Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο αποτελεί ένα «γενναίο» κείμενο, που θέτει ανοιχτά, χωρίς κανένα πνεύμα ωραιοποίησης, ουσιαστικά ζητήματα πάνω στα οποία χρειάζεται να εστιάσει και να δουλέψει το Κόμμα σε όλη την κλίμακά του, από την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ. Στο επίκεντρο τίθεται το εξής: «Κρίσιμο ζήτημα είναι ο συνδυασμός του επαναστατικού Προγράμματός μας με την καθημερινή επαναστατική δράση, σε όλους τους τομείς, σε κάθε κρίκο της καθοδηγητικής δουλειάς», θέμα που οφείλουμε να απαντήσουμε στη ζωή, άμεσα. Θέλω να σταθώ σε αυτό το βασικό ζήτημα, επιδιώκοντας να το εμπλουτίσω μέσα από μια ορισμένη πείρα από τη δράση της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλίας.

Το «μέτωπο των πλημμυρών» ήταν μια πρωτόγνωρη και σύνθετη συνθήκη όπου κληθήκαμε να δράσουμε και αυτά σε συνδυασμό με καθοδηγητικά ζητήματα, εμπόδια, δυσκολίες που συναντήσαμε και συναντάμε και δουλεύουμε για να αντιμετωπίσουμε.

Σε αυτήν την πολύ απαιτητική κατάσταση βρέθηκε η Κομματική Οργάνωση τον Οκτώβρη του 2023 με το ξέσπασμα της καταιγίδας «Daniel» και τις καταστροφές που προκάλεσε, στο έδαφος των τεράστιων ελλείψεων στην αντιπλημμυρική προστασία και θωράκιση, στη διαχείριση υδάτινων πόρων, στην πολιτική προστασία. Η δράση της Κομματικής Οργάνωσης δεν ήταν δεδομένη. Οι απαιτήσεις από τα καθοδηγητικά όργανα και τις ΚΟΒ ήταν μεγάλες, σε συνθήκες πρωτόγνωρες, που δεν υπήρχε αφομοιωμένη πείρα για τη δράση μας σε αυτές.

Η Κομματική Οργάνωση προσπάθησε να μπει μπροστά, να οργανώσει ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, να καθοδηγήσει τη δράση μέσα από τους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για τη συγκρότηση ομάδων για την οργάνωση αντιπλημμυρικής προστασίας στις γειτονιές και στα χωριά που πλημμύριζαν, για την οργάνωση της αλληλεγγύης, της συγκέντρωσης και διανομής βοήθειας, τη στήριξη στην προσπάθεια απαντλήσεων και καθαρισμού κατοικιών.

Ξεδιπλώνοντας ένα σχέδιο μαχητικής δράσης και διεκδίκησης μέσα από τα σωματεία και τους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με το Εργατικό Κέντρο Λάρισας μπροστά, σε κοινή δράση με τους φορείς αυτοαπασχολούμενων και βιοπαλαιστών αγροτών, διαμορφώνοντας επιτροπές πλημμυροπαθών σε πολλές γειτονιές και χωριά της περιοχής.

Δεν μείναμε όμως μόνο σε αυτό. Προσπαθήσαμε την ίδια στιγμή - και όχι αργότερα - να οξύνουμε την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με άξονα τις προτεραιότητες του αστικού σχεδιασμού στην περιοχή προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και των ΝΑΤΟικών πολεμικών σχεδιασμών, κόντρα στις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, να διαμορφώσουμε γραμμή πάλης. Τα παραπάνω εξελίχθηκαν φυσικά όχι με ιδανικό τρόπο, αλλά στο έδαφος δυσκολιών, αδυναμιών, λαθεμένων προσεγγίσεων που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε, σε συνθήκες που μεγάλο τμήμα των κομματικών δυνάμεων αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζε ο λαός της Θεσσαλίας, ως αποτέλεσμα των πλημμυρών.

Ενα ζήτημα που προκύπτει καθοδηγητικά είναι η προσέγγιση και ο προσανατολισμός τελικά της κομματικής δράσης. Το καθήκον του Κόμματος σε μια τέτοια συνθήκη. Η δράση μας οφείλει να κινείται σε μια προσπάθεια οργάνωσης μαχητικής ιδεολογικής - πολιτικής αντιπαράθεσης και δράσης, με την ΚΟΒ οργανωτή της πάλης στον χώρο ευθύνης της. Εκεί οφείλουν να εστιάζουν την καθοδηγητική προσπάθεια, δουλειά και δράση τους τα καθοδηγητικά όργανα.

Σε αντιπαράθεση με τη λογική που βλέπει την παρέμβαση του Κόμματος κατά βάση μέσα από τις κεντρικές παρεμβάσεις ή τοποθετήσεις και την αντιπαράθεση μέσα από τα όργανα Τοπικής Διοίκησης ή άλλα θεσμικά όργανα κ.ά. Λογική που οδηγεί στο να αντιμετωπίζεται με αποσπασματικότητα η δράση του Κόμματος, η οργάνωση αλληλεγγύης, η παρέμβαση στα εργατικά σωματεία. Το ουσιαστικό θέμα εδώ είναι ότι η παρέμβαση στα όργανα της Τοπικής Διοίκησης ή σε άλλα θεσμικά όργανα, οι κεντρικές παρεμβάσεις του Κόμματος, έρχονται να τροφοδοτήσουν και να τροφοδοτηθούν από τη δράση του Κόμματος, τα καθοδηγητικά όργανα, την ΚΟΒ, στην προσπάθεια οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης, κάτω, την οικοδόμηση του Κόμματος.

Κατά την εξέλιξη της μάχης υπήρξε μεγάλη η πίεση να διαμορφωθεί το «δικό μας σχέδιο» για την αντιπλημμυρική θωράκιση της Θεσσαλίας, που να είναι ταυτόχρονα και «ρεαλιστικό», δηλαδή υλοποιήσιμο σήμερα, στο έδαφος του συστήματος, αλλά και «φιλολαϊκό», μπαίνοντας σε μια λεπτομερή συζήτηση για το «ποια έργα πρέπει να γίνουν» και ποια όχι. Οπως συμβαίνει πάντα, η πίεση για άμεση (και δήθεν σχετικά εύκολη) λύση, που στο διά ταύτα της όμως μπορεί να αποπροσανατολίσει και καταλήγει τελικά σε μια διαφορετική τεχνοκρατική διαχείριση της κατάστασης. Αντίθετα η παρέμβασή μας και η αντίληψή μας πρέπει να θέτει πρώτα απ' όλα τα συνολικά κριτήρια και τις προϋποθέσεις για έναν αντιπλημμυρικό σχεδιασμό με βάση τις λαϊκές ανάγκες, να θέτει την αντίθεση ανάμεσα στις τεχνικές δυνατότητες και τις λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες από τη μια και από την άλλη στο κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, που είναι εμπόδιο, και μέσα από αυτήν την οπτική - και όχι ανάποδα - να τοποθετούμαστε και για συγκεκριμένα έργα και παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν. Τελικά, να αναδεικνύεται ότι χωρίς ανατροπές στο επίπεδο της κοινωνίας και της οικονομίας είναι αδύνατο να λυθεί ένα τόσο σύνθετο ζήτημα όπως αυτό της διαχείρισης των υδάτινων πόρων.

Το ζητούμενο είναι η δουλειά των καθοδηγητικών οργάνων και κατ' επέκταση των ΚΟΒ να κινείται σε κατεύθυνση της τεκμηριωμένης στρατηγικής αντιπαράθεσης με τον σχεδιασμό του αντιπάλου και οργάνωσης μαχητικής δράσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ενα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιπλημμυρικής προστασίας για να καταρτιστεί και να υλοποιηθεί απαιτεί τελικά Επιστημονικό Κεντρικό Σχεδιασμό στο έδαφος της εργατικής εξουσίας, που θα οργανώσει τη διαχείριση υδάτινων πόρων με γνώμονα την αντιπλημμυρική προστασία του λαού, την υδροδότηση του λαού, την άρδευση και ύδρευση της αγροτικής παραγωγής και τη στήριξη των βιοπαλαιστών αγροτών, την προστασία του περιβάλλοντος.

Η ημερίδα για το νερό την οποία οργάνωσε η Επιτροπή Περιοχής Θεσσαλίας μαζί με το Τμήμα Περιβάλλοντος συνέβαλε καθοριστικά στο να απαντηθούν στρατηγικά ζητήματα, να δουλευτούν πιο βαθιά και σε ευρύτερες δυνάμεις.

Παράλληλα, η ικανότητα και δυνατότητα κατακτήσεων με βάση τις διεκδικήσεις τους, από μέρους του εργατικού - λαϊκού κινήματος, των φορέων των βιοπαλαιστών αγροτών, των επιτροπών πλημμυροπαθών, απαιτεί μαχητική δράση και διεκδίκηση και ταυτόχρονα την υιοθέτηση θέσεων και γραμμής πάλης σε αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς κυβέρνησης - Περιφέρειας - δήμων - κεφαλαίου. Κάναμε προσπάθεια να μπει στο στόχαστρο το αστικό κράτος, που και αυτό έδωσε τη δική του μάχη, ανοίγοντας μέτωπο στις προσπάθειες συγκρότησης αγωνιστικών επιτροπών πλημμυροπαθών με κάθε τρόπο.

Η παραπάνω προσπάθεια είναι πολύ απαιτητική για τα καθοδηγητικά όργανα, αφορά τελικά το να γινόμαστε ικανότεροι να δουλεύουμε με το Πρόγραμμα του Κόμματος στο εργατικό - λαϊκό κίνημα στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων σε συνθήκες κλιμάκωσης ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αφορά την επεξεργασία ιδεολογικής - πολιτικής αντιπαράθεσης, διαπάλης με τους αστικούς σχεδιασμούς, την επεξεργασία αιτημάτων και διεκδικήσεων που να απαντούν στα οξυμένα προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού της περιοχής. Παράλληλα, αφορά την προσπάθεια ο παραπάνω σχεδιασμός να γίνεται αντικείμενο συζήτησης, επεξεργασίας, οργάνωσης στο επίπεδο της ΚΟΒ, να γίνεται πλούσια συζήτηση για τη γραμμή, εξοπλισμός με επιχειρήματα, σχέδιο δράσης, επιδιώκοντας να μετατρέπεται σε καταμερισμό δουλειάς για κάθε κομματικό μέλος. Αφορά στη συζήτηση στα καθοδηγητικά όργανα και στις ΚΟΒ, επιδιώκοντας συλλογικά να αντλούνται και να ενιαιοποιούνται συμπεράσματα, να μετατρέπονται σε εφόδια για τη συνέχεια της δουλειάς της Οργάνωσης.

Συμφωνώ με τις Θέσεις, θεωρώ ότι εκφράζουν βήματα στη συλλογική σκέψη του Κόμματος για το πώς το ΚΚΕ θα είναι έτοιμο να αντεπεξέλθει σε κάθε καμπή της ταξικής πάλης.

Με μεγαλύτερη σαφήνεια τοποθετείται η προετοιμασία του Κόμματος και του υποκειμενικού παράγοντα στο «τώρα» ως στρατηγικής σημασίας ζήτημα για να αντεπεξέλθει στην αποστολή του, όχι μόνο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης αλλά και σε στιγμές έντονων αναταραχών και πιέσεων, να μην τα διπλώσει, να μην εξοντωθεί.

Μπαίνει στο προσκήνιο ότι πρέπει να μας απασχολήσει η διαμόρφωση κομματικών μελών - δηλαδή και των ίδιων μας των εαυτών - και Κομματικών Οργανώσεων ικανών να διαδίδουν την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ, αποτελώντας ταυτόχρονα παράδειγμα δράσης ανιδιοτελούς, με χαρακτηριστικά αυτοθυσίας.

Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η ΚΕ δεν υποτιμά τα βήματα που έχουμε κατακτήσει, είναι το κείμενο αυτό καθεαυτό. Αν δεν είχαν γίνει τα βασανιστικά βήματα στην πορεία κατάκτησης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ, δεν θα μπορούσαμε σήμερα με τρόπο συγκεκριμένο και προωθητικό να θέσουμε την ανάγκη άλματος σχετικά με την απόκτηση πιο βαθιάς και ανώτερης επαναστατικής συγκρότησης των Οργανώσεων.

Κατά τη γνώμη μου, στοιχείο που ξεχωρίζει στο 2ο Κεφάλαιο των Θέσεων είναι ο επιμερισμός ευθυνών και «βημάτων» που πρέπει να γίνουν σε κάθε καθοδηγητικό «κρίκο» του Κόμματος.

Ομως, με βάση τα κουσούρια που κουβαλάει ο καθένας μας, υπάρχει ο κίνδυνος να διαβάζουμε το κείμενο και να πιστεύουμε πως μιλά για οποιονδήποτε άλλο πέρα από εμάς, την Οργάνωσή μας ή τον τομέα ευθύνης μας.

Ορισμένα ζητήματα που ήθελα να σταθώ με βάση και την όποια πείρα έχω από την εμπλοκή μου σε αρθρογραφία, παρακολούθηση ομιλιών, άρθρων, ανακοινώσεων στο «902.gr» τώρα και στον «Οδηγητή» παλιότερα:

Πρώτον: Η δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος δεν ταυτίζεται με την προβολή των θέσεών μας για επίκαιρα ζητήματα - ενδεικτικά αναφέρω - διάφορες «ημερίδες» και υλικά που εκδίδουμε για κάθε τι απαραίτητο ώστε να σταθούμε στον απαιτητικό ιδεολογικοπολιτικό αγώνα.

Ομως, κατά τη γνώμη μου, σε ορισμένες περιπτώσεις, αντί με «αιχμή» την κάθε επεξεργασία να γίνεται δουλειά για την ανάγκη του «δρόμου της ανατροπής» και του σοσιαλισμού, για τις νομοτέλειες της επαναστατικής πάλης, αρκούμαστε στο να αναπτύσσεται μια «αίσθηση» πως το ΚΚΕ «έχει καλές θέσεις για όλα τα ζητήματα», «έχει σοβαρό και τεκμηριωμένο λόγο», χωρίς να καταλήγει στο πώς θα γίνουν αυτές πραγματικότητα.

Μία επιπλέον «όψη» του ζητήματος είναι ότι ορισμένες φορές το συνολικό αποτύπωμα των δράσεων και των πρωτοβουλιών μας μπορεί να είναι το «χρειάζεται αγώνας», μπορεί να είναι η αποκάλυψη της καπιταλιστικής φρίκης, το πρωτόβουλο πνεύμα στο να δημιουργούνται «στιγμιότυπα σύγκρουσης». Ομως αν αυτά μένουν μόνο ως γενικές επικλήσεις ή μια «συνθηματολογία», τελικά δεν οδηγούν στο να πείθουμε περισσότερους να συμπορευτούν με το επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Δεύτερον: Σχετικά με ορισμένα θέματα αναφορών μας στις εξελίξεις με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Πρέπει να κάνουμε γρήγορα άλματα στο κατά πόσο προβάλλουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως δυνατότητα ο λαός να βγει στο προσκήνιο, ως συμπύκνωση κλονισμών, που απαιτεί μαχητική αντιπαράθεση με το καπιταλιστικό σύστημα, και όχι αποκλειστικά ως έναν όλεθρο, μια «καταστροφή που μας απειλεί», που «θα πεθάνουμε όλοι» και που τελικά μπορεί να ενισχύει τάσεις παθητικότητας ή παραίτησης στη συνείδηση.

Τρίτον: Για την προβολή της Ιστορίας του ΚΚΕ μπορούν να γίνουν βήματα στο πώς θα αποτυπώνουμε ότι δεν ήταν απλά μια διαδρομή με ηρωικά ματωμένα ίχνη ανθρώπων μιας ανώτερης ηθικής, που τους αντιμετώπισε σκληρά και άδικα το αστικό κράτος. Αλλά κυρίως ότι άντεξαν γιατί ήταν παιδιά του ΚΚΕ, της εποχής τους και των αγώνων του λαού, πιστοί στην επαναστατική προοπτική. Οτι υπέστησαν τη βαρβαρότητα γιατί επέλεξαν και ένοπλα να αμφισβητήσουν την αστική εξουσία.

Δύο τελευταία ζητήματα:

Κατά τη γνώμη μου απαιτεί πιο αυστηρή εξέταση η δουλειά μας για ανάπτυξη δεσμών με κόσμο που μας ενδιαφέρει κοινωνικοταξικά και δεν «συγκινείται» από τον «δικαιωματισμό». Υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα νέων ανθρώπων εργατικής - λαϊκής καταγωγής που δεν το βρίσκεις στα πανεπιστήμια, που χρειάζεται πιο επίμονα να εξετάζουμε αν βρίσκεται στο επίκεντρο της δουλειάς μας και τις απαιτήσεις που έχει μια τέτοια παρέμβαση, τη διαπάλη με δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε τέτοιο κόσμο και αντιλήψεις που αναπαράγονται από το σύστημα. Γι' αυτό π.χ. χρειάζεται συνολικά στη δουλειά μας και στην προπαγάνδα να μη μένουμε σε γενικές αναφορές για το «δίκαιο» και το «άδικο», την «καταπίεση», το «σύστημα», αλλά να εξηγούμε επίμονα τον ταξικό τους χαρακτήρα.

Τέλος, σωστά κατά τη γνώμη μου εντοπίζονται ορισμένα θέματα που αφορούν την αποστράτευση και άλλα ζητήματα ξένα με την έννοια της κομμουνιστικής σεμνότητας, της θέλησης για δράση που θα υποτάσσει σε κάθε πλευρά και στιγμή το άτομο στο Κόμμα και στους σκοπούς του.

Με κάθε αφορμή, στην πράξη τελικά εκφράζεται η πίστη ή όχι στη δυνατότητα νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οτι η αφοσίωση σε αυτήν την υπόθεση γίνεται από τη σκοπιά όχι κάποιας προσμονής για ένα θολό ευτυχισμένο μέλλον, αλλά της συλλογικής και κοπιαστικής δουλειάς σήμερα ως του κύριου παράγοντα ευτυχίας της ζωής μας.

Σε ζητήματα αποστράτευσης επιδρούν επίσης χαρακτηριστικά της περιόδου όσον αφορά τις δυνατότητες σε ορισμένους κλάδους της οικονομίας όπου κάποιοι θα μπορούσαν να βγάλουν περισσότερα χρήματα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί μια αντίληψη «βολέματος», κόντρα στο ότι τα μέλη του ΚΚΕ και τη δουλειά τους, και τη στάση τους σε αυτήν, στην τελική με βάση τους σκοπούς του Κόμματος την επιλέγουν.

Επίσης, σε πυκνό χρόνο αρκετοί νέοι ή και μεγαλύτερης ηλικίας σύντροφοι ζούμε μόνιμα «έκτακτες» καταστάσεις, με βασική τους πολέμους και τον κίνδυνο γενίκευσής τους. Αυτό ορισμένες φορές αντί να συσπειρώνει, να γίνεται αντιληπτό ως πρόκληση για δράση σε πιο απαιτητικές συνθήκες, δημιουργεί μια αίσθηση «ό,τι ζήσουμε όσο προλαβαίνουμε». «Να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, να ζήσω όμορφες στιγμές με τα παιδιά μου». Μάλιστα, αυτό τελικά τίθεται απλά ως εμπόδιο στην αύξηση της προσφοράς στο Κόμμα, γιατί τα παραπάνω είτε δεν να μπορούν γίνουν λόγω καπιταλισμού και όχι λόγω του ΚΚΕ, είτε σε τελική ανάλυση τα κάνουμε όλοι.

Με τα παραπάνω σχετίζεται η συνειδητή πειθαρχία στην υλοποίηση των αποφάσεων της ΚΕ, των αρχών συγκρότησης και λειτουργίας μας. Το ΚΚΕ δεν λειτουργεί με «διοικητισμό», όμως δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σημαίνει ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο και οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές.

Πιστεύω πως με αιχμή την ειλικρινή, συντροφική αλλά και αυστηρή κριτική πρέπει να καταπολεμηθεί - αρχικά αναφέροντάς το έστω και ως πρόβλημα - ό,τι εκφράζει υιοθέτηση ενός αστικού τρόπου σκέψης και ζωής μέσα στο Κόμμα. Το «είμαι εγώ, η οικογένειά μου, η μουσική που ακούω, οι επιλογές μου, οι διακοπές μου, η δουλειά μου, οι σεξουαλικές επιλογές μου» και κάτι διαφορετικό είναι το Κόμμα.