Σε αυτή την αντικομμουνιστική εκστρατεία καλούνται και όλες οι εφεδρείες διανοουμένων του συστήματος. Ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, και άλλοι γραφιάδες εγκαταλείπουν την ενασχόλησή τους με επιστημονικά μεγάλα και άλλα ποικίλα ενδιαφέροντα και επιδίδονται σε απροκάλυπτη πολιτική προπαγάνδα.

Το αβρό, ευπρεπές, κομψό ακαδημαϊκό ύφος το διαδέχεται ο οξύς, επιθετικός και καταγγελτικός λόγος. Λάβροι κραδαίνουν την αντικομμουνιστική ρομφαία ενάντια στο ΚΚΕ, αλλά και σε όλους όσοι λοξοδρομούν από τον ίσιο ιμπεριαλιστικό δρόμο.

Δείγμα 1ο: η επιφυλλίδα του κ. Χρ. Γιανναρά, με τίτλο «Αγκυλώσεις της Αριστεράς». Ο επιφυλλιδογράφος ορμώμενος από την έκδοση του βιβλίου «Η αριστερή σκέψη στην Αμερική του 20ού αιώνα», του Αμερικανού καθηγητή Ρίτσαρντ Ρόρτι, αναρωτιέται: Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα στη χώρα μας και τον κόσμο «αν η Αριστερά διαχώριζε τη θέση της από το μαρξισμό - λενινισμό, από το διεθνισμό, αν ήταν πατριωτική (...), αν δεν είχε πετύχει ο Λένιν».

Καλά θα ήταν η Αριστερά, για τον κ. Χρ. Γ., αν αυτή περιοριζόταν στη διεκδίκηση απλών κοινωνικών κατακτήσεων (και δε διεκδικούσε την εξουσία).

Ο κ. καθηγητής προσποιείται πως αγνοεί ότι το ΠΑΣΟΚ και ο «ΣΥΝ» που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά κόμματα, είναι αριστερά, με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί.

Το μεν ΠΑΣΟΚ τα έχει δώσει όλα: εξυπηρετεί με συνέπεια και επιτυχία τα συμφέροντα του κεφαλαίου ενάντια στην πλειοψηφία του λαού. Εχει μεταβληθεί σε ιμπεριαλιστικό κολαούζο και συνέταιρο ενάντια στους λαούς και τα κινήματά τους.

Ο δε ΣΥΝ ευαγγελίζεται μεταρρυθμίσεις μέσα στο σύστημα. Ανέχεται, αποσιωπά τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού, δεν τον μάχεται.

Γνωρίζει ο κ. Γιανναράς ότι αυτά τα δύο κόμματα όχι μόνο «έχουν διαστείλει τον εαυτό τους από το μαρξισμό - λενινισμό», αλλά τον έχουν διαολοστείλει.

Προς τι αυτή η σκόπιμη σύγχυση; Γιατί δε λέει με ευθύτητα ότι το αριστερό, προς αποφυγή κόμμα, είναι το ΚΚΕ;

Πράγματι το ΚΚΕ είναι δογματικό στην υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, εμμένει στην υπεράσπιση του σοσιαλιστικού συστήματος που υπήρχε και υπάρχει, επιμένει στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Είναι πατριωτικό και διεθνιστικό ταυτόχρονα, συνεπές ενάντια στον ιμπεριαλισμό και αλληλέγγυο σε όλους τους λαούς και τα κινήματα που αγωνίζονται για εθνική ανεξαρτησία. Το ΚΚΕ δεν αγωνίζεται να μπαλώσει τα κουρέλια του καπιταλισμού. Παλεύει για την ανατροπή του και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ο κ. Χρ. Γιανναράς στον επίλογο της επιφυλλίδας συστήνει στους αριστερούς της χώρας μας να διαβάσουν το βιβλίο του «αριστερού» Αμερικανού καθηγητή «για να αλλάξουν τουλάχιστο το λεξιλόγιό τους». Στο σημείο αυτό ο σεβαστός καθηγητής πάλι δεν είναι ειλικρινής. Υποκρίνεται ότι τον ενοχλούν οι λέξεις, ενώ στην πραγματικότητα τον ενοχλεί η ουσία που αυτές περιέχουν.

Η απόδειξη δίνεται από τον ίδιο λίγο πριν από τον επίλογο, όταν διαμαρτύρεται έντονα, γιατί στην Ελλάδα ο δημοκρατικός στρατός δεν ονομάζεται «εχθρός της δημοκρατίας» και ο εμφύλιος «ένοπλη ανταρσία», (ή μήπως συμμοριτοπόλεμος, κύριε καθηγητά;).

Δεύτερο δείγμα ο κ. Γ. Κουμάντος.

Ενας άλλος καθηγητής, ο κ. Γ. Κουμάντος, στην αντικρινή σελίδα, σε εκτεταμένο άρθρο εκφράζει την αγανάκτησή του για τον «αντιαμερικανισμό της Δεξιάς».

Λέει, λοιπόν, ο κ. Γ.Κ. ότι ο αντιαμερικανισμός των κομμουνιστών είναι δικαιολογημένος, γιατί, «κυρίως οι ΗΠΑ εμπόδισαν τη διάδοση του κομμουνισμού» («τα ορφανά του Στάλιν»). Ομως ο «αντικομμουνισμός της Δεξιάς» θεωρείται από τον Γ.Κ. «μωρία», «απρέπεια», και «αγνωμοσύνη».

Ο αντιαμερικανισμός των ψηφοφόρων της ΝΔ αποδίδεται στην ιδιαίτερη επίδραση που ασκεί σε αυτό τον πολιτικό χώρο ο αρχαίος και βυζαντινός κόσμος και η ορθοδοξία: Ως βασικότερη αιτία, όμως, θεωρεί το γεγονός (αυτό ισχύει) ότι μετά το '74 ο αμερικανικός παράγοντας προτιμά, για την προώθηση των επιδιώξεών του, να αξιοποιεί το ΠΑΣΟΚ («τα ορφανά των ΗΠΑ»).

Ο κ. Γ.Κ. στον επίλογό του συμβουλεύει «να αποφεύγουμε την αναμόχλευση παλαιών λογαριασμών» («για όσα η αμερικανική πολιτική έχει διαπράξει ή διαπράττει και τώρα - στη χώρα μας και αλλού»).

Ο ανωτέρω ακαδημαϊκός, για να διεκπεραιώσει τη σκοπιμότητα του άρθρου του, διαπράττει μερικά μεθοδολογικά ατοπήματα.

• Αποσιωπά ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιστέκεται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια όχι μόνο των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ (το ίδιο συνέβη και με το γιουγκοσλαβικό). Οι ΗΠΑ (μέρος) ταυτίζεται με το όλον (ιμπεριαλισμός). Ο Αριστοτέλης θα θύμωνε με μια τόσο βάναυση παραβίαση στοιχειώδους λογικής αρχής του.
• Απορρίπτει την επιστημονική και εμπειρική διαπίστωση ότι η τρομοκρατία έχει και κοινωνικές αιτίες και ότι η εξάλειψή τους θα την περιόριζε και θα την εξουδετέρωνε.
• Αν είναι σωστή η ανάλυση για τις αιτίες που προκαλούν τις αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ψηφοφόρων της ΝΔ, τότε πώς εξηγούνται οι αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, για τους οποίους ισχύουν προφανώς τα αντίθετα επιχειρήματα;

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι οι διαθέσεις ενός λαού δεν καθορίζονται από τα επιφαινόμενα, αλλά από την ιστορία, από τις πολιτικές εμπειρίες, από το επίπεδο της πολιτικής συνείδησης. Οι Ελληνες θυμούνται εμφύλιο, χούντα, Κύπρο και άλλες πολλές ωμές πολιτικές παρεμβάσεις του ιμπεριαλισμού, που χτες είχε επικεφαλής τους Γάλλους και τους Εγγλέζους και σήμερα έχει τις ΗΠΑ.

Τρίτο δείγμα ο κ. Αθ. Ελλις.

Δίπλα στις απόψεις του κ. Κουμάντου, σε ένα άλλο άρθρο, ο κ. Αθ. Ελλις εκφράζει την αγωνία του μην τυχόν ο αντιαμερικανισμός του ελληνικού λαού απομονώσει την Ελλάδα (από τον ιμπεριαλισμό εννοείται). Παραθέτει όλες τις κυβερνήσεις που συστρατεύονται με τις ΗΠΑ, εξαίρει την «ωριμότητα της ηγεσίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ». Συμβουλεύει και αυτός το λαό να ξεχάσει τα «λάθη» των Αμερικανών σε βάρος της χώρας μας, αφού ο Μπιλ Κλίντον ζήτησε δημόσια συγγνώμη!.. Το τελευταίο κείμενο αποτελεί υπόδειγμα σύγχρονου ραγιαδισμού.

Ο καθείς εφ' ω ετάχθη.

Οι κομμουνιστές έχουν δοκιμαστεί σε πολύ σκληρές συνθήκες. Εδώ και χρόνια έχουμε μπει σε σκληρή ιστορική περίοδο. Αυτός ο καιρός παρουσιάζει για μας μεγάλες δυσκολίες, αλλά είναι δικός μας.

Ο ενορχηστρωμένος αντικομμουνιστικός τους οίστρος δε στοχεύει να πιέσει και να εκφοβίσει τους κομμουνιστές, αλλά στο να αμβλύνει τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού που είναι ισχυρά, να προσεταιριστεί ή να ουδετεροποιήσει μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και διανοουμένων, να τους δημιουργήσουν ψυχολογικό, πολιτικό φράγμα, ώστε να μη συμπορευτούν με τους κομμουνιστές, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, ενάντια στον πόλεμο. Δε θα τα καταφέρουν. Γι' αυτό ανησυχούν.