίτησης από την ΚΕ και αποχώρησης από το Κόμμα του Μάκη Κοψίδη, το οποίο μοίρασε σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα, το παραθέτουμε ολόκληρο, προς ενημέρωση των αναγνωστών μας.

To εν λόγω κείμενο έχει ως εξής:

«Ηδη έχει δρομολογηθεί η οργανωτική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος από την ηγετική ομάδα του Κόμματος. Αλλωστε η Α. Παπαρήγα το επιβεβαίωσε στην ΚΕ (9.2.02) τονίζοντας: "Γιατί να μην έχουμε έναν ορίζοντα που η συνδικαλιστική οργάνωση να 'ναι το ΠΑΜΕ"! Οσοι στρώνουν, ιδεολογικά και προπαγανδιστικά, το έδαφος ώστε σε κάποια καμπή του συνδικαλιστικού κινήματος να προχωρήσουν στην υλοποίηση της οργανωτικής διάσπασης του σ.κ., ακυρώνουν την ιστορικά δικαιωμένη ενωτική γραμμή της ταξικής πάλης που για δεκαετίες ακολούθησε το Κόμμα.

Η θέση αυτή δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία". Είναι αντανάκλαση της πολιτικής πρακτικής της γραμμής περιθωριοποίησης που ακολουθεί η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ ιδιαίτερα από το 16ο Συνέδριο και μετά, στο όνομα της ιδεολογικής "καθαρότητας".

Ενώ οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται και οι επιπτώσεις στην πλειοψηφία του λαού πολλαπλασιάζονται λόγω της αντιλαϊκής πολιτικής και της επιθετικότητας της "νέα τάξης" η ηγετική ομάδα του Κόμματος αντί να προχωρήσει σε ένα πλατύ, ενωτικό άνοιγμα για να συσπειρώσει ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ενισχύει τη γραμμή ομφαλοσκόπησης και περιχαράκωσης. Πέρα και έξω από τις αποφάσεις Συνεδρίων για τις προϋποθέσεις οικοδόμησης του Μετώπου και τη γραμμή συσπείρωσης, στην πράξη υιοθετείται αυθαίρετα μια άλλη γραμμή συσπείρωσης που αποτελείται από στόχους σοσιαλιστικής επανάστασης. Στόχοι προοπτικής τίθενται ως στόχοι για το σήμερα.

Παράλληλα προωθούνται απόψεις που παραπέμπουν τα πάντα στο σοσιαλισμό και ακυρώνουν κάθε δυνατότητα αγώνα για υπεράσπιση κατακτήσεων σήμερα. Ενδεικτική η τοποθέτηση της Α. Παπαρήγα (Διάλεξη στην ΚΕ 9.2.02): "Η βολονταριστική αντίληψη σε σχέση με τις δυνατότητες του αγώνα της εργατικής τάξης στα πλαίσια του συστήματος δεν είναι παρά μια "ριζοσπαστική" μορφή του ρεφορμισμού επικίνδυνη γιατί ουσιαστικά αποδυναμώνει την πάλη για την ανατροπή του". Με δεδομένη αυτή τη λογική και πρακτική Μέτωπο δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Αυτή η πολιτική γραμμή δε συσπειρώνει, αλλά απωθεί, αφού δεν παίρνει υπόψη της τις προϋποθέσεις και τους όρους ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων. Μια γραμμή που ξεκόβει το Κόμμα από τις λαϊκές δυνάμεις.

Η στρατηγική που στην πράξη εφαρμόζεται υπακούει στη λογική "καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη". Κύριος στόχος ανεξάρτητα από διακηρύξεις, ανακοινώσεις κλπ. δεν είναι ο δικομματισμός, αλλά πώς θα "ηγεμονεύσει" το ΚΚΕ στο χώρο της Αριστεράς. Πώς θα βγει ο ΣΥΝ εκτός Βουλής, πώς στη συνέχεια θα αφομοιώσουμε το ΔΗΚΚΙ για να μείνουμε η μόνη αριστερή δύναμη. Η ηγετική ομάδα έφτασε στο σημείο να συγκαλέσει ειδική συνεδρίαση της ΚΕ για την αντιμετώπιση του "Χώρου Διαλόγου" του ΣΥΝ, της ΚΕΔΑ, ενώ για το δικομματισμό ακόμη περιμένουμε. Στρατηγική τουλάχιστον κοντόφθαλμη, αφού δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να ενσωματώνει τελικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά και στη ΝΔ να καρπώνεται τις απώλειες του ΠΑΣΟΚ. Συχνά και έντονα αντιφατική καιροσκοπική στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιφατικότητας οι πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις όπου η ανάγκη για κοινή δράση πάνω στα προβλήματα μετατράπηκε σε μια τυφλή αντικυβερνητική συμμαχία άνευ αρχών, όπως την επιθυμούσε η ΝΔ γιατί δεν μπορεί να κόψει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται και να τα βάλει με τις κεντρικές επιλογές της ΕΕ, με μοιραίο επακόλουθο τα όσα συνέβησαν. Και το χειρότερο απ' όλα μια πολύχρονη ενωτική δουλιά, που με κόπο και μόχθο έγινε στη βάση της αγροτιάς, να τιναχτεί στον αέρα μέσα σε μια στιγμή, με ό,τι αυτό σήμαινε, σε τελική κατάληξη, για τους ίδιους τους αγρότες και τα συμφέροντά τους. Εκτός και αν η ηγετική ομάδα του κόμματος διαπίστωσε ότι η μεγάλη μάζα των αγροτών δε συμφωνεί με τους "σοσιαλιστικούς" στόχους και επομένως έπρεπε να επέλθει η ρήξη!

Αντί να προτάξουμε, με επιμονή, σταθερότητα και συνέχεια, την κοινή δράση πάνω στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, αντί να προτάξουμε ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα ως εναλλακτική πρόταση, προβάλλουμε, (με καιροσκοπικές αντιφάσεις), μια διαρκή άρνηση, ένα συνεχές ΟΧΙ στα πάντα και σε όλους. Μεθοδολογικά η πρόταξη στόχων συσπείρωσης που παραπέμπουν στη δικτατορία του προλεταριάτου, εξασφαλίζει την εδραίωση της αντίληψης που διακατέχει την ηγετική ομάδα και που δεν είναι άλλη παρά η άρνηση συμμαχιών στην πράξη, ανεξάρτητα με τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις. Αντίληψη που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

Η γραμμή της "ιδεολογικής καθαρότητας" και της απομόνωσης εκφράζεται αλαζονικά, αυθαίρετα και απέναντι στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και ιδιαίτερα στο Ευρωπαϊκό. Οπως και στην πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΕ γι' αυτό το θέμα, έτσι και γενικότερα προωθείται από την ηγετική ομάδα, η αντίληψη ότι αποτελούμε τον "ομφαλό της Γης". Από τη μια πλευρά τα "καθαρά", τα "καλά" ΚΚ, δηλ. το ΚΚΕ, το ΚΕΚΡ και από την άλλη πλευρά τα "ρεφορμιστικά", "τα οπορτουνιστικά", "τα ενσωματωμένα", χαρακτηρισμοί που αφορούν σύμφωνα με την ηγετική ομάδα, σχεδόν όλα τα ΚΚ ιδιαίτερα της Ευρώπης.

Οι μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης κοινής δράσης για κρίσιμα ζητήματα με ΚΚ και άλλες αριστερές δυνάμεις ακυρώνονται από αυτή τη θεώρηση της ηγετικής ομάδας, ενώ αντίθετα ο προσανατολισμός είναι η κοινή δράση με σεχταριστικές ομάδες της Ευρώπης. Ηγεσίες και κομμουνιστικά κόμματα λοιδορούνται από την ηγετική ομάδα, όπως λοιδορείται ακόμα και το ΑΚΕΛ του οποίου η σωστή τακτική και στρατηγική του επιτρέπει να πρωταγωνιστεί στη χώρα του, πετυχαίνοντας μια διαρκώς αυξανόμενη επιρροή.

Είναι τέτοιας ένστασης η αριστερίστικη στροφή μετά το 16ο Συνέδριο, της ηγετικής ομάδας που αντικατοπτρίζεται ακόμα και σε αυτονόητα για το ΚΚΕ και το κομμουνιστικό κίνημα, ζητήματα όπως είναι η τρομοκρατία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πολιτική τού "δεν κλαίμε, δε γελάμε" που διατύπωσε η Α. Παπαρήγα σε δήλωσή της, η οποία αδιαμφισβήτητα είχε τεράστιο πολιτικό κόστος. Και θα είχε ακόμη μεγαλύτερο κόστος αν δεν ήταν η συνέντευξη του σ. Χ. Φλωράκη στο "Βήμα" που αποκατέστησε, όσο γινόταν, τα πράγματα αφού "το γάλα είχε χυθεί"!

Η ηγετική ομάδα αρνείται να αντιληφθεί ότι η διασπαστική τακτική στις κινητοποιήσεις είναι "βούτυρο στο ψωμί" του δικομματισμού, αφού η διαιρετική λογική όχι μόνο δε δραστηριοποιεί, αλλά απογοητεύει και απωθεί τους εργαζόμενους. Αρνείται να αναλάβει πρωτοβουλίες να ανταποκριθεί θετικά σε άλλες πρωτοβουλίες που βρίσκονται σε εξέλιξη να στήσει γέφυρες που να ενώνουν στη δράση τις δυνάμεις που πραγματικά θέλουν να παλέψουν ενάντια σ' αυτή την αντιδραστική επέλαση. Αρνείται να απλώσει το χέρι σε αγωνιστές στους πραγματικούς αριστερούς που βρίσκονται ή στα σπίτια τους ή σε άλλα σχήματα που δε συμφωνούν μαζί μας σε όλα αλλά συμφωνούν σε πολλά Αντίθετα, ανοίγει, νέα διαιρετικά χάσματα και στο αντιπολεμικό και ιδιαίτερα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπου όχι μόνο δεν εξασφαλίζει την ενότητα των εργαζομένων, αλλά τη διασπά στο όνομα της ταξικής καθαρότητας.

Στο επίπεδο της εσωκομματικής δημοκρατίας, ένα ζήτημα κρίσιμης σημασίας, η ηγετική ομάδα προσπαθεί να θωρακίσει την πολιτική της πρακτική και να εξουδετερώσει τις αντιδράσεις που προκαλούνται, καταστρατηγώντας θεμελιακές αρχές λειτουργίας και καταστατικές διατάξεις. Στην ουσία ισχύει τυπική δημοκρατία, αφού κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο της δημοκρατίας στο Κόμμα, έχει αφυδατωθεί, ενώ το καταστατικό δεν είναι παρά ένα κείμενο κλεισμένο σε συρτάρια και χρησιμοποιείται με επιλεκτικό τρόπο. Η ΚΕ, το ανώτερο καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος, έχει μετατραπεί σε όργανο επικύρωσης των αποφάσεων της ηγετικής ομάδας. Ενημερώνεται επιλεκτικά, πολλές φορές εκ των υστέρων, αν και όταν ενημερώνεται.

Εχει γίνει κανόνας ότι όποιος ή όποιοι στην ΚΕ εκφράσουν αντίθεση, ή διαφορετική άποψη στη γραμμή που ακολουθείται, κατακεραυνώνονται στο "κλείσιμο" από τη Γραμματέα. Επιχειρείται να δοθεί μήνυμα σε όποιον διαφωνεί ή αμφισβητεί την πρακτική της ηγετικής ομάδας, "να κάτσει καλά". Θέλουν "σιγή νεκροταφείου" όσον αφορά τις κεντρικές επιλογές της ηγετικής ομάδας και διαμορφώνουν το κατάλληλο κλίμα. Ενα κλίμα που στόχο έχει να εμποδίσει την έκφραση αντίθετης γνώμης, όποιας άποψης αμφισβητεί τη "γραμμή". Πρόκειται για μια πρακτική που μας γυρίζει στη δεκαετία του '50 στο ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. Η παρανομία, οι διώξεις του αστικού κράτους, οι φυλακίσεις εξηγούσαν την αρνητική κατάσταση που επικρατούσε στο Κόμμα. Σήμερα όμως;

Η αντιδημοκρατική και προοπτικά επικίνδυνη πρακτική των 8-10 στελεχών (ορισμένων μελών του ΠΓ και ελαχίστων της ΚΕ) που απαρτίζουν την ηγετική ομάδα με την καθοδήγηση της Α. Παπαρήγα και του Δ. Γόντικα, βάζει σε νέες περιπέτειες το Κόμμα.

Σε τέτοιες καταστάσεις κανείς δεν μπορεί να σιωπά. Η σιωπή είναι συνενοχή και δεν επιθυμώ να γίνω συνένοχος. Η πλήρης διαφωνία μου με τον πυρήνα αυτής της πολιτικής και η κατάφωρη παραβίαση θεμελιακών αρχών λειτουργίας και του καταστατικού, με αναγκάζουν να παραιτηθώ από μέλος της ΚΕ και να αποχωρήσω από το Κόμμα που για 26 χρόνια το υπηρέτησα σε όσες θέσεις μου εμπιστεύτηκε, είτε ως απλό μέλος είτε ως μέλος της ΚΕ από το 1991 και εκπρόσωπος Τύπου για μια 10ετία.

Δεν αποστρατεύομαι, όπως ορισμένοι και ορισμένες επιθυμούν. Θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις να αγωνίζομαι για την ανασύνταξη του κομμουνιστικού κινήματος για την προώθηση των ιδανικών του. Για να βγει η Αριστερά από τη σημερινή κατάσταση και να βρεθεί στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων. Στόχος δύσκολος όχι όμως και ακατόρθωτος. Στόχος που είναι αναπόσπαστα δεμένος με την τήρηση θεμελιακών αρχών του κομμουνιστικού κινήματος, αρχές για τις οποίες δόθηκαν μεγάλες μάχες για την υπεράσπισή τους, αρχές που με τον πιο χειρότερο τρόπο και οχυρωμένη πίσω από μηχανισμούς παραβιάζει μια μικρή ομάδα σήμερα στο ΚΚΕ, που πάνω απ' όλα βάζει το ζήτημα της δικής της επιβίωσης και κυριαρχίας».