Οι Θέσεις του ΚΚΕ για το 22ο Συνέδριο με εκφράζουν πραγματικά! Η ώριμη επεξεργασία σε συνδυασμό με την ουσιαστική εμπειρία των ακούραστων αγωνιστών κάθε ηλικίας και από κάθε μετερίζι της εργατικής τάξης παραδίδουν, ακόμη μία φορά, ένα πολυτιμότατο καταστάλαγμα για τη μελέτη και αξιοποίησή του στους καθημερινούς αγώνες μαζί και με τις αποφάσεις του Συνεδρίου μας!

Ξεκινώ με ένα ερώτημα από τα δεδομένα της υπαίθρου του νομού Ηρακλείου: Πόσο βοηθάμε τον κόσμο να κατανοήσει την εξελικτική προοπτική του περάσματος της αγροτικής γης στις μεγάλες εταιρείες και να πάψει να θεωρεί εταιρείες τις ...ομαδούλες παραγωγών και τους υπάρχοντες συνεταιρισμούς; Πόσο προσπαθούμε να κατακτήσουν οι υποψήφιοι ακτήμονες και νυν ημιπρολετάριοι αγρότες την προοπτική του σοσιαλισμού και να πιστέψουν σε αυτήν, ώστε να τη θέσουν σκοπό της ύπαρξής τους; Να μη διατηρούν την αυταπάτη ότι θα υπάρχουν, στο διηνεκές, ως ιδιοκτήτες μέσα από τις τωρινές οργανώσεις παραγωγών! Διότι, όση περιουσία κι αν μαζέψει ένας μικρομεσαίος η μεσαίος αγρότης αγοράζοντας ή καταπατώντας ή επινοικιάζοντας γη, δεν μπορεί να φτάσει τα χιλιάδες στρέμματα που δύναται μεμιάς να συγκεντρώσει κάποια μεγάλη εταιρεία εκμετάλλευσης γης διεθνών ή ντόπιων συμφερόντων!

Διαπιστώνουμε ότι και ανάμεσα σε σχετικά προοδευτικούς ανθρώπους υπάρχει όχι μόνο αμείωτο αλλά και ανερχόμενο το αίσθημα της ατομικής ιδιοκτησίας και μιας ελπίδας που είναι αντιστρόφως ανάλογη με τους αγώνες και την ιστορία τους! Ατομα που θα έπρεπε να προσανατολίζουν αγωνιστικά τους συναδέλφους τους αγρότες και να ξέρουν να ερμηνεύουν την πραγματικότητα ευθυγραμμίζονται με τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες, πρωτοστατώντας πολλές φορές στην ίδρυση ομάδων παραγωγών, δίδοντας και υποψηφιότητα ως μέλη σε διοικήσεις συνεταιρισμών!

Με βάση την εξέλιξη και τους στόχους του καπιταλισμού, δηλαδή να τελειώνει με τη μικρή ατομική ιδιοκτησία, οι αγρότες των εκατό και διακοσίων στρεμμάτων, ακόμη και των πεντακοσίων, δεν έχουν προοπτική. Απλά, εγκλωβίζονται οι ίδιοι και τα παιδιά τους σε μια λογική τού σήμερα, άντε και του ...μεθαύριο! Το σύστημα τους εργαλειοποιεί ως μοχλό κοινωνικού αυτοματισμού! Δηλαδή να θεωρούν τον εταιροεπαγγελματία εργατοϋπάλληλο, εκπαιδευτικό ή συνταξιούχο ιδιοκτήτη γης ως υποψήφιο θύμα και αντίπαλό τους, δημιουργώντας καμιά φορά καταστάσεις που οδηγούν σε μικρότητες! Δηλαδή, μιας και δεν δύναται να επιβλέπει το κτήμα του ο ίδιος, είτε θα μεταφέρουν τα σύνορα εις βάρος του, δηλώνουν στον ΟΣΔΕ ή καταπατούν το ακαλλιέργητο και αδήλωτο κτήμα του κ.λπ.! Μικρής ή μεγάλης έκτασης παρατυπίες οδηγούν σε ανάλογες προστριβές, παρανομίες, μέχρι καβγάδες και σκοτωμούς! Ετσι μας θέλει το σύστημα, ο ένας απέναντι και όχι μαζί με τον άλλον. Ετσι κρατάνε οι αγροτοπατέρες σε ομηρία πολλούς αγρότες και αρκετοί, κάτω από τέτοιες συνθήκες, τους ακολουθούν σε ...κινητοποιήσεις! Πώς να ορθώσουν έτσι το ανάστημα και να ενταχθούν στην Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, σε Αγροτικούς Συλλόγους και Ομοσπονδίες;

Πιστεύω ότι είναι ένας σημαντικός κίνδυνος για στασιμότητα και οπισθοδρόμηση του ταξικού αγροτικού κινήματος!

Από την άλλη μεριά, τους αγρότες κάποιοι τους ...κακομαθαίνουμε! Δηλαδή, υποστηρίζοντας απλοϊκά τη λογική ότι κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτοί την οικογένειά τους! Ναι, δεν πειράζει που θα μπουν στον συνεταιρισμό για να έχουν και λίγο φθηνότερο νερό άρδευσης, ή για να προωθηθούν τα προϊόντα μέσα από την ομάδα παραγωγών....

Δεν θα ήταν καλύτερα να οργανώσουν την πάλη και για αρδευτικά και αντιπλημμυρικά έργα, παρά να διαιωνίζεται η φτώχεια και η εξάρτηση ώστε να κινδυνεύουν να βρεθούν μπλεγμένοι μέσα στα αδιέξοδα και τα χρέη αυτών των συνεταιρισμών;

Ως πρώην εκπαιδευτικός και διευθύντρια σχολικής μονάδας, ξέρω ότι σε κάθε αγώνα διακινδυνεύαμε: Τη θέση μας, τη δουλειά μας, τον μισθό μας. Δεν λογαριάζαμε πόσα χρήματα θα χάναμε σε μία απεργία διαρκείας, παρά μόνο τη συλλογικότητα και τον αγώνα σκεφτόμασταν όσοι συμμετείχαμε, και ήμασταν πολλοί! Πόσες διώξεις συνδικαλιστών κάθε είδους γίνονται καθημερινά, πόσες απολύσεις με κίνδυνο να μείνουν τα παιδιά τους νηστικά;

Μεγαλώνοντας σε αγροτική οικογένεια, είχαμε ζήσει αρκετές χρονιές χωρίς καθόλου εισόδημα και με δυσβάσταχτα χρέη! Ομως η γη δεν μας άφησε να πεινάσουμε! Στέλναμε και στους συγγενείς που ζούσαν στην πόλη και τους φιλοξενούσαμε στο οικιακής οικονομίας χριστουγεννιάτικο και πασχαλινό τραπέζι μας. Διότι δεν σηκώσαμε τα χέρια στην ανέχεια και την πείνα, δουλεύοντας σκληρά μικροί και μεγάλοι με κάθε τρόπο στα ζώα και τις εξοχές!

Ο αγρότης θα μπορούσε κάτω από άλλες συνθήκες να είναι πολύ ανεξάρτητος! Να στηρίζει τον εργάτη, τον εκπαιδευτικό, τον υπάλληλο, τον καλλιτέχνη, και το αντίστροφο! Να υπάρχει αλληλεγγύη και όχι κοινωνικός αυτοματισμός. Με δωρεάν πρόσβαση στο ύψιστο αγαθό, δηλαδή το νερό, με χαμηλό κόστος καλλιέργειας, με στοχοπροσήλωση στο κοινό συμφέρον και όχι το στενό το ατομικό. Αυτά μόνο στον σοσιαλισμό!

Ομως το αίσθημα της μικρής ιδιοκτησίας τραβάει τον καθέναν καρφωμένο στη γη με σχοινί, όπως τα ...τετράποδα που βγάζαμε για βοσκή στο χωράφι. Λειτουργεί τόσο πολύ ανασταλτικά στην απελευθέρωση της ταξικής συνείδησης που εμείς πάντα θα πασχίζουμε να υπάρχει και να τρανεύει!

Πώς λοιπόν θα βοηθηθεί να εμπεδώσει την προοπτική της και να δημιουργήσει το όραμά της η υποψήφια ακτήμων μάζα των νυν αγροτών και εργατών γης; Ισως βέβαια και λόγω πολυετούς εμπειρίας να έχει κατακτηθεί από κάποια πρώην προοδευτικά άτομα μια λεκτική ευφράδεια, που θα έπρεπε όμως να επισφραγίζεται και με τα ανάλογα παραδείγματα ζωής! Ας το δηλώσουν λοιπόν όσοι δεν ασπάζονται πια τις θέσεις του ταξικού αγροτικού κινήματος, διότι δημιουργούν λανθασμένες και οπορτουνιστικές εντυπώσεις εις βάρος του λαού, του μόχθου, των δικαιωμάτων του!

Εχουμε χρέος να τα αποκαλύπτουμε κι όχι κάτω από κάποιον εναπομείναντα συναισθηματισμό να τα καλύπτουμε! Δημιουργείται θολούρα στον κόσμο και ανασφάλεια! Εμείς, ως ταξικά συνειδητοί, αυτό πάντα πράττουμε: Ρίχνουμε φως στα σκοτάδια!

Με υπευθυνότητα, αγωνιστικότητα και σεβασμό στον χώρο που εκπροσωπούμε και στο μέλλον της τάξης μας, ας πολεμούμε συνειδητά και συνεχώς στην προοπτική του σοσιαλισμού και της ανατροπής!

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Μελέτησα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος και συμφωνώ, έχοντας κάποια ερωτήματα και κάποιες επιμέρους παρατηρήσεις για τη συζήτηση.

Οπως είναι γνωστό, κάθε κράτος είναι η βία της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης. Η δικαιοσύνη, ο στρατός και τα Σώματα Ασφάλειας αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του αστικού κράτους. Το προσωπικό όλων αυτών των μηχανισμών έχουν - κύρια στο παρελθόν - προσληφθεί με βάση τη θέση τους απέναντι στο αστικό κράτος και εκπαιδεύονται με βάση τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Ο μηχανισμός που επιβάλλει με τη βία τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των νόμων είναι η αστυνομία. Ο ρόλος της στο αστικό κράτος, η δομή της και η σύσταση ειδικών μονάδων, με κύρια αποστολή τη χειραγώγηση του παραγωγικού δυναμικού με τη βία (καταστολή των αγώνων), είναι ιστορικά και στη χώρα μας επιβεβαιωμένο ότι η αστυνομία είναι στο σύνολό της ένας αντιλαϊκός μηχανισμός που δεν επιδέχεται καμία σημαντική βελτίωση. Ακόμα αποτελεί πλέον βεβαιότητα ότι στο στάδιο του καπιταλισμού, κανένας δημοκρατικός αναπροσανατολισμός των σωμάτων ασφάλειας είναι εφικτός.

Με αυτή τη θέση περί αναπροσανατολισμού του κοινωνικού ρόλου της (αποδείχτηκε λαθεμένη), στο τέλος της δεκαετίας του '80, είχε δημιουργηθεί από το κόμμα η ΕΔΑΣΑ η οποία δεν πέτυχε τον αναπροσανατολισμό, αλλά όμως, έκανε σημαντική παρέμβαση στο προσωπικό της αστυνομίας, με σχετικά ενθαρρυντικά αποτελέσματα στη σκέψη και στον προβληματισμό των αστυνομικών, ότι το Κόμμα μας παρά του ότι σχεδόν το σύνολο των κομματικών μελών διώχθηκαν και πολλοί απ' αυτούς βασανίστηκαν, ή ακόμα έχασαν δικούς τους που εκτελέστηκαν, χωρίς καμία εκδικητικότητα και υστεροβουλία, νοιάζεται και υποστηρίζει τα θεσμικά και οικονομικά δίκαια αιτήματα και των αστυνομικών, όπως όλου του λαού και παίρνει πρωτοβουλίες για όλα αυτά.

Στα χρόνια που πέρασαν, ήταν το μοναδικό κόμμα που με συνέπεια και ουσιαστική δράση στήριξε την ανάπτυξη της συνδικαλιστικής έκφρασης των αστυνομικών. Ταυτόχρονα, στήριξε τους αστυνομικούς που διώχθηκαν, είτε για τη συνδικαλιστική τους δράση, είτε για τη σθεναρή έκφραση γνώμης και έμπρακτη υπεράσπιση κάθε μορφής δικαιωμάτων των πολιτών.

Αντικειμενικοί λόγοι, όπως και ιστορικοί, χαρακτηρίζουν την αστυνομία ως αντιλαϊκό μηχανισμό και επιφέρουν ανάλογα συναισθήματα εχθρότητας και εναντίωσης σε όλο τον μηχανισμό της αστυνομίας. Ομως, οι αστυνομικοί σχεδόν στο σύνολό τους προέρχονται από εργατικές και αγροτικές οικογένειες, με τη φτώχεια και την αναδουλειά να σπρώχνει τα παιδιά της φτωχολογιάς να γίνουν ταξικοί γενίτσαροι, μέσα στο κάστρο της αστικής τάξης. Aνθρωποφύλακες σε βάρος των συμφερόντων τους, της οικογένειάς τους και ολόκληρης της εργατικής οικογένειας και των συμμάχων της.

Το Κόμμα μας πάντα είχε σωστή θέση για τον χαρακτήρα του αστυνομικού θεσμού στο σύνολό του ως αντιλαϊκό και ποτέ δεν αναγνώρισε αντιλαϊκές, αντεργατικές υπηρεσίες (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ κ.λπ.), ζητώντας ταυτόχρονα την κατάργησή τους. Ομως στήριζε τα εργασιακά, οικονομικά και όλα τα σύγχρονα και ζωτικά δικαιώματα των υπηρετούντων στην ελληνική αστυνομία.

Μαζί με τους κλάδους των εργαζομένων και οι αστυνομικοί βρίσκονται σε απόγνωση και αρκετοί πιστεύουν ότι, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα στη δική τους ζωή προς το καλύτερο. Αντίθετα ενισχύοντας τα κόμματα του κεφαλαίου, επιβεβαιωμένα θα επιδεινώνεται η ζωή τους, και θέλουν να έρθουν κοντά στο Κόμμα, αλλά δεν ξέρουν πώς και δυσκολεύονται, όσο το Κόμμα κλείνει τις πόρτες του, θεωρώντας τους «καμένα χαρτιά».

Ο διάλογος με αυτούς τους αστυνομικούς μόνο θετικά αποτελέσματα έχει για την εργατική τάξη και το κόμμα της.

Φωτίζουν σαν πυγολαμπίδες τα μπάτσικα σκοτάδια, όσο διαρκεί η μεγάλη νύχτα για την κοινωνία, του αντιλαϊκού αυτού και αντικοινωνικού οικονομικού -πολιτικού συστήματος και τη μεγάλη στιγμή, θα είναι η σπίθα, στο μπαρούτι δίκιο του λαού, που θα ρέει ως καύσιμο υλικό, στα σκέλια του αχόρταγου θεριού...

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή επίδομα για την επιδημία του covid και στους αστυνομικούς, δημιουργήθηκε μια σύγχυση και εκφράστηκε η αντίθεση του Κόμματος στη χορήγησή του. Υπήρξε ο προβληματισμός με ποια θέση μας έρχεται σε αντίθεση η στήριξη της διεκδίκησης οικονομικών αιτημάτων των αστυνομικών από το κράτος.

Το κύριο ερώτημα που τίθεται και πρέπει να απαντηθεί είναι αν υπάρχει αναγκαιότητα παρέμβασης του Κόμματος στον σκληρά πυρήνα του αστικού κράτους. Αν ναι, είναι απαραίτητη και η στήριξη των οικονομικών αιτημάτων των αστυνομικών.

Σε ιστορικές στιγμές, σημαντική ήταν η συμβολή πολλών αστυνομικών, στη δύσκολη για το Κόμμα μας και τον λαό πραγματικότητα, όπως στην εθνική αντίσταση, χιλιάδες αστυνομικοί αγωνίστηκαν μαζί με το ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, αλλά και αρκετοί στον Δημοκρατικό Στρατό.

Αν το Κόμμα μας ανοίξει διάλογο (όσο χρειάζεται) για την αναγκαιότητα της παρέμβασής μας σε ριζοσπαστικοποιημένες ή ταλαντευόμενες συνειδήσεις των αστυνομικών, τότε θα ξέρουν οι σύντροφοι, η κομμουνιστική νεολαία, οι κομ. επιρροές (αφού τους εξηγήσουμε) γιατί πρέπει να είμαστε δίπλα σε κάθε κλάδο και σε κάθε ταλαντευόμενη συνείδηση αστυνομικού.

Στα απομνημονεύματά του ο Λένιν λέει: «...θα δεχτούμε στην οργάνωση του κόμματος και τον παππά, αρκεί να εξυπηρετεί τους στόχους της οργάνωσης».

Με την αγωνία ότι θα αποτελέσει έναν αναγκαίο προβληματισμό ανάμεσα σε άλλους, θα ήθελα να ασχοληθεί με ιδιαίτερη προσοχή το 22ο Συνέδριο του Κόμματος για την ενίσχυση της κομματικής επιρροής σε ριζοσπαστικοποιημένες ή ταλαντευόμενες συνειδήσεις στον χώρο της αστυνομίας.

ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ (όπως όλοι) ΕΧΟΥΝ ΓΙΑ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΘΕΡΙΑ

ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΪΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ...

Εμείς μελετάμε τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες κάθε ανθρώπου όπως τη στήριξη και την ανοχή των εργατών στην εξουσία του ταξικού εχθρού.

Ας τους το φανερώσουμε, όπως και σε όλη την ομοιοπαθή φτωχολογιά της εργατικής τάξης...

Καλή επιτυχία στις εργασίες του 22ου Συνεδρίου του Κόμματος.