Πριν καλά καλά ξημερώσει ο 21ος αιώνας, ο ιμπεριαλισμός ανοίγει και πάλι την πόρτα του τρόμου. Από τους Οίκους των «θεών τους», Μπους, ευρωατλαντικοί και Λάντεν μάς υποδεικνύουν να πάρουμε το δρόμο που οδηγεί στην κόλαση. Και προβάλλει το αμείλικτο ερώτημα: Θα υπακούσουμε στα πολεμοκάπηλα κελεύσματά τους; Θα τους ακολουθήσουν οι λαοί και οι εργαζόμενοι στο έρεβος που μας σπρώχνουν; Αραγε, οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά μόνο ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στον ...πόλεμο. Ανάμεσα στην τρομοκρατία και στην κρατική τρομοκρατία;

Οι κομμουνιστές -και απ' αυτή τη στήλη- όλες τις προηγούμενες ημέρες έχουν διακηρύξει με όλη τη δύναμη της φωνής τους, για το χαρακτήρα αυτού του πολέμου, τους πραγματικούς στόχους που επιμελώς κρύβουν οι ιμπεριαλιστές, αλλά και το τι μαύρη αντίδραση είναι και η «άλλη πλευρά». Και είχαν προειδοποιήσει, αμέσως μετά το τρομοκρατικό χτύπημα, ότι αυτό θα είναι «βούτυρο στο ψωμί των ιμπεριαλιστών». Οι βομβαρδισμοί του Αφγανιστάν, η κλιμάκωση των επιχειρήσεων με τους εκατοντάδες νεκρούς ήδη, η αποσταθεροποίηση ευρύτερων περιοχών, η αναβίωση πλαστών διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στους ανθρώπους, σε λαούς και θρησκείες, δυστυχώς, επιβεβαιώνουν αυτές τις εκτιμήσεις.

Μπορεί αρκετοί να μη συμφωνούν με όλες τις αναλύσεις και τις εκτιμήσεις των κομμουνιστών. Σε ένα πράγμα, όμως, δεν μπορούν να μη συμφωνήσουν, ότι από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων η λύση, η αντιμετώπιση των προβλημάτων παγκόσμιων ή διακρατικών, τοπικών ή περιφερειακών δεν μπορεί να είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, όπως είναι αυτός που ζούμε. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί ν' αφήσουμε «το λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Γι' αυτό και πρέπει να τους σταματήσουμε.

Σήμερα δε φτάνει απλά, να εκφράζει κάποιος τη διαφωνία του σ' αυτόν τον παραλογισμό. Τώρα αυτό που απαιτείται είναι η συστράτευση. Συστράτευση όλων και πριν απ' όλα των εργαζομένων και όλου του συνδικαλιστικού κινήματος. Πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνδικάτα, με τις πρωτοβουλίες τους δείχνουν το δρόμο. Τι θα κάνει η ΓΣΕΕ; Πού είναι η ΑΔΕΔΥ; Τώρα, την ώρα που και η δική μας χώρα, με απόφαση της κυβέρνησης συμμετέχει σ' αυτό τον άδικο πόλεμο, κανείς μας δε δικαιούται να μείνει στην άκρη. Εδώ δε χωράνε τακτικισμοί και «κομματικοί» πατριωτισμοί. Τώρα μια θέση είναι υποχρεωτική: Η συστράτευση σε ένα πλατύ αντιπολεμικό κίνημα. Για το σταμάτημα του πολέμου, για την πλήρη απεμπλοκή της χώρας μας, τη μη παροχή διευκολύνσεων στις δυνάμεις του ολέθρου. Κι ακόμα παραπέρα, για την υπεράσπιση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που ήδη απειλούνται ευθέως, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Τώρα απαιτείται η οργάνωση της δράσης πριν απ' όλους των ίδιων των εργαζομένων, με κεντρικό μέτωπο τον πόλεμο και ταυτόχρονη προβολή των υπολοίπων διεκδικήσεών τους. Τώρα όλοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την ευθύνη τους.