Το Συνέδριο πέρα από κορυφαία εσωοργανωτική διαδικασία, χρειάζεται να αποτελέσει και αναγκαία επιθεώρηση των δυνάμεών μας, σε Κόμμα και ΚΝΕ, βάζοντας σωστά στο επίκεντρο το τι Κόμμα έχουμε, τι Κόμμα χρειάζεται τώρα και σε χρόνο ενεστώτα να χτίζουμε, αντίστοιχα και πώς διαπαιδαγωγείται η ίδια η ΚΝΕ για να ανταποκριθεί στο πλευρό του Κόμματος, με βασικό προβληματισμό το πώς ο επαναστατικός μας χαρακτήρας και σκοπός εξυπηρετείται και εφαρμόζεται στην καθημερινή ζωή και δράση των ΚΟΒ και των ΟΒ.

Εχει σημασία ο σκοπός, η επανάσταση δηλαδή και το πώς σήμερα οργανώνεις και οργανώνεσαι με ετοιμότητα για επαναστατική κατάσταση.

Στο συγκεκριμένο ζήτημα, αυτό της επαναστατικής κατάστασης δηλαδή, υπάρχει σαφώς ομόνοια στο ότι προκύπτει αντικειμενικά και θα εκδηλωθεί, δυσκολευόμαστε νομίζω στο τι σημαίνει για εμάς ετοιμότητα απέναντι στις συνθήκες αυτές, η οποία αντανακλάται και στη δράση μας.

Χρειάζεται σύγκρουση με την αντίληψη, ότι «οι συνθήκες επαναστατικής κατάστασης είναι μία ημέρα "Χ", που βέβαια θα έρθει και μέχρι τότε κρατάμε τη "φλόγα" αναμμένη, χωρίς τώρα να μπορούμε να κάνουμε κάτι», με την μέριμνα του πώς σήμερα οι κομμουνιστές και η δράση τους έχουν καθοριστικό ρόλο, βάζουν εμπόδια σε στόχους και βασικές επιδιώξεις, οικονομικές - γεωπολιτικές και όχι μόνο της αστικής τάξης, διαπαιδαγωγούν την εργατική τάξη να καταλάβει την πολιτική της εξουσία, συνολικά τον υποκειμενικό παράγοντα, το Κόμμα.

Ασφαλώς και έχει σημασία ο αντικειμενικός χαρακτήρας του πότε μπορείς να καταλάβεις την εξουσία, καθώς κι η θαρρετή σύγκρουση με αντίστοιχες οπορτουνιστικές αυταπάτες. Εξίσου όμως κρίσιμο είναι το πώς σήμερα προετοιμάζεσαι γι' αυτό με όλους τους όρους, ιδεολογικά, οργανωτικά, κινηματικά, οικονομικά κ.λπ., εκμεταλλευόμενοι και την κάθε χαραμάδα που ανοίγει είτε η όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, είτε η δική μας δράση. Λαμβάνοντας και υπόψιν ότι οι επαναστατικές συνθήκες προκύπτουν αντικειμενικά με βάση την λενινιστική αρχή, αλλά το πώς θα σε βρουν, με πόσες δυνάμεις και σε ποιους χώρους δουλειάς, αστικά κέντρα και μη, εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό από εμάς σήμερα.

Νομίζω, εκτός των άλλων, από εκεί πηγάζει και η όποια κόπωση πολλές φορές ή υποχώρηση συναντάται στις δυνάμεις μας απέναντι ακόμη και σε πρακτικά καθήκοντα ή πιο σύνθετα, στην αδυναμία δηλαδή να καταλάβουμε τον σημερινό επαναστατικό μας ρόλο, ο κάθε ένας στο χώρο του, στέλεχος και μέλος, σε μη επαναστατικές συνθήκες και με πολύπλευρο αρνητικό συσχετισμό δύναμης, με το παραπάνω να αποτελεί κυρίως καθοδηγητική αδυναμία, όχι μονάχα στενά ιδεολογική, αλλά και έλλειψης δημιουργικότητας, υπομονής και επιμονής στην καθημερινή δουλειά.

Νομίζω η αίσθηση του καθήκοντος αυτού μπορεί να ενεργοποιηθεί περαιτέρω, ειδικότερα κατανοώντας και συζητώντας καλύτερα τις συνθήκες νέας φάσης, όπου δεν μιλάμε απλά για συγκρούσεις, αλλά για μέγιστη όξυνση ανταγωνισμού με σκοπό την πρωτοκαθεδρία παγκοσμίως, που έχει να κάνει και με εξοπλισμούς και άμεσες πολεμικές συγκρούσεις, με οικονομικές συμμαχίες και επιρροή σε άλλες χώρες, διαπνέει το σύνολο της οικονομίας, της κοινωνικής ζωής, των εξελίξεων, από τις σπάνιες γαίες, το 13ωρο ως και τον ΟΠΕΚΕΠΕ.

Βοηθάει και η ιστορική πείρα, η δράση π.χ. του ΚΚΕ πριν τη διαμόρφωση επαναστατικών συνθηκών μετά την Απελευθέρωση από τον ΕΛΑΣ, το κατά πόσο είχε περάσει η «εθνική ομοψυχία», το αν ο λαός ήταν οπλισμένος, τι δεσμοί είχαν διαμορφωθεί, το κατά πόσο οργανώθηκε κι από ποιους η λαϊκή αλληλεγγύη, οι απεργιακοί αγώνες, η αντίσταση, το αν υπήρχαν φύτρα ζύμωσης της νέας εξουσίας (βλ. ελεύθερη Ελλάδα) κ.ά.

Συνολικά δηλαδή το πώς η δουλειά των κομμουνιστών, σε μη επαναστατικές συνθήκες, προετοιμάζει εν συνόλω τον υποκειμενικό παράγοντα, εγγράφεται στην επαναστατική κατάσταση που εκδηλώνεται.

Αντίστοιχα ότι και να προκύψει επαναστατική κατάσταση όπως έγινε το '44, δεν είναι αυτονόητο ότι θα θέσεις το σύνθημα κατάληψης της εξουσίας, ή ότι και να το θέσεις, θα νικήσεις και θα καθοδηγήσεις επαρκώς τις μάζες. Χρειάζεται Κόμμα, Πρόγραμμα, στρατηγική, χρειάζεται να οργανώνεις τη δουλειά στο σήμερα με βάση αυτά. Το Κόμμα μας χαρακτηριστικά είχε σχέδιο στρατιωτικής κατάκτησης της εξουσίας, οργάνωσε έναν ολόκληρο λαό, μάτωσε και ύψωσε ανάστημα αντάξιο του στόχου, πολιτικά αδυνάτισε όμως να ανταποκριθεί στον σκοπό.

Γι' αυτό και έχει σημασία στο σήμερα κάθε ένας να αγωνιά για να ανταποκρίνεται σε οργανωτής της πάλης στον τόπο του, στον χώρο ευθύνης του, λογίζοντας ο καθένας τον εαυτό του ως παράγοντα όξυνσης της ταξικής πάλης στο μετερίζι του, ασφαλώς στη δουλειά, είτε στη σχολή, τη συνοικία, συνολικά στην ευθύνη που έχει, μικρότερη ή μεγαλύτερη.

Για τα παραπάνω νομίζω χρειάζεται ενίσχυση της καθοδηγητικής επιμονής, με μέριμνα να αντιλαμβάνεται κάθε ένας τον ρόλο του εντός του επαναστατικού στρατού που χτίζουμε. Με την προσπάθεια για την εξαγωγή συμπερασμάτων από κάθε μάχη, ακόμη και μικρή, την προσπάθεια η γενικευμένη πείρα να γειώνεται σε κάθε χώρο, ακόμη και με αδυναμίες, την επιμονή στη συζήτηση απ' το μικρό στο μεγάλο κι απ' το ειδικό στο γενικό, την αποφυγή απολυτοτήτων, είτε δηλαδή «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει», είτε και «τα καταλαβαίνει όλα», με καλή ισορροπία στην αναγκαία συμβολή των στελεχών και τον καταμερισμό καθηκόντων, την εμπιστοσύνη στους συντρόφους, με το σχέδιο που μπαίνει σε κάθε χώρο να μεταφράζεται στους συντρόφους, στο γιατί έτσι, πώς, τι θέλουμε να βγάλουμε από αυτό, τι έχει σημασία τώρα κ.τ.λ.

Ασφαλώς με το κύριο, το ανέβασμα της πολιτικής συζήτησης και κουβέντας με όλους και πολύ, ξεκινώντας από τα Οργανα, αλλά και υπομονή και επιμονή στο πιάσιμο κάθε ορισμένου πλάνου ή στόχου χωρίς να αντιμετωπίζεται κάτι ως μονοκοντυλιά, ή άπιαστη απαίτηση, με ταπεινότητα απέναντι στην κάθε χρέωση, για τον σκοπό του Κόμματος.

Δείχνοντας πρώτα και κύρια με το προσωπικό μας παράδειγμα τα αντίστοιχα βήματα που πρέπει να μετριούνται, εφαρμόζοντας στη ζωή και στη δική μας καθημερινότητα τις Αποφάσεις και την όποια κριτική μας γίνεται, για να αυξάνονται όσοι εντάσσονται στην οργανωμένη ζωή, στο σύνολό της, να γίνεται πιο συνειδητή η στράτευση, να μπαίνει προτεραιότητα καθημερινά το πώς θα γινόμαστε πιο πολλοί και πιο ικανοί, να αποφεύγουμε καθοδηγητικά προχειρότητες, που καμιά φορά μπορεί να οδηγούν είτε σε φαινόμενα φιλελευθερισμού είτε και σε επιφανειακές εκτιμήσεις.

Για όλα τα παραπάνω έχουμε οργανωτική πείρα αλλά και πλούσια ιστορική, πολιτική, χρειάζεται ανέβασμα στροφών στη συνειδητοποίηση του σύγχρονου επαναστατικού μας ρόλου, χρειάζεται αντίστοιχα και πολύ μεγαλύτερο βάρος στην οργανωτική συγκρότηση των δυνάμεών μας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, από τις συνδρομές έως την συνεδρίαση των Οργανώσεων, που είναι και η βάση άλλωστε για ανάπτυξη κάθε αναγκαίας ιδεολογικής-πολιτικής ισχυροποίησης.

Εδώ και αρκετό καιρό βρισκόμαστε σε μία πλούσια και παραγωγική εσωοργανωτική συζήτηση πάνω στις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου του Κόμματός μας. Ενός Συνεδρίου που βάζει στο επίκεντρο της συζήτησης και μελέτης το ίδιο το Κόμμα, με κύριο ζητούμενο το πώς θα αντιστοιχηθούμε σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους με το επαναστατικό Πρόγραμμά μας.

Αρχικά αξίζει να σταθούμε λίγο στο γεγονός ότι έχουμε το Πρόγραμμα που έχουμε, το οποίο είναι μια κατάκτηση - τομή για τον επαναστατικό μας χαρακτήρα και αποκτήθηκε με πολλούς κόπους, με σκληρή, ανυποχώρητη ιδεολογικοπολιτική διαπάλη. Μας κάνει να φωτοβολούμε στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, καθώς είμαστε ένα από τα λίγα κόμματα που απαντά σωστά και ξεκάθαρα στο ζήτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» και δίνουμε κουράγιο και σε άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα που προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν. Είναι κρίμα λοιπόν, αυτό το «προνόμιο» που έχουμε να μην το αξιοποιούμε στο μέγιστο και η πολιτική δουλειά με το Πρόγραμμά μας στον περίγυρό μας να μην αντιστοιχίζεται με τις δυνατότητές μας.

Δεν θέλω να σταθώ στο γιατί έχει διαμορφωθεί αισθητά πιο εύφορο έδαφος και δυνατότητες για την παρέμβασή μας. Το πρώτο κεφάλαιο των Θέσεων όπου περιγράφεται η κατάσταση στον κόσμο και στην χώρα μας, το υπερκαλύπτει και νομίζω ότι έχουμε εντοπίσει πολλές φορές πως μια σημαντική μερίδα κόσμου δεν σκέφτεται έτσι όπως σκεφτόταν υπό το πρίσμα των μεγάλων εξελίξεων των τελευταίων χρόνων. Αυτό που πρέπει να μελετήσουμε στα πλαίσια της προσυνεδριακής διαδικασίας είναι η ίδια η ΚΟΒ. Να κάνουμε δηλαδή μια «επισκόπηση» των δυνάμεών μας και να δούμε σε πόσους και με τι όρους φτάνουμε.

Ως μέλος εδαφικής ΚΟΒ, θα ήθελα να συνεισφέρω κάποιες σκέψεις για τη δράση τους συνολικά. Οι εδαφικές ΚΟΒ συνήθως είναι σημείο συνάντησης όλων των γενιών κομμουνιστών, από τους νεότερους μέχρι τους μεγαλύτερους. Πολλές φορές μας απασχολεί ο αργός ρυθμός ανανέωσης των δυνάμεών μας και εντοπίζουμε ότι ο μέσος όρος ηλικίας είναι μεγαλύτερος από αυτόν που ιδανικά θα θέλαμε. Σίγουρα πρόκειται για ένα ζήτημα που επιδέχεται βελτίωση και καμία επανάπαυση δεν χωράει στο θέμα της στρατολογίας. Παρ' όλα αυτά, τα όποια ζητήματα ανεβασμένου μέσου όρου ηλικίας δεν αποτελούν εμπόδιο στη δράση μας. Οι μεγαλύτεροι σύντροφοι έχουν πείρα από δύσκολες περιόδους που έχει περάσει το Κόμμα και με το κριτήριό τους μπορούν να προσφέρουν οπτικές στις συζητήσεις μας που εμείς οι νεότεροι μπορεί να μην τις είχαμε σκεφτεί. Με την πείρα και το κριτήριό τους, έχουν σημαντικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση των νέων κομματικών μελών, ιδιαίτερα σε ζητήματα περιφρούρησης και δουλειάς άνθρωπο τον άνθρωπο. Κυρίως όμως, έχουν έναν πολύ ευρύ περίγυρο σε επίπεδο γειτονιάς και μπορούν να αποτελέσουν «κρίκους» για τα νεότερα κομματικά μέλη που δεν έχουν ακόμα καταφέρει να γειωθούν στον χώρο ευθύνης τους.

Ενα δεύτερο ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει, είναι το πώς θα συγκρουστούμε με ένα κλίμα ελαφράς απογοήτευσης που συχνά μας διακατέχει, γιατί πολλές φορές η ίδια η πραγματικότητα του τι καταφέρνουμε μας το επιβάλλει. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα η πανεξόρμηση με τις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου, όπου η πραγματικότητα μας έδειξε ότι υποτιμήσαμε τις δυνατότητές μας. Μετά από αυτήν την πετυχημένη πανεξόρμηση, μας απασχόλησε το κατά πόσον οι Θέσεις που διακινήθηκαν όντως διαβάστηκαν, λόγω της τάσης απομάκρυνσης των εργαζομένων από τη μελέτη και το διάβασμα σήμερα. Ακόμα και αν έχουμε παρατηρήσει ότι υπάρχουν άνθρωποι που προμηθεύτηκαν τις Θέσεις και δεν τις έχουν διαβάσει προς το παρόν, αυτό δεν σημαίνει ότι πήγε χαμένος ο κόπος μας. Αλλωστε, μόνο το σύνθημα να δει κανείς, το οποίο συμπυκνώνει πολύ εύστοχα το περιεχόμενο του Συνεδρίου, μπορεί να πυροδοτήσει θετικές διεργασίες στη σκέψη ενός ατόμου. Η ίδια η κίνηση, το γεγονός ότι ένας άνθρωπος μας είδε να τον καλούμε να διαβάσει τις Θέσεις και να πει γνώμη, πράγμα που δεν θα κάνει κανένα άλλο κόμμα, θα επιβεβαιώσει στη συνείδησή του ότι «το ΚΚΕ δεν είναι σαν τους άλλους» και θα δημιουργήσει αντισώματα στην αστική προπαγάνδα περί «περιχαρακωμένου» ή «αντιδημοκρατικού» ΚΚΕ. Κυρίως όμως, δεν γίνεται να περιμένουμε να διαβάσει κανείς τις Θέσεις για να συζητήσουμε μαζί του τα φλέγοντα και μεγάλα που εκτυλίσσονται μπροστά μας και είναι σίγουρο ότι δεν αφήνουν κανέναν ανεπηρέαστο.

Είναι αναμενόμενο γενικά στις σημερινές αντεπαναστατικές συνθήκες, σε συνθήκες που συνεχώς βομβαρδιζόμαστε με την αστική προπαγάνδα για το ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, για το ότι πρέπει να κοιτάς τη δουλειά σου και τίποτα άλλο, το επίπεδο πολιτικής ωριμότητας και ταξικής συνείδησης να έχει υποχωρήσει σε έναν βαθμό και αυτό να εκφράζεται σε απόσταση από το διάβασμα και από την ενασχόληση με τα κοινά συνολικά. Αυτή είναι όντως μια αντικειμενική δυσκολία που συναντάμε στη δουλειά μας, την οποία όμως υποκειμενικά την βγάζουμε από τις πραγματικές τις διαστάσεις και την ανάγουμε σε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Αυτή η δυσκολία θα υπερνικείται στον βαθμό που η δικιά μας ιδεολογία θα κερδίζει έδαφος στη συνείδηση του άλλου εις βάρους της αστικής, με την αργή, βασανιστική, φαινομενικά άγονη δουλειά του μυρμηγκιού που κάνουμε και καταλήγουμε άδικα μερικές φορές να τη μηδενίζουμε με ένα απλό «ο κόσμος δεν διαβάζει/δεν ασχολείται». Βλέπουμε δηλαδή λίγο ανάποδα τα πράγματα. Δεν γίνεται να περιμένουμε ο κόσμος να ασχοληθεί, εμείς με την παρέμβασή μας του δίνουμε τα ερεθίσματα να το κάνει κόντρα στο ρεύμα, γιατί όπως είπαμε και πριν δεν είναι ότι «παίζουμε μπάλα» μόνοι μας.

Με αισιοδοξία και μαχητικότητα, βαδίζουμε προς το 22ο Συνέδριό μας, όντας σίγουροι ότι οι εργασίες του θα είναι παραγωγικές και πετυχημένες. Ζήτω το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ!